Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Sejmowa komisja śledcza

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Posiedzenie sejmowej komisji śledczej (2017)

Sejmowa komisja śledcza – w polskim prawie konstytucyjnym komisja sejmowa powołana do zbadania określonej sprawy.

Została ustanowiona ustawą z 21 stycznia 1999, stała się nową, nieznaną wcześniej w polskiej praktyce parlamentarnej instytucją. Sejm RP nadał komisji śledczej uprawnienia prokuratorskie, a członkowie komisji uzyskali w ten sposób prawo do przesłuchiwania świadków zgodnie z zasadami kodeksu postępowania karnego. Zakończeniem pracy komisji sejmowej jest sprawozdanie, które może skutkować pociągnięciem wskazanych w nim osób do odpowiedzialności przed Trybunałem Stanu.

Polityczną przesłanką uchwalenia ustawy było m.in. wyjaśnienie afery Olina.

Posiedzenia sejmowej komisji śledczej odbywają się, co do zasady, w Sali Kolumnowej w Sejmie.

Instytucja sejmowej komisji specjalnej w porządku konstytucyjnym Rzeczypospolitej Polskiej istnieje od 8 kwietnia 1989, na skutek wprowadzenia nowelą kwietniową art. 23 ust. 5 w brzmieniu, Sejm może powołać komisję do zbadania określonej sprawy. Uprawnienia i tryb działania komisji ustala Sejm.

Współczesna komisja śledcza

[edytuj | edytuj kod]

Powołanie komisji śledczej

[edytuj | edytuj kod]

Komisja powoływana jest do zbadania określonej sprawy przez Sejm w drodze uchwały bezwzględną większością głosów. Projekt uchwały, który powinien wskazywać potrzebę i cel powołania komisji, może być wniesiony przez Prezydium Sejmu lub co najmniej 46 posłów.

Skład komisji

[edytuj | edytuj kod]

W skład komisji może wchodzić do 11 członków, którzy powinni odzwierciedlać reprezentację w Sejmie klubów parlamentarnych i kół poselskich, mających swoich przedstawicieli w Konwencie Seniorów, odpowiednio do jej liczebności.

Wyłączenie posła z komisji

[edytuj | edytuj kod]

Poseł nie może być członkiem komisji, jeśli badana sprawa dotyczy go bezpośrednio, brał lub bierze udział w jakiejkolwiek roli procesowej lub sprawie przed organem władzy publicznej w postępowaniu w tej samej sprawie, lub istnieje inna okoliczność mogąca wywołać uzasadnioną stronniczość w postępowaniu.

Wyłączenie takie może nastąpić na wniosek: posła lub osoby wezwanej przed komisję w celu złożenia zeznań. O wyłączeniu posła decyduje komisja w drodze uchwały, podjętej w drodze głosowania z wyłączeniem posła, którego to dotyczy. Jeżeli wnioski o wyłączeniu dotyczą większej liczby posłów, uchwałę w tej sprawie podejmuje Prezydium Sejmu. Jeżeli wniosek dotyczy posła kandydującego do składu komisji, uchwałę również podejmuje Prezydium Sejmu. Jeżeli istnieje taka potrzeba, wyboru uzupełniającego dokonuje Sejm.

Zakres działania komisji

[edytuj | edytuj kod]

Sejmowa komisja śledcza związana jest zakresem przedmiotowym określonym w uchwale o jej powołaniu. Komisja powinna korzystać ze swoich uprawnień jedynie w zakresie niezbędnym do wyjaśnienia meritum sprawy, tak aby nie naruszać dóbr osobistych osób trzecich.

Praca komisji

[edytuj | edytuj kod]

Pracami komisji kieruje jej prezydium, na zewnątrz reprezentuje ją i działa w jej imieniu przewodniczący komisji, lub z jego upoważnienia zastępca przewodniczącego

Świadkowie

[edytuj | edytuj kod]

Każda osoba, która jest wezwana przez komisję śledczą, ma obowiązek stawić się przed nią i złożyć zeznanie. Osoba ta może ustanowić pełnomocnika. W zakresie przesłuchania świadka komisja powinna kierować się przepisami Kodeksu postępowania karnego dotyczącego wzywania i przesłuchiwania świadków oraz Kodeksu postępowania cywilnego co do ustanawiania pełnomocnika.

Jeżeli osoba wezwana przez komisję, bez usprawiedliwienia nie stawi się na wezwanie komisji, bez jej zezwolenia odejdzie z miejsca czynności przed jej zakończeniem albo bezpodstawnie uchyli się od złożenia zeznań lub złożenia przyrzeczenia, komisja może zwrócić się do sądu okręgowego w Warszawie, kierując wniosek o zastosowanie kary porządkowej. Na terenie Sejmu czynności związane z zastosowaniem kary porządkowej wykonuje, na polecenie sądu, Straż Marszałkowska.

Organy władzy państwowej, oraz organy innych osób prawnych i jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, na żądanie komisji składają pisemne wyjaśnienia, lub przedstawiają dokumenty będące w ich dyspozycji, albo akta każdej sprawy przez nie prowadzonej.

Komisja może zwrócić się do Prokuratora Generalnego o przeprowadzenie określonych czynności, w których może brać udział również przewodniczący lub upoważniony przez niego członek komisji.

Prawa świadków

[edytuj | edytuj kod]

Osoby wezwane przez komisję mogą na własny wniosek, o którym powinny być pouczone, domagać się zwrotu uzasadnionych wydatków jakie poniosły w związku z udziałem w posiedzeniu komisji, również z tytułu utraty zarobków (jednak nie więcej niż trzykrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę).

Zakończenie prac komisji

[edytuj | edytuj kod]

Jeżeli komisja w trakcie postępowania uznała, że dokonane przez nią ustalenia uzasadniają postawienie osobom mającym związek z zakresem przedmiotowym jej powołania zarzutu popełnienia w sposób zawiniony czynu naruszającego Konstytucję lub ustawę, występuje ze wstępnym wnioskiem (postanowionym większością 2/3 głosów w obecności co najmniej połowy liczby jej członków) o pociągnięcie tych osób do odpowiedzialności przed Trybunałem Stanu.

Komisja sporządza sprawozdanie ze swojej działalności. Sprawozdanie komisji śledczej zawiera stanowisko komisji w sprawie określonej w uchwale o jej powołaniu. Sprawozdanie komisji śledczej może zawierać również zdania odrębne posłów – członków komisji. Zdanie odrębne zawiera odmienne stanowisko, co do całości albo części stanowiska komisji. Na posiedzeniu Sejmu sprawozdanie komisji śledczej prezentuje wybrany z jej składu poseł sprawozdawca, który obiektywnie przedstawia stanowisko komisji oraz zawarte w sprawozdaniu zdania odrębne.

Jeżeli komisja nie zakończyła swej działalności przed końcem kadencji Sejmu, który ją powołał, postępowanie przez nią prowadzone kończy się z dniem zakończenia kadencji. Jeżeli komisja przekazała Marszałkowi Sejmu sprawozdanie, a Sejm nie rozpatrzył go do końca kadencji, Sejm następnej kadencji może je rozpatrzyć.

Tło historyczne

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszą komisję śledczą w historii Polski powołano w 1530 roku, do rozstrzygnięcia sprawy dopiero co owdowiałej po Mikołaju Tomickim Anny de domo Lisowskiej. W 1529 lub 1530 miała ona mieć romans ze szlachcicem Duninem. Brat zmarłego – podkanclerzy koronny Piotr Tomicki – dowiedziawszy się o tym, prawdopodobnie postanowił wymierzyć sprawiedliwość na własną rękę. W zapiskach z roku 1530 czytamy wyciąg z prawa karnego, dotyczącego gwałcicieli:

konfiskata jego dóbr na rzecz męża lub rodziny (...) z racji raptu dokonanego przez urodzonego Dunina na wdowie po nieboszczyku Mikołaju Tomickim, kasztelanie gnieźnieńskim.

Sprawa odbiła się w ówczesnej Polsce na tyle szerokim echem, że król Zygmunt I powołał specjalną komisję śledczą, złożoną głównie z senatorów, do przeprowadzenia śledztwa, jak również wizji lokalnej miejsc i okoliczności z nią związanych.

Lista komisji

[edytuj | edytuj kod]

X kadencja

[edytuj | edytuj kod]

VIII kadencja

[edytuj | edytuj kod]

VI kadencja

[edytuj | edytuj kod]

V kadencja

[edytuj | edytuj kod]

IV kadencja

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Ustawa z dnia 21 stycznia 1999 r. o sejmowej komisji śledczej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1024).
  • Miscellanea actorum sub Sigismundis...., kodeks papierowy nr 1664, Biblioteka Czartoryskich w Krakowie – karta 7.
  • Acta Tomiciana, rękopis tomu XVI „Zwodu Karnkowskiego” Nr Lat. F. IV 146/q: „De raptu Thomiciae viduae” na karcie 400.