Pałac w Dąbrowicy

Pałac w Dąbrowicy

Pałac w Dąbrowicy
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Miejscowość	Dąbrowica
Styl architektoniczny	barok, neogotyk
Ukończenie budowy	1751
Ważniejsze przebudowy	1835
Położenie na mapie Polski Pałac w Dąbrowicy
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Pałac w Dąbrowicy
Położenie na mapie powiatu karkonoskiego Pałac w Dąbrowicy
Położenie na mapie gminy Mysłakowice Pałac w Dąbrowicy
50°53′47″N 15°48′26″E/50,896389 15,807222
Multimedia w Wikimedia Commons

Pałac w Dąbrowicy – zabytkowy pałac^[1] położony w północno-wschodniej części wsi Dąbrowica w województwie dolnośląskim.

Dwór zbudowano prawdopodobnie już w drugiej połowie XV w., początkowo jako siedzibę dla zarządcy dóbr. Według źródeł panem na Dąbrownicy był Hans von Zedlitz w latach 1463-1486. W roku 1597 pałac wraz z wsią posiadał Nickel von Zedlitz, późniejszy właściciel Wojanowa i Maciejowej. Po jego śmierci w 1616 r. Dąbrowica przypadła rodzinie von Borowitz. Prawdopodobnie w tym czasie obiekt nie posiadał wyraźnych cech reprezentacji i służył celom administracyjno-gospodarczym. Dzieje dąbrowickiego majątku są w źródłach lepiej uchwytne dopiero od wieku XVIII. Kolejnymi właścicielami były rodziny: von Carwarth do 1723 roku, von Frankenberg do 1747 roku i od 1750 aż do roku 1817 rodzina von Buchs.

Barokowy pałac wzniesiono w 1751 r. Świadczyła o tym data na zachowanym do niedawna portalu. W XIX w. kolejnymi właścicielami pałacu były rodziny von Rothkirch od roku 1817, von Decker od 1859 r., a od 1917 r. rodzina von Mitscher. Przebudowy starego dworu w modnym stylu neogotyku tudorowskiego dokonano w 1835 r. na zlecenie rodziny von Rosen^[2]. Obiekt został dostosowany do pełnienia nowej funkcji letniego pałacyku, podobnie jak wcześniej uczyniono to w przypadku innych rezydencji będących pod wpływem rodziny króla Prus. W latach 90 pałac przejęła miejscowa rodzina i z przerwami prowadzi odbudowę. Odbudowana część pełni funkcję mieszkalną.

Budowla nosiła cechy architektury neogotyckiej i eklektycznej. Bryła wznosiła się do wysokości trzech kondygnacji. Na osi częściowo zachowany portyk wejściowy z tarasem na górze, a po bokach czworokątna wieża i czworokątna przypora naśladująca wieżyczkę.Obecnie najlepiej zachowała się tylko fragmentarycznie elewacja południowo-wschodnia z pięciokondygnacyjną wieżą, na której znajdował się kartusz z dwoma herbami, zwieńczoną krenelażem i czterema narożnymi wieżyczkami oraz wspomniany wyżej portal.

• Wojciech Kapałczyński, Piotr Napierała: Zamki, pałace i dwory Kotliny Jeleniogórskiej,. Wrocław: Fundacja Doliny Pałaców i Ogrodów Kotliny Jeleniogórskiej, 2005, s. 60-61. ISBN 83-92292-21-9.