The Substance (2024)

Vorig jaar gemist, maar nu eindelijk gezien. Hij blies mij omver, beste sci-fi horror van 2024! Wat begon als het pikken van een paar onschuldige uurtjes ging van kwaad tot erger tot een bizarre climax. Demi Moore en Margaret Qualley speelde fantastisch.

Danku voor de waarschuwing, ik hoopte op een film meer richting Lucy, ipv dat Hellywood het moraal weer meer richting het donkere occultisme trekt door onnodig grof visueel smerige beelden met daarbij zo grof mogelijke taal. Nee dat heeft een echt goede film helemaal niet nodig (nogmaals ..kijk maar naar de film Lucy)

Golden Globe voor Demi!

en verdiend.

Demi Moore acceptance speech Golden Globes

Gelukkig alsnog in de bioscoop kunnen meepakken. Wat een rit!

Onderhoudend en boeiend, tot de laatste akte. Die verpest voor mij toch wel de film. Ik had sowieso liever een iets serieuzere aanpak gezien en een klein beetje meer subtiliteit. Tot het einde ging het wel, maar toen gingen alle remmen los en namen de make-up artiesten het over. Je ziet het wel vaker, filmmakers denken dat een groots spectaculair slotstuk nodig is, en doen dan de zorgvuldig opgebouwde sfeer in een klap teniet. Maar tot het jammerlijke eind een geslaagde satire met prima Demi Moore en Margaret Qualley.

Dit was nu eens een film om U tegen te zeggen! Een werkelijk meesterwerk van C. Fargeat. Deze satire body horror geeft een (triestige) inkijk op de gedateerde, vrijwel zielige samenleving van vandaag de dag. Het leven door de ogen van een vrouw, die worstelt om de tand des tijds te doorstaan, wiens carrière op de klippen loopt, en wie vrij eenzaam is.

Demi Moore wordt als het ware een uit-2-lichamen-bestaande persoon. 1 jonge vrouw, dit gespeeld door de fantastische Margaret Qualley (Once upon a time in Hollywood, poor things...) en haar huidige zelf, de geweldige Demi Moore (Ghost, Striptease...). Het verhaal is nogal accuraat en actueel. De uitwerking is subliem. Het idee van een middel in te spuiten, en een jongere versie van uzelf te worden, is nog niet zo ver gezocht op zich. Maar de dingen die fout gaan in deze film, zijnde het onomkeerbare wat zijn tol opeist, zorgt voor heel wat spanningen.

De boodschap van de film is eigenlijk in grote lijnen, dat een vrouw steeds moet zorgen dat zij er ''mooi'' en ''verzorgd'' uitziet om geapprecieerd en geaccepteerd te worden in de samenleving. Haar ouder worden draagt bij aan een afname in succes, appreciatie van haar als persoon en geeft een confronterende vrijwel openbarende inkijk in een vrouwenleven alsook het leven van een (vrouwelijke) celeb.

Los van alle actuele dramatiek, is deze film ook zeer interessant voor filmliefhebbers. Het camerawerk, de kleuren, de invloeden van films als The Shining en Lynch' mystieke werken, doen wonderen.

Heel deze film is eigenlijk een streling voor het oog, een waar epos.

Of je nu graag je grenzen opzoekt betreffende de body horror aspecten of je wilt een nieuw perspectief krijgen in bepaalde mensen hun leven, of je wilt gewoon een klassefilm zien waar enorm over is nagedacht, wat nog niet eerder gecreëerd is, wat daarbij ook gewoon enorm interessant is om te blijven volgen, laat deze film dan zeker niet links liggen.

Eer de procedure niet gerespecteerd wordt, is er geen weg terug.

503

Pump it up!

Ik kan alleen maar aanraden om deze topper (asap) te gaan zien, u zult er zeker geen spijt van krijgen.

Boze en uitgerangeerde vrouw wordt dan eindelijk uitgekotst door hollywood nadat haar studiobaas haar aerobicsshow cancelt! Dan ontdekt ze een serum dat vanuit haar lichaam een jongere versie ‘kloont’. De perfecte vrouw, jong, strak en heet. Gek genoeg met een heel ander hoofd maar soit. Met de kloon maakt ze de afspraak dat ze omstebeurt leven want dat kan niet gelijktijdig volgens de wel erg karige bijsluiter. Wanneer de oude vrouw ‘slaapt’ neemt de kloon haar plek van de aerobicsshow over en gaat viral dankzij de kleinste leotatds, de juiste rondingen en de ordinairste ‘moves’. De studiobaas smult ervan en dreigt over zijn erectieproblemen heen te komen.
Efin de dilm heeft iets weg van die schoone slaapsters sprookjes met prinsessen en stiefmoeders en eeeeh aerobicssploitation(?). Een oud concept van rond 1980. Een walgelijk concept bovendien waar middelbare impotente hufters geen brood van lusten. Wanneer er een strijd ontstaat tussen de boze heks en het jonge hertje blijkt het laatstgenoemde niks minder dan een akelige parasiet en saboteert het de ouwe heks die op haar beurt terug begint te knokken met passieve agressie? Met schranspartijen en lamzakkerigheid…. Dus.
Body horror en anusfixatie. Het spijt me erover te beginnen maar die komt uit society van yuzna die vast als inspiratiebron is gebruikt. Nog goorder (het summum van goor) vind ik nagels en tanden. Die scene is een jammere eerbetoon aan de fly die ook sf met body horror combineerde. Inderdaad al eerder opgevallen komen de toiletscenes uit de shining. En het verrotte hollywood uit mulhollanddr. Bloedfontijnen uit elke japanse horrorfilm. Alleen hier wordt het nog lomper ingezet a la carrie zodat de lol er snel af is. Trouwens wie kent nog die kotsscene uit stand by me nog???Waarom de franse dames opeens body horror maken? Dat komt door de franse revolutie!! Trouwens ook behoorlijk lomp maar toch vet okay is Raw/grave. Die is wel hilarisch maar schokkend. Dit is zo lomp plat dat het lijkt alsof dit een satire is op de film zelf.

You're the only part of me I don't hate

We hebben weer eens te maken met een regisseuse die in deze Woke-tijden en doorgeschoten MeToo-acties laat zien wat feminisme wel zou moeten zijn. Juist, door de kunstzin te gebruiken en het er lekker in te wrijven. En hoe?

Coralie Fargaet. Ja, dat is inderdaad die vrouw die achter de no nonsense wraakfilm Revenge (titel zei al genoeg) zit. Een homage aan de rape and revenge films waarin het om de vrouw draait. 7 jaar later komt ze met The Substance. Technisch gezien gebruikt ze dezelfde opzet, maar qua budget, maatschappijkritiek en zelfs nog veel meer is het niveau aardig opgeschroefd. Maar de opzet blijft hetzelfde; en deze raakt je nog veel harder dan Revenge, maar dat hoeft niet vertelt te worden.

We krijgen te maken met Elisabeth; al zou je haar de eerste minuten nog niet (helemaal) zien. Slechts een glimp van een succes, ergens in het verre verleden; waar zelfs een hele huldigingsster voor in een tegel is gegrafeerd.
Voor dat ene moment waarin de paparazzi, de fans en de eer voor degene die op de ster stond. Maar dan verstrijkt de tijd en lijkt die ster; ondanks hij er nog zichtbaar bijligt, inmiddels zo goed als vergeten te zijn.
De eerste scheuren komen al, duizenden mensen lopen er in het dagelijkse leven overheen, dan is het ondergedompeld met sneeuw, dan morst er iemand nog zijn hamburger overheen... Tsja, daar had dus ooit iemand op een zeer monumentale dag gestaan. Ooit...

Ooit ja... Want na deze behoorlijke cynische opening die je al aardig op je lachspieren gaat werken maken we kennis met de heldin in kwestie. Elisabeth zelf. Een rol van Demi Moore's leven lijkt wel. Die op haar vijftigste, of zestigste... nog dagelijks haar best doet om bij te draaien met die Tell Sell-achtige fitnesssessies. Dat ze het allang al niet meer voor zichzelf doet is al duidelijk, maar blijkbaar lijkt eigen wil en een wet binnen een schoonheidsindustrie een vaag contrast in stand te houden. Het wordt al snel duidelijk; ze is te oud en het bedrijf is toe aan verversing. Wie bepaalt dat? Juist! Ene Harvey (natuurlijk, die naam. Op wie zou die gebaseerd zijn?).
Een seksistische, maniakale boomer die vanaf een afstand nog de gladde egotripper uitstraalt, maar eenmaal dichtbij, vallen die vieze tanden, zijn gerook, het eten van garnalen etc nog wel meer op. Niet bepaald schoonheid, voor iemand die een schoonheidsbureau runt. Maarja, mannen met veel geld... Een fenomenale rol van Dennis Quaid.
Let wel dat deze rol voor Ray Liotta bedoeld was. Maar die kwam voor de opnames te overlijden.

En voor je het weet gebeurt het ook. Elizabeth ligt er na 40 jaar succes uit. Ze moet er via een advertentie, waarin er nieuwe jonge kipjes gezocht worden, achter komen. Maar er lijkt niet helemaal nood aan de man te zijn. Er gaat namelijk zo'n bepaalde drugs in de omloop. Iets wat zich adverteert als een middel dat het echte uit jezelf doet halen. (er wordt dus nog om het cruciale heengedraaid)

Elizabeth denkt er niet lang over na en vraagt het aan. Ze verplaatst zich vervolgens naar een groezelig steegje, waar een ingang naar een chique kleedkamer schuilt en waar haar bestelling in een kluis op haar wacht.

Ik had het eerlijk gezegd nog niet helemaal kunnen zien aankomen wat er precies zou gaan gebeuren nadat ze het hele stappenplan van de substantie ondergaat. Maar inderdaad.... Heel logisch natuurlijk ook. We richten ons op ene Sue, die hier ook eveneens fantastisch is vertolkt door Qualley. Ik moest bij haar rol zelfs een beetje denken aan Mia Goth in MaXXXine. Sue is in ieder geval het jonge blaadje waar het bedrijf op zit te wachten en daar waar Elizabeth rust, stapt Sue het bedrijf binnen, wordt ze meteen geadoreerd door Harvey (al krijgt ze geen greintje Empathie als ze over haar zieke moeder begint. Ze zijn natuurlijk maar om één ding belangrijk) en is ze binnen no time een nieuw succes.

Maar dan komen de switchen. Alles lijkt in het begin nog op rolletjes te gaan. Zolang je de substantie maar op de juiste manier en volgens de richtlijnen gebruikt. En na verloop van tijd wil daar natuurlijk wel iets in misgaan.
Vergeten misschien? Of eigenwijsheid? Of och... dat moet toch wel gewoon kunnen?

Natuurlijk... Maar dan zullen we het niet over de gevolgen hebben.

Want vanaf dat moment is de film een afdaling naar de hel. Je moet begrijpen dat de "gevolgen" in een breed begrip worden vertoond. Dat de procesweken geestelijk steeds ondraaglijker worden, dat jaloezie, schaamte, zelfhaat en mutaties er ongenadigd door heen sijpelen. En dan moeten we het nog eens over het huishouden hebben van het appartement. En kan het nog gekker? Ja, dat kan zeker. Heel zeker! Het werkt ook mooi de 150 minuten door.

En het is ook maar dat ik al het een en ander aan stills heb gezien, maar gelukkig kon mijn maag het wel aan.
Maar poe poe poe... Het is wel echt heel heel heeeeel ranzig. Zo onherroepelijk fucked up en bizar. Alhoewel het lang niet nieuw is. We kennen Cronenberg nog wel. Neem dat maar letterlijk. Maar je went er al wel snel aan.
Ik had daarnaast het woord "Freakshow" op de poster niet al te letterlijk genomen. Ik zat er flink naast. Met name wanneer we ook nog eens worden getrakteerd op een heus bloedbad dat zo uit een jaren 80-horror had kunnen komen. En ja, dat einde met die ster... Tsja. Het gezicht is er nog wel.

Ik begrijp er niks van trouwens. Ik had gisteravond niet veel gegeten en ben net bekomen van een griep. Na de film zette ik nog maar even de frituurpan aan en heb best nog wel even een goede aanvulling op een karige avondmaaltijd kunnen verwerken. Hoe dan! Hoe kon ik dit geweest zijn? Misschien moet ik nog even mijn recensie bij Kuso; de film van Flying Lotus die ik onlangs gezien heb, nalezen om het nog een keertje van mezelf te begrijpen.

Ja, Fargaet heeft hier een Cronenberg-inspiratie neergezet die zijn weerga niet kent. Maar het draait natuurlijk allang niet om de ranzigheid. Het draait om het feit waar je met je neus op word gedrukt. De kijker die dat niet begrijpt of dat weglacht of wuift is degene die met een probleem zit. Wie weet hetzelfde probleem als waar de film nou juist om draait. En dat probleem is maatschappelijk. Of komt er na een film als deze toch nog een andere era? Het is wel te hopen. Laten we maar weer eens "normaal doen, dan doen we gek genoeg!"

5,0*

Dat is nog eens een recensie. Ik vraag me alleen nog wel af hoe in “deze woke tijden” (daar is ie weer) ‘Metoo’ doorgeschoten noemen en (als man) aangeven hoe feminisme er uit zou moeten zien feministisch is. Ah shit, off topic, laat maar.

In de zin van: Opkomen voor vrouwenrechten. Niet het (seks)gefrustreerde eeuwig puberende onderbuik die je op elke willekeurige man gaat projecteren. Neem bijvoorbeeld ook die hele online groepsgehuil over die narcistische ex-man om maar eens te beginnen. De origine van het woord is helemaal zoek geraakt.

Stanley Kubrick meets Darren Aronofsky (Requiem for a Dream) en een vleugje Tarantino.

love it

Ze kan aardig klussen.