Nightbitch (2024)

Amy Adams

Amy Adam’s 🫦

‘That’s my own hair. I can really grow whiskers’: Amy Adams and Marielle Heller on toddlers, incontinence and Nightbitch | The Guardian

In het begin een paar keer gedacht waar kijk ik in vredesnaam naar en waar gaat dit heen. Gaandeweg de film wordt dit duidelijker. Amy Adams speelt goed maar ik kan slecht beslissen of ze de film redt qua goed/slecht. Voor het inleven in haar karakter en het verhaal helpt het wel heel erg als je zelf kinderen hebt. Veel herkenbare momenten. Voor mensen zonder kinderen weet ik niet of dit een film is die voldoening gaat geven. Ik zou de film grotendeels categoriseren als “drama”.

Regisseur en schrijver Marielle Heller laat Amy Adams aan de rand van de uitputting verkeren in Nightbitch. De zorg voor haar baby is aan haar toegewezen, terwijl papa er ouderwetse ideeën ten aanzien van de zorg voor de baby op nahoudt, zich aan de rand van het opvoedingsspectrum bevindt en zich voornamelijk met zijn werk bezighoudt. Het leven van Adams bestaat uit zelfopoffering. Het is haar duidelijk dat haar carrière als kunstenaar voorbij is en de tijd van zelfverwezenlijking evenzo. Ontevredenheid maakt zich van haar meester ondanks haar liefde voor haar baby.

De voortdurende zorg voor de baby is zwaar en maakt oerinstincten los. De mythe van de weerwolf komt om de hoek kijken. De film hanteert deze plompe symboliek om het dierlijke gevoel dat ontstaat bij zwangerschap, geboorte en tijdens de eerste jaren van het nieuwe geboren leven te omschrijven. Het dierlijke aspect verdringt al het andere. Het verdringt het vrouw-zijn. Het verdringt de behoefte aan zelfontplooiing. De vrouw wordt een beschermend moederdier dat zichzelf opoffert. Een moederdier dat altijd bezorgd en moe is. Nightbitch is een satirische komedie waarin deze metamorfose haarfijn uit de doeken wordt gedaan.

Het raakte me nauwelijks. Op een enkele geslaagd grappige scène na, vermaakte de film me maar matig. Een film lang kijken naar een vermoeide vrouw die stereotiep gedrag vertoont, niet veel bijzonders meemaakt, niet veel heeft te zeggen en af en toe het sluimerende beest in haar laat vieren, heb ik niet als louterend ervaren. Nightbitch is een vermoeiende film.

Ongemakkelijke, uiteindelijk op veilig spelende mengeling van humor en drama, met Amy Adams als uitgebluste huisvrouw die het moederschap helemaal zat is en langzaam tot de realisatie komt dat ze eigenlijk een hond is. Adams is geweldig in de hoofdrol en de scherpe observaties over het leven en het hebben van kinderen zijn vaak erg grappig, maar de meer fantastische elementen van het script worden slecht uitgewerkt en de film gaat uit als een nachtkaars.

Niet helemaal mijn ding. Heb ook nergens kunnen (glim)lachen. Dit ondanks het overtuigende spel van Adams

Aardige film over een moeder die alleen nog maar zorgt voor haar kleine zoontje. De film laat vooral tijdens de eerste helft goed zien hoe zwaar en vervelend het moederschap kan zijn. Maar het wordt wel wat eentonig en de transformatie naar een hond is wat te ver doorgevoerd. Wel een bijzondere rol voor Amy Adams die de film toch wel weet te dragen.

niet spannend, niet eng en niet leuk. bleef ook de hele film onduidelijk of het nou als drama bedoeld was, als komedie of toch een horror kant. Maar in alle gevallen piekte het geen enkele kant op.

Veel te veel langdradig gekletst zonder dat het een genre op ging.

Er gebeurt te weinig om echt in de film te komen.

Wat begint als een uitermate interessant concept, vloeit uiteindelijk uit in een 13 in een dozijn dramedie. Onbegrijpelijk dat ze het concept zo makkelijk hebben losgelaten, alsof de boodschap is gebracht en het concept er niet meer toe deed. Daarmee haalt de film zichzelf onderuit. Ja, Adams zet best een geloofwaardige rol neer, al gaan voor mij de credits vooral naar de jonge (tweeling) Snowden. Zo naturel op zo'n jonge leeftijd, uiteraard ook een indirect compliment aan de regisseur. Maar het was niet genoeg om de film te redden. *2.5

Een moeder [Amy Adams] heeft haar carrière als kunstenaar op pauze gezet om voor haar zoon [Arleigh en Emmett Snowden] te zorgen, maar worstelt met de fysieke en geestelijke last van het moederschap. Bovendien maakt ze een fysieke transformatie door die ze met dank aan een boek uit de bibliotheek probeert te verklaren. Hellers scenario (gebaseerd op de gelijknamige roman van Rachel Yoder) zit vol ideeën die onvoldoende tot wasdom komen. Communicatie over de verdeling van ouderlijke taken is een thema, maar het gaat ook over de kracht die een vrouw ontleent aan het moederschap en heeft een opmerkelijke ontknoping die de verwachtingen die zijn gewekt door meer intrigerende fantastische elementen niet inlost. Adams is subliem en weet dit bijna in haar eentje te redden.