Przebieg funkcji π(n ) dla pierwszych sześćdziesięciu liczb naturalnych
Funkcja π – funkcja używana w teorii liczb [1] [2] .
Dla danej liczby rzeczywistej
x
,
{\displaystyle x,}
wartość
π
(
x
)
{\displaystyle \pi (x)}
jest liczbą liczb pierwszych nie większych od
x
{\displaystyle x}
[1] [2] .
Funkcja ta jest określona dla wszystkich liczb rzeczywistych, choć zwykle bada się jej zachowanie tylko dla liczb naturalnych[1] .
Niektóre z nierówności dotyczących funkcji
π
{\displaystyle \pi }
to:
π
(
x
)
>
x
ln
x
{\displaystyle \pi (x)>{\frac {x}{\ln x}}}
dla
x
⩾
17.
{\displaystyle x\geqslant 17.}
Już pod koniec XVIII wieku Carl Friedrich Gauss oraz Adrien-Marie Legendre przypuszczali, iż
x
ln
(
x
)
{\displaystyle {\frac {x}{\ln(x)}}}
jest przybliżeniem wartości funkcji
π
(
x
)
<
1,255
06
x
ln
x
{\displaystyle \pi (x)<1{,}25506{\frac {x}{\ln x}}\quad {}}
dla
x
>
1
,
{\displaystyle x>1,}
x
ln
x
+
2
<
π
(
x
)
<
x
ln
x
−
4
{\displaystyle {\frac {x}{\ln x+2}}<\pi (x)<{\frac {x}{\ln x-4}}\quad {}}
dla
x
⩾
55.
{\displaystyle x\geqslant 55.}
Ponadto:
lim
x
→
∞
π
(
x
)
x
/
ln
(
x
)
=
1
,
{\displaystyle \lim _{x\to \infty }{\frac {\pi (x)}{x/\ln(x)}}=1,}
lim
x
→
∞
π
(
x
)
/
li
(
x
)
=
1
,
{\displaystyle \lim _{x\to \infty }\pi (x)/\operatorname {li} (x)=1,}
gdzie
li
{\displaystyle \operatorname {li} }
jest logarytmem całkowym .
Bernhard Riemann w swojej pracy[3] zdefiniował funkcję
f
(
x
)
:
R
→
R
{\displaystyle f(x)\colon \mathbb {R} \to \mathbb {R} }
w postaci:
f
(
x
)
=
∑
n
=
1
α
1
n
π
(
x
1
n
)
=
π
(
x
)
+
1
2
π
(
x
1
2
)
+
1
3
π
(
x
1
3
)
+
…
+
1
α
π
(
x
1
α
)
,
{\displaystyle f(x)=\sum _{n=1}^{\alpha }{\frac {1}{n}}\pi \left(x^{\frac {1}{n}}\right)=\pi (x)+{\frac {1}{2}}\pi \left(x^{\frac {1}{2}}\right)+{\frac {1}{3}}\pi \left(x^{\frac {1}{3}}\right)+\ldots +{\frac {1}{\alpha }}\pi \left(x^{\frac {1}{\alpha }}\right),}
gdzie składnikami sumy jest funkcja liczby liczb pierwszych, natomiast
α
=
⌊
log
2
(
x
)
⌋
.
{\displaystyle \alpha =\lfloor \log _{2}(x)\rfloor .}
Zauważmy, że tak zdefiniowana funkcja ma tą samą własność co funkcja
π
(
x
)
.
{\displaystyle \pi (x).}
Jej wartość rośnie o jeden, kiedy argument jest liczbą pierwszą.
Następnie w dalszej części pracy wyprowadza jawną postać funkcji
f
(
x
)
,
{\displaystyle f(x),}
składającej się z kilku członów.
f
(
x
)
=
L
i
(
x
)
−
∑
ν
(
L
i
(
x
1
2
+
σ
ν
i
)
+
L
i
(
x
1
2
−
σ
ν
i
)
)
+
∫
x
∞
1
t
2
−
1
d
t
t
ln
t
+
ln
(
ζ
(
0
)
)
.
{\displaystyle f(x)=Li(x)-\sum _{\nu }\left(Li\left(x^{{\frac {1}{2}}+\sigma _{\nu }i}\right)+Li\left(x^{{\frac {1}{2}}-\sigma _{\nu }i}\right)\right)+\int _{x}^{\infty }{\frac {1}{t^{2}-1}}\,{\frac {dt}{t\ln {t}}}+\ln {\big (}\zeta (0){\big )}.}
Pierwszy z nich to logarytm całkowy , drugi to suma po nietrywialnych miejscach zerowych funkcji dzeta Riemanna
ζ
(
z
)
,
{\displaystyle \zeta (z),}
dla których spełniona jest zależność:
ζ
(
1
2
±
σ
ν
i
)
=
0
,
{\displaystyle \zeta \left({\frac {1}{2}}\pm \sigma _{\nu }i\right)=0,\quad {}}
σ
ν
=
{
14,134
7
,
21,022
0
,
25,010
8
,
…
}
,
{\displaystyle \sigma _{\nu }=\{14{,}1347,\ 21{,}0220,\ 25{,}0108,\dots \},}
przy czym sumuje się zera zarówno leżące nad osią liczb rzeczywistych, jak i pod nią. Warto zauważyć, że ze względu na symetryczne ułożenie zer „dodatnich” i „ujemnych” na osi
x
=
1
2
{\displaystyle x={\tfrac {1}{2}}}
w wyniku sumowania otrzymuje się liczbę rzeczywistą, ponieważ część urojona sumy
Σ
ν
{\displaystyle \Sigma _{\nu }}
znosi się wzajemnie.
Trzeci składnik to całka, która szybko dąży do zera wraz z rosnącymi wartościami
x
.
{\displaystyle x.}
Przykładowe wartości całki umieszczono w tabeli poniżej.
x
{\displaystyle x}
1
{\displaystyle 1}
2
{\displaystyle 2}
3
{\displaystyle 3}
4
{\displaystyle 4}
5
{\displaystyle 5}
10
{\displaystyle 10}
100
{\displaystyle 100}
1000
{\displaystyle 1000}
10
000
{\displaystyle 10\ 000}
∫
{\displaystyle \int }
∞
{\displaystyle \infty }
0,140
{\displaystyle 0{,}140}
0,040
{\displaystyle 0{,}040}
0,018
{\displaystyle 0{,}018}
0,010
{\displaystyle 0{,}010}
0,001
{\displaystyle 0{,}001}
9,875
⋅
10
−
6
{\displaystyle 9{,}875\cdot 10^{-6}}
6,777
⋅
10
−
8
{\displaystyle 6{,}777\cdot 10^{-8}}
5,162
⋅
10
−
10
{\displaystyle 5{,}162\cdot 10^{-10}}
Ostatni składnik to stała równa
ln
(
ζ
(
0
)
)
=
−
ln
(
2
)
.
{\displaystyle \ln(\zeta (0))=-\ln(2).}
Definicja funkcji liczby liczb pierwszych π(x) za pomocą f(x)[ edytuj | edytuj kod ]
Kolejne przybliżenia funkcji
π
(
x
)
{\displaystyle \pi (x)}
(zaznaczonej na czerwono) z uwzględnieniem coraz większej ilości nietrywialnych zer (niebieski kolor).
Korzystając z transformacji Möbiusa , można przedstawić
π
(
x
)
{\displaystyle \pi (x)}
za pomocą funkcji
f
(
x
)
{\displaystyle f(x)}
Riemanna:
π
(
x
)
=
∑
n
=
1
∞
μ
(
n
)
n
f
(
x
1
n
)
,
{\displaystyle \pi (x)=\sum _{n=1}^{\infty }{\frac {\mu (n)}{n}}f\left(x^{\frac {1}{n}}\right),}
gdzie
μ
(
n
)
{\displaystyle \mu (n)}
jest funkcją Möbiusa . Im więcej zer weźmie się pod uwagę w sumowaniu, tym dokładniejsze uzyska się przybliżenie funkcji liczącej liczby pierwsze.
Czasami do obliczeń używa się przybliżenia w postaci
f
(
x
)
=
L
i
(
x
)
,
{\displaystyle f(x)=Li(x),}
wtedy taką funkcję nazywa się funkcją
Π
(
x
)
{\displaystyle \Pi (x)}
Riemanna:
Π
(
x
)
≈
π
(
x
)
=
∑
n
=
1
∞
μ
(
n
)
n
L
i
(
x
1
n
)
.
{\displaystyle \Pi (x)\approx \pi (x)=\sum _{n=1}^{\infty }{\frac {\mu (n)}{n}}Li\left(x^{\frac {1}{n}}\right).}
pojęcia definiujące ciągi ogólne
ciągi liczbowe
typy ciągów przykłady ciągów liczb naturalnych inne przykłady ciągów liczb
twierdzenia powiązane pojęcia