Leopoldo Nóvoa

Leopoldo Nóvoa

Biografía
Nacemento	(es) Leopold Jose Lazaro Novoa 17 de decembro de 1919 Pontevedra (España)
Morte	23 de febreiro de 2012 (92 anos) Bry-sur-Marne (Francia)
Actividade
Ocupación	pintor, escultor
Membro de	Real Academia Galega de Belas Artes
Familia
Pai	Edmundo Nóvoa de María
Premios
(2004)  Premio das Artes e das Letras de Galicia (1993)  Medalla Castelao
Sitio web	leopoldonovoa.com

Leopoldo Nóvoa García, nado en Salcedo (Pontevedra) o 17 de decembro de 1919 e finado en París o 23 de febreiro de 2012, foi un pintor e escultor galego.

Naceu na parroquia pontevedresa de Salcedo, sendo fillo do exfutbolista e diplomático galego-uruguaio Edmundo Nóvoa e de María de las Mercedes García Solís, filla do que fora alcalde de Pontevedra, Aquilino García Estévez.^[1][2] Con sete anos fixo a súa primeira viaxe a América e tres anos despois regresou a Galicia. Ao producirse a sublevación do 18 de xullo de 1936 trasladouse ao Porto coa familia, xa que o pai, cónsul do Uruguai, fora expulsado de España. En 1938 emigrou a Uruguai, onde se vinculou con Joaquín Torres García.^[3] Pasou a súa xuventude en Montevideo, onde fundou a revista de cultura Apex con Carlos Maggi e outros artistas e intelectuais uruguaios. Nela participaron Joaquín Torres García, Juan Carlos Onetti, Juana de Ibarbourou, Julio María Sanguinetti e Marta Canessa. Trabou tamén unha estreita amizade con Jorge Oteiza, que chegou a prologarlle a súa exposición no Centro de Artes y Letras. En Buenos Aires, onde viviu entre 1948 e 1957, foi amigo de Lucio Fontana, que tivo moita influencia na súa obra, así como doutros galegos exiliados, coma Rafael Dieste e Luís Seoane.

A partir de 1957 estableceuse en Montevideo ata a súa marcha a París, en 1965, da man de Michel Tapié, que quedou impresionado co seu xigantesco mural do Estadio Luis Tróccoli, en Montevideo. Alí impresionou a Julio Cortázar, que escribiu un relato sobre a súa obra, e o pintor asturiano exiliado Orlando Pelayo, amigo de André Camus desde a súa etapa en Orán. Nóvoa fundou con varios pintores uruguaios e arxentinos o Espacio Latinoamericano. En 1974 fixo a súa primeira exposición na galería Edouard Loeb, que sería o seu galerista durante moitos anos.^[3] Seguiu traballando ata a súa morte, alternando estadías en Galicia.^[4]

Os seus debuxos, pinturas e murais, así como as pirografías (madeiras queimadas e pintadas), rescatan o seu impulso creador. Refire a paisaxes dos seus recordos de Galicia en obras abstractas, sen recrear escenarios nin anécdotas, con referencias do expresionismo abstracto e do informalismo, aínda que non se corresponde con ningún movemento. Compón con formas impersonais, ritmos enfrontados e gran presenza matérica, descrito por Raúl Zaffaroni no prefacio dunha exposición de 1964 como "pintura urxente".^[5]

Destacan o mural de 600 metros cadrados do Estadio do Club Atlético Cerro de Montevideo (1962-1964) e o da Canteira do parque de Santa Margarida na Coruña, así como o mural e as esculturas realizadas en 1964 en Termas del Arapey (Salto, Uruguay).^[6]

“Compruebo, con emoción provinciana, que un mural inmenso que nació en la redacción de Acción, en nuestra calle Camacuá, fue continuado en Europa; el mismo mural, el más grande del mundo, el más partido del mundo: empieza con 600 metros cuadrados en el estadio del Club Cerro, en Montevideo, y sigue, con 2.100 metros cuadrados en La Coruña, España. [...]
Mientras el pintor me cuenta, miro reproducciones de grandes telas cubiertas de relieves, formas extrañas y armónicas, el encuentro de los diferentes tonos de la ceniza (pardo, gris, acero, negro). Nombro la ecología y le digo: un planeta quemado después de la radiación, el océano de talco que Armstrong pisó en la luna. Leopoldo no reacciona como quien coincide. Me mira y sigue frotando los dedos, el pulgar contra el índice y el mayor; no tiene nada que agregar, está repitiendo la sensación de aquella mañana cuando tocar ceniza lo dejó solo ante algo grave. - Es eso ¿comprendes?” ^[5]

Carlos Maggi

• Medalla Castelao en 1993.
• Premio Cidade de Pontevedra en 1997.^[7]
• Premio da Crítica de Galicia en 2002.
• Premio das Artes e das Letras de Galicia en 2004.
• Pedrón de honra en 2007.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Leopoldo Nóvoa

• Sobrino Manzanares, Mª Luisa: Catálogo del Patrimonio artístico de la Diputación de La Coruña. A Coruña, Deputación Provincial da Coruña, 1991.
• Seoane, Xavier: Nóvoa. A Coruña, Ayuntamiento, 1989. Colección Arte Galega. A Coruña, Xunta de Galicia, 1989.
• Logroño, Miguel: Nóvoa. Vigo, Editorial Galaxia, 1977.
• Un siglo de pintura gallega 1880/1980. Buenos Aires, Museo Nacional de Bellas Artes, 1984.
• Novoa. Exposición antológica. Vigo, Caja de Ahorros Municipal de Vigo, 1985.
• Pablos, Francisco: Plástica gallega. Vigo, Caja de Ahorros Municipal de Vigo, 1981.
• Vangardas e silencios. Compostela, Xunta de Galicia, 1978.

• Web de Leopoldo Nóvoa

• Leopoldo Nóvoa na Colección Afundación.