Stanisław Sośnicki

Stanisław Sośnicki
	"
Data i miejsce urodzenia	12 września 1896 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	2 lipca 1962 ; Warszawa
	Kierownik Konsulatu RP w Kijowie
Okres	od 1933; do 1934
Poprzednik	Henryk Jankowski
Następca	Jan Karszo-Siedlewski
	Kierownik Konsulatu RP w Charkowie
Okres	od 1934; do 1936
Poprzednik	Jan Karszo-Siedlewski
Następca	Tadeusz Brzeziński
	Chargé d'affaires Ambasady PRL w Ankarze
Okres	od 1946; do 1948
Poprzednik	Romuald Buczyński
Następca	Jan Druto
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Adam Sośnicki (ur. 12 września 1896 w Warszawie, zm. 2 lipca 1962 tamże) – kapitan saperów Wojska Polskiego, urzędnik konsularny, dyplomata, w młodości lekkoatleta, olimpijczyk.

Życiorys

W 1915 roku ukończył Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie i rozpoczął studia na Wydziale Budownictwa Maszyn Politechniki Warszawskiej, ale ich nie ukończył.

16 lutego 1919 roku został przydzielony do Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków” w Krakowie^[1]. Z dniem 3 kwietnia 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika, zaliczeniem do I Rezerwy armii i powołaniem do czynnej służby wojskowej na czas wojny aż do demobilizacji, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[2]. W 1924 pełnił służbę na stanowisku oficera ordynansowego komendanta Kościuszkowskiego Obozu Szkolnego Saperów i pozostawał oficerem nadetatowym 8 pułku saperów. 1 grudnia 1924 mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 6 lokatą w korpusie oficerów zawodowych inżynierii i saperów. W 1928 pełnił służbę w Szefostwie Administracji Armii. W 1934 był oficerem rezerwy 1 batalionu saperów Legionów. Jest pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 229 przed-2-20)^[3].

Grób olimpijczyka Stanisława Sośnickego na Cmentarzu Powązkowskim

Kariera sportowa

Por. Stanisław Sośnicki skacze w dal 6,15 podczas mistrzostw OK I

Był jednym z czołowych polskich lekkoatletów pierwszej połowy lat 20. Należał do grupy sportowców przygotowujących się do startu w igrzyskach olimpijskich w 1920 w Antwerpii, do czego nie doszło z powodu wybuchu wojny polsko-bolszewickiej^[4]. Wystąpił za to na igrzyskach olimpijskich w 1924 w Paryżu w biegu na 100 metrów i skoku w dal, ale odpadł w eliminacjach.

Podczas pierwszych mistrzostw Polski w 1920 zwyciężył w sześciu konkurencjach i został uznany za najlepszego zawodnika. Ogółem zdobył trzynaście tytułów mistrza Polski:

bieg na 100 metrów – 1920 i 1921
bieg na 200 metrów – 1921
sztafeta 4 × 100 metrów – 1920 i 1923
skok wzwyż z miejsca – 1920
skok w dal – 1920, 1921 i 1923
skok w dal z miejsca – 1920
trójskok – 1920, 1922 i 1923

Pięć razy był wicemistrzem Polski:

bieg na 100 metrów – 1922 i 1923
skok wzwyż – 1920
skok w dal – 1922
skok w dal z miejsca – 1921

Trzynaście razy bił rekordy Polski w skoku w dal, trójskoku, sztafecie 4 × 100 m, sztafecie 10 × 100 m, sztafecie szwedzkiej i sztafecie olimpijskiej.

Startował w barwach Czarnych Lwów, Korony Warszawa, KS Polonia Warszawa i AZS Warszawa. Zakończył aktywne uprawianie lekkiej atletyki w 1925.

Kariera zawodowa

Ukończył studia na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym Akademii Nauk Politycznych w Warszawie w 1926 oraz w Studium Anglii Współczesnej na Uniwersytecie Cambridge w 1931. Od tego roku pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Był konsulem w Kijowie (1933–1934)^[5] i w Charkowie (1934–1936). W latach 1937–1939 był naczelnikiem wydziału w Ministerstwie Opieki Społecznej.

W kampanii wrześniowej walczył w stopniu kapitana, m.in. w obronie Warszawy. Otrzymał za to order Virtuti Militari. Następnie przebywał w niewoli niemieckiej w obozach w Lubece i Woldenbergu. Po wojnie w ludowym Wojsku Polskim (w stopniu podpułkownika; do 1946), a następnie był chargé d’affaires polskiej ambasady w Ankarze (1946–1948). Od 1948 pracował w Centrali Handlowej Przemysłu Drzewnego jako dyrektor administracyjny. Był także działaczem i sędzią lekkoatletycznym.

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (9 stycznia 1947)^[6]
Krzyż Niepodległości (4 listopada 1933)^[7]
Srebrny Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 10 listopada 1928^[8], 19 marca 1931^[9])
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[10]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[10]
Order Gwiazdy I klasy (Afganistan)^[10]
Komandor z Gwiazdą Orderu Zasługi (Węgry, 1934)^[11]
Komandor Orderu Świętego Sawy (Jugosławia)^[10]
Komandor Orderu Chrystusa (Portugalia, 1932)^[12]
Komandor Orderu Korony (Belgia, 1933)^[13]
Komandor Orderu Korony Rumunii (Rumunia, 1933)^[14]
Komandor Orderu Świętego Skarbu (Japonia, 1934)^[15]
Oficer Orderu Korony Rumunii (Rumunia)^[10]
Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja, 1933)^[13]
Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée)^[10]
Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[10]

Przypisy

↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 45 z 26 kwietnia 1919 roku, poz. 1482.
↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 41 z 12 kwietnia 1919 roku, poz. 1306.
↑ Cmentarz Stare Powązki: KRYSTYNA SOŚNICKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-04-07] .
↑ Stanisław Zaborniak: Z tradycji lekkoatletyki w Polsce w latach 1919–1939: Tom VI Udział lekkoatletów i lekkoatletek w międzynarodowej rywalizacji sportowej. Rzeszów: 2011, s. 252–253. ISBN 978-83-7338-663-1.
↑ Jednocześnie kierował placówką wywiadowczą „Kh” Oddziału II Sztabu Głównego w Kijowie (1933–1934); według Wojciech Skóra: Porwanie kierownika polskiej placówki konsularnej w Kijowie Jerzego Matusińskiego przez władze radzieckie w 1939 r., [w:] Polska dyplomacja na Wschodzie w XX– początkach XXI wieku, Olsztyn-Charków 2010, s. 414–437.
↑ M.P. z 1947 r. nr 51, poz. 354 „za czyny odwagi i męstwa wykazane w walce z niemieckim najeźdźcą podczas kampanii wrześniowej 1939 roku”.
↑ M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
↑ M.P. z 1931 r. nr 74, poz. 120 „za zasługi na polu wychowania fizycznego i rozwoju sportu”.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1937. Warszawa: Koło Rodziny Urzędniczej przy Min. Spraw Zagr., 1937, s. 212. [dostęp 2022-12-03].
↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 5, s. 67, 1934.
↑ Estrangeiros com Ordens Portuguesas. presidencia.pt. [dostęp 2015-09-27]. (port.).
↑ ^a ^b Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 7, s. 57, 1933.
↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 19, s. 189, 1933.
↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 6, s. 79, 1934.

Bibliografia

Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego Warszawa 1924, s. 812, 832, 1387.
Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 585, 597.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 164, 674.
Bogdan Tuszyński: Polscy olimpijczycy XX wieku t. 2., Wrocław 2004, ISBN 83-7407-050-1.
RyszardR. Wryk RyszardR., Sport olimpijski w Polsce 1919–1939, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2006, ISBN 83-7177-278-5, ISBN 83-921889-4-2, OCLC 69274661 .

Linki zewnętrzne

Stanisław Sośnicki, Internetowy Polski Słownik Biograficzny [dostęp 2022-04-16].

[1] Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 45 z 26 kwietnia 1919 roku, poz. 1482.

[2] Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 41 z 12 kwietnia 1919 roku, poz. 1306.

[3] Cmentarz Stare Powązki: KRYSTYNA SOŚNICKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-04-07] .

[4] Stanisław Zaborniak: Z tradycji lekkoatletyki w Polsce w latach 1919–1939: Tom VI Udział lekkoatletów i lekkoatletek w międzynarodowej rywalizacji sportowej. Rzeszów: 2011, s. 252–253. ISBN 978-83-7338-663-1.

[5] Jednocześnie kierował placówką wywiadowczą „Kh” Oddziału II Sztabu Głównego w Kijowie (1933–1934); według Wojciech Skóra: Porwanie kierownika polskiej placówki konsularnej w Kijowie Jerzego Matusińskiego przez władze radzieckie w 1939 r., [w:] Polska dyplomacja na Wschodzie w XX– początkach XXI wieku, Olsztyn-Charków 2010, s. 414–437.

[6] M.P. z 1947 r. nr 51, poz. 354 „za czyny odwagi i męstwa wykazane w walce z niemieckim najeźdźcą podczas kampanii wrześniowej 1939 roku”.

[7] M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[8] M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

[9] M.P. z 1931 r. nr 74, poz. 120 „za zasługi na polu wychowania fizycznego i rozwoju sportu”.

[:0-10] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1937. Warszawa: Koło Rodziny Urzędniczej przy Min. Spraw Zagr., 1937, s. 212. [dostęp 2022-12-03].

[msz34-11] Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 5, s. 67, 1934.

[12] Estrangeiros com Ordens Portuguesas. presidencia.pt. [dostęp 2015-09-27]. (port.).

[du32-13] Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 7, s. 57, 1933.

[14] Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 19, s. 189, 1933.

[15] Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 6, s. 79, 1934.

[nr-16] Nie rozegrano.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[A]