Retroactivity

The figure of the VJ or visual jockey is key for understanding the appearance and current
uses of what we shall call the “environment-image”, a kind of image which is produced for
an audience in situ, whose emotional reaction has a retroactive effect on the actual production
of the image flow. It is important to discuss a function related to this type of image, that of
influencing a social environment in order to establish a shared rhythm. Furthermore, this
coordinated rhythm influences the perception of each person in respect to the social group
which circumstantially forms the audience. Citing arguments such as those of the historian
William H. McNeill, the anthropologist Michael James Winkelman or the architect and theorist
Iñaki Ábalos, but also drawing on the observations of audiovisual media creators like Jonas
Mekas, we will see how a considerable alliance of stimuli and conditions in the environment
has an effect on the participants’ states of consciousness, resulting in the appearance of this
idea of the “us” as a link of identity. In short, the research places the practice of VJing as part
of the history of art and the contemporary modes of sociability, taking as principal evidence
the aesthetic and political dimensions of image. In this way, we gain access to a conception of
image by placing attention on the bonds established with the resonant rhythms produced by the DJ and, in addition, with an entire system of environmental and relational stimuli. What’s
more, this leads us to elaborate on the project of Gilles Deleuze, adding to the two types of
image he proposes, the “movement-image” and the “time-image”, a different typology, with
functions and effects that are both also radically distinct.

Αντικείμενο της παρούσας ΜΔΕ συνιστά η αναδρομική ισχύς του ηπιότερου νόμου υπό το νέο Ποινικό Κώδικα (Ν. 4619/2019) και μία σειρά από ζητήματα που απορρέουν από την εφαρμογή του άρθρου 2 ΠΚ.

Η μελέτη αυτή, ορμώμενη από τις ιστορικές καταβολές και τα δογματικά θεμέλια των άρθρων 1 και 2 ΠΚ, επιχειρεί να αποτυπώσει τα επιμέρους στοιχεία που συγκροτούν την αρχή της αναδρομικής εφαρμογής του ευμενέστερου νόμου στην ελληνική ποινική έννομη τάξη, αντλώντας από καίρια πεδία του ποινικού δικαίου, όπως είναι τα περιουσιακά αδικήματα, η φοροδιαφυγή και οι θεσμοί της αναστολής και της απόλυσης υπό όρο, μεταξύ άλλων. Περαιτέρω, αποπειράται να προσεγγίσει μία νέα θεώρηση του άρθρου 2 ΠΚ, ευθυγραμμιζόμενη με τους σκοπούς του νομοθέτη.

Παρατηρείται κατά καιρούς στην εγχώρια έννομη τάξη ότι η νομοθέτηση υποτάσσεται σε δημαγωγικές «λογικές», ώστε να εξυπηρετηθούν μικροπολιτικές σκοπιμότητες και δημοσκοπικοί θρίαμβοι, ενώ το κοινό περί δικαίου αίσθημα εργαλειοποιείται παραμορφωτικά και τρέπεται σε άναρθρες κραυγές περί παραδειγματικής τιμώρησης του εκάστοτε κατηγορουμένου, ο οποίος τυχαίνει να μονοπωλεί το δημόσιο διάλογο σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Περαιτέρω, η άνευ ετέρου οριζόντια διόγκωση των απειλούμενων ποινών και η μετατροπή της ισόβιας κάθειρξης σε "τιμωρητικό πασπαρτού" εμφανίζεται να υπαγορεύεται από τους βαρύγδουπους τίτλους των μέσων ενημέρωσης και όχι από στοχεύσεις ουσιαστικής απονομής δικαιοσύνης ή αντεγκληματικής πολιτικής. 

Σε αυτό, επομένως, το πλαίσιο, η αρχή της αναδρομικής εφαρμογής του ηπιότερου νόμου είναι υψίστης σημασίας. Η εφαρμογή της lex mitior δεν συνιστά ούτε νομικό απολίθωμα ούτε πρόσκαιρη αξίωση μιας κοινωνικοπολιτικής συγκυρίας. Αποτελεί ένα διαχρονικό και οικουμενικό αίτημα, το οποίο τόσο ο νομοθέτης όσο και ο δικαστής οφείλουν να εισακούνε, ώστε να αποφευχθεί η ολίσθηση του ποινικού δικαίου σε έναν αυταρχικό μηχανισμό παραγωγής αυθαιρεσιών και ανισοτήτων.

Il lavoro si propone di analizzare la disciplina del principio di retroattività nell'ambito delle interferenze che la Convenzione europea ha avuto con l'ordinamento italiano. La florida giurisprudenza nazionale sul tema, infatti, ha dovuto confrontarsi con i recenti interventi della Corte di Strasburgo, non sempre conformi agli approdi maturati nella sfera giuridica interna.
Nel lavoro, pertanto, si procede innanzitutto con una disamina del principio nel diritto nazionale, nonché dei risvolti e dei limiti applicativi che questo, insieme al principio di irretroattività sfavorevole, incontra nell'ambito della successione di leggi nel tempo.
Successivamente, si analizzeranno i rapporti tra ordinamento europeo ed ordinamento italiano, in modo che siano chiare le dinamiche attraverso le quali il primo incide sul secondo.
Sarà, dunque, indagata la natura del principio di retroattività in mitius e la sua derogabilità, alla luce delle recenti conclusioni cui sono giunte le Corti nazionali e la Corte Europea dei Diritti dell'Uomo.

The paper faces the issue of relations between administrative sanctions and time under two different perspectives. On the one hand, the prevailing acquisitions of doctrine and jurisprudence regarding the application of the principle of non-retroactivity with regard to administrative sanctions are re- called. However, the author notes the need to extend the provision also to those restorative and interdictory measures for which instead, using the tempus regit actum criterion, a retroactive application of the legislation in force at the time the sanction is imposed is substantially implemented. On the other hand, the focus is on the problem of the application also to administrative sanctions of the penal principle of lex mitior in cases of succession of laws over time. In spite of its lack of provision as a general application rule for pecuniary sanctions, a possible interpretative key is proposed in order to reconcile its application with the principle of non-retroactivity expressly established by art. 1 of the l. 689/1981.

Nachträglichkeit Nachträglichkeit der Verräumlichung Die Dinge liegen nicht einfach vor uns, wir wer-den ihrer in einem Prozess der vielfachen Ver-schränkung mit der Welt erst gewahr. Doch wenn wir sie uns dann gegenüberstellen können, tritt dieser Prozess in den Hintergrund. Unsere Wahr-nehmung und unser Denken sind den Phäno-menen insoweit immer nachträglich. Zeit lässt sich ohne Verräumlichung kaum denken. Aber jede Verräumlichung bedeutet auch eine Unterbrechung im Zeitfluss, zumindest ein vorübergehendes Einhalten, einen Rhythmus. Die Fixierung dessen, was sich als Prozess vollzieht, kann man als Gedächtnis bezeichnen. Gedächtnis ist zweifach bedingt: Da es etwas sein muss, das sich von der Gegenwart unterscheidet, setzt es eine doppelte Verräumlichung voraus. Zunächst eine Verräumlichung, in der das eine gewisse Form von Fixierung bekommen hat, was einmal war, und dann eine Verräumlichung, von der aus dieses Vergangene als Gegenstand oder Gegenüber gesehen wird. Mehr noch: Wenn das, was ver-gangen ist, überhaupt einen Bezug auf das haben soll, was Gegenwart ist, wenn es zwischen diesen beiden Verräumlichungen eine Beziehung geben soll, dann muss es auch eine Dimension dessen geben, was als Differenz oder als Zwischen wahr-nehmbar oder zumindest wirksam ist. Wären beide Verräumlichungen identisch, gäbe es ebenso wenig Zeiterfahrung wie dann, wenn beide Räume nichts miteinander zu tun hätten. Wenn Zeit also etwas mit der Differenz zwischen zwei Verräumlichungen zu tun hat und ohne sie nicht denkbar ist, dann muss es auch eine Idee dieser Differenz geben. Sie mag als Veränderlichkeit oder als Bewusstsein von Zukunft beschreibbar sein. Ein Bewusstsein von Zeit kann also nur entstehen, wenn es zumindest zwei Bewegungen des Denkens vollzieht, eine Be-wegung, die sich auf das bezieht, was als Verräum-lichung statthatte, und eine Bewegung, die sich auf das bezieht, was als Verräumlichung statthaben könnte. Man könnte zuspitzen, dass die Erfahrung von Zeit deshalb immer nachträglich ist, weil der Stillstand, über den wir auf Zeit schließen können, immer eine Abwesenheit von Zeit als Veränderung und Fluss voraussetzt. Diese Grundstruktur unserer Zeiterfahrung als Selbsterfahrung ebenso wie als Organisation unseres Lebens lässt sich wohl bis in die Anfänge unseres modernen Denkens über Zeit verfolgen. Sie ist auch im Spiel, wenn Edmund Husserl die Erfahrung der Zeit an die Bewegungen der Retention und der Protention knüpft. Solange nun das Argument immer noch auf eine Gegenwärtigkeit bezogen bleibt, tendiert es dazu, das Vergangene als etwas Fixiertes und Abgeschlossenes, die Zukunft als etwas zeitlich Getrenntes zu denken. Bei Husserl wird das Bewusstsein der Zeit auf eine Gegenwär-tigkeit des Subjekts bezogen, zu der konstitutiv auch der Zeithorizont gehört, von dem die Retention als »Kometenschweif« [Husserl 1966, 30, 35] ein Teil ist, wie er 1905 in seinen Vorlesungen zur Phä-nomenologie des inneren Zeitbewusstseins« notiert, und der gegenüber es noch eine »nacherzeugende, wiederholende Erinnerung« gibt [ebd., 37]. Es kommen auch Erinnerungen (Erinnerung und Gedächtnis, s.d.) vor, die nur auftauchen, so etwa als ob »wir auf das Erinnerte in einem Blitzstrahl hinsehen, wobei das Erinnerte vage ist« [ebd.]. Jedoch bleibt das Subjekt mit seinem Bewusstsein das Zentrum, es ist die einzige aktive Distanz, sich selbst im Prinzip gegenwärtig. Insoweit gibt es auch nur eine Zeit des Subjekts, es gibt nicht mehrere autonome Zeiten, die in der Subjektivität, seiner Erfahrung oder seinen mentalen Prozessen wirksam sind. Doch genau diese Ahnung einer Uneinheitlichkeit der Zeiten im Subjekt gehört zu dem, was Sigmund Freud ein gutes Jahrzehnt vor Husserl dazu bewogen hat, über die Temporalität des Psychischen nachzudenken. Wie ist es möglich, dass ein und derselbe Apparat in zwei Zeiten, in zwei Prozessualitäten arbeitet? Ist es vielleicht gar so, dass die Psyche als ein Zusammenhang polychroner Zeitlichkeiten (Polychronie, s.d.) zu verstehen ist?

The present article stipulates on various disputable issues of applying the general legal maxims on overcoming the conflict of lex posterior derogate priori and lex specialis derogate legi generali based on the empirical examples of contemporary Russian criminal law. The objective is to clear the peculiarities of operating the lex posterior and lex specialis maxims including, inter alia, through appealing to the doctrine and positive law in the aspect of correlation with some specific colnflict rules. For this purpose, the author turns to a number of techniques, ways and methods of legal phenomena studies, such as, particularly, system approach, ascend from abstract to specific, using the logic of standard and normative statements, conceptual and definition analysis, speculative experiment, legal and dogmatic approach, legal simulation method, law comparison method. The main conclusion of the research is formulated as follows: though the principles of lex specialis and lex posterior are generated by the legal doctrine as criteria for selecting one out of two conflicting options, the principle that a law governing a specific subject matter overrides a law governing only general matters finds a wider scope of application compared to the principle of priority of a new law over the old one. The situation is explained by the fact that lex specialis is deliberately used by the legislators to construct logical relationships of legal rules, while lex posterior does not perform a similar function. Keywords: conflict of law and regulations, lex specialis, lex posterior, legal interpretation, retroactivity in law. Research area: theory and history of law and state; the history of the teachings of law and the state. Citation: Petrov, A.A. (2019). Lex posterior and lex specialis legal maxims in Russian criminal law.

В настоящей статье осмыслены различные спорные вопросы применения общеправовых максим преодоления коллизий юридических норм «специальная норма сильнее общей» и «последующая норма сильнее предыдущей» на эмпирическом материале уголовного права современной России. Цель работы ‒ прояснить особенности функционирования максим lex posterior и lex specialis, в том числе путем обращения к доктрине и позитивному праву в отраслевом срезе во взаимосвязи с конкретными коллизионными нормами. Для этого автор прибегает к различным приемам, способам и методам познания феноменов правовой реальности. Речь идет, в частности, о системном подходе, восхождении от абстрактного к конкретному, использовании логики норм и нормативных высказываний, концептуально-понятийном анализе, мыслительном эксперименте, юридико-догматическом методе, методе правового  моделирования, сравнительно-правовом методе. Основной вывод исследования таков: несмотря на то, что принципы lex specialis и lex posterior порождены юридической доктриной как критерии выбора одной из двух норм в случае их коллизии, принцип приоритета специальной нормы над общей имеет более широкую сферу применения в сравнении с принципом приоритета нового закона над старым. Причина такого положения вещей заключается в том, что lex specialis умышленно используется законодателем для
построения родо-видовых связей правовых норм, тогда как lex posterior не выполняет аналогичной функции.

Exploration of the concept and practice of translation in Rissho Kosei-kai, both domestically, within Japan, and the new challenges of carrying RK discourse over into foreign cultures. I'm particularly interested in how the phenomenon of translation acts retroactively to transform the root text (retroactive theology), and how this creates many issues as well as opportunities for transmitting religious ideas across cultural barriers.

L'article s'efforce de lire Nicolas de Cues à la lumière de la crise écologique actuelle. Ne pourrait-on se tourner vers Nicolas de Cues pour penser la nature non comme un simple terrain d'activités pour l'homme mais comme un vis-à-vis de l'humanité, un partenaire à respecter avec les particularités qui sont les siennes?

It is generally accepted that most of the modern legal principles derive from the sources of Roman law. With regard to this, some of the principles have received more attention and their historical backgrounds have been more thoroughly researched, but for some, the tracing did not go far enough, and their ancient sources have not been properly recognized. One such rule that falls in the latter class is the prohibition against retroactivity. It is also referred to as the prohibition of ex post facto laws, and is most notably expounded in the criminal law under the sentence “Nullum crimen, nulla poena sine lege.” In this form, it is also a part of the common European law as expressed in the article 7(1) of the European Convention on Human Rights. Nonetheless, as it is one of the cornerstones of criminal law, it also occupies an important place in the private law, principle by itself and the safeguard of vested rights. In this virtue, we shall point to the age of preclassical Roman law as formative breaking point for the development of the rule. Its emergence in this era, indicative even through very scarce legal sources of the time, reflects the beginnings of the legal science faced with the multileveled legal production and the need for the resolution, in our case, the conflict of laws in time. The hints of the temporal aspect of the early Roman legislation can be traced to certain expressions in the texts of republican laws, as “post hanc legem”, and non-legal texts, but the key source in which interpretation lie the arguments for the establishment of the principle on prohibition of retroactive laws is Cicero’s speech, In Verrem, 2, 1. Here, in one specific part of the case, he argued against the retroactive application of praetor’s edict against the rules laid down by Lex Voconia. He presented the case against Verres with terseness and as concisely as possible, mentioning only the most significant offenses, but he stopped and put on the praetor’s sheet of crimes specifically, showing its importance, the obstruction of the rule against retroactivity. In explaining it, he vividly and very clearly set forth the principle and reasoning behind it. The problem was approached from different angles, showing that Verres’s edict was at variance with laws, the usage and the equity. Furthermore, not only standing in the defence of vested rights in the sphere of private law, he expressed the relevance of the principle to the criminal law specifying its exceptions, familiar even today (e.g. Art. 7(2) European Convention on Human Rights). Taken all that in the consideration, the analysis of the Cicero’s text, supplemented and compared with the other republican sources, offers enough evidence for the conclusion that the retroactivity was already seen in the preclassical Roman law as a violation against the vested rights in private law and also against the legal order and legal certainty. As such, its prohibition formed the principle of law, underlying Roman as well as modern lawmaking process.
Published in: Hornyák, Szabolcs ; Juhász, Botond ; Korsósné Delacasse, Krisztina ; Peres, Zsuzsanna (eds.): Turning Points and Breaklines, Martin Meidenbauer Verlag: München, 2009, pp. 256-269

Η διατριβή καλύπτει την προβληματική των χρονικών ορίων εφαρμογής των ποινικών δικονομικών. Αρχικά εκτίθεται το πλαίσιο ρύθμισης και λειτουργίας της ισχύος των νόμων προκειμένου αυτή να διακριθεί ακολούθως από την έννοια της εφαρμογής των νόμων. Ακολούθως τίθεται το ερώτημα: Ισχύει η συνταγματική απαγόρευση της αναδρομικότητας πλην του ουσιαστικού και στο δικονομικό ποινικό δίκαιο; Κατ’ αρχήν η αποτίμηση του συναφούς ιστορικοφιλοσοφικού υλικού αποδεικνύει τη στενή σύνδεση της απαγόρευσης της αναδρομικότητας με το γενικότερο κοινωνικό και πολιτικό ζητούμενο. Η μορφή που σε κάθε εποχή προσλαμβάνει η σχέση εξουσίας - ατόμου αποβαίνει καθοριστική για τη θέση χρονικών ορίων κατά τη νομοθέτηση και την εφαρμογή των ποινικών νόμων. Καταγράφεται το πλαίσιο θεσμικής ρύθμισης της αρχής της νομιμότητας της ποινικής καταστολής και της απαγόρευσης της αναδρομικότητας ενώ παράλληλα αναλύονται οι περιπτώσεις υποχώρησής τους (π.χ. μεταβολές νομολογία, προσωρινοί νόμοι). Ακολουθεί επισκόπηση των θεωρητικών απόψεων και των νομολογιακών παραδοχών που αφορούν την αναδρομικότητα των ποινικών δικονομικών νόμων, στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες καθώς και στις Η.Π.Α. Στο τέλος αυτής της επισκόπησης προσεγγίζονται κριτικά τα επιμέρους επιχειρήματα της κρατούσας γνώμης. Η βασική θέση της διατριβής συνίσταται στη θεώρηση του ποινικού φαινομένου ως ενότητας με επιμέρους στοιχεία το έννομο αγαθό, το έγκλημα και την ποινή. Η διαδικασία επιβολής της ποινής πρέπει να συντελείται σύμφωνα με σταθερούς κανόνες που να εγγυώνται τη νομιμοποίηση της: nullum crimen, nulla poena sine processu. Παράλληλα ερευνάται η σχέση των κανόνων επιβολής της ποινής (ποινική δικονομία) με τους κανόνες του ουσιαστικού δικαίου και προτείνεται η αναφορά σε κατασταλτικούς κανόνες και η υιοθέτηση μιας νέας ορολογίας με βάση την ποινή: δίκαιο απειλής της ποινής (ουσιαστικό π. δ.), δίκαιο επιβολής της ποινής (δικονομικό π. δ.) και δίκαιο έκτισης της ποινής. Παραπέρα ερευνάται η φύση της ποινικής δίκης η οποία λειτουργεί ως μηχανισμός επιβολής της οργανωμένης απαντήσεως της κοινωνίας στο έγκλημα. Έτσι και η ποινική δικονομία, ως μέρος του όλου δικαιικού συστήματος, αποτελεί εργαλείο διαχείρισης κοινωνικών συγκρούσεων και εκφράζει τον γενικά ταξικό χαρακτήρα της κοινωνικής οργάνωσης και συνιστά παράλληλα ένα εγγυητικό μηχανισμό και μια βάση προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.Τέλος διατυπώνονται τα επιχειρήματα για την ισχύ της απαγόρευσης της αναδρομικότητας στο ποινικό δικονομικό δίκαιο: Αποτροπή της αυθαιρεσίας της εξουσίας ως κεντρικού σημείου της ιστορικής έρευνας, Αρχή του κράτους δικαίου ως γενική εγγύηση της νομιμότητας, δημοσιότητας και ελεγξιμότητας της κρατικής δραστηριότητας, Αρχή της δικαιικής ασφάλειας, Σύνδεση της γενικότητας του νόμου με την αναδρομικότητα, Αρχή της ίσης μεταχείρισης των ατόμων, Επέκταση του πεδίου προστασίας του άρθρου 7 § 1 του Συντάγματος και στο χώρο της ποινικής δικονομίας. Ο κανόνας συνεπώς δεν είναι η επιλογή του νόμου πράξης ή εκδίκασης αλλά η αποτροπή εφαρμογής εκείνου που είναι δυσμενέστερος. Η ποινική δίκη λοιπόν θα διεξαχθεί με βάση τον ομόχρονό της νόμο (σε αναδρομική εφαρμογή) τότε μόνο όταν κριθεί ότι αυτός δεν είναι δυσμενέστερος από κείνον που ίσχυε κατά την τέλεση της αξιόποινης πράξης. Στο επίμετρο της εργασίας δοκιμάζονται οι θέσεις που έχουν προηγηθεί μέσα από την εξέταση της αναδρομικότητας, στο χώρο των ενδίκων μέσων.

Two notable criticisms have been recently raised against research on retroactiveinfluences (RIs). First, researchers have rarely tested the measurement properties oftheir methods to gauge RIs, and it is still relatively unknown whether any commonlyused method is adequate for gauging RIs. Second, RI research needs more closereplications in addition to conceptual replications, in which all aspects of the originalstudy are reproduced. The current article investigates both of these criticisms. Thecurrent article explores the convergent validity and nomological network of twomethods to measure RIs, and it also provides three studies to test these effects: an initialinvestigation, a close replication, and a conceptual replication. The relationship of thetwo methods did not meet even minimal requirements for convergent validity in allthree studies, failing to provide support for their ability to measure RIs. The overallsample-size weighted correlation was .03 (r, 95% CI [.07, .12]). Also, the twomeasures did not share any significant relationships with any other variables, suggest-ing that they do not share a common nomological net. Together, the current articleemphasizes the need for future research to further test the measurement of RIs, asresearchers of RI cannot convincingly claim that their results are valid without firstsupporting their measurement methods. The current article also highlights the impor-tance of valid measurement across all domains of psychology and beyond. Additionalimplications and directions for future research are discussed.

This Article deals with a predicament inherent in judicial review: Under the traditional view, judicial declarations of unconstitutionality apply retrospectively, meaning that the law is treated as void from its inception—as if it was never enacted. This, however, means nullifying all the legal arrangements, rights, interests, and obligations that were established under its authority, which can have far-reaching ramifications for both public and private interests.
The Article explores the Israeli Supreme Court's approach for dealing with potential negative consequences of retrospective void-ance of statutes. It focuses on three main remedial strategies for tempering the temporal effects of invalidating a statute: giving the judicial declaration of invalidity prospective effect; suspending the declaration of invalidity; and the relative voidance doctrine. It ex-plains each strategy and analyzes the (frequently misunderstood) relationship between the three strategies. The Article also examines the use of these modulating strategies in practice, by analyzing all the cases in which the Court invalidated a law. This examination reveals some interesting developments, as well as surprising find-ings, as to the actual use of modulating strategies by the Court. Finally, the Article turns to a normative evaluation, defending modu-lated remedies, but advocating a preference of suspension and pro-spective application over relative voidance.

Covid-19 presents itself as a strange catastrophe. It has neither destroyed the planet nor has it erased humanity… but it has, in many ways, served to upend and alter what was previously considered ‘normal.’ As a result, what is perhaps the most notable characteristic of the Covid catastrophe is the very way it endures. Beyond any notion of catastrophic shock, the Covid catastrophe continues, indeed, it lingers in daily news cycles, changes to working environments and restrictions on travel. It is an enduring presence, from which any determination of its ‘end’ is either nullified by an unending stream of Covid reports, or worse, ignored altogether. On this basis alone, is it even possible to discern an ‘end’ to Covid?

(English version below)

Lex mitior retro agit. Lorsque, entre la commission d’une infraction et son jugement, le type d’infractions en cause fait l’objet d’une loi nouvelle, le juge devra appliquer cette nouvelle loi si et seulement si elle s’avère plus douce que celle qui était en vigueur au moment de l’infraction. Or, il arrive que la loi nouvelle modifie la loi ancienne en plus d’un point, par exemple en abaissant la peine minimale et en augmentant la peine maximale. Faut-il alors évaluer sa douceur de manière globale ? Ou considérer que cette loi nouvelle comprend en réalité plusieurs lois (l’une pour les formes sérieuses de l’infraction, l’autre pour ses formes mineures), et qu’il faut concentrer l’analyse sur celle applicable à l’infraction commise ? Ainsi, respecter le principe lex mitior requiert de déterminer comment individuer les lois – déterminer ce qui constitue une loi, à la fois complète et unique. En partant du cas Jidic c. Roumanie, qui illustre clairement le problème rencontré, l’article mobilise la théorie benthamienne de l’individuation et sa critique par Joseph Raz. Il est montré comment certains points de la théorie, survivant à la critique, permettent d’éclairer l’interprétation du principe lex mitior.
Cet article a reçu le Prix du Jeune Chercheur en Philosophie du Droit, remis par la Société Française de Philosophie Juridique (SFPJ, https://www.philosophiejuridique.com/post/attribution-du-prix-de-la-sfpj)

Lex mitior retro agit. Although the rule of law generally requires laws not to be applied retroactively, most legal systems recognize an exception to the principle: when an act of a type x has been committed at T, and a new law dealing with x is passed at T+1, a judge considering the case at T+2 should apply the new law if and only if it is more lenient than the one that was in force at T. But imagine that the new law modifies the legal regime in more than one point. For example, for a given offense, it makes the maximal sanction harsher and the minimal sanction lighter. Should we consider its leniency "overall"? Or should we consider that this "new law" actually encapsulates several laws (one for serious forms of the offense, one for minor forms), the leniency of which should be evaluated separately? Thus, to interpret the principle "lex mitior", we need to know how to individuate the laws: that is, we need to know what constitutes a complete but unique law. I first show how this problem can arise in concrete cases by focusing on a decision by the European Court of Human Rights, Jidic v. Roumania. I then expose Bentham's theory of individuation and Raz' critique of it. If one accepts Raz' premises, important aspects of Bentham's theory cannot survive his critique. Yet I argue that something remains - a sort of common denominator between the two approaches - which is enough to solve cases such as Jidic.
This paper received the Price for Young Researcher in Legal Philosophy from the SFPJ (Société Française de Philosophie Juridique, French section of the IVR)

Firstly, the author explains what motivated him to write this article, because Swiss-francs loans issue is very important for almost all Balkans states. After that, the essence of Swiss-francs loans is explained and what caused litigations relating to the nullity of these loans agreements. Courts are of the opinion that these agreements are legal and valid. They point out that currency clauses within these agreements are lawful and valid. Such courts’ conclusion is a premise on which rests this article. The author emphasizes that subject of this article is not whether currency clauses regarding mentioned loans are lawful or not, but whether the Draft of the law on the conversion of Swiss-francs loans is constitutional and legitimate.
The author explains the content of the mentioned Draft, especially the method of the intended conversion. Essence of the proposed conversion is as follows – conversion of Swiss-francs loans into the local currency (convertible mark) at rates which had existed at the moment of the conclusion of an agreement. The author points to the vagueness of the Draft provisions and the possible problems that may arise in its application, if enacted.
Next and main part of the article concerns the potential retroactive application of the Draft provisions. Draft covers all loans agreements, i.e. agreements which have ever been concluded, regardless of whether they are no longer in force. Thus, main effect of the Draft would be retroactive application of its provisions. Retroactivity undermines principle of legal certainty and to some extent principle of separation of powers, since courts have confirmed validity of the mentioned agreements. Draft, also, places all negative effects of rates exchange on creditors (banks), meaning that the question of proportionality could arise. 
Thus, the author argues that enactment of the Draft in proposed capacity would probably violate the principle of non-retroactive application of law and subsequently principles of legal certainty and separation of powers. Also, it seems that the Draft would put an excessive burden on banks, since it is likely that they also have obligations denominated in Swiss-francs toward their creditors.  Author concludes that issue of Swiss-francs loans should be resolved in court or by an agreement between banks and clients, not by the legislative intervention.

Recent state and federal decisions significantly influenced Texas criminal procedure at both the trial and appellate levels. These decisions generally affected three main areas of the punishment stage of Texas criminal trials. First, they defined the scope of evidence admissible at the punishment stage. Second, they addressed procedural and substantive questions concerning the special punishment issue of use or exhibition of a deadly weapon. Third, they raised substantial questions about the constitutionality of the death penalty as applied by Texas courts.

Texas courts also faced numerous challenges in the aftermath of several important state and federal constitutional decisions. These decisions involved issues of procedural default, retroactivity, and harmless error, which prompted reconsideration of the availability of, and procedural requirements for, habeas corpus. For example, Texas courts have devised various procedures in implementing Batson v. Kentucky, which established new standards to prevent racial discrimination in the selection of juries. These cases helped develop Texas trial court and appellate review.

Estudio sobre la jurisprudencia del tribunal Constitucional sobre el alcanc del principio de irretroactividad del art. 9.3 de la Constitución española. Aplicación de la doctrina constitucional al caso concreto de ls ppensiones a cargo de fondos públicos.