Pluton łącznikowy nr 4
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | |
Rozformowanie | |
Dowódcy | |
Pierwszy |
por. rez. pil. Zdzisław Kulpiński |
Działania zbrojne | |
kampania wrześniowa | |
Organizacja | |
Dyslokacja | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
Odwód Naczelnego Wodza |
Pluton łącznikowy nr 4 – pododdział lotnictwa łącznikowego Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Formowanie i walki
[edytuj | edytuj kod]Pluton nie występował w organizacji pokojowej wojska. Był jednostką formowaną na podstawie planu mobilizacyjnego „W”, w I rzucie mobilizacji powszechnej. Jednostką mobilizującą był 2 Pułk Lotniczy w Krakowie[1][2][3]:
Formowanie jednostki plutonu rozczęto 31 sierpnia 1939 roku, pierwszego dnia mobilizacji powszechnej, na lotnisku Rakowice[4]. Pododdział został zorganizowany według „etatu” L.3085/mob.org. – organizacja wojenna plutonu łącznikowego o stanie 14 żołnierzy, w tym 1 oficera, 6 podoficerów i 7 szeregowców[5].
Na wyposażeniu plutonu znajdowały się trzy samoloty szkolne RWD-8. Dowódcą plutonu był podporucznik rezerwy pilot Zdzisław Kulpiński, a pilotami: kapral Mieczysław Illg[a] i szeregowiec Marian Ideć[4].
Zgodnie z przyjętym Ordre de Bataille lotnictwa i OPL pluton miał wejść w skład Odwodu Naczelnego Wodza[6].
1 września 1939 roku pluton odleciał na lotnisko w Dęblinie, gdzie wszedł w skład Brygady Bombowej. Tego samego dnia podczas nalotu Luftwaffe zostały zniszczone wszystkie samoloty plutonu. 3 września pluton otrzymał dwa samoloty PWS-26 i jeden RWD-8 oraz przeniósł się na lotnisko Tończa koło Węgrowa do dyspozycji dowódcy XV dywizjonu bombowego. Następnego dnia do plutonu dołączył kapral pilot Stanisław Kuropatwa z Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa Nr 1 w Dęblinie na samolocie PWS-26[b][4].
7 września trzech pilotów na samolotach PWS-26 zostało wysłanych w rejon Ostrołęki celem ewakuacji załogi z 16 eskadry obserwacyjnej, która lądowała przymusowo. W czasie lotu zostali zaatakowani przez samoloty Me 109, zmuszeni do lądowania i opuszczenia maszyn. Dwa samoloty PWS-26 zostały spalone, a trzeci uszkodzony. Piloci po trzech dniach powrócili do plutonu[4].
11 września do plutonu dołączyli absolwenci XIII promocji Szkoły Podchorążych Lotnictwa, podchorążowie Stanisław Czarnecki[c] i Eugeniusz Fiedorczuk[d]. W okresie od 11 do 18 września pluton operował z lotnisk Wielick i Wiśniowiec. 18 września 1939 z lotniska Buczacz wystartowały dwie załogi: porucznika Kulpińskiego i kaprala Kuropatwy. Lotnicy ewakuowali się do Rumunii[4].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Sierżant Mieczysław Illg, pilot 305 Dywizjonu Bombowego Ziemi Wielkopolskiej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego, zmarł 28 stycznia 1944 roku.
- ↑ Sierżant Stanisław Kuropatwa, pilot 300 Dywizjonu Bombowego Ziemi Mazowieckiej, zginął w nocy z 18 na 19 sierpnia 1941 roku podczas startu samolotu Wellington IC do lotu bojowego na Duisburg.
- ↑ Stanisław Czarnecki zmarł w 1983 w Kanadzie. Był pilotem 302 Dywizjonu Myśliwskiego Poznańskiego i 308 Dywizjonu Myśliwskiego Krakowskiego.
- ↑ Porucznik Eugeniusz Fiedorczuk, pilot 315 Dywizjonu Myśliwskiego Dęblińskiego, zginął 15 sierpnia 1942 roku podczas lotu treningowego.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń ..., s. 465.
- ↑ Pawlak 1991 ↓, s. 433.
- ↑ Pawlak 1982 ↓, s. 244-245.
- ↑ a b c d e Jerzy Pawlak, Polskie eskadry ..., s. 244-245.
- ↑ Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń ..., s. 1096. Z historii polskiego lotnictwa wojskowego 1918-1939, s. 600, 604.
- ↑ Adam Kurowski, Lotnictwo polskie w 1939 roku, s. 65.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ryszard Bartel, Jan Chojnacki, Tadeusz Królikiewicz, Adam Kurowski, Z historii polskiego lotnictwa wojskowego 1918-1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1978.
- Adam Kurowski, Lotnictwo polskie w 1939 roku, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1962.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1982. ISBN 83-206-0281-5.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0795-7.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja, Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, Warszawa 2010, ISBN 978-83-86100-83-5.