R-16
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj |
międzykontynentalny pocisk balistyczny (ICBM) |
| Operacyjność | |
| Długość |
30 m |
| Średnica |
3 m |
| Masa |
141 000 kg |
| Zasięg |
11 000 km z głowicą 5Mt TNT, |
| Naprowadzanie |
promień błędu 2,7 km |
| Typ głowicy |
jądrowa (3-6 Mt TNT) |
R-16 – również 8K64, kod NATO: SS-7 Saddler – pierwszy udany i wprowadzony do służby radziecki międzykontynentalny pocisk balistyczny. Pierwszy udany lot rakiety odbył się 2 lutego 1961. Pierwszy pocisk wszedł do służby 1 listopada 1961. Rakiety zakończyły służbę w 1976. Największa liczba pocisków, 202 sztuki, było czynnych w 1965.
Awaria rakiety tego typu była przyczyną, tzw. "katastrofy Nedelina", 24 października 1960, której zginęło ok. 122 osób.
R-16 jest określany jako pocisk pierwszej generacji, prezentujący duży postęp wobec pocisku R-7, tzw., generacji zerowej. Był jednak bardzo podatny na rażenie rakietami ówczesnego przeciwnika ZSRR, czyli Stanów Zjednoczonych. Pociski były gromadzone w zwykłych hangarach, podatnych również na normalne bomby i rakiety. Wytoczenie rakiety, jej zatankowanie i przygotowanie do startu zajmowało około 3 godzin. Pocisk mógł pozostawać zatankowanym jedynie przez kilka dni, z powodu bardzo korozyjnych własności kwasu azotowego, jednego ze składników paliwa. Przed wystrzeleniem rakiety, konieczne było też rozpędzenie żyroskopów układu naprowadzania, co zajmowało dodatkowe 20 minut.
Od 1963, rakiety R-16, w wariancie R-16U, były umieszczane w silosach, po trzy silosy w jednym ośrodku startowym. Zbudowano około 69 silosów.
W czasie kryzysu kubańskiego, Rosjanie dysponowali około 50 rakietami R-16, chociaż możliwe do lotu było gotowych jedynie około 20 sztuk.
Źródła
- The Kremlin's Nuclear Sword, Steven J. Zaloga, Smithsonian Institution Press, Washington and London, 2002