The Substance (2024)

in de sneak preview gezien, had toevallig een paar dagen terug iets over deze film gelezen en nu dus opeens als sneak preview! op een of andere manier had ik beetlejuice verwacht. Best gedurfd dat ze deze in de sneak gooien maar ook wel cool. De film houdt je aandacht vast vanaf de start en er zit een fantastische opbouw in... maar niet op een lege maag kijken, af en toe gaat de film echt over de top. Kan me voorstellen dat sommige mensen de zaal uitlopen (gebeurde niet bij de sneak dacht ik)

nog ff nadenken over het cijfer dat ik wil geven en ga de film zien puur op eigen risico muhahaha

Gisteravond dan toch naar deze film gegaan na het lezen van alle recensies waar gesproken werd over de alom aanwezige gore. Ik ben zelf groot fan van de films van David Cronenberg dus heb al e.e.a. gezien aan body horror.

Demi Moore laat zich letterlijk van alle kanten zien en speelt denk ik haar beste rol ooit. Zeer intens zoals zij haar rol neerzet. Margaret Qualley als de andere Elisabeth valt daarbij in het niet. Dennis Quaid speelt een heerlijke over the top mediamagnaat. Een rol die blijkbaar eerst aan Ray Liotta was vergeven.

De elektronische score dreunt door de zaal heen en past heel goed bij de film.

De eerste helft van de film is heel goed en daarna voel je aan dat het natuurlijk een extremere kant op gaat en uiteindelijk naar een bizarre finale.

Ik was niet omver geblazen door de gore maar er zit wel minimaal 1 scene in die redelijk shocking is.

Al met al een hele boeiende film die vooral door het acteerwerk van Demi wordt gesteund. Nu al een cultfilm wat mij betreft.

Is ook niet heel ingewikkeld, die ander die dat maar moet doen heb ik gevonden.

'Het gaat over het mannelijke perspectief van de geïdealiseerde vrouw waar we als mensheid in geloven'

DEMI MOORE

Vijftigplusser Elisabeth Sparkle [Demi Moore] heeft een Oscar en een ster op de Walk Of Fame en presenteert een aerobics-programma (à la Jane Fonda) op televisie. Bij toeval hoort ze een telefoongesprek waarin producer Harvey (!) [Dennis Quaid] haar volledig de grond in boort en zinspeelt op een jongere vervanger. Dat is blijkbaar genoeg om haar zelfvertrouwen dusdanig te verwoesten dat ze zich laat overhalen om naar een achterbuurt te reizen om in een bouwvallig pand een smerig goedje met een reusachtige injectie (maar geen handleiding) op te halen en … Zonder die irritante soundtrack was ik hier waarschijnlijk bij in slaap gevallen. Niet grappig, alleen extreem overdreven. Niet angstaanjagend, hooguit walgelijk. De slechtste bioscoopfilm sinds Battlefield Earth (2000) met een belachelijk verhaal, belachelijke wendingen, beschamend slecht acteerwerk en waanzinnige verwijzingen naar The Elephant Man, Carrie, Vertigo, 2001: A Space Odyssey en Hellraiser III (?!). Fargeat won een Gouden Palm voor haar scenario op het Cannes Film Festival. Maar goed, een Gouden Palm is inmiddels het equivalent van een Razzie uitgereikt door mensen zonder gevoel voor humor.

De eeuwige jeugd wordt uitgereikt ergens in een bedompt steegje. Hoe mens, maatschappij en media omgaan met ouder worden is al sinds jaar en dag godgeklaagd, maar Coralie Fargeat weert dit met The Substance op treffende wijze uit te vergroten. Fantastische rollen van de twee hoofdrolspeelsters. Hoewel, er is er toch eigenlijk maar eentje...?

Mijn volledige recensie kun je hier lezen.

De stijl is als die van Revenge en eigenlijk als die van heel veel eigentijdse films (ik denk aan bv. die van Tarantino, Ritchie en Boyle) en heeft als doel om de kijker een maximaal intense ervaring te geven: veel felle kleuren en grote steriele oppervlakten, handelingen die op een wijze zijn gefilmd dat ze in je gezicht lijken te ontploffen en heel veel bloedgespetter. Fargeat is de minst subtiele dus bij haar vliegen er al snel emmers bloed in het rond maar het hypermoderne, pseudo-psychedelische en ‘over-the-top’-esthetisch effect heeft daardoor ook iets monotoons dat daarom weer afbreuk doet aan de intensiteit.

Datzelfde geldt voor de inhoud. De film is een kritiek op de huidige maatschappij waarin om geliefd te zijn je een ster moet zijn en dus jong moet zijn: het publiek wil immers altijd iets nieuws (een Engelsman zou kunnen zeggen: ‘nobody wants to read yesterday’s paper’). In de film krijgt een te oud geworden film- en TV-ster de kans om een jongere versie van haarzelf in te zetten, hetgeen in de vorm van de ‘steen der wijzen’ een uiterst klassiek thema in de literatuur is en de film kiest in wezen het klassieke (en geniale) verhaal van Stevensons Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde uit 1886 als verhaalstructuur (lees hier mijn analyse van dat klassieke verhaal: Robert Louis Stevenson: Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde (1886)): waar Lanthimos met Poor Things de klassieker Frankenstein uit 1818 (in feite ook een verhaal over hoe de moderne wetenschap de oude alchemistische zoektocht naar het geheim des levens voortzet) in een eigentijds postmodern jasje giet, probeert Fargeat dat mijns inziens met de klassieker Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde. Maar Fargeat blijft zo dicht bij het klassieke verhaal van Stevenson terwijl ze qua uitwerking zo weinig subtiel of gelaagd is, dat de film met z’n lange speelduur zowel wat langdradig als wat voorspelbaar is.

De postmoderne bewerking en zelfs omkering van het klassieke verhaal van Stevenson bestaat er vooral uit dat de man, die zichzelf injecteert om als slechte, misdadige versie van zichzelf vrij (niet gebonden aan maatschappelijke normen) te worden, wordt vervangen door de vrouw, die zichzelf injecteert om als jongere, betere versie van zichzelf juist wel aan de maatschappelijke normen te kunnen voldoen. Bijgevolg is Mr Hyde ook fysiek de gedegenereerde, misvormde versie van Dr Jekyll terwijl omgekeerd de jongere versie van de vrouw in de film natuurlijkerwijs juist de nog niet gedegenereerde, misvormde oudere vrouw is (om welke reden de mensheid al millenia op zoek is naar het levenselixer). Maar het postmoderne zit vooral in de ‘body horror’ en andere visuele effecten waarmee lichaam boven geest, oppervlak boven diepte en stijl boven inhoud gaat.

Kortom, het thema is interessant en de stijl is pakkend, maar nieuw zijn ze geen van beide en als we de film opvatten als een nieuwe, verjongde versie van Dr Jekyll and Mr Hyde dan is het oude heel veel beter.

Uitgerangeerd aerobics-icoon kan niet copen met haar eigen houdbaarheidsdatum en krijgt op clandestiene wijze een joker toegespeeld in de vorm van een goedje dat haar van een tweede jeugd kan voorzien. Er kleven natuurlijk risico’s aan en er zijn regels die strikt gevolgd moeten worden. Moeten raden hoe dat afloopt was bij Titanic nog een grotere uitdaging maar hey, it’s all about the journey.

En die reis bevat in ieder geval voor liefhebbers van Revenge al wat herkenbare (visuele) stijlelementen: verzadigde kleuren, veel symmetrie en veel extreme close-ups. Requiem for A Dream is zowel visueel als thematisch een grote inspiratiebron geweest (de neerwaartse spiraal, de extreme close-ups en bodycams, de editing en elementen als de naald in geïnfecteerde huid, de dwingende televisie en obsessieve drang 'to be on television'/on stage) maar waar de twee verschillen is wat The Substance voor mij toch het onderspit doet delven.

Waar de neerwaartse spiraal en teloorgang van dromen in RfaD echt geworteld lag in menselijke emoties, ambities en verlangens, blijft de emotionele component in The Substance wat uit. Natuurlijk, de obsessie is voelbaar, maar het blijft allemaal wat op afstand, echt meevoelen doen we niet. In een tussenstadium vertoont de aftakeling van Elisabeth wel gelijkenis in verschijning maar het bereikt nergens de schrijnende tragiek van Sara Goldfarb. Het maakt dat de werkelijke knoop in de maag ook uitblijft: wanneer de film meer en meer begint te ontsporen, gebeurt dat op toenemend cartooneske wijze, tot het zich met de noodgreep van een overdadig einde alsnog ontpopt als een… *ahum* volbloed komedie.

De boodschap in The Substance is weinig subtiel (zoals het ook fijn is dat de mannen zich als karikaturen gedragen en de vrouwen zichzelf tot op het bot vernederen om naar hun pijpen te dansen) maar had de film dichter bij de psychologische en emotionele kern durven blijven in plaats door te schieten in absurditeiten en excessief spektakel, had die boodschap meer impact gehad.

Wat overblijft is een uiterst vermakelijke rollercoasterrit die geen onverwachte wendingen neemt, maar niettemin enkele indrukwekkende, schokkende en verbijsterende momenten bevat, die visueel hypergestileerd voorschotelt en het in een smakelijk overdreven sounddesign steekt. Niet uitermate veel lof voor Moore, wel lef.
4*

Echt een speciaal filmpje dit.

Nu zag ik al een paar dikke films in de bios dit jaar: Poor Things (Film, 2023) en Kinds of Kindness (Film, 2024) kregen respectievelijk 5* en 4.5* maar ook deze The Substance biedt serieuze concurrentie voor film van het jaar. Fun fact, Margaret Qualley speelt in alle 3 de films (en tevens in mijn favoriete serie The Leftovers (Serie, 2014 - 2017) ).

Nou wist ik zelf helemaal niets van The Substance (kan dat eigenlijk alleen maar aanraden, stoppen met lezen dus en bios plannen) los van dat Qualley erin speelde en dat dit de regisseuse was van Revenge (Film, 2017) die ik vorig jaar 4* gaf, dus op zich al voldoende reden om de film te gaan zien. Al snel bleek dat deze film ook nog een van mijn persoonlijk favoriete thema's behandeld (de zoektocht naar eeuwige schoonheid) dus dit kon weleens heel speciaal worden.

Nu hoefde ik ook niet lang te wachten op een kleine bevestiging van dit vermoeden want ook het mooie kleurgebruik viel direct op. De kleuren spatten af en toe van het scherm zoals dat ook gebeurde de vergelijkbare film Herutâ Sukerutâ (Film, 2012) en tevens mijn op een na favoriete film allertijden. Het camerawerk is sterk (moest denken aan Aronofsky's Mother! (Film, 2017) ) maar uberhaupt heerlijke afwisseling, van close-up tot POV tot long-shot)

Visueel dus echt waanzinnig, maar dat is nog niet eens het beste wat The Substance te bieden heeft... Body Horror! Zo is deze film een beetje een mix tussen Cronenberg en Aronofsky, denk Black Swan meets The Fly maar dan x500 ofzo. Want in vergelijking met deze film zijn die 2 maar brave schoolkindertjes. Over de body horror zal ik niet teveel zeggen, maar Qualley en Moore spelen het spelletje echt geweldig...

Dan is er nog een hele vette geluidsband, scherpe editing, en heerlijke gore. De film begint rustig maar zo'n elke 5 minuten gaat het in een hogere versnelling en dat stopt pas als de eindcredits over het scherm rollen. En die laatste 15 minuten... echt een ontzettende heerlijke kers op een ontzettend heerlijke taart. Bioscoopzaal zat driekwart vol en zeker de helft bleef tijdens de credits braaf zitten. Wat een krankzinnig film jaar.

5*

Gewaagde, overweldigende en originele bodyhorror van de Franse regisseuse Coralie Fargeat, die zichzelf hiermee onmiskenbaar onder de aandacht brengt voor een groter publiek. The Substance profiteert van een bijzonder intense benadering en uiterst moderne visuele invulling, waarbinnen door middel van overtuigende praktische effecten altijd de aandacht wordt getrokken. Demi Moore, Margaret Qualley en vooral Dennis Quaid zetten binnen dit gebeuren mogelijk hun beste rollen ooit neer, maar zelfs met slecht acteerwerk had Fargeat de controle waarschijnlijk nooit laten varen. De film brengt op overtuigende wijze allerlei invalshoeken, genres en ideeën bij elkaar zonder overvol of slordig aan te voelen, een knappe prestatie met zo'n ambitieuze inhoud. Kijkers zullen zich wellicht storen aan de absurdistische wending naar de slotfase toe, maar voor mij persoonlijk was het een bombastische kers op de taart. The Substance is een film die de kijker (ongeacht of ze dit zelf willen of niet) in elke gebeurtenis betrekt en in alle soorten en maten emotie weet op te roepen. Een talent en een kwaliteit die toch maar weinig regisseurs gegeven is. Voor mij wellicht ook de beste horrorfilm van 2024.

De film had minstens een half uur tot 3 kwartier korter gekund. Er is dat moment dat je denkt dat film afgelopen is... en dan begint er helaas een half uur tot drie kwartier aan tenenkrommend film kijken wat de film echt onderuit haalt. Om het niet te spoileren zul je ongetwijfeld naderhand ook dat moment kunnen pinpointen, dat wanneer... de terminator ingezet wordt, dat je dan een afrondende fase verwacht waarbij er nog iets gebeurt omdat ze 'one' zijn, maar ja, niet dat de kloon wakker wordt en zonder overleg als een malle tekeer gaat, en dat de oma-editie ineens helemaal van geen enkele spier meer last heeft. Het blijft een kwestie van smaak, maar die afronding valt gewoon in het niet met de rest van de film.

Best een aardig filmpje, maar echt onder de indruk was ik niet. Ik vond vooral de eerste anderhalf uur behoorlijk saai en langdradig, en in zekere zin ook voorspelbaar. In grote lijnen gebeurt er precies wat je denkt dat er gaat gebeuren.

Beeld en geluid voelden nogal gefabriceerd, of hoe zeg je dat? Het leek allemaal geïnspireerd op coolere, wat alternatievere films, en gladgestreken voor een groter publiek.

Wat niet hielp was dat het hoofdpersonage nogal vlak was. Een vrouw die puur en alleen geïnteresseerd is in haar eigen uiterlijk en het succes dat daaruit voortkomt, en als met het ouder worden het succes verdwijnt, is er niets over om voor te leven. Je kunt er natuurlijk een boompje over opzetten hoe dat komt en hoe belachelijk dat eigenlijk is, maar dat doet deze vrouw niet of nauwelijks. Ik vond het moeilijk om met haar mee te voelen.

Ik moest af en toe gniffelen en tegen het einde kwam er wat meer vaart in, waardoor ik toch nog met een aardig gevoel de bioscoop verliet.

Holy Shit.

Voor mijn gevoel zat ik in mijn bioscoopstoel zoals Margaret Qualley eruit ziet in deze still. Wat een genadeloze, nietsontziende mokerslag dient Fargeat ons hier toe, en dat op mijn verjaardag! Ik kan er vermoedelijk eindeloos over ouwehoeren, maar voor nu zindert deze opvolger van haar veelbelovende debuut Revenge (2017) nog volop na. Audiovisueel worden alle registers opengetrokken in deze stijlvolle mengelmoes van Cronenberg, Aronofsky en Kubrick, gedoopt in de wellustige gaze van Sorrentino's Loro (2018). Wat namedropping betreft kun je er zonder problemen nog een paar bijhalen, maar belangrijker is dat Fargeat er wél absoluut haar eigen ding van maakt in deze body horror over fucked up schoonheidsstandaarden.

Demi Moore is onbevreesd in een give-it-all performance die wel eens een verlaat hoogtepunt in haar carrière zou kunnen zijn. Het doet je als kijker gelijk realiseren wat we allemaal niet zien, maar wel gewoon gemaakt zou kunnen worden door de actrices die opeens niet meer gevraagd worden wanneer men besluit dat het klokje begint te tikken..

Ook Qualley is uitstekend gecast en spat behoorlijk van het scherm, terwijl Quaid bewonderenswaardig wanstaltig is als perverse verbeelding van het old white guy showbizz patriarchaat dat de kijkers vooral wil geven wat hij denkt dat ze willen; Young, tight, pumping and smiling. Terwijl de music score nog nadreunt in mijn hoofd, probeer ik tot een uiteindelijke waardering te komen voor deze film, en dat blijkt zo makkelijk nog niet. De eerste helft zat ik naar een meesterwerk te kijken, maar ik ben er nog niet over uit of het laatste half uur de film van zijn 4,5* af moet houden, of niet.

Voor nu pak ik uit, en we gaan zien of de 4,3 blijft staan of dat er toch iets afgaat. Goddamn, Coralie. You pull no fucking punches.

4,3*

Wat heb ik net voor film gezien! Ik heb in 40 jaar al veel (heel veel) films gezien maar geen 1 die hier maar iets op lijkt.. deze film heeft volgens mij elk genre wel in zich. Van horror, komedie, drama, erotiek naar science fiction en actie geweldig gefilmd met super mooie close-ups en een geweldige cast. Demi Moore geeft zich letterlijk en figuurlijk bloot in deze film en wat heeft ze dat grandioos goed gedaan! Persoonlijk vind ik een film die van tevoren opgehyped word met persberichten dat mensen misselijk uit de bioscoop lopen nooit zo geloofwaardig maar ik kon het me in dit geval echt voorstellen. Dan zijn de meningen nogal verdeeld over het laatste "over the top" stukje van de film. En het was inderdaad ook voor mij niet nodig geweest, ik vond het een beetje afbreuk doen aan de film en dat was jammer maar desalniettemin verpestte het de film niet. Dus een absolute aanrader voor de film fanaat die eens een keer wat anders wil zien dan de standaard films

⭐⭐⭐⭐

Fantasy die helaas geen fantasy is. De mannen in The Substance komen wat karikaturaal over, maar als je je bedenkt in wat voor seksistische wereld we leven waar alles draait om mannen die nog steeds alles bepalen is het toch minder abstract dan het lijkt. Er is duidelijk voor overacting gekozen, voor onaantrekkelijke eet-close-ups van mannen van wie we als kijker vrijwel meteen walgen. Voor veel vrouwen die al wat ouder zijn zal het herkenbaar zijn, en vooral in een filmindustrie (het woord 'industrie' is veelzeggend) als in Hollywood, waar je van de ene dag op de andere dag niet meer relevant bent. Qua beeldvoering een duidelijke, maar bewuste male-gaze, maar qua onderwerp absoluut een female-gaze. Eigenlijk Barbie, maar dan als body-horror. Het einde is misschien wel wat over de top, ongemakkelijk komisch of wat dan ook, maar tevens hartverscheurend. Het "monster" dat een oorbelletje inprikt, en het laatste stukje overgebleven haar probeert te stylen. Wanneer ze op het podium staat en mensen er van probeert te overtuigen dat ze nog steeds dezelfde persoon is...Ja, je kunt er om lachen, wat in de bioscoop ook gebeurde, maar is tegelijkertijd ontroerend.

Nee, dit viel toch tegen. De film begint wel aardig met die prachtige felle kleuren en fijne visuele benadering. Ook is het totaal geen straf naar de vormen van een dansende Margaret Qualley te kijken. Maar daar treedt al snel te veel herhaling en voor mij dan ook verveling op. En ondanks het einde dat nogal over de top gaat verrast de film echt helemaal nergens. Ja, er zit was onverwachte body horror in maar de film is al snel van a tot z uit te tekenen.

Ik zie in reacties hierboven ook allerlei vergelijkingen met andere films die ik ook wel zie, maar toch wekt dat niet bij deze film. Een genoemde film als Requiem for a Dream is vrij duidelijk: die gaat over verslavingen. Dat zijn echte mensen die met echte problemen komen en uiteindelijk eindigen in de ellende van een drugsverslaving. Maar daar zit een zekere interne logica in. Je snapt hoe men tot dat punt geraakt, of is geraakt. Dat heeft deze film niet. Dan merk je ook dat Demi Moore niet echt diep weet te graven en ik moet maar geloven op basis van het script dat ze zo'n raar stofje neemt (ergens in een of ander vaag hokje gehaald). De film begint al snel ook steeds meer aan mijn suspension of disbelief te knagen. Om punten zoals het hiervoor genoemde maar ook zeker vanwege de finale waar ik echt niets mee kon.

Al met al is de film wel wat unieker dan veel andere films en dat valt te prijzen en er zitten enkele erg fijne momenten in. Maar als geheel valt de uitwerking tegen. 2,5*.

Tsja, wat ga ik hier nou weer eens van zeggen. Leuk dat het einde weer terugkomt bij het begin, dat had ik niet verwacht.

Wat me verkeerd schiet is het te overdreven en van Barbie gejatte zuurstokroze beeld, en het van Requiem for a Dream gejatte zenuwachtige gefladder met beelden. Het concept is wellicht origineel maar ook veel te artificieel, en na de zoveelste twist is een olietanker al niet meer genoeg voor de suspension of disbelief die je nodig hebt. Narratieve armoede en luiheid, dat is het gewoon - net als tijdreizen, parallelle dimensies of superhelden, je hoeft geen goed idee meer te hebben want alles kan toch wel.

Je zou wellicht op afstand nog iets van respect kunnen hebben voor Moore die haar lijf laat gebruiken voor iets wat niet bepaald fraai in beeld komt - aan de andere kant, hetzelfde geldt voor Qualley, want zij ziet er precies even nep uit, het is gewoon te overduidelijk dat niets van wat je ziet ook maar iets met de werkelijkheid te maken heeft. Overigens duidelijk te zien tijdens de eerste 'overgang', waarbij een van de effecten op het verkeerde lijf gezet is - is dat per ongeluk of om een hype mee te veroorzaken, het is me om het even. Het geeft fraai aan waar de film over gaat, en dat is niet een of andere diep filosofische beschouwing van de maatschappij of de entertainmentwereld. Deze film wil geen stem zijn tegen exploitatie, deze film wil een stuk van de taart.

En wellicht is dat een levenshouding die we op zich moeten erkennen en voor waarde moeten aannemen, en dat doe ik dan hierbij ook. Mijn ding is het niet.

Ah! gelukkig toch 1 recensie waar dit in staat! had al geen zin het zelf helemaal te gaan verwoorden.
Dit gegeven zorgde ervoor dat de echte waardering voor deze film me al vroeg verliet omdat de basis eigenlijk helemaal nergens op sloeg.

Ik had vooraf wel iets van de recensies meegekregen en had eigenlijk verwacht dat ze gewoon louter een ander lichaam kreeg maar met een eigen bewustzijn is gewoon bijzonder raar

Enfin, wat overblijft is een verder best wel geinige horror-comedy die ik kennelijk vooraf ten onrechte veel serieuzer had verwacht.
Demi heeft de perfecte comeback te pakken als een Travolta in Pulp Fiction en de film is lekker eigentijds (wel veeeeel te karikaturaal) en hip om de tongen los te maken.
Ook heel veel bioscoopgangers natuurlijk die dergelijk gore en geweld totaal niet gewend zijn dus dat is al leuk.

Het einde: tja ik vond het persoonlijk totale onzin, maar aan de andere kant is dat misschien ook wel het leuke er aan. Gewoon tot ver in het extreme trekken allemaal.

Weer een film waar zogezegd de mensen flauwvielen, en meer van dat gezever. Niets van, ik begreep volkomen wat deze film bedoelde en gelijk hebben ze, maar sorry ik vond deze film niet echt geweldig, het was gewoon niet mijn ding, de overacting van Quaid irriteerde mij enorm, en het bleef maar duren en duren...

Wel erg lang, duurt toch echt lang voordat het helemaal losgaat.

Het einde was wel gaaf gedaan. Moraal van dit verhaal, je niet vol laten spuiten om mooier te worden, want het tegenovergestelde gebeurt dus!

Assepoester en de botox kliniek

De commotie die om The Substance heen hangt zal weinig filmliefhebbers ontgaan zijn. Maar zoals meestal het geval is, is ook hier de commotie grotendeels overtrokken.

Dit zit hem niet zozeer in de opzet. Het concept van een hedendaags sprookje is sterk. Deze doet soms terugdenken aan assepoester, inclusief referentie naar de blauwe jurk. De speelduur van de originele tekenfilm (nog geen 90 minuten) zou hier echter ook niet misstaan hebben, want de lengte is een van de elementen waar ik mij het meest aan geërgerd heb.

Ook zette de regisseuse volop in op choqueren zonder dat scenario’s goed uitgewerkt werden. Elisabeth en Sue die op een gegeven moment op hetzelfde moment bij bewustzijn zijn bijvoorbeeld. Hier had veel meer uitgehaald kunnen worden qua dialoog. Ik vond het sowieso bizar dat de twee op den duur niet met elkaar gingen communiceren naarmate de situatie steeds verder verslechterde. Niet dat dit de situatie had moeten redden maar dit had voor meer geloofwaardigheid gezorgd.

En dan heb ik nog niet gesproken over de explosie aan gore en extreme scènes in de laatste helft, die tot in de oneindigheid door leken te blijven gaan. Ik kon hier helemaal niks mee omdat het puur om het choqueren leek te gaan. Er was met name heel veel bloed te zien terwijl het slot sterker was geweest wanneer er net wat meer aan de verbeelding van de kijker overgelaten was. De film schiet hier wat mij betreft zijn doel voorbij, omdat de boodschap eerder ook al luid en duidelijk binnen gekomen was. Er zijn geen liters extra bloed nodig om deze boodschap nog eens extra te onderstrepen.

Een beetje jammer van een verder prima opbouw binnen een uitstekend concept maar de totaalervaring liet mij helaas toch wat leeg en teleurgesteld achter.

2,5*

Wat een film! Geen moment verveeld bij deze 2,5 uur aan 'body horror'. Niet alleen door het verhaal, wat een erg leuk concept is, maar het is ook echt goed uitgewerkt. Goede combinatie van CGI en practical effects, (zwarte) humor en spanning. Daarnaast spelen twee fantastische actrices de hoofdrol in deze ode aan het vrouwelijke lichaam. Niet alleen zijn Moore en Qualley een lust voor het oog qua uiterlijk, maar ze spelen ook nog eens fenomenaal!

Ook is de cinematografie heerlijk, met de extreme close-ups, het gebruik van kleur, en het lijnenspel. Het deed me af en toe denken aan The Shining... en dan niet alleen door het gebruik een een soortgelijke vloerbedekking.

Het geluid draagt ook echt bij aan de sfeer en de beleving van de film; het overdreven gesmak, het gekraak en gekronkel van het lichaam, etc. Vervolgens gaat daaroverheen de geweldige score, en je hebt een goede horrorfilm te pakken.

Heerlijk van de pot gerukte satire over het najagen van de eeuwige jeugd, met een glansrol voor Demi Moore als uitgerangeerde Hollywood-diva die door deel te nemen aan een bizar experiment weer relevant probeert te worden. Zelfverzekerd geregisseerd door Coralie Fargeat en fraai vormgegeven, met geweldige make-up effecten en een over de top climax die veel mensen tegen de borst zal stuiten. Ik vond het geweldig.

We weten allemaal hoe erg het gesteld is met liberal Hollywood en de muziekbusiness: geen seks- of drugsfestijn laten ze aan zich voorbijgaan. Het is de wereld van Weinstein, Epstein, P Diddy en vele anderen: bij die moraalridders thuis lijkt het wel een Perzisch hoerenkot waar meisjes als kaneelkoekjes over de toonbank gaan. Hun hele businessmodel is gericht op de objectivering van het vrouwenlichaam. Er is nauwelijks nog verschil tussen een hedendaagse muziekclip en het betere pornowerk op internet. Het werd dan ook hoog tijd dat dit eens op de korrel genomen werd, moeten de makers van het flashy en met neon overgoten The Substance gedacht hebben. En we weten hoe kunstenaars de seksualisering van vrouwen het liefst aanklagen: door vrouwen poedelnaakt te laten kronkelen over de grond. En zo krijgen we de bloedhete Margaret Qualley letterlijk uit alle hoeken te zien. You go girl! Wat heb ik genoten.

Ook Demi Moore gaat (voor het eerst?) volledig uit de kleren. Blijkbaar was dat de voorwaarde om na al die jaren nog eens in de spotlights te mogen staan. De film krijgt daarmee nog een extra metalaagje dat ik best kon smaken. Moore geeft volgens mij ook de beste prestatie van haar leven, wat een talent toont ze gedurende de hele film. De muziek is technoish, de beelden blits, de editing lekker snel. Alle mannen werden geportretteerd als degoutante zwijnen, maar voor mij was dat geen probleem. Zolang de close-ups van billen en borsten elkaar bleven opvolgen, slikte ik elke feministische boodschap als zoete koek.

Naar het einde toe werd het een rasechte bodyhorror en creature feature tot een fenomenale apotheose toe. Topfilmpje.

IJzersterke horrorfilm. Het verhaal zit mooi in elkaar en snijdt een actueel thema aan. De opbouw is goed en de film werkt langzaam aan naar een spetterende climax. Tot die tijd is het genieten van visueel en geluidstechnisch sterke scènes. De manier van filmen gecombineerd met soms overdreven hard geluid versterkt de smerigheid. Zelf het eten van olijf of garnaal voelt als een horrorscene aan. Ook de make-up en CGI zijn van hoog niveau. Het acteerwerk is eveneens zeer goed. Heerlijke film. 4.5

Wat kan ik over The Substance zeggen dat nog niet werd gezegd? Ik weet het echt niet, dus vertel ik maar een verhaaltje:

Toen we ons programma opmaakten voor het Filmfestival in Gent was The Substance voor mij een absolute veto. Mijn man mocht tegenspreken zoveel als hij wou, ik moest die zien. Hijzelf heeft een haat-liefdeverhouding met het horrorgenre. Veelbesproken genrefilms zijn vaak teleurstellingen voor hem, bij hem gaat het om inhoud, onderliggende spanning en de kunstvorm op zich. Dus het was met gemengde gevoelens dat we in de bioscoopstoel zaten afgelopen zaterdag. Ik zat te popelen terwijl hij zich klaarmaakte voor het ergste. Na vijf minuten was mij al duidelijk dat dit een film is om van te smullen. Hij daarentegen zat heel te film te gieren van het lachen. Na afloop keken we naar elkaar en begonnen nog harder te lachen. Hij zei: "Ik weet niet of ik dit net heb gedroomd of dat dit echt een gigantische trip is geweest." De consensus: we waren allebei stomverbaasd van deze instant klassieker.

Dit is een film waar over vele jaren nog over zal gesproken worden. Dit is een film die je moet zien om te geloven. Het is een verhaal met een waarschuwing, belangrijke boodschap én kritiek over de maatschappij. Hoewel er zware thema's worden aangekaart valt de film absoluut niet serieus te nemen. Men neemt een bijna karikaturale aanpak, van het walgelijke, over-de-top personage van Dennis Quaid tot de geschifte finale die menig bezoeker verdeeld achterliet. Er zit genoeg visuele humor in dat voor een erg leuke rit zorgt.

Demi Moore en Margaret Qualley zijn beiden fenomenaal. Het zou van de pot gerukt zijn moest dit duo niet genomineerd worden voor enkele grote awards. Ze begrijpen het materiaal volledig en geven prestaties die lang niet meer gezien zijn in het genre. De body horror liet aanvankelijk te wensen over maar achteraf ben ik zeker niet van een koude kermis thuisgekomen. Het slaat allemaal nergens op en toch is alles zo logisch. Men klaagt over de laatste 10 minuten die afbreuk doen aan de rest maar ik vond het net een natuurlijke evolutie. Visueel is dit ook een erg bijzondere film, met cartooneske visuals en interessante keuzes.

Het gebeurt eens in de blauwe maan dat we een film nogmaals gaan kijken in de bioscoop. The Substance is er zo eentje. Een magistraal stuk horror dat zo subtiel is als een baksteen in het gezicht en toch zoveel weet te vertellen. Ik ben lyrisch en zo te zien zijn er velen hier dat ook.

Topper.

5*

Weird en goor filmpje waar je niet te veel logica in moet gaan zoeken. Zo had ik de gedachte “op welke rekening ontvangt zij salaris”. Totaal onnodig zo’n gedachte. Maar goed speculeren dat moet wel lukken zo na de film. Bedoeling, dubbelzinnigheid, of gewoon wel in your face? Anders dan de laatste comment ging ik gewoon mee in de flow van alle idiotie. Dat is niet heel veel anders in films als Revenge (eerdere film, meer actiefilm imo) en Titane: het is juist de sfeer en dramatische spanning dan wel de voelbare spanning bij de personages die het spannend maakt. Dat maakt -voor mij- ondubbelzinnige maatschappijkritiek niet persé nodig.

Erg mooi gemaakt, qua muziek en beeld: stijlvol, sferisch, eng, maar ook energiek en energieslurpend ‍♀️ .

The Substance

The Substance volgt de recent 50-jarige danseres Elisabeth, die worstelt met het ouder worden en de druk om jong en succesvol te blijven. Na een onverwachte ontmoeting komt ze in aanraking met een mysterieuze substantie die belooft haar de beste versie van zichzelf te maken. Maar hoe ver kan ze gaan zonder zichzelf te verliezen?

Allereerst complimenten aan Demi Moore. Zij levert een krachtige vertolking van Elisabeth, een vrouw die strijdt tegen de druk om jong en aantrekkelijk te blijven in een maatschappij die jeugd idealiseert. Dit wordt mooi geïllustreerd gedurende het verhaal via visuele symboliek. Ook Margaret Qualley levert een sterke prestatie, waarbij ze de complexe druk om te voldoen aan de schoonheidsidealen van de samenleving overtuigend neerzet. Hun uitstekende dynamiek draagt bij aan de spanning. De film is verder stijlvol, visueel prachtig en de soundtrack ondersteunt de sfeer uitstekend. De mix van body horror en satire biedt een scherpe kritiek op de verwachtingen die aan vrouwen worden gesteld. Het einde is wat over de top, maar toont tegelijktijdig de verwoestende gevolgen van de obsessie met jeugdigheid en schoonheid, evenals het gebrek aan eigenwaarde.

3,5 sterren.

Wat een heerlijke kijkervaring was dit. De film is visueel erg indrukwekkend. Het oogt allemaal intens en verontrustend, waardoor je de hele film door een beklemmend en ongemakkelijk gevoel krijgt. De film verloopt traag en bouwt zich langzaam op, wat eigenlijk alleen maar ten goede komt.
De praktische effecten zijn geweldig en het bloed vloeit gemakkelijk. Vooral richting het einde gaat het flink over the top. Margaret Qualley en Demi Moore spelen echt fantastisch. Erg sterk.
Wel is het concept een beetje raar. Waarom zou je het gebruiken als je toch niet bewust bent van je nieuwe lichaam. Maar daar moet je je als kijker gewoon bij neerleggen.

Fijn dat dit soort films nog gemaakt worden. Misschien toch maar Revenge (Film, 2017) - MovieMeter.nl een tweede kans geven dan.

4.0*

Wat een filmbelevenis! Dit is er eentje die nog even zal nazinderen. Hoewel het script niet altijd logisch is, is de achterliggende premisse geweldig. The substance geeft een geweldige trap in de ballen van de media- en modewereld waarbij het (vrouwelijke) schoonheidsideaal centraal staat. Maar de slachtoffers zelf gaan ook niet vrijuit door als een junkie te willen blijven meedraaien in het hypocriete wereldje met een wegwerpcultuur.

Een film die naast enkele expliciete body scenes vooral ook technisch bijzonder goed scoort. Dit is meer dan gewoon maar wat lompe sensatie body horror. Een film met een ongemakkelijke bevreemdende sfeer, maar dan eerder door het thema dan wat ik visueel zag. Het laatste halfuur is intens om dan de laatste 15 minuten helemaal crescendo te gaan. Op zijn "Carries" zeg maar. Vond het weinig passend in de rest van de film. De film vindt gelukkig met de absolute slotscène zijn sereniteit en zijn focus terug. De film eindigt zoals het begon, met een ster. Alleen schittert deze niet langer.

Knap acteerwerk van Demi Moore. Dit is nog wat anders dan Striptease. Qualley is een bijzonder knappe verschijning en neemt het in het tweede deel moeiteloos over. Lanthimos deed zijn duit al in het zakje, maar met deze film zet ze zich helemaal definitief op de Hollywood kaart.

Leuk! Interessant uitgangspunt en erg sterk gefilmd, ook heeft de film menig smerig moment. Maar ook die momenten worden sterk in beeld gebracht. Neem de etende producent, wat doet denken aan Avalon. Sowieso veel films waar ik aan moet denken. Het thema doet bijvoorbeeld denken aan Helter Skelter, al was die film nog fraaier en stijlvoller gefilmd. De gore aan het einde was zo over de top dat ik aan Braindead moest denken, maar ook ergens aan Tetsuo. De invloed van Tarantino lijkt ook aanwezig te zijn.

De film zal verder best een boodschap hebben, maar ik kreeg toch het idee dat men vooral een reden wilde hebben voor die gore scenes. Het gaat wel erg over de top, maar zonder echt de grappigheid van Braindead hoewel het duidelijk niet serieus bedoeld is. Ik vraag me dan een beetje af of het echt nodig was, of het einde nou echt optimaal uitgewerkt is. Hierdoor blijf ik toch op 4* hangen, ondanks dat de film ontzettend vermakelijk was.