Dynamizm

Dynamizm (od gr. δύναμη, trl. dýnamis – siła; ang. dynamism) – każdy pogląd filozoficzny traktujący ruch, rozwój, zmienność lub stawanie się, w przeciwstawieniu do statyczności, jako pierwotny i podstawowy czynnik bytu^[1].

Dynamizmem jest m.in. aktywizm i materializm dialektyczny^[2].

 Zobacz więcej w artykule Arystoteles, w sekcji Hierarchia bytów.

W koncepcji Arystotelesa przyroda jest dynamiczna – działają w niej samorzutne siły, związane z celowym dążeniem wszystkich ciał. Według niego aktywność, działanie stanowią istotę bytu^[3]. W substancji zachodzą procesy przemian, polegających na przechodzeniu ze stanów możności do aktu^[4].

 Zobacz więcej w artykule Stoicyzm, w sekcji Teoria bytu – materia, pneuma i toniczność.

Stoicy przyjmowali, że wszechświat jest jednorodny: jest tylko materią i nieodłącznym od niej ruchem, właściwym pneumie (obecnej we wszystkich ciałach). Ruch ten polega na napięciu (gr. τóνος, trl. tonos) materii, jest wewnętrznym ruchem rzeczy. Od jego intensywności zależy stan pneumy: najmniej intensywny jest w ciałach martwych, najbardziej – w istotach rozumnych^[5].

Według Plotyna istotę bytu stanowi ciągłe stawanie się. Jest jeden byt, rozwijający się i wyłaniający z siebie nowe, różnorodne postacie – emanacje^[6].

Monady Leibniza stale się zmieniają – są to jednak zmiany wewnętrzne^[7]. Wzajemne oddziaływania między monadami są niemożliwe: monada może zmieniać jedynie samą siebie, a każda zmiana musi mieć wystarczający powód w zmianie poprzedniej. Kolejność zmian w obrębie monady tworzy nieprzerwany ciąg, a każdej zmianie w monadzie odpowiada stosowna zmiana we wszystkich innych monadach – ponieważ każda z monad zawiera w sobie potencjalnie wszystkie stany, które realizując się, stanowią właściwą reakcję na wszelkie inne zmiany w świecie^[8].
Doktryna Leibniza przeciwstawna jest mechanicyzmowi Kartezjusza – błąd kartezjanizmu Leibniz widział właśnie w koncepcji materii nieuwzględniającej czynników dynamicznych.