Jerzy Batruch

Jerzy Batruch

Data i miejsce urodzenia	22 września 1931 Zagórz
Data i miejsce śmierci	11 grudnia 2004 Zagórz
Małżeństwo	Tomasz, Emilia
Krewni i powinowaci	Wilhelm Hrabal (dziadek), Stanisław (brat)
Odznaczenia

Jerzy Tomasz Batruch (ur. 22 września 1931 w Zagórzu, zm. 11 grudnia 2004 tamże) – polski narciarz, trener i działacz sportowy, ratownik górski.

Urodził się 22 września 1931 w Zagórzu^[1]. Był wnukiem Wilhelma Hrabala (narodowości czeskiej, właściciel dóbr ziemskich w Dobrej Szlacheckiej, krewny Bohumila Hrabala)^[2] ) oraz synem Tomasza (1906-1988, żołnierz Armii Krajowej, księgowy kolei wąskotorowej w Bieszczadach) i Emilii z domu Hrabal z Wolskich herbu Nałęcz (1903-1971)^[2] . Miał brata Stanisława (1935-2015, malarz, profesor ASP)^[2] . W rodzinnym mieście młodości działał jako harcerz^[3]. Tuż po wojnie w zagórskim hufcu był zastępowym i drużynowym

Od dzieciństwa uprawiał narciarstwo^[2] , w okresie od 1948 do 1956 trenował i startował w zawodach kombinacji norweskiej, biegach narciarskich i skokach narciarskich^[1]. Należał do czołowych zawodników na Rzeszowszczyźnie^[4]. W styczniu 1954 zwyciężył w zawodach seniorów w biegach narciarskich podczas rozgrywanych w Zagórzu mistrzostw LZS województwa rzeszowskiego^[5]. W tym samym roku zdobył srebrny medal w zawodach kombinacji norweskiej w ramach mistrzostw Polski Ludowych Zespołów Sportowych^[4][2] .

W 1951 zdał maturę^[2] . Następnie pracował w Zrzeszeniu Ludowych Zespołów Sportowych^[2] . W roli korespondenta sportowego pisał relacje dla dziennika „Nowiny Rzeszowskie”^[6]. Jako jeden z działaczy oddziału PTTK w Sanoku w 1958 na Hali Gąsienicowej odbył kurs ratownictwa górskiego Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, po czym został przydzielony do Grupy Krynickiej GOPR^[2] , zaś 21 września 1961, podczas pierwszego zebrania organizacyjnego, został członkiem zarządu powstałej wówczas Grupy Bieszczadzkiej GOPR (jako ratownik w dniu 16 grudnia tego roku był autorem pierwszej udzielonej pomocy w ramach grupy^[7]). Wcześniej wraz z sanoczanami Bronisława Witwickim i Kazimierzem Harną oraz Mironem Berezikiem z Leska był założycielem zalążka Bieszczadzkiej Grupy GOPR^[2] . W grudniu 1962 został przewodniczącym komisji rewizyjnej GB GOPR^[8][9][10]. Otrzymał legitymację ratownika górskiego nr 315 i tytuł członka honorowego GOPR^[2] .

Ukończył studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie uzyskując dyplom nauczyciela (trener narciarstwa)^[2] . Założył i prowadził w Zagórzu szkółkę narciarską^[4]. W 1959 zdobył uprawnienia sędziego i trenera^[1]. Od 1958 zasiadał w zarządzie VI Rzeszowskiego Okręgu Polskiego Związku Narciarskiego^[1]. Jako sędzia reprezentujący ROPZN w 1960 przeszedł kurs unifikacyjny, organizowany w Zakopanem przez Zarząd Główny PZN^[11]. Miał też uprawnienia sędziego lekkoatletyki^[2] . W 1965 na AWF w Warszawie uzyskał uprawnienia trenera narciarstwa I i II klasy oraz instruktora piłki siatkowej^[4][2] . Na przełomie 1964/1965 został nominowany przez Polski Związek Narciarski trenerem-koordynatorem w VI ROPZN^[1][4]. Jako instruktor narciarstwa był jednym z autorów części wytycznych poświęconej narciarstwu biegowemu. Podjął aktywną działalność w Powiatowym Komitecie Kultury Fizycznej i Turystyki w Sanoku^[4]. W latach 60. pracował w tym mieście jako trener Ludowych Zespołów Sportowych w charakterze instruktora Rady Powiatowej LZS^[4]. Do 31 grudnia 1981 tj. do przejścia na emeryturę był kierownikiem wyszkolenia z ramienia Polskiej Federacji Sportu^[2] . W 1981 otrzymał od Międzynarodowej Federacji Nauczania uprawnienia do prowadzenia szkoleń narciarskich^[2] . Od 1981 do 1987 oraz od 1990 do 2004 (łącznie 12 lat^[2] ) pełnił funkcję prezesa Podkarpackiego Okręgowego Związku Narciarskiego (POZN) z siedzibą w Krośnie i w Ustrzykach Dolnych^[1][12][13]. W kilku kadencjach był także członkiem PZN^[1]. Uzyskał stopień sędziego międzynarodowego, był wykładowcą, delegatem technicznym oraz sędzią orzekającym w zakresie skoków narciarskich^[1]. W 1987 uzyskał uprawnienia biegłego sądowego w zakresie narciarstwa i wypadków narciarskich^[2] . Przez trzy kadencje pełnił mandat radnego Rady Miasta i Gminy Zagórz^[2] .

Zmarł 11 grudnia 2004 w Zagórzu^[14][15]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na Nowym Cmentarzu w Zagórzu. Był żonaty z Marią z domu Węgrzyn (1930-2000), miał dwie córki^[2] .

Jego pamięci poświęcony został, organizowany w zagórskim kompleksie Zakucie, „Memoriał Jerzego Batrucha”^[16][17].

• Przewodnik po historii narciarstwa w krośnieńskim 1944-1994 (1995)^[2] 
• Rozwój narciarstwa w Bieszczadach i na Podkarpaciu (ok. 2003, współautor)^[2] 
• Wypadki w Bieszczadach (w przygotowaniu 2003)^[2] 

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (12 lipca 2002, za wybitne zasługi dla rozwoju sportu)^[18][2] 
• Srebrny Krzyż Zasługi (1982)^[2] [1]
• Złota Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” (1982)^[2] 
• Odznaka „Zasłużony dla Gór” (2001)^[2] 
• inne odznaczenia^[1]

• Roman Bańkowski. Człowiek gór. „Tygodnik Sanocki”. Nr 25, s. 6, 20 czerwca 2003.