The Substance (2024)

Wat direct opvalt hoe mooi de film er uit ziet. Het verhaal is ook wel origineel en ondanks de lange speelduur verveelde hij zeker niet. Het tempo lag ook hoog.

Demi Moore deed het prima, net als de rest van de cast.

Op het einde gingen ze wel all the way en keken ze niet op een litertje bloed.

Het is zeker een film die opviel en de moeite om gezien te hebben.

Laatste kwartier deed de film echt kelderen.... ster voor de moeite

Ik wil niet weten wat voor complicaties optreden bij zo'n "hechting" van je rug . Maar goed, het ziet er lekker smerig uit, en daar gaat het in deze film uiteindelijk om. Dat vraagstukje omtrent leeftijd/schoonheid is hier enkel een goedkope kapstok om de boel aan op te hangen, dat zou toch iedereen moeten zien.

Ik geloof dat zelfs in dit segment beters te vinden is, kan geen advies geven want ik sla het doorgaans over.

Jammer, jammer, jammer,....het had best een goede film kunnen zijn. Eerste gedeelte zit best leuk in elkaar, en in ieder geval een origineel verhaal. Maar het schijnt toch wel erg moeilijk te zijn om een fatsoenlijk einde voor een film te bedenken. Maar zo slecht als bij deze film, dat heb ik toch niet vaak gezien. De film had een duidelijk boodschap mee kunnen geven (en doet dat bij sommige mensen misschien ook wel), maar door dit belachelijk absurd slechte einde van deze film kan ik de film niet serieus nemen. Erg jammer en een gemiste kans.

Fargeat bevestigt, en doet er nog wat bovenop ook.

Revenge vond ik al een geweldig filmpje, dit is toch wel de overtreffende trap. Vooral ook omdat het niet zomaar een genrefilm met een twist is geworden, de ambitie van The Substance ligt toch een stuk hoger. Om dat dan ook waar te maken én in de bioscoop te krijgen is redelijk uitzonderlijk.

De invloeden van andere regisseurs en films zijn niet zo moeilijk te spotten (Cronenberg, Tsukamoto, Aronofski, Kubrick enzo), maar The Substance is uiteindelijk toch vooral z'n eigen ding geworden. Geen optelsom van andere films, maar een eigen werkje dat niet zo snel met iets anders te vergelijken valt. Benieuwd hoe Fargeat dit gaat proberen overtreffen.

4.5* en een uitgebreide review

Met het body horror gehalte zit het wel goed. Als je al Cronenberg gewend bent, zal The Substance wel in je straatje liggen maar misschien niet enorm choqueren.

Het is lang geleden dat ik een Cronenberg-film heb gezien, dus ik kan geen kwalitatieve vergelijking maken, maar volgens mij doet het qua practical effects/make up er niet voor onder. Cronenberg is in mijn herinnering nog wel wat vager en abstracter. The Substance was eerder ludieke body horror, met een absurd einde.

Opvallend is trouwens ook het stilistische karakter van de film, deed me soms erg aan Kubricks werk denken.

Thema's in de film zijn de oppervlakkige obsessie met uiterlijk en jeugdigheid, het gevecht met de vergankelijkheid en showbizz-idealen. Het is niet heel subtiel, maar goed.

Qua plot was met name de tweede helft iets te 'in your face' (de ontknoping laat zich ook makkelijk raden) maar dat maakte het geheel niet minder vermakelijk.

Kleine 4*

Knappe satire. Het is al snel duidelijk dat we hier te maken hebben met een kritiek op de huidige ego- en schoonheidscultuur, wel meer op vrouwen toegepast. De manier waarop we naar onszelf en waarop anderen naar ons kijken zorgt vaak voor een ongezonde sociale druk. Iedereen veroudert uiteindelijk. Ozempic, Botox en andere troep die we ons inspuiten zullen aan dit ultieme inzicht niks veranderen. De film is evenzeer een sneer naar de Youtube en Tiktok generatie waarbij gezien en geliked worden een nationale sport is geworden.

De film van Fargeat is bijzonder virulent met het thematische materiaal. Body horror gebruiken als visuele stijl is niet bepaald zachtzinnig te noemen. Het ziet er redelijk geinspireerd uit door anderen. Kubrick, Cronenberg, Gaspar Noé komen als eerste in mij op, maar een film als The Elephant Man heeft ook verwantschap met The Substance.

De fout met het gespleten bewustzijn valt inderdaad zwaar op. De slogan zegt immers "Remember you are one" maar dat blijkt niet echt uit het gedrag van Elisabeth en Sue. Tenzij het stuk bewustzijn van Elisabeth in Sue zich aanpast aan een jong lichaam en het stuk bewustzijn in Elisabeth zich gedraagt naar een oud lichaam. Voer voor discussies. Ik was in ieder geval verward hierover.

Wat een audiovisueel hoogstandje ook : in de bioscoop was dat echt een van de beste filmervaringen van dit jaar. Het soundgebruik is indrukwekkend. Veel meer spektakel en fun eigenlijk dan Gladiator II dat ik gisteren zag.

Ook heel verrassend dat namen als Demi Moore, Margaret Qualley en Dennis Quaid toezegden voor dit project. Je zou hier eerder minder bekende acteurs in verwachten. Samen met Poor Things een van de beste films van het jaar.

Ik ben niet van de horror, dus ik wilde deze in eerste instantie niet kijken. Uiteindelijk was ik toch te nieuwsgierig, en het bleek een veel minder grimmige enge film dan ik dacht dat het zou zijn. Er zitten elementen in van komedie, sciencefiction, satire, en natuurlijk bodyhorror en het geheel is modern en fris (ja oke, minder toepasselijk woord voor het laatste deel van de film ).

Je zou wellicht kunnen zeggen dat het hele thema er te dik bovenop ligt; mannen mogen smerig en lelijk zijn, vrouwen zijn er om naar te kijken, en na een bepaalde leeftijd tel je niet meer mee, maar toch vond ik het goed werken. Het is triest om te zien hoe weinig respect Elisabeth heeft voor zichzelf, het zegt ook wel wat dat ze haar oude lichaam gewoon op de vloer laat liggen en het daarmee zo liefdeloos behandelt. Als Sue op een gegeven moment de oude gedrochtige Elisabeth helemaal in elkaar stampt dan is dat een treurige representatie van hoezeer vrouwen hun ouder worden en verval geleerd hebben te haten.

Het laatste stukje had voor mij niet per se gehoeven. Het stijlvolle moderne van de film beviel me wel, en dan ineens zit je in een soort jaren ’80 horrorkomedie gorefest met rondspuitend bloed en een monsterlijk wezen. Op zich wel grappig, maar qua toon had het van mij best wat serieuzer mogen blijven om een beetje bij de rest van de stijl van de film te blijven en wat meer met een ‘gut punch’ te eindigen. Het doet zo een beetje afbreuk aan de rest van de sterke boodschap.

4*

"What has been used on one side, is lost on the other side. There's no going back.”

Ik gaf het al even aan bij het topic “Horrorfilm Challenge #2” dat dit mogelijk wel mijn favoriete film van dit jaar gaat worden. Wat een ongelooflijk lekkere film was dit zeg. Het was ook al de kandidaat om mogelijk in de bioscoop te zien, omdat we toen de plannen voor de nieuwe ‘Joker’ hadden gecanceld. In de plaats daarvan zijn wel alsnog naar ‘Smile 2’ geweest, al zal ik het ook niet erg gevonden hebben om naar deze film te zijn geweest. Want dit was wel een ervaring opzich. Ik kende Demi Moore niet, Fargeat wist overigens al te overtuigen met de prachtige film ‘Revenge’ en deze Franse regisseuse laat zien dat ze in staat is om hele mooi films te maken, zeker op dit gebied.

Op het eerste gebied lijkt de film nogal onschuldig te worden. Elisabeth is een prachtige dame (vooral wetende dat Demi Moore al 62 is!!!) die een sportprogramma moet leiden. We zien dat ze een enkele tijd geleden (in haar jongere jaren) een Hollywood ster heeft gekregen, waarin je de verjaring moet zien, en ondanks dat die kapotter raakt en ouder is, blijft het een mooie ster, tot dat iemand er ketchup op morst, en eigenlijk wordt in dat kleine stukje de hele film verteld. Althans wat de bedoeling gaat worden. Daarna volgen we het leven van Elisabeth. Die er duidelijk moeite mee heeft dat ze ouder wordt en daarna niet meer relevant begint te worden. Zo hoort ze via een telefoontje dat ze niet meer wenselijk is, en ziet ze ook haar reclameposters afgescheurd worden waardoor ze in een ongeluk terecht komt. Een dokter onderzoekt hij daarna, en zorgt er ook voor dat ze voorgesteld wordt aan ‘The Substance’.

Hoewel ze het eerst nogal afslaat, begint Elisabeth toch het mentaal allemaal moeilijk te krijgen, en is de drang naar succes en verjongering groot zeker als ze naar haarzelf kijkt in de spiegel. Dit wil ook zeggen dat deze film erg veel nadruk wil leggen op psychische problemen bij mensen maar, vooral hun domme keuzes die ze vaak kunnen maken. Maar het wordt ook later een dwang wat toch best diep raakt. Ik als een persoon die is gediagnostiseerd is met BDD weet hoe erg het kan zijn dat je, je eigen lichaam anders ziet dan daadwerkelijk is, gefocust te zijn op alles wat fout is aan jezelf en dat geforceerd wil veranderen is iets wat ik ook erg terug zag komen in deze film. Ik weet er alles van, zeker nu ik ook verder met de bodybuilding ben en de jongens (en meiden) om mij heen ook met deze klachten zie, die ik daarnaast ook begeleid. Het is een raar leventje. De dwang die Elisabeth had om weer een krachtige jonge vrouw te zijn vond ik echt een hele toffe toevoeging aan deze film.

De cast is waanzinnig. Demi Moore heb ik al een beetje besproken maar, speelt echt fantastisch. Ik vond Margaret Qualley ook héél goed. Prachtige meid trouwens, ik werd er bijna spontaan verliefd op . Heerlijke gespeeld door beide dames! Ik vond Dennis Quaid ook prachtig. Wat een doorgedraaide gek was hij, heerlijk.

De film topt dit fantastische verhaal af met een berg aan body horror. En dat steekt Fargeat zeker niet onder stoelen en banken. Want hoewel die scene dat de nieuwe persoon uit het lichaam van Elisabeth kwam zag er misschien een beetje slecht uit, de CGI was wel héél duidelijk. De film wordt namaten het einde toch een héél stuk bloediger. De film werd richting het einde ook wat vreemder, waardoor het ‘what the fuck’ gehalte misschien soms iets té hoog was, dat het wat raar was. Toch bleef ik er wel van genieten.

Fargeat weet met dit fantastisch mooie verhaal een prachtige film te maken. Ik ging héél goed op die mentale mindgames die er in zaten, met de duidelijkste boodschap dat je goed bent zoals je bent, en je eigenlijk niet zoiets nodig hebt om je beter te voelen! Ik voelde hier heel veel bij. Prachtige horrorbeelden, en allemaal lekker weird. Het einde duurde misschien iets té lang, het enige minpuntje wat ik had. Maar, over het algemeen echt geweldig, dus niks voor niks de volle mep.

Vorige week was er in de Antwerpse bioscoop De Cinema een filmvoorstelling van Revenge, de debuutfilm van Coralie Fargeat. Voor het eerst vertoond in een cinema in België, buiten misschien een uitzondering op een filmaward. Nochtans speelde de Belgische acteur Kevin Janssens 1 van de hoofdrollen in die film. Het was 7 jaar wachten op een nieuwe film van Fargeat en gelukkig dit keer meteen op groot doek. De cultwaardering van Revenge zal ook wel geholpen hebben. Geen Kevin Janssens dit keer, maar de comeback (zo mag je het wel noemen denk ik) van Demi Moore en immer mooie Margaret Qualley.

Je ziet qua stijl wel vergelijkingen met Revenge. Van het kleurenpallet tot Dennis Quaid die als een monster een bord scampi's naar binnen schrokt. The Substance lijkt een aflevering van Black Mirror te zijn. Een intrigerende film over schoonheid en de offers die we willen brengen. Maar ook de keerzijde van de medaille als we daar voor zouden kiezen. Een dubbelrol van Moore en Qualley die elkaar goed aanvullen. Net als in de Revenge zijn er zeer harde scènes, maar ook hier zijn ze er toch wel zo hard over. Het verhaal is letterlijk en figuurlijk aangedikt en gekleurd met het geheel als een satire waar toch wel de nodige waarheid achter zit.

Soms zie je wat door het geheel en valt het op dat de dikke verflagen nodig zijn om de gaten toe te dekken. Maar het resultaat mag er wel zijn en je bent zo overweldigd dat het niet meteen opvalt. Als The Substance geen succes wordt, is het in elk geval nu al een geslaagde cultfilm.

Misschien had ik te hoge verwachtingen, maar de hype rondom The Substance vind ik niet terecht.
Ja ik begrijp de satire en ja de boodschap is duidelijk en ook zeker relevant.
En ondanks dat ik mijn petje af doe voor de acteerprestatie van Demi Moore voelt het allemaal te gemakkelijk.
Daarmee bedoel ik zodra de regels gesteld worden, weet je dat deze verbroken gaan worden, je ziet ook direct dat de jonge betere versie het ervan zal nemen en uiteindelijk ook het goedje gaat gebruiken (in koeienletters aan het begin in beeld gebracht SINGLE USE!)
Misschien heb ik te veel films gezien en is dit gewoon niet mijn film.
Het totaal ontsporen in de laatste 15-20 minuten paste in mijn ogen totaal niet bij de film.
Neemt overigens niet weg dat Demi Moore en Margaret Qualley deze film naar een net iets hoger niveau tillen.
Vooruit een zesje/3 sterren.

De laatste jaren wordt het horrorgenre steeds meer geïnfiltreerd door vrouwelijke regisseurs. Een uitstekende omtwikkeling. Coralie Fargeat is zo’n regisseur die zich in het horrorgenre begeeft. Ze maakte naam met het formidabele Revenge (2017). Een film waarin de vrouwelijke hand is terug te zien. Zo liet ze in Revenge nu eens niet een goedgebouwde vrouw naakt rondlopen maar gaf ze deze eer aan een goedgebouwde man die door de zwaarbewapende protagoniste flink op de huid wordt gezeten.

In The Substance is men ook niet vies van het tonen van naakte huid. Meer van vrouwelijke aard dit keer. En functioneel natuurlijk, want lichaam en huid spelen een belangrijke rol in de film. Met name de mannelijke visie op schoonheid die in het milieu waarin de beide hoofdrolspeelsters bewegen tot lichamelijke proporties wordt gereduceerd, wordt ongenadig op de hak genomen. Die satirische blik gaat ver. Zelfs als de vrouwen gekleed gaan wordt het lichaam dermate geaccentueerd dat een mannelijke regisseur het verwijt zou kunnen krijgen aan exploitatie of tenminste aan voyeurisme te doen.

Elisabeth (fantastisch gespeeld door Demi Moore) maakt een fitnessprogramma voor de tv en heeft met lichamelijk verval te maken. Nu zou ze natuurlijk gewoon kunnen stoppen en passender werk kunnen gaan zoeken, maar ze identificeert zich zo met haar lichamelijke schoonheid dat dit helemaal niet in haar opkomt. Ze kiest een andere weg waarbij grenzen worden overschreden. Aldus ontstaat een film die je als een satire met veel bodyhorror zou kunnen betitelen. The Substance is een groteske film. Een film die niet kijkt op een litertje bloed en ook het expliciet tonen van lichamelijke afbraak niet schuwt. Subtiliteit is in dit opzicht ver te zoeken. En dat bevalt goed.

The Substance bestaat niet alleen uit groteske horror. The Substance is ook humor. En ook in humoristisch opzicht is van enige terughoudendheid geen sprake. De humor is direct, grof, banaal en leuk. De personages zijn karikaturen, waarbij Dennis Quaid in mijn ogen de karikaturale kroon spant. Hij geeft gestalte aan de producer van de tv-show en wordt als een slonzig, viezig, geldbelust en seksistisch afgietsel van het type neergezet. Leuke rol van Quaid.

De speelduur van 140 minuten is aan de forse kant. Tegen het einde werd het kijken een wat taaiere ervaring, ondanks de enorme escalatie die dan plaatsvindt. Inhoudelijk wordt er echter na een uurtje of anderhalf eigenlijk niets wezenlijks meer toegevoegd. Neemt niet weg dat The Substance een zeer geslaagde film is met stijlvolle beelden, walgelijke bodyhorror en bijtende spot aangaande de keiharde wereld van de showbusiness. De business die de menselijke spelers reduceert tot platte handelswaar. Fijne film.

Niet mijn soort horror. Het ziet er visueel wel prima uit met opvallende kleuren en er zitten een paar goede schokmomenten in, maar het pakte me niet zo. Wel genoten van Demi Moore en Margaret Qualley, spelen overtuigend en het zijn nog mooie vrouwen ook. Moore is zestig plus, nou dat zie je er niet aan af. Het thema van de film is me duidelijk, maar ging na een tijdje door de te lange speelduur vervelen en eigenlijk doofde de film in het laatste deel als een nachtkaarsje uit. Hier had je overigens echt wel een half uur of zelfs langer uit kunnen knippen.

2,5*

In een totaal andere vorm gegoten, maar meer diepgang dan in een Death Becomes Her heb ik er niet in kunnen vinden. Death Becomes Her was bovendien een stuk grappiger.

Verwijzingen naar films waarbij ik werkelijk geen flauw idee heb wat men er nou eigenlijk mee wil zeggen? The Shining bijvoorbeeld... of zat Wendy ook aan de botox?

Visueel wel erg knap gedaan moet ik zeggen: die enorme verschillen tussen het jonge sexy lichaam van Margaret Qualley en het minder fris en fruitige van Demi Moore, met alle respect. Confronterend. Qualley op en neer springend in een nietsverhullend zuurstokroze latex fitnesspakje, Moore die bangig over straat loopt en niet gezien wil worden, in Cruella-achtige lappen stof in harde primaire kleuren, joekel van een zonnebril op haar hoofd. Geweldige scène als ze niet op dat afspraakje durft te verschijnen en de paniek toeslaat (beste van de film vond ik)

Maar met name ook de metamorfose die Moore langzaam maar zeker ondergaat vond ik erg fraai. De uiteindelijke scène waarin ze als een soort Elephant Man haar oorbellen in doet, weerzinwekkend mooi. Puur in visuele zin, want wat heeft dit verder met John Merrick te maken?

Had trouwens het idee dat het meer over morfodysforie ging dan over de obsessie met jong blijven.

Het had veel scherper gemogen van mij, in feministische zin vond ik het ook mislukt; alsof vrouwen zelf niet bijdragen aan ageisme, gerontofobie, etc...

The Substance is een mooi verpakt cadeau maar blijkt na openmaken nogal inhoudsloos.

Ergens las ik "zelfgenoegzame overdaad die wordt aangezien voor genialiteit".

"Pretty girls should always smile!"

Afgelopen vrijdagavond ben ik aan deze Drama / Horror film begonnen en omdat ik na circa 90 minuten inslaap ben gevallen (kwam overigens niet door de film), heb ik de rest op zaterdagavond gekeken. "The Substance" is een gore, spectaculaire fabel over onhaalbare schoonheidsidealen en zelfhaat. "The Substance" is verre van perfect, maar onder geen beding te missen. Wel een waarschuwing vooraf, want de film vereist een sterke maag.

Regisseuse Coralie Fargeat (van o.a. de Actie / Thriller film "Revenge (2017)") vertelt de donkerst denkbare variant op een "Assepoester" verhaal, doordrongen van maatschappelijke issues als seksisme en de absurde druk op vrouwen om eeuwig jong en begeerlijk te blijven. Hoofdpersonage Elisabeth Sparkle (Demi Moore, zeer sterk gecast) is een actrice op haar retour. Naar haar ster op de Hollywood Walk of Fame kijkt al lang niemand meer om, en ook op het kleine scherm (ik heb sinds twee weken een groter scherm ) wil nu niemand haar nog zien, zo maakt de ranzige televisie-baas Harvey (een onvergetelijk scampi kauwende Dennis Quaid) dat haar op haar vijftigste verjaardag duidelijk.

Elisabeths eigenwaarde ligt aan diggelen, maar een geheimzinnig medicijn brengt redding: wanneer ze zichzelf inspuit met “the substance” wordt uit haar verouderende lichaam een nieuwe, glimmend jonge vrouw geboren, te weten Sue (Margaret Qualley). De regels zijn helder: de ene week mag Sue op veroveringstocht in de buitenwereld, maar daarna verandert de koets weer in een pompoen, en moet Elisabeth een week lang zichzelf zijn. Anders dreigt het gruwelijk mis te lopen. Dat doet het natuurlijk ook, met alle wansmakelijke gevolgen (voor de lichamen van beiden) van dien.

Ondanks dat "The Substance" misschien iets te lang duurt (120 minuten zou lang genoeg zijn geweest), weet de film wel van de eerste tot de laatste minuut te boeien en te vermaken en het is ook een genot om naar de 61-jarige Demi Moore (die in bloedvorm is in deze film), die inmiddels 62 jaar is, te kijken en ze is ook nog eens van top tot teen naakt te bewonderen en hetzelfde geldt min of meer voor Margaret Qualley. En uiteraard is het genieten van de heerlijke mix van body horror (geweldig in beeld gebracht), gore (o.a. het uitrekken van tanden), satire en feministisch traktaat, die vooruit gestuwd wordt door de pompende soundtrack van de Britse componist Benjamin Stefanski (beter bekend onder zijn artiestennaam Raffertie). Ook wordt alles zeer kleurrijk in beeld gebracht (met een uitgekiend gebruik van kleur en licht) en dat was ook een genot om op nieuwe OLED televisie te zien.

De film toont de vicieuze cirkel van jezelf “verbeteren” in ultieme vorm (dat veel vrouwen zichzelf aandoen onder druk van de objectiverende en mannelijke blik die nog steeds de maatschappij domineert en die Coralie Fargeat weerspiegelt door haar camera fetisjistisch op Qualley's billen te richten) en de link met plastische chirurgie, botox, enzovoort, is snel gelegd. Het vertrekpunt van "The Substance" is zo goed dat je zou willen dat de film niet alleen steeds verder, maar ook steeds dieper zou gaan. Helaas gebeurt dat niet en ook valt de film in herhaling en wordt er gekozen voor sensatie (vooral op het einde met het bloed en de zaal, welke me deed denken aan de horrorfilm "Carrie (1976)").

Demi Moore en Margaret Qualley dragen deze film volledig, Dennis Quaid heeft eigenlijk maar een kleine rol, maar in de scènes waarin hij te zien is steelt hij wel de show (zo is schitterend om te zien hoe hij in close-up al urinerend en bellend tegelijk in de camera schreeuwt), en beiden zijn ook nog eens mooie vrouwen om naar te kijken en dat ook nog eens met verschillende leeftijden. Er zit namelijk circa 30 jaar leeftijdsverschil tussen beiden en dat is ook goed te zien in deze film. Zo is het is bij Demi Moore allemaal niet strak meer en dat is o.a. te zien als ze naakt in badkamer voor een spiegel haar lichaam zit te bekijken (ik weet wel natuurlijk niet of dat het haar echte lichaam is, of dat ze het was gemanipuleerd hebben voor de film).

Over spiegel gesproken, in een onvergetelijke scène waar Elisabeth op date wil vertrekken, maar telkens opnieuw voor de spiegel blijft hangen om nog iets aan haar make-up te veranderen, was een sterke scène van Demi Moore. De zelfhaat die op dat moment uit haar ogen bliksemt, raakt tot op het bot. Het ultieme bewijs dat Demi Moore geen jongere versie van zichzelf nodig heeft om op haar 61e opnieuw een enorme filmster te worden. Op het einde waar Elisabeth en Sue samen in de badkamer op de wereld gezet worden als een soort van "Toxic Avenger" persoon, was schitterend om te zien.

"The Substance" is veel om te verwerken en biedt genoeg stof voor discussie achteraf. Op het gebied van creativiteit en originaliteit scoort de film hoog, wat het moeilijk maakt om het geheel te beoordelen. Het grootste deel zit fantastisch in elkaar, maar het laatste stuk is zo controversieel dat het de film voor veel kijkers zal maken of breken. Toch kun je met zekerheid zeggen dat je waarschijnlijk nog nooit eerder een film zoals "The Substance" hebt gezien.

Visueel mooi vormgegeven, knap uitgevoerd. Qua plot niets speciaals. Als je niet wegkijkt bij films als Alien, The Texas Chain Saw Massacre en Kill Bill, dan hoef je bij deze ook niet weg te kijken. De soundtrack was prima; grappig dat de finalemuziek van de new years eve show hetzelfde stuk was als de opening van de film Barbie: Also sprach Zarathustra. De hoofdrolspeelsters zagen er wel iets anders uit tijdens dat muziekje. Deze film was eigenlijk meer een slasher movie (die richting het einde meer op een komedie begon te lijken), dan een horrorfilm. Leuk om een keer gezien te hebben maar spectaculair: nee!

Prachtige film over een vrouw die een middel probeert om zich weer mooi en jong te voelen. Een origineel uitgangspunt en verloop over uiterlijke schoonheid. Stijlvol, bombastisch en grotesk (de film laat je van begin tot eind niet los). Goeie make-up effecten en een verademing dat de body-horror niet alleen op cgi leunt. Ook fijn om Demi Moore weer eens te zien in een hoofdrol (in een bijzondere, moeilijke en moedige rol).

Vorig jaar gemist, maar nu eindelijk gezien. Hij blies mij omver, beste sci-fi horror van 2024! Wat begon als het pikken van een paar onschuldige uurtjes ging van kwaad tot erger tot een bizarre climax. Demi Moore en Margaret Qualley speelde fantastisch.

You're the only part of me I don't hate

We hebben weer eens te maken met een regisseuse die in deze Woke-tijden en doorgeschoten MeToo-acties laat zien wat feminisme wel zou moeten zijn. Juist, door de kunstzin te gebruiken en het er lekker in te wrijven. En hoe?

Coralie Fargaet. Ja, dat is inderdaad die vrouw die achter de no nonsense wraakfilm Revenge (titel zei al genoeg) zit. Een homage aan de rape and revenge films waarin het om de vrouw draait. 7 jaar later komt ze met The Substance. Technisch gezien gebruikt ze dezelfde opzet, maar qua budget, maatschappijkritiek en zelfs nog veel meer is het niveau aardig opgeschroefd. Maar de opzet blijft hetzelfde; en deze raakt je nog veel harder dan Revenge, maar dat hoeft niet vertelt te worden.

We krijgen te maken met Elisabeth; al zou je haar de eerste minuten nog niet (helemaal) zien. Slechts een glimp van een succes, ergens in het verre verleden; waar zelfs een hele huldigingsster voor in een tegel is gegrafeerd.
Voor dat ene moment waarin de paparazzi, de fans en de eer voor degene die op de ster stond. Maar dan verstrijkt de tijd en lijkt die ster; ondanks hij er nog zichtbaar bijligt, inmiddels zo goed als vergeten te zijn.
De eerste scheuren komen al, duizenden mensen lopen er in het dagelijkse leven overheen, dan is het ondergedompeld met sneeuw, dan morst er iemand nog zijn hamburger overheen... Tsja, daar had dus ooit iemand op een zeer monumentale dag gestaan. Ooit...

Ooit ja... Want na deze behoorlijke cynische opening die je al aardig op je lachspieren gaat werken maken we kennis met de heldin in kwestie. Elisabeth zelf. Een rol van Demi Moore's leven lijkt wel. Die op haar vijftigste, of zestigste... nog dagelijks haar best doet om bij te draaien met die Tell Sell-achtige fitnesssessies. Dat ze het allang al niet meer voor zichzelf doet is al duidelijk, maar blijkbaar lijkt eigen wil en een wet binnen een schoonheidsindustrie een vaag contrast in stand te houden. Het wordt al snel duidelijk; ze is te oud en het bedrijf is toe aan verversing. Wie bepaalt dat? Juist! Ene Harvey (natuurlijk, die naam. Op wie zou die gebaseerd zijn?).
Een seksistische, maniakale boomer die vanaf een afstand nog de gladde egotripper uitstraalt, maar eenmaal dichtbij, vallen die vieze tanden, zijn gerook, het eten van garnalen etc nog wel meer op. Niet bepaald schoonheid, voor iemand die een schoonheidsbureau runt. Maarja, mannen met veel geld... Een fenomenale rol van Dennis Quaid.
Let wel dat deze rol voor Ray Liotta bedoeld was. Maar die kwam voor de opnames te overlijden.

En voor je het weet gebeurt het ook. Elizabeth ligt er na 40 jaar succes uit. Ze moet er via een advertentie, waarin er nieuwe jonge kipjes gezocht worden, achter komen. Maar er lijkt niet helemaal nood aan de man te zijn. Er gaat namelijk zo'n bepaalde drugs in de omloop. Iets wat zich adverteert als een middel dat het echte uit jezelf doet halen. (er wordt dus nog om het cruciale heengedraaid)

Elizabeth denkt er niet lang over na en vraagt het aan. Ze verplaatst zich vervolgens naar een groezelig steegje, waar een ingang naar een chique kleedkamer schuilt en waar haar bestelling in een kluis op haar wacht.

Ik had het eerlijk gezegd nog niet helemaal kunnen zien aankomen wat er precies zou gaan gebeuren nadat ze het hele stappenplan van de substantie ondergaat. Maar inderdaad.... Heel logisch natuurlijk ook. We richten ons op ene Sue, die hier ook eveneens fantastisch is vertolkt door Qualley. Ik moest bij haar rol zelfs een beetje denken aan Mia Goth in MaXXXine. Sue is in ieder geval het jonge blaadje waar het bedrijf op zit te wachten en daar waar Elizabeth rust, stapt Sue het bedrijf binnen, wordt ze meteen geadoreerd door Harvey (al krijgt ze geen greintje Empathie als ze over haar zieke moeder begint. Ze zijn natuurlijk maar om één ding belangrijk) en is ze binnen no time een nieuw succes.

Maar dan komen de switchen. Alles lijkt in het begin nog op rolletjes te gaan. Zolang je de substantie maar op de juiste manier en volgens de richtlijnen gebruikt. En na verloop van tijd wil daar natuurlijk wel iets in misgaan.
Vergeten misschien? Of eigenwijsheid? Of och... dat moet toch wel gewoon kunnen?

Natuurlijk... Maar dan zullen we het niet over de gevolgen hebben.

Want vanaf dat moment is de film een afdaling naar de hel. Je moet begrijpen dat de "gevolgen" in een breed begrip worden vertoond. Dat de procesweken geestelijk steeds ondraaglijker worden, dat jaloezie, schaamte, zelfhaat en mutaties er ongenadigd door heen sijpelen. En dan moeten we het nog eens over het huishouden hebben van het appartement. En kan het nog gekker? Ja, dat kan zeker. Heel zeker! Het werkt ook mooi de 150 minuten door.

En het is ook maar dat ik al het een en ander aan stills heb gezien, maar gelukkig kon mijn maag het wel aan.
Maar poe poe poe... Het is wel echt heel heel heeeeel ranzig. Zo onherroepelijk fucked up en bizar. Alhoewel het lang niet nieuw is. We kennen Cronenberg nog wel. Neem dat maar letterlijk. Maar je went er al wel snel aan.
Ik had daarnaast het woord "Freakshow" op de poster niet al te letterlijk genomen. Ik zat er flink naast. Met name wanneer we ook nog eens worden getrakteerd op een heus bloedbad dat zo uit een jaren 80-horror had kunnen komen. En ja, dat einde met die ster... Tsja. Het gezicht is er nog wel.

Ik begrijp er niks van trouwens. Ik had gisteravond niet veel gegeten en ben net bekomen van een griep. Na de film zette ik nog maar even de frituurpan aan en heb best nog wel even een goede aanvulling op een karige avondmaaltijd kunnen verwerken. Hoe dan! Hoe kon ik dit geweest zijn? Misschien moet ik nog even mijn recensie bij Kuso; de film van Flying Lotus die ik onlangs gezien heb, nalezen om het nog een keertje van mezelf te begrijpen.

Ja, Fargaet heeft hier een Cronenberg-inspiratie neergezet die zijn weerga niet kent. Maar het draait natuurlijk allang niet om de ranzigheid. Het draait om het feit waar je met je neus op word gedrukt. De kijker die dat niet begrijpt of dat weglacht of wuift is degene die met een probleem zit. Wie weet hetzelfde probleem als waar de film nou juist om draait. En dat probleem is maatschappelijk. Of komt er na een film als deze toch nog een andere era? Het is wel te hopen. Laten we maar weer eens "normaal doen, dan doen we gek genoeg!"

5,0*