T-50
 Czołg T-50 w malowaniu armii fińskiej | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
4 osoby (kierowca, dowódca, ładowniczy, radiotelegrafista) |
| Historia | |
| Prototypy |
1941 |
| Produkcja |
1941–1942 |
| Egzemplarze |
65 szt. |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
silnik wysokoprężny, 6-cylindrowy W-4 o mocy 300 KM (220 kW) przy 2000 obr./min. |
| Pancerz |
spawany z płyt stalowych, 12 – 37 mm |
| Długość |
5,20 m |
| Szerokość |
2,45 m |
| Wysokość |
2,165 m |
| Prześwit |
0,35 m |
| Masa |
13 800 kg (bojowa) |
| Osiągi | |
| Prędkość |
55 km/h (na drodze) 42 km/h (w terenie) |
| Zasięg pojazdu |
344 km (na drodze) 280 km (w terenie) |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
0,70 m |
| Rowy (szer.) |
2,20 m |
| Ściany (wys.) |
0,70 m |
| Kąt podjazdu |
35 |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 x armata czołgowa 20K wz. 1938 kal. 45 mm (zasiłek amunicji-150 szt.) 2 x km DT kal. 7,62 mm (4000 nab.) | |
| Wyposażenie | |
| radiostacja KRSTB albo 9R | |
| Użytkownicy | |
| ZSRR, Finlandia | |
T-50 – czołg lekki produkcji radzieckiej z okresu drugiej wojny światowej.
Historia
[edytuj | edytuj kod]W 1939 roku zespół konstruktorów zakładu nr. 185 im. Kirowa w Leningradzie, kierowany przez inż. Siemiona Ginzburga rozpoczął pracę nad czołgiem oznaczonym początkowo SP, a później obiekt 126 lub T-126 (SP). Konstrukcyjnie nawiązywał on do czołgu T-34, a miał być następcą czołgu T-26. A ten ostatni podczas wojny zimowej z Finlandią okazał się już przestarzałą konstrukcją. To właśnie wielkie straty poniesione wśród T-26 były przyczyną zlecenia prac nad T-50. Pierwsze prototypy czołgu zbudowano w 1940 roku. Po wstępnych badaniach prototyp przekazano Fabryce nr 174 w Leningradzie, która miała podjąć produkcję seryjną czołgu. W następstwie zmian projektowych, powstał nowy prototyp o nazwie obiekt-127 (T-127), który następnie został skierowany do produkcji. Od pierwotnego projektu obiektu 126, różnił się m.in. mniejszą masą, co uzyskano głównie dzięki zmniejszeniu grubości pancerza z 45 do 37 mm. Dla czołgu opracowano nowy silnik dieslowski W-4 o mocy 300 KM. Po przeprowadzeniu badań dwóch nowych prototypów, które zbudowane zostały w styczniu 1941 roku, czołg T-50 został przyjęty do uzbrojenia Armii Czerwonej w kwietniu 1941 roku. Fabryka nr 174 zdążyła wyprodukować tylko 50 sztuk. Potem zakłady zostały ewakuowane do Niżnego Tagiłu i Omska. Zakład w Omsku wyprodukował tylko 15 pojazdów, a potem rozpoczął produkcję czołgów T-34. Ogółem wraz z prototypami zbudowano 65 wozów T-50.
Służba
[edytuj | edytuj kod]Czołgi T-50 wyprodukowane w Leningradzie zostały użyte przez brygadę pancerną walczącą na Przesmyku Karelskim. Jeden pojazd tego typu został zdobyty przez armię fińską. Ponadto wozy tego typu walczyły w 1941 roku na Ukrainie w pasie natarcia niemieckiej 4 Dywizji Pancernej. Niewielka liczba wyprodukowanych pojazdów sprawiła jednak, że był to wóz tak rzadko spotykany, że nie umieszczono go nawet w niemieckich instrukcjach rozpoznawczych.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Janusz Magnuski. Lekki czołg wsparcia piechoty T-50. Nieszczęśliwy następca T-26. „Nowa Technika Wojskowa”. 1999. nr 3. s. str. 27-31. ISSN 1230-1655.