Franciszek II Habsburg

Ten artykuł od 2024-10 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Franciszek II Habsburg

cesarz rzymski
Okres	od 5 lipca 1792 do 6 sierpnia 1806
Koronacja	14 lipca 1792
Poprzednik	Leopold II Habsburg
Następca	rozwiązanie Cesarstwa (de facto Napoleon Bonaparte jako protektor Związku Reńskiego)
Arcyksiążę Austrii, król Czech i Węgier
Okres	od 1 marca 1792 do 2 marca 1835
Koronacja	6 czerwca 1792 (Węgry) 9 sierpnia 1792 (Czechy)
Poprzednik	Leopold II Habsburg
Następca	Ferdynand I Habsburg
Cesarz Austrii
Okres	od 11 sierpnia 1804 do 2 marca 1835
Koronacja	2 marca 1835
Poprzednik	nowy tytuł
Następca	Ferdynand I Habsburg
Dane biograficzne
Dynastia	Dom Habsbursko-Lotaryński
Data i miejsce urodzenia	12 lutego 1768 Florencja
Data i miejsce śmierci	2 marca 1835 Wiedeń
Ojciec	Leopold II Habsburg
Matka	Maria Ludwika Burbon
Żona	Elżbieta Wirtemberska Maria Teresa Burbon-Sycylijska Maria Ludwika Habsburg-Este Karolina Augusta Wittelsbach
Dzieci	Maria Ludwika Austriaczka Ferdynand I Habsburg (cesarz austriacki) Maria Leopoldyna Habsburg Franciszek Karol Habsburg
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Franciszek II (I) Habsburg (niem. Franz II. (I.) Joseph Karl, ur. 12 lutego 1768 we Florencji, zm. 2 marca 1835 w Wiedniu) – w latach 1792–1806 ostatni cesarz rzymski, król Czech i Węgier w latach 1792–1835, pierwszy cesarz Austrii (jako Franciszek I) 1804–1835. Syn Leopolda II i Marii Ludwiki Burbon, księżniczki hiszpańskiej. Ojciec Ferdynanda I oraz Marii Ludwiki, drugiej żony Napoleona Bonaparte.

Wczesne lata życia Franciszek spędził na dworze ojca we Florencji. W 1784 został wysłany do Wiednia, gdzie wychowywał się pod okiem stryja, cesarza Józefa II. Józef pragnął osobiście kierować i czuwać nad edukacją młodego bratanka, tak aby przekazać mu swoje koncepcje i zasady oraz swój sposób myślenia^[1]. Cesarz tak scharakteryzował swojego bratanka: Lubi pluskać się w wodzie, karmić ptaki, układać na dwadzieścia różnych sposobów swoje książki i swoje papiery. Ani polowanie, ani jazda konna, ani spacer, ani teatr, ani muzyka, ani przyjęcia nie są w stanie wyrwać go z jego gnuśności...^[2] Podczas VIII wojny austriacko-tureckiej kilkakrotnie u boku stryja odwiedzał wojska austriackie na linii frontu.

9 stycznia 1788 w Wiedniu poślubił Elżbietę Wilhelminę (1767–1790), córkę księcia wirtemberskiego Fryderyka Eugeniusza i księżniczki Brandenburgii-Schwedt Fryderyki Doroty Zofii. Elżbieta zmarła dzień po narodzinach córki Luizy (Ludwiki) Marii (1790–1791).

Józef II zmarł bezpotomnie w 1790 i cesarzem został ojciec Franciszka, Leopold II. Franciszek objął tron cesarski po śmierci ojca w roku 1792. Został wybrany na cesarza 5 lipca 1792 roku we Frankfurcie przez następujących elektorów: on sam jako król Czech, król Prus Fryderyk Wilhelm II Hohenzollern jako margrabia brandenburski, książę saski Fryderyk August III, książę bawarski Karol IV Teodor Wittelsbach, król Wielkiej Brytanii Jerzy III jako książę hanowerski, arcybiskup Moguncji Friedrich Karl Joseph von Erthal, arcybiskup Trewiru Klemens Wacław Wettyn i arcybiskup Kolonii Maksymilian Franciszek Habsburg. Koronacja Franciszka odbyła się 14 lipca we Frankfurcie nad Menem. 6 czerwca został ukoronowany w Budzie na króla Węgier, a 9 sierpnia w Pradze na króla Czech.

19 września 1790 w Wiedniu poślubił Marię Teresę Burbon (1772–1807), córkę króla Sycylii i Neapolu Ferdynanda I i Marii Karoliny Habsburg. Franciszek i Maria Teresa mieli 12 dzieci:

• Maria Ludwika (1791–1847)

∞ cesarz Francuzów Napoleon Bonaparte

• Ferdynand (1793–1875), cesarz Austrii
• Maria Karolina (1794–1795)
• Karolina (1795–1799)
• Maria Leopoldyna (1797–1826)

∞ cesarz Brazylii i król Portugalii Piotr I Bragança

• Maria Klementyna (1798–1881)

∞ książę Salerno Leopold Burbon-Sycylijski

• Józef (1799–1807)
• Maria Karolina (1801–1832)

∞ książę Saksonii Fryderyk August II Wettyn, późniejszy król

• Franciszek Karol (1802–1878)

∞ księżniczka Bawarii Zofia Wittelsbach, ojciec cesarza Austrii Franciszka Józefa, cesarza Meksyku Maksymiliana

• Maria Anna (1804–1858)
• Jan Nepomucen (1805–1809)
• Amalia (*/† 1807)

Po śmierci Marii Teresy, ożenił się po raz trzeci. 6 stycznia 1808 roku poślubił księżniczkę Marię Ludwikę Habsburg-Este (1787–1816), córkę arcyksięcia Ferdynanda Habsburga i Marii Beatrycze d’Este. Para nie miała dzieci. Maria Ludwika zmarła w wieku 28 lat.

29 października 1816 roku w wieku 48 lat poślubił 24-letnią księżniczkę bawarską Karolinę Augustę Wittelsbach, córkę króla Bawarii Maksymiliana I Józefa i Augusty Wilhelminy Marii Hessen-Darmstadt. Również z tego małżeństwa Franciszek nie miał dzieci.

W przeciwieństwie do swoich poprzedników Franciszek był zadeklarowanym konserwatystą. Z niepokojem obserwował rewolucyjne wydarzenia we Francji. 20 kwietnia 1792, jeszcze przed przyjęciem koronacji Franciszka na króla Węgier i Czech (koronacje nastąpiły w czerwcu i sierpniu^[3]) Francja wypowiedziała wojnę Ludwikowi jako królowi Węgier i Czech^[3]. Powstała I koalicja antyfrancuska w skład której weszła Austria, Prusy, Wielka Brytania, Hiszpania, Portugalia, Sardynia i Neapol. Jednak letnia kampania 1792 nie przyniosła sukcesów. Ofensywa prusko-austriacka została powstrzymana 20 września pod Valmy. Porażką zakończyło się również austriackie oblężenie Lille, a Francuzi odnieśli sukcesy w Alzacji. W kolejnych latach Francuzi odnosili kolejne sukcesy. W latach 1794–1795 zajęli austriackie Niderlandy. Austriacy odnosili również porażki na froncie włoskim, gdzie dowodził generał Napoleon Bonaparte. Na mocy pokoju w Campo Formio z 1797 Austriacy utracili Mediolan. Uzyskali natomiast część obalonej Republiki Weneckiej – Dalmację, Istrię i samą Wenecję.

Zajęta głównie działaniami wobec Francji, Austria nie brała udziału w II rozbiorze Polski w 1793 r. Franciszek był z tego faktu wielce niezadowolony i zdymisjonował swojego ministra, Philippa von Cobenzla. Jego miejsce zajął Franz Maria von Thugut. Choć zajęta wojnami z rewolucyjną Francją Austria nie wzięła udziału w tłumieniu insurekcji kościuszkowskiej, w 1795 wraz z cesarzową Rosji Katarzyną II i królem Prus Fryderykiem Wilhelmem II Franciszek wziął udział w III rozbiorze Polski. Tym razem ubiegł Prusy w inicjatywie rozbiorów i pierwszy skontaktował się z carycą.

Pokój z Francją nie trwał długo. W 1799 powstała II koalicja antyfrancuska, w skład której weszły Austria, państwa niemieckie, Wielka Brytania, Neapol, Rosja i Turcja. Wojska austriacko-rosyjskie odniosły pewne sukcesy we Włoszech, ale w 1799 Rosja wycofała się z wojny po fiasku wyprawy na Zurych. Przyczyniła się do tego niekompetencja austriackich generałów, którzy wyposażyli rosyjskiego dowódcę Suworowa w niedokładne mapy, w efekcie czego Suworow pobłądził w Alpach. W 1800 Napoleon zadał Austriakom klęskę pod Marengo i wyrzucił ich z Italii. Niepowodzenia wojenne spowodowały upadek Thuguta. Jego miejsce zajęli na krótko Ferdinand von Trauttmansdorff, potem Johann Ludwig von Cobenzl, który przystąpił do rokowań z Francją. Ich owocem był podpisany 9 lutego 1801 pokój w Lunéville.

W 1803 na polecenie Napoleona dokonano zmian w organizacji Rzeszy, likwidując księstwa biskupie i mniejsze miasta, tradycyjnie przyjazne dynastii austriackiej. W ten sposób Franciszek uznał Rzeszę za rozwiązaną, a sam ograniczył się do zachowania tytułu cesarza Austrii^[4].

11 sierpnia 1804, wobec fiaska prób uzyskania od książąt Rzeszy dziedziczności tytułu cesarza rzymskiego, przyjął dziedziczny tytuł cesarza Austrii jako Franciszek I. W ten sposób formalnie powstało Cesarstwo Austriackie, obejmujące wszystkie dziedziczne posiadłości Habsburgów. Była to również odpowiedź na przyjęcie przez Napoleona tytułu cesarza Francuzów. Przez niecałe dwa lata Franciszek był określany jako „cesarz Niemiec i Austrii” i jako podwójny cesarz, „dwucesarz” (niem. Doppelkaiser).

Wkrótce potem zawiązano III koalicję antyfrancuską. W 1805 austriacka armia zaatakowała Bawarię, ale została wymanewrowana przez Napoleona i w październiku skapitulowała pod Ulm. Franciszek musiał uznać królewskie tytuły, przyjęte pod patronatem Napoleona przez władców Bawarii i Wirtembergii i zadowolić się jedynie deklaracją, że nie oznacza to secesji obu krajów z Rzeszy Niemieckiej. 2 grudnia 1805 połączone siły austriacko-rosyjskie (Franciszek i car Aleksander I) przegrały bitwę z Francuzami pod Austerlitz. Pokojem w Preszburgu Austria oddawała Francji Dalmację, Wenecję, Tyrol i Górną Szwabię. Porażka osłabiła austriacką pozycję w I Rzeszy. 12 lipca 1806 powstał Związek Reński, obejmujący większość państw niemieckich, a Franciszek został zmuszony przez zwycięskiego Napoleona do wydania aktu, w którym zrzekał się tytułów cesarza rzymskiego i króla niemieckiego (abdykował 6 sierpnia 1806) oraz zwalniał stany Rzeszy ze zobowiązań względem Cesarstwa. Był to koniec Świętego Cesarstwa Rzymskiego. W ten sposób tradycja cesarstwa Franków i protektorat nad Niemcami przechodził w ręce Francuzów.

Przez kolejne trzy lata Austria stała przy boku Napoleona. Jednak francuska inwazja na Hiszpanię i obalenie dynastii Burbonów zaniepokoiły dwór cesarski. W 1809 wybuchła kolejna wojna Austrii z Francją. Zakończyła się ona jeszcze w tym samym roku klęską pod Wagram, która kosztowała Austrię utratę części Galicji, ziem III rozbioru Polski. Terytoria te zostały przyłączone do Księstwa Warszawskiego. Na rzecz samego Napoleona utracił natomiast wybrzeże dalmatyńskie, a Salzburg przypadł Bawarii (pokój w Schönbrunnie). W 1810 córka Franciszka I Maria Ludwika Austriaczka została nową żoną Napoleona. Odtąd zneutralizowana Austria dostała się w orbitę francuskich wpływów, podobnie jak Prusy po bitwie pod Frydlandem w 1807.

6 stycznia 1808 w Wiedniu poślubił Marię Ludwikę Habsburg-Este (14 grudnia 1787 – 7 kwietnia 1816), córkę arcyksięcia Ferdynanda Habsburga i Marii Beatrycze d’Este, córki Herculesa III d’Este.

Tymczasem nowy kierownik austriackiej polityki, Klemens Lothar von Metternich, utrzymywał ścisły sojusz z Francją. Wojska austriackie brały udział w wyprawie na Rosję w 1812. Jednak klęska Wielkiej Armii sprawiła, że od początku 1813 Metternich zaczął się powoli wycofywać z sojuszu z Francją. W sierpniu 1813 Austria wypowiedziała Francji wojnę. Franciszek I był gospodarzem kongresu wiedeńskiego (1814–1815) i współzałożycielem Świętego Przymierza (wraz z carem Rosji Aleksandrem I i królem Prus Fryderykiem Wilhelmem III). Kongres wiedeński przyniósł Austrii niewielkie nabytki terytorialne, Habsburgowie nie odzyskali ziem III rozbioru Polski, które przypadły Rosji, jako pogromczyni Napoleona, i weszły w skład Królestwa Polskiego.

Po klęskach w wojnach napoleońskich ster rządów coraz bardziej przechodził w ręce księcia Metternicha, którego cesarz mianował najpierw ministrem spraw zagranicznych, a potem kanclerzem cesarstwa austriackiego. Ponieważ Metternich uważał, iż godność cesarza rzymskiego byłaby po 1815 dla Habsburgów bardziej ciężarem niż źródłem korzyści, pokonanie Napoleona nie przyniosło zjednoczenia Niemiec. Zawiązano jedynie konfederację państw niemieckich – Związek Niemiecki z cesarzem Austrii jako przewodniczącym ex officio. Metternich starał się za to uczynić z Austrii przywódcę Świętego Przymierza i energicznie włączył się w działania tego sojuszu występując z inicjatywami zwoływania kolejnych kongresów.

Cesarz, mimo wysunięcia na pierwszy plan swojego kanclerza, pozostawał rzeczywistym przywódcą państwa. Do końca życia zachowywał pozory dobrotliwego urzędnika wykonującego sumiennie swoje obowiązki. Człowieka rzekomo nie znającego się na polityce i z zadowoleniem uprawiającego swój ogródek^[5]. System, który funkcjonował, a stworzony został po 1815 roku, opierał się na dokładnych wytycznych monarchy i był kontrolowany przez jego szpiegów i informatorów. Cesarz nie ufał nikomu, nawet członkom swojej najbliższej rodziny^{[potrzebny przypis]}.

Franciszek zmarł w 1835 roku. Jego następcą został jego najstarszy syn, upośledzony umysłowo Ferdynand. Franciszek został pochowany w grobie nr 57 w krypcie cesarskiej kościoła Kapucynów w Wiedniu.

• Wielki Mistrz Orderu Złotego Runa^[6]
• Wielki Mistrz Orderu Marii Teresy^[6]
• Wielki Mistrz Orderu Świętego Stefana^[6]
• Wielki Mistrz Orderu Leopolda (fundator w 1808)^[6]
• Wielki Mistrz Orderu Korony Żelaznej (od 1815)^[6]
• Krzyż Wielki Orderu Legii Honorowej (Francja, 1811)^[7]
• Order Słonia (Dania, 1814)^[6]
• Order Podwiązki (Anglia, 1814)^[8]
• Wstęga Trzech Orderów (Portugalia, 1818)^[9]
• Krzyż Wielki Orderu Piotra I (Brazylia, 1827)
• Order Najwyższy Świętego Zwiastowania nadany w 1824 r. przez Karola Feliksa króla Sardynii^[10]

Liczne zmiany terytorialne epoki wojen napoleońskich pociągały za sobą także przekształcenia tytulatury Franciszka II. Poniżej wybrane przykłady.

• Wersja z lat 1804–1806:

^{[potrzebny przypis]}

1. córka Ferdynanda I Burbona i Marii Karoliny Habsburg (córki Franciszka I Lotaryńskiego i Marii Teresy Habsburg)
2. córka Ferdynanda Habsburga (syna Franciszka I Lotaryńskiego i Marii Teresy Habsburg)
3. córka Maksymiliana I Józefa Wittelsbacha
4. żona Piotra I Braganzy
5. ojciec Franciszka Józefa I Habsburga

Zobacz multimedia związane z tematem: Franciszek II Habsburg

• Słownik władców Europy nowożytnej i najnowszej, JózefJ. Dobosz, MaciejM. Serwański, IlonaI. Czamańska, wyd. drugie, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2002, ISBN 83-7177-118-5, OCLC 749651157 . Brak numerów stron w książce
• J. Krasuski, Historia Niemiec, Ossolineum, Wrocław-Warszawa-Kraków 2002, ISBN 83-04-04422-6.
• Golo Mann: Niemieckie dzieje w XIX i XX wieku. tłum. Andrzej Kopacki. Olsztyn: Borussia, 2007. ISBN 978-83-89233-34-9. (niem.).
• Emanuel Rostworowski, Historia powszechna. Wiek XVIII, wyd. XI, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, ISBN 83-01-13838-6.
• Maria Wawrykowa: Dzieje Niemiec 1789-1871. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1980. ISBN 83-01-01049-5.
• H. Wereszycki, Historia Austrii, Ossolineum, Wrocław-Warszawa-Kraków 1986.
• AndrewA. Wheatcroft AndrewA., Habsburgowie, BarbaraB. Sławomirska (tłum.), Kraków: Wyd. Literackie, 2000, ISBN 83-08-03011-4, OCLC 68630972 . Brak numerów stron w książce
• M. Żywczyński, Historia Powszechna 1789–1870, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-01-11992-6.

• Franciszek II (I) Habsburg – dokumenty w bibliotece Polona