Eugeniusz Czerepaniak
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
Miejsce spoczynku | |
Narodowość |
polska |
Edukacja | |
Rodzice |
Jan |
Małżeństwo |
Maria |
Odznaczenia | |
|
Eugeniusz Czerepaniak (ur. 1 stycznia 1921 w Sanoku, zm. 25 maja 2016) – polski pracownik przemysłu naftowego, tenisista, trener i działacz sportowy.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 1 stycznia 1921 w Sanoku[1] jako syn Jana. W okresie II Rzeczypospolitej, w związku z pracą ojca, od drugiego roku życia zamieszkiwał w Poznaniu, a od 1935 w Wolnym Mieście Gdańsk (Jan Czerepaniak był zatrudniony w urzędzie Komisarza Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku). W Poznaniu rozpoczął uprawianie tenisa stołowego, po przeprowadzce kontynuując w klubie GKS Gedania Gdańsk. Został absolwentem Wyższej Szkoły Handlowej w Gdańsku. Był członkiem ZHP. Po wybuchu II wojny światowej przebywał w Gdyni, gdzie podczas kampanii wrześniowej uczestniczył w obronie miasta, organizowanej przez swego ojca, później wziętego przez Niemców do niewoli. Po klęsce polskiej wojny obronnej został wywieziony przymusowo wspólnie zmatką oraz braćmi na obszar Generalnego Gubernatorstwa. W listopadzie 1939 powrócił do rodzinnego Sanoka, gdzie w 1940 został pracownikiem polsko-francuskiej spółki Towarzystwo Naftowe. Był żołnierzem Armii Krajowej. Podczas okupacji jego starsza brat zginął podczas próby przekroczenia granicy w stronę Węgier, a młodszy trafił do kamieniołomu.
Eugeniusz Czerepaniak po zakończeniu wojny został zatrudniony w Sanockim Zakładzie Górnictwa Nafty i Gazu. Brał udział w życiu kulturalnym występując okazyjnie w programach scenicznych[2]. W Sanoku kontynuował grę w tenisa stołowego (także wraz z Bolesławem Peszkowskim, bratem Zdzisława). W marcu 1950 został kierownikiem sekcji tenisa stołowego w klubie KS Związkowiec Sanok i w tym czasie zwyciężył w III Indywidualnych Mistrzostwach Sanoka w tej dyscyplinie[3]. Uczestniczył w turniejach tenisa stołowego, w tym trzy razy awansował do turniejów finałowych mistrzostw Polski. Zainspirowany przez Zbigniewa Dańczyszyna na przełomie 1946/1947 podjął się nauki tenisa ziemnego. Uzyskał uprawnienia instruktora tenisowego na pierwszym po 1945 polskim kursie tego typu, zorganizowanym w 1952 w Szczecinie przez Główny Komitet Kultury Fizycznej. Został zawodnikiem powołanego w 1948 klubu Górnik Sanok. W tym czasie brał udział w tenisowych mistrzostwach Sanoka. Był inicjatorem budowy kortów tenisowych w Sanoku z 1953. Po przekształceniach klubowych od 1957 do 1963 prezesem sekcji tenisowej klubu Sanoczanka Sanok (później Stal Sanok) oraz zawodnikiem i instruktorem klubu[4][5]. Uprawiał wówczas zarówno tenis ziemny, jak i tenis stołowy. Został finalistą pierwszych powojennych mistrzostw Sanoka w tenisie w 1949 (triumfował Zbigniew Dańczyszyn) oraz mistrzem w 1950, 1954. W 1965 w parze ze Stefanem Tarapackim zdobył trzecie miejsce w mistrzostwach województwa rzeszowskiego[6]. Został wiceprezesem powołanego w 1972 Sanockiego Klubu Tenisowego (SKT), w ramach którego rok później zbudowano trzecie korty w Sanoku zlokalizowane przy ulicy Adama Mickiewicza. Od 1985 był wiceprezesem ds. sportowych SKT[7]. 30 czerwca 1976 został przewodniczącym okręgowego związku tenisa ziemnego w Sanoku, powołanego w ramach utworzonej 24 czerwca 1876 Wojewódzkiej Federacji Sportu w Krośnie[8]. Był także trenerem w Sanockim Klubie Tenisowym[9]. Tenisowi wychowankowie Eugeniusza Czerepaniaka odnosili sukcesy w zawodach, w tym największy osiągnęła Edyta Dubiel, zdobywczyni brązowego medalu mistrzostw Polski juniorów w 1997. Wśród jego podopiecznych był także Jan Ryniak, późniejszy hokeista[10][11].
Był współzałożycielem w 1959 oraz od października 1959 do 1965 pierwszym prezesem Spółdzielni Mieszkaniowej w Sanoku[12][13][14][15]. Na emeryturę odszedł w 1982 po 42 latach pracy w branży górniczej[1].
Jako przedstawiciel PGNiG 15 marca 1981 zasiadł w prezydium Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność”[16]. W 2004 był w gronie osób reaktywujących sanockie gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, później wybrany został członkiem honorowym gniazda[17]. W kolejnych latach był wybierany członkiem zarządu (2005), przewodniczącym Sądu Honorowego (2008, 2012, 2015)[18]. W styczniu 2007 został zastępcą sekretarza sanockiego koła Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej[19].
Kontynuując karierę tenisową został zawodnikiem w kategorii weteranów, także po przekroczeniu 90. roku życia[20]. Zdobywał medale na turniejach mistrzostw Polski oraz Europy, zostając wielokrotnym mistrzem Polski weteranów[21][22]. Podczas 28. Mistrzostw Polski Amatorskiego Tenisa Polskiego 2012 w Warszawie zajął trzecie miejsce w kategorii wiekowej 85+, a ponadto wraz ze Stanisławem Krupą stoczył pierwszy w historii zawodów polskiego tenisa pojedynek zawodników wieku ponad 90 lat[23]. W 2015 pozostawał jednym z trzech Polaków sklasyfikowanych w rankingu Międzynarodowej Federacji Tenisowej (ITF)[24]. Ponadto został sędzią tenisowym, od 1955 okręgowym, później związkowym. Prowadził rozgrywki tenisowe, w tym ligowe w Polsce, w ramach Pucharu Davisa, mistrzostw Europy kolejarzy. Uzyskał także uprawnienia instruktora łyżwiarstwa figurowego.
W 2002 Eugeniusz Czerepaniak jako kombatant otrzymał nominację na stopień podporucznika[25]. Zmarł 25 maja 2016[1]. Urna z jego prochami spoczęła w grobowcu rodziny Słuszkiewicz na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku 4 czerwca 2016[1].
Jego żoną od 27 października 1946 była Maria z domu Słuszkiewicz[26] (1910-2014, córka Józefa i wnuczka Michała, choreograf i instruktorka tańca[27], jedna z najstarszych „sokolic” w Polsce[1][28][29], niezawodowa artystka w zakresie malarstwa i dzieł tkanych[30][31]). Ich syn Daniel został lekarzem[32].
Odznaczenia i wyróżnienia
[edytuj | edytuj kod]- Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie (1997)[33]
- Krzyż Armii Krajowej (1997)[34]
- dwie odznaki resortowe za pracę w przemyśle naftowym
- Medal 100-lecia Sportu Polskiego
- Złota Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” (1987, przyznana przez Główny Komitet Kultury Fizycznej i Turystyki)[35]
- Srebrna Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”
- Złota Odznaka „Zasłużony dla Polskiego Związku Tenisowego”
- Dyplom dla wyróżniającego się sportowca przyznany przez Powiatowy Komitet Kultury Fizycznej w Sanoku (1952)[36]
- Nagroda Dyrektora Wydziału ds. Młodzieży i Kultury Fizycznej Urzędu Wojewódzkiego w Krośnie (1988)[37]
- Nagroda specjalna w IV Plebiscycie na Najpopularniejszego Sportowca Sanoka za rok 1997, organizowanym przez „Tygodnik Sanocki”[38]
- Nagroda Miasta Sanoka za rok 2001 w dziedzinie sportu i turystyki[39][40][41][42][43]
- Puchar pamiątkowy SKT Sanok (2014)[44]
- Honorowy członek TG „Sokół”[1]
- Złoty Znak Sokoła (2012)[1][45]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g Pożegnaliśmy Druha Eugeniusza Czerepaniaka. sokolsanok.pl, 2016-06-04. [dostęp 2016-06-15].
- ↑ Izabela Wilk. Jubileusz, który się liczy także dla miasta. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, nr 16 (415) z 1–10 czerwca 1987.
- ↑ Od naszych korespondentów. Kl. C grupa południe. „Nowiny”. Nr 80, s. 6, 21 marca 1950.
- ↑ Zbigniew Dańczyszyn. Początki sportu w sanockiej „Nafcie”. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 4: Nafta, s. 75, 78, 2004. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Józef Ząbkiewicz, Sport i rekreacja, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka. Kraków 1995, s. 926.
- ↑ Wojewódzkie mistrzostwa tenisowe. „Nowiny-Stadion”, s. 2, nr 25 z 21 czerwca 1965.
- ↑ Marian Struś. Plany i nadzieje SKT „Budowlani”. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, nr 15 (342) z 20–31 maja 1985.
- ↑ Sanoczanie w Wojewódzkiej Federacji Sportu. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 8, Nr 14 (59) z 15-30 lipca 1976.
- ↑ Marian Struś / Eugeniusz Czerepaniak. Czy w Sanoku może wyrosnąć następca Fibaka?. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 8, nr 15 (60) z 1–15 sierpnia 1976.
- ↑ Jutro Łódź – pojutrze Moskwa. Czy pójdą w ślady Pikulskiego i Banasia?. „Nowiny”, s. 7, Nr 98 z 2 maja 1977.
- ↑ Józef Ząbkiewicz. Galeria hokeistów STS – Autosan. Jan Ryniak. „Tygodnik Sanocki”, s. 10, nr 43 (155) z 28 października 1994.
- ↑ Mieczysław Kozimor: Spółdzielnia Mieszkaniowa w Sanoku w latach 1959-1991. Sanok: 2014, s. 9, 24. ISBN 978-83-60380-33-8.
- ↑ Historia Sanockiej Spółdzielni Mieszkaniowej. sanockasm.pl. [dostęp 2015-12-25].
- ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 191, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Marian Struś. Wniosła duże wiano. „Tygodnik Sanocki”, s. 3, nr 48 (942) z 27 listopada 2009.
- ↑ Powstała Międzyzakładowa Komisja Koordynacyjna NSZZ „Solidarność” w Sanoku. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, nr 9 (210) z 20–31 marca 1981.
- ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 159. ISBN 978-83-939031-1-5.
- ↑ Zarząd. sokolsanok.pl, 2014-11-22. [dostęp 2015-12-25].
- ↑ Nowe władze u AK-owców. „Tygodnik Sanocki”, s. 2, nr 5 (795) z 5 lutego 2007.
- ↑ Paula Obara: Nie odkładamy rakiety. mapamiejscciekawych.pl. [dostęp 2015-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-25)].
- ↑ Bartosz Błażewicz. Kolejne srebro nestora SKT. „Tygodnik Sanocki”, s. 11, nr 31 (925) z 31 lipca 2009.
- ↑ Bartosz Błażewicz. Drugie srebro weterana. „Tygodnik Sanocki”, s. 15, nr 28 (1025) z 15 lipca 2011.
- ↑ Krzysztof Straszak: Rekord na każdym kroku – po mistrzostwach Polski amatorów. sportowefakty.wp.pl, 2012-07-20. [dostęp 2015-12-25].
- ↑ Bartosz Klimas: Czasami muszę schodzić do młodszej kategorii 80+. rp.pl, 2015-09-21. [dostęp 2015-12-25].
- ↑ Jolanta Ziobro. Odznaczenia i nominacje. „Tygodnik Sanocki”. Nr 12 (541), s. 2, 22 marca 2002.
- ↑ Indeks do Ksiąg Zaślubionych Parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku od roku 1911. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 21 (Tom L, poz. 89).
- ↑ Andrzej Piątek. Niespokojnie. „Nowiny”, s. 4, Nr 63 z 15-16 marca 1986.
- ↑ Bronisław Kielar: Druhna Maria Czerepaniak nie żyje. sokolsanok.pl, 2014-11-22. [dostęp 2015-12-25].
- ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 157, 158, 159. ISBN 978-83-939031-1-5.
- ↑ Franciszek Oberc. Motyw Sanu w twórczości sanockich artystów. Maria Czerepaniak. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. 2. San, rzeka ziemi sanockiej, s. 152, 2002. Archiwum Ziemi Sanockiej. ISSN 1731-870X.
- ↑ Ostry start RSTK. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, Nr 4 (331) z 1-10 lutego 1985.
- ↑ Jolanta Ziobro. Sto i siedem róż dla pani Marii. „Tygodnik Sanocki”, s. 9, nr 10 (956) z 12 marca 2010.
- ↑ M.P. z 1997 r. nr 62, poz. 596.
- ↑ Święto żołnierzy. „Tygodnik Sanocki”. Nr 34 (302), s. 2, 22 sierpnia 1997.
- ↑ Wysokie odznaczenia dla zasłużonych sportowców i działaczy. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, nr 10 (409) z 1–10 kwietnia 1987.
- ↑ Jerzy Batruch. Wiadomości sportowe. „Nowiny Rzeszowskie”. Nr 244, s. 8, 13 października 1952.
- ↑ Józef Ząbkiewicz. Podziękowania dla sportowców i działaczy sportowych. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 2 (474) z 10-20 stycznia 1989.
- ↑ Bartosz Błażewicz. Finał IV Plebiscytu „Dziesiątka '97”. Powrót „Dymka”. „Tygodnik Sanocki”. Nr 10 (330), s. 6, 6 marca 1998.
- ↑ Joanna Kozimor. Laureaci Nagród Miasta Sanoka. „Tygodnik Sanocki”. Nr 23 (552), s. 2, 7 czerwca 2002.
- ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 2001–2004. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 429, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096.
- ↑ Artur Olechniewicz – bibliografia. muzeum.sanok.pl. [dostęp 2015-05-18].
- ↑ Władysław Stachowicz. Samorząd terytorialny miasta Sanoka w latach 1990–2002 w relacjach lokalnej prasy. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 241, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Franciszek Oberc. Samorząd miejski Sanoka a wybitni sanoczanie. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 543, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Marian Struś. Uznanie dla ludzi sportu. „Tygodnik Sanocki”, s. 3, nr 4 (1153) z 24 stycznia 2014.
- ↑ Uroczystości patriotyczne w Rymanowie i odznaczenia dla „Sokoła”. esanok.pl, 2012. [dostęp 2017-04-29].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Eugeniusz Czerepanik. pzt.pl. [dostęp 2015-12-24].
- Eugeniusz Czerepanik. itftennis.com. [dostęp 2015-12-24].
- Józef Ząbkiewicz. Ludzie sanockiego sportu. Eugeniusz Czerepaniak. „Tygodnik Sanocki”, s. 10, nr 36 (148) z 9 września 1994.
- Siwogłowy mistrz. „Tygodnik Sanocki”. Nr 32 (196), s. 10, 11 sierpnia 1995.
- Czesław A. Skrobała. Całe życie w nafcie. „Tygodnik Sanocki”. Nr 27 (556), s. 4, 5 lipca 2002.
- Zbigniew Dańczyszyn. Początki sportu w sanockiej „Nafcie”. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 4: Nafta, s. 58–80, 2004. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- Sport w Sanoku w okresie powojennym. isanok.pl. [dostęp 2015-12-24].
- Członkowie Międzyzakładowych Komisji Koordynacyjnych Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”
- Członkowie Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” (III Rzeczpospolita)
- Kombatanci mianowani oficerami III Rzeczypospolitej
- Laureaci Nagrody Miasta Sanoka
- Obrońcy Gdyni (1939)
- Odznaczeni Krzyżem Armii Krajowej
- Odznaczeni Medalem za Długoletnie Pożycie Małżeńskie
- Odznaczeni odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”
- Polacy w Wolnym Mieście Gdańsku
- Pochowani na Cmentarzu Centralnym w Sanoku
- Polscy działacze tenisa stołowego
- Polscy działacze tenisowi
- Polscy tenisiści
- Polscy tenisiści stołowi
- Polscy trenerzy tenisa stołowego
- Polscy trenerzy tenisowi
- Prezesi polskich klubów sportowych
- Sportowcy Gedanii Gdańsk
- Sportowcy związani z Sanokiem
- Tenisiści Stali Sanok
- Tenisiści stołowi Stali Sanok
- Urodzeni w 1921
- Zmarli w 2016
- Żołnierze Armii Krajowej
- Ludzie urodzeni w Sanoku