Literary Stylistics

This article outlines a systematic theory of style that aims to combine "social formalism" with narratology. Beginning with a reading of a little-known essay by Raymond Williams on the history of English novelistic prose, the article argues that Williams's insights into the social preconditions of modern style can be suggestively combined with Mikhail M. Bakhtin's theory of the inherent multiplicity of novelistic discourse and Richard Walsh's pragmatic theory of narrative "voice" to produce a core definition of style. Style is (1) a linguistic mode of social relation; (2) one of several subordinated, relatively autonomous linguistic operations or "substyles " (Walsh's instance, idiom, interpellation); or more properly, (3) the total mode of configuration of these substyles. The article then proceeds to embed this definition within a broader critical poetics. It argues that stylistic production in the novel is literally "informed" by several factors, for example, the "linguistic situation" (the state of language as a writer would have experienced it, including its inner tensions and social stratifications), "stylistic ideology" (the self-conscious stylistic projects that writers develop), and the linguistic proprieties of inherited novelistic genres, types, and forms (which are themselves mediations of sociality). These categories are exemplified through an analysis of Virginia Woolf 's To the Lighthouse (1927).

This essay discusses the state-of-the-art in translational stylistics, looking at 1) different perspectives to the study of style in translation; 2) different concepts of style applied to translations, and 3) different methodological approaches to the study of style in translation. The article explains why traditional understandings of literary style can not account for translators' stylistic choices and offers a working definition of translator style.

The paper explores the corrupted idea of the American Dream in one of the greatest novels written on the topic, The Great Gatsby by F. Scott Fitzgerald. Even though the pursuance of the American Dream stems from the idea of hard work and success that is pure, truthful, and just, Jay Gatsby's approach in achieving it leads to his demise. His relationships with other characters, particularly Tom Buchanan and Daisy Buchanan, were tainted because of the morally corrupted notion of the American Dream. This paper textually analyzes The Great Gatsby and explores that how Gatsby runs after a dream (Daisy) that he cannot achieve even after becoming financially wealthy, and how the corrupt ideals of the American Dream become the reason that he cannot fulfill his own dreams.

This is a stylistic analysis of two novels published in Africa in the twenty-first century. Fifty years ago, when the publishing apparatus was controlled by the European colonial regime, an African writer not only had to have the creative genius, but also the capacity to communicate the intended message in a language other than one’s own. Hundreds of fictional works are now published in every major African capital in a variety of languages annually. The contemporary African literary scene includes writers born in the 1980s and 1990s. These emerging writers had no direct personal contact with colonisation. Since literature is a mirror of society, the realities contemporary African writers depict in their writing cannot be the same as the ones depicted in African literature fifty years ago. The core of this paper is an analysis of two texts produced by Africans in the twenty-first century: Wanjiru Waithaka’s The Unbroken Spirit and Onduko bw’Atebe’s The Verdict of Death. References ar...

The paper focuses on some deviations information in the scriptures either old testament or new testament of the Bible. In addition to that, scholars have long recognized that even some of the books accepted into the canon are probably forgeries. The church has agreed that the Gospels of Mark, Mathew, Luke and John were the authentic references for the Christian principles. However, Some believe that there was `Pseudonymous Writing` was occurred in these Gospels.

The first part of this work deals with multimodality in stylistics, drawing from social semiotics in its understanding of multimodality. A critical overview of multimodality in linguistic research is given, with special emphasis on multimodal stylistics, a new and developing discipline. In the second part, emphasis is put on multimodal novel, and an analysis of the mode of typography in a postmodern multimodal novel "Otok" (1977) by Marin Carić is performed.

This article attempts to reinstate the inherent rigor of “image” as a literary
term by addressing the theoretical issues related to the image that W. J. T. Mitchell discusses
in his encyclopedia entry and his articles on the concept. The image is usually
considered an overly psychological concept that lacks the rigor of rhetorical devices such
as metaphor. This article clarifies the relationship between the image and metaphor by
arguing that, while an image may not be immediately considered a metaphor, a metaphor
may be thought of as a composite and relational proposition-image. It underscores
the futility of insisting on the concrete sensual (or visual) aspect of the image, arguing
that, before any sensual attribution, the image must primarily be thought of as a reference
or picture, which may at times be obscure, indefinite, or even empty. It also raises
some objections to the conceptualization of the mental picture as private by arguing that
the word on which the mental image is based cannot be less private or “mental.”
Keywords: image, W. J. T. Mitchell, metaphor, figure, rhetoric, privacy, sensuality

Hugo Claus (1929-2008) behoort tot de meest gelauwerde en bestudeerde auteurs in het Nederlandse taalgebied. Vanaf de jaren 1960 verschenen tientallen studies, waarin diverse aspecten van Claus' werk belicht worden. Een onderwerp waar echter tot nog toe nauwelijks wetenschappelijke aandacht aan is besteed, is het in opvallende mate normafwijkende taalgebruik van de schrijver. Dit is op zijn minst opmerkelijk te noemen, aangezien juist dit aspect vaak wordt aangehaald in recensies. Bovendien begint Claus vanaf eind jaren 1970, in een klimaat van taalpurisme en standaardiseringsdruk, intensief te experimenteren met de (Vlaamse) taal. De auteur heeft hier zelf regelmatig op gereflecteerd in interviews, maar het is nog steeds onduidelijk hoe Claus experimenteerde met taal en - nog belangrijker - waarom. Hoog tijd dus om dit onderwerp systematisch te bestuderen. In dit artikel formuleer ik de uitgangspunten van mijn onderzoek en gebruik ik de roman 'Het verlangen' (1978) als 'testcase'.

The article raises the question of the possibility of creating a typology of psychopathological
characters, which are often found in the works of the writers of the turn of the 19th – 20th centuries.
The realism in describing mental illness symptoms and manifestations in the characters
of V. Garshin, L. Andreev, and A. Chekhov’s literary works is noted, which, on the one hand,
is explained by the authors’ direct acquaintance with mental ailments. On the other hand, the
specified images are created to embody the authors’ certain philosophical and moral ideas, the
identification of which can also become the basis of the typology of psychopathological images.
The article argues characterization of literary characters in terms of psychiatric symptoms and
diagnosis manifestations. Even taking into account the integrated approach which is necessary
in such kinds of works, determining the diagnosis of a character, taking into account his way of
thinking and behaviour, will not give enough reason to identify his place in the structure of a piece
of literature and his role in the ideological and artistic meaning of it. There is also insufficient to
classify so called “yurodivyi” (blessed) as insane or mentally ill characters as they already have
acquired the stable position as the Russian culturally specific phenomenon. The article contains
a brief analysis of some famous short stories by V. Garshin, L. Andreev and A. Chekhov with
some psychopathological characters acting. The article also offers some typological foundations
(one author’s creativity, literary direction, sociality / anti-sociality of the character’s behaviour)
for creating the typology of psychopathological characters in the literary works.

Attached are a Table of Contents and a downloadable link for The VOICE of the CHILD in American Literature, written by MARY JANE HURST and published by the University of Kentucky Press in 1990.  The first book-length study of the child figure in American fiction, The Voice of the Child was a finalist for the Children’s Literature Association’s annual book award.

Chapter to appear in the HSK Handbook on Language and Emotion (ed. by Gesine Lenore Schiewer, Jeanette Altarriba and Bee Chin Ng). Based on research in cognitive linguistics, cognitive poetics and stylistics, the chapter examines the complex relationship of rhythmic patterns, prosody, and phonology with emotional qualities respectively emotive effects of literary texts.

A film poem is a cinematic work which uses a written, often canonical poem as its inspiration. Film poems frequently exceed the likely intentions of the poet, becoming something new; one creative work is used as a springboard for another. Typically, however, in film poems the poem’s stylistic detail is largely irrelevant to its cinematic execution. In a previous article, I spotlighted how this oversight/limitation can be addressed by bringing film poems into stylistics teaching and assessment. That article showed how stylistic analysis of a poem can be used to drive generation of a screenplay for a film of the poem. But, it did not show how the film could be produced on that basis. In contrast, this article does just that, modelling how a student could make a film from a poem, with their mobile device, where stylistic analysis has been used to stimulate the screenplay. Accompanying this article is a film that I made on a mobile phone. This is of Michael Donaghy’s poem, Machines. In ...

Tematem niniejszej książki są zmiany w zakresie semantyki i stylistyki, jakim ulega figura artystyczna wiatru w tekstach literackich niektórych twórców urodzonych w śródziemnomorskiej części Chorwacji. Już pobieżna lektura ich utworów pokazuje, że w porównaniu do dzieł autorów z kontynentu, pojawia się w nich znacznie więcej znaków słownych i obrazowych, odnoszących się do powietrza w ruchu. Temat wiatru w literaturze i kulturze chorwackiej strefy śródziemnomorskiej (adriatyckiej) wydaje się dla niej symptomatyczny. Należy do nieprzekładalnej na język kontynentu regionalnej etnosemantyki kulturowej. Anglicy mają swoją mgłę, kamienne klifowe wybrzeże, Holendrzy – sieć kanałów oraz wiatraki, mieszkańcy wybrzeży Morza Śródziemnego, natomiast, oliwki, cyprysy, figi i – last but not least – wiatry. W książce został celowo i świadomie przyjęty peryferyjny punkt widzenia, obejmujący nie tylko i nie tyle perspektywę zagrzebską, a więc perspektywę klasycznego centrum, ile lokalną: senjską, korčulańską, hvarską, rabską... I nie chodzi o odległość, jaka dzieli Zagrzeb i morze, lecz o dystans mentalny i kulturowy, oddzielający wąski pas wybrzeża adriatyckiego od kontynentalnej części Chorwacji. Ta różnica staje się czasem widoczna już po przejechaniu kilku kilometrów w głąb lądu. W rozdziale I, Semantyka wiatru, przedstawiono źródła symboliki wiatru i różne perspektywy oglądu tego, znanego przecież z codziennego doświadczenia, zjawiska meteorologicznego. Na bogatą semantykę kulturową wiatru składają się znaczenia wykształcone przez tradycję mitologiczną i teologiczną oraz różne dyscypliny wiedzy, począwszy od geograficznej, językoznawczej, skończywszy na psychologicznej, filozoficznej i teoretycznoliterackiej. Niemal wszystkie słowniki symboli, słowniki mitów i tradycji uwzględniają to hasło i udowadniają, że znaczenia symboliczne wiatru stanowią jeden ze stałych elementów tradycji kultury i cywilizacji europejskiej. Są one często sprzeczne i wzajemnie się znoszą, bowiem wiatr i jego hiponimy najczęściej symbolizują: przemijanie, czas, pustkę i nicość, umysłowe otępienie, przestrzeń, ruch, śmierć, życie, niestałość, zmienność, zniszczenie, odrodzenie, szaleństwo, wolność, płodność, życiodajne tchnienie bóstwa, natchnienie. Żywioł wiatru współgra ściśle z problematyką psychologiczną. Jung uważa go za obraz archetypiczny. Na uwagę zasługuje obecność wiatru w wyobrażeniach zbiorowych, świadomości mitycznej, religijnej, wczesnofilozoficznej (zwłaszcza jońskiej filozofii przyrody, opierającej się na fundamencie teorii czterech żywiołów), ale również w indywidualnym traumatycznym przeżyciu. W rozdziale II, „Mediteran” i figura literacka wiatru w perspektywie centrum i peryferii, ukazano specyfikę mapy kulturalnej Chorwacji i znaczenie zagadnienia geografii życia literackiego dla tamtejszego literaturoznawstwa. Pokazano kulturowe rozumienie kategorii śródziemnomorskości, która nader często, w funkcji eksplikacyjnej, pojawia się w dyskursie nauk humanistycznych. W rozdziale została również poruszona fundamentalna kwestia regionalizmu oraz miejsce i rola wątku śródziemnomorskiego w ogólnonarodowym modelu literatury i kultury chorwackiej. Wydaje się, że istnieje wystarczająca ilość danych i przesłanek, by uznać wiatr za kulturową strukturę mentalną. Jest z nim bowiem związana określona postawa światopoglądowa, ma ustalony repertuar znaczeń symbolicznych i środków stylistycznych, odsyła do określonej przestrzeni fizycznej, która w tym przypadku ma znaczenie przestrzeni kulturowej, stanowi ważny element świadomości zbiorowej, jest wyznacznikiem regionalnej tożsamości i odrębności. W rozdziale III, Wiatr i model przestrzeni literackiej, zaprezentowano sposoby kształtowania różnych typów modelu przestrzeni literackiej przez lub pod wpływem wiatru. I tak, wiatr tworzy kilka typów modelu przestrzeni literackiej, w zależności od doktryny estetycznej, wizji świata i człowieka obowiązującej w danej epoce. W książce zostały poddane analizie następujące przestrzenie: przestrzeń będąca mimetycznym odbiciem przestrzeni rzeczywistości pozaliterackiej, nazwijmy ją przestrzenią „fizyczną”, przestrzeń psychologiczna, konstrukcyjna, filozoficzna i przestrzeń wyobraźni poetyckiej. Możemy również mówić o modelu przestrzeni literackiej, wyróżnionym ze względu na rodzaj wiatru. Nawet, gdy nie wiemy, jaki wiatr jest przedmiotem obrazowania, na podstawie modelu przestrzeni, kształtowanym na wszystkich jego poziomach (opisu, scenerii, sensów naddanych) jesteśmy w stanie stwierdzić, czy chodzi o burę, jugo czy maestral. Przestrzeń budowana przez jugo wykazuje wiele cech opozycyjnych wobec przestrzeni organizowanej przez burę. W pierwszym wypadku zauważono tendencję do zamykania i zawężania tej przestrzeni (na poziomie tekstu osiągane przez powtórzenia, paralelizmy składniowe, konstrukcje anaforyczne). W drugim - do otwierania i rozszerzania (wyliczenie, rozbijanie regularności wiersza, organizacja brzmieniowa, naśladująca naturalny „rytm” wiatru). W rozdziale IV, Figura literacka wiatru a wizja świata i człowieka, przedstawiono figurę wiatru jako nośnika określonych postaw światopoglądowych, podążających w dwóch zasadniczych kierunkach: albo w stronę filozofii witalistycznej, albo egzystencjalnej. Gdy wiatr przejawia się w swym znaczeniu fizycznym, materialnym, uświadamia człowiekowi jego marność i znikomość w nieskończonej przestrzeni (infinityzm), gdy pojawia się w znaczeniu metafizycznym, duchowym, kieruje się ku swym archetypicznym właściwościom, kojarzącym go z energią, utożsamiającym z życiem. W pierwszym przypadku odwołuje się do poznania rozumowego i stanowi wyraz przeświadczenia człowieka o głębokim tragizmie własnego istnienia, w drugim do poznania intuicyjnego i sensualistycznego, które jest pochwałą życia. Semantyka i stylistyka figury literackiej wiatru pokazują, jak ważną rolę w ich kształtowaniu odegrały dwa rodzaje doświadczenia: doświadczenie percepcyjne oraz doświadczenie mentalne. Dwa opozycyjne znaczenia wiatru, który niszczy i tworzy, stanowią efekt mechanizmu konceptualizacji danych dostarczanych umysłowi przez zmysły. Raz przynosi ciału i myśli ulgę, ożywia je, innym razem z impetem zatapia statki, zrywa dachy, stawia egzystencję człowieka pod znakiem zapytania. Istotna dla zrozumienia tych dwóch skrajnych doświadczeń istnienia okazuje się symbolika przestrzenna zawarta w języku, pozwalająca na umieszczenie w niej danego przedmiotu i zjawiska, opisanie relacji, w jakie z nią wchodzi, umożliwiająca odkrycie ambiwalencji wiatru, jego przynależności zarówno do sfery sacrum, jak i profanum. Kluczowy dla zrozumienia tej sprzeczności jest zaś dualizm ontologiczny wiatru. Kulturę i literaturę chorwacką można porównać do róży wiatrów. Charakteryzująca ją wielość pozostanie jednością tylko wówczas, gdy zostanie zachowana świadomość jej różnorodności.

Dans Tendres Stocks de Paul Morand (1921), on lit qu’à tout solitaire « la voix humaine est nécessaire, comme le diapason de tous les autres sons ». En tant que lieu où s’exerce la parole, la voix est un élément majeur du système des personnages de RTP : des analogies musicales aux fines remarques prosodiques qui ont fait parler d’un Proust « linguiste », des intonations qui permettent de distinguer un idiolecte à la voix en tant qu’avatar du « style », les facettes de la voix chez Proust sont nombreuses et parfois fluctuantes. Au croisement du prosodique et du psychologique, le vocal (Léon), qui semble échapper à toute transcription écrite tout en séduisant le narrateur de RTP, fait alors accéder aux mystères de l’être humain, en incarnant une forme d’« intelligence […] incorporée à la matière » (Préface à Tendre Stocks). Nous montrerons quelques aspects du discours de la voix chez Proust, en particulier dans Le Côté de Guermantes.

Вводится понятие бистабильного текста-по аналогии с понятием бистабильных изображений в когнитивной психологии. Бистабильные тексты-это тексты, которые могут одновременно прочитываться в двух или нескольких не пересекающихся смысловых планах. Для таких текстов характерна не много-значность, а четкая разделенность двух независимо существующих интерпрета-ций, каждая из которых равноправна и независима, когда актуализирована в соз-нании. Для бистабильных текстов, как и для бистабильных изображений, характерны эксклюзивность, неизбежность и случайность. В качестве примера бистабильного текста в статье анализируется стихотворение Владимира Строчко-ва «Последнее дело». Ключевые слова: когнитивная поэтика, бистабильность, бистабильный текст, многозначность. УДК 82-1/-9 Контактная информация: Ахапкин Денис Николаевич, кандидат филологиче-ских наук, доцент кафедры междисциплинарных исследований в области языков и литературы СПбГУ (Галерная ул., 58-60, Санкт-Петербург, 190000, Россия, d_akhapkin@spbu.ru) * Работа выполнена в рамках НИР СПбГУ «Русская формальная школа об особенно-стях восприятия текста: актуальность научного наследия», ID 37592584.

I investigate Walcott's dynamics of textualized orality, in which print is disguised as speech so as to erase itself. Using the visual to suggest the oral, the poet deploys a range of rhetorical figures whose resemblances of sound and form alter meaning. I show how Walcott performs a seamless collaboration between word as text and word as sound, and generates meaning through musication all the while emphasizing the iconic variations of the page.

На VI Меѓународна научна конференција „Меѓународен дијалог: Исток – Запад“ што се одржа во Свети Николе на 17 и 18 април 2015 година во организација на Меѓународниот славјански универзитет „Гаврило Романович Державин“, Ранко Младеноски учествуваше со секциско предавање на тема „Дијалогизмот и интертекстуалноста во македонскиот роман“. Во текот на излагањето беа презентирани резултатите од извршените анализи на неколку македонски романи како илустрација за значајната улога на дијалогизмот и интертекстуалноста во историскиот развој на македонската романескна продукција.

Il volume si propone di fare il punto sullo stato di salute di una disciplina il cui tramonto è stato più volte annunciato. In realtà la stilisti-ca prospera, continuando a mostrarsi necessaria per l'analisi e l'interpretazione di tutte le forme del messaggio comunicativo, dalla letteratura al discorso politico, al linguaggio dei nuovi media, o dei giornali. Il panorama inglese è particolarmente fecondo e a par-tire dagli anni Novanta del secolo scorso ha inaugurato una forte dimensione interdisciplinare che consente alla stilistica di ingloba-re nei propri percorsi ambiti e metodi della linguistica, che vanno dalla pragmatica, alla linguistica cognitiva, alla discourse analysis.

Donatella Montini insegna Linguistica in-glese e Storia della lingua alla Sapienza Uni-versità di Roma. Con Carocci editore ha già pubblicato The Language of Fiction (2007).

Neruda's Residence on Earth were poems published in three series. The third series Tercera residencia which was published by Losada: Buenos Aires in 1947 contained poems written during 1935-1945 and is popularly referred to in English as Residence III. It is specifically about Spain.
At the time he was living in Chile but he supported the Spanish Republicans by means of his writings and speeches. His poetry of that period is chiefly an expression of his sorrow and hope for poetry to restore the beauty of a country. He uses symbols of rebirth such as roots, seed and a drop of blood that might give rise to life again in his poetry to rekindle the passion to live. In most of his poetry of that time, he exudes hope against fear. He remains forever optimistic. He has expressed sorrow in a few words and there is a melancholy note to his promises of revival but the larger chunk of his poetry stretches its arms towards better days. How he achieves the juxtaposition of sorrow and hope is a matter of genius...

Dans un premier temps, nous nous attacherons à répertorier ce qu’ont pu déclarer diverses personnalités du monde littéraire, culturel et de la critique sur le rapport de Cioran au style ; puis, dans un deuxième temps, on verra ce que Cioran lui-même a pu écrire dans La tentation d’exister sur la langue et le style avant d’examiner, par une analyse plus stylistique, quelles sont réellement les caractéristiques du style cioranien.

Claude Lévi-Strauss holds that history and anthropology difffer in their choice of complementary perspectives: history organizes its data in relation to conscious expressions of social life, while anthropology proceeds by examining its unconscious foundations. For R. G. Collingwood historical science discovers not only pure facts but considers a whole series of thoughts constituting historical life. Also Lévi-Strauss sees this: "To understand history it is necessary to know not only how things are, but how they have come to be." However, Lévi-Strauss does not perceive the double-sense of history, which can fijirst be a record of historical "conscious" facts and second, a chain of unconscious or half-conscious acts. Like Lévi-Strauss, Charles Bally has derived the main theses of his theory from Saussure. However, contrary to Lévi-Strauss, Bally does not fijind structures at the inside of the phenomena but at their outside: "Our attention is drawn to the expressive side and not to the interior side of the facts of language." Bally calls those structures not "history" but "style." In Roland Barthes's attempt to establish a structuralist system of fashion we can fijind a defijinition of style very similar to Bally's. In the end, however, none of these thinkers addresses the fact that unconscious relations within historical life are constantly interlocked with conscious elements.

C'est sous un titre délibérément provocateur qu'Apollinaire projette de publier en 1914 un Album d'idéogrammes lyriques et coloriés : « Et moi aussi je suis peintre ! ». On le sait, le petit recueil ne vit jamais le jour : les « idéogrammes lyriques » ont finalement trouvé leur place dans la première section de Calligrammes. L'exclamation d'Apollinaire demeure cependant. Déclaration d'intention ? Volonté d'établir un pont entre les différentes démarches de création ? Cet emprunt de notre poète au Corrège – la tradition veut en effet que Le Corrège se soit exclamé « Anch'io son' pittore ! » devant une toile de Raphaël – apparaît cependant moins comme l'expression d'une rivalité entre les arts, un aveu naïf d'imbroglio entre les moyens propres aux arts dits « plastiques » et ceux de la poésie, mais se trouve être, nettement, un énoncé humoristique. Il ne traduit pas ici, semble t-il, la frustration d'un poète qui se rêverait peintre, mais affirme au contraire sa toute-puissance créatrice. Une telle formule synthétise l'appropriation humoristique par Apollinaire de la parole d'autrui grâce à un effet de citation, mais aussi l'ambivalence même de la posture du poète.

Media discourse is changing at an unprecedented rate. This book presents the most recent stylistic frameworks exploring different and changed forms of media. The volume collates recent and emerging research in the expanding field of media stylistics, featuring a variety of methods, multimodal source material, and a broad range of topics. From Twitter and Zooniverse to Twilight and Mommy Blogs, the volume maps out new intellectual territory and showcases a huge scope, neatly drawn together by leading scholars Helen Ringrow and Stephen Pihlaja.

Contributors write on topics that challenge the traditional notions and conceptualisations of "media" and the consequences of technological affordances for the development of media production and consumption. There is a particular focus on the ways in which contemporary media contexts complicate and challenge traditional media models, and offer new and unique ways of approaching discourse in these contexts.

Analyse critique destinée à faire redécouvrir Louise Ackermann, une femme de lettres du 19e siècle, injustement oubliée. Nous analysons ses poèmes et ses grandes thématiques, replacés dans leur contexte, si important pour comprendre une femme auteur.

Pour citer cet article  :

Thuault, Elena, "Postface. Analyse critique de la poésie de Louise Ackermann", in : Rainette, Caroline, Les Galets de la mer, d'après l'oeuvre de Louise Ackermann,  Etincelle, 2015, pp. 75-93.

Во македонската книжевна критика и воопшто во современата македонска книжевност значајно место зазема Венко Андоновски – писател, поет, есеист, драмски автор, публицист и универзитетски професор. Овој труд претставува осврт кон книжевно-критичката и книжевно-теориската мисла што Андоновски ја презентира во книгата „Дешифрирања (литературни студии)“. Прво се презентираат општи податоци за творештвото на Андоновски, а потоа се елаборираат суштинските специфики на текстовите што се дел од оваа книга. Во заклучокот од овој труд се нагласува дека во книгата „Дешифрирања (литературни студии)“ се елаборираат суштински прашања од повеќе спознајни дисциплини како што се книжевната теорија со нејзините базни поддисциплини (наратологија, драматургија, теорија на поезијата), книжевната историја, книжевната критика, семиологијата и филозофијата.