Barglikowce
| Acanthisitti | |||
| Wolters, 1977 | |||
 Łazik skalny (Xenicus gilviventris) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd |
barglikowce | ||
| Rodzina | |||
|
| |||
Barglikowce[2] (Acanthisitti) – monotypowy podrząd niewielkich ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes).
Występowanie
[edytuj | edytuj kod]Endemity Nowej Zelandii[3][4].
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Bargliki charakteryzują się następującymi cechami[5]:
- długość ciała 8–10 cm
- zielone lub brunatne ubarwienie
- samice są większe od samców
- żywią się owadami i pająkami
- słabo latają
- większość czasu spędzają na ziemi lub na głazach i pniach drzew
- ogon słabo widoczny
Systematyka
[edytuj | edytuj kod]Do podrzędu należy jedna rodzina barglików[2] (Acanthisittidae) z następującymi rodzajami żyjącymi współcześnie[2]:
- Traversia Rothschild, 1894 – jedynym przedstawicielem był wymarły pod koniec XIX wieku Traversia lyalli Rothschild, 1894 – łazik południowy
- Acanthisitta Lafresnaye, 1842 – jedynym przedstawicielem jest Acanthisitta chloris (Sparrman, 1787) – barglik
- Xenicus G.R. Gray, 1855
oraz wymarły w czasach prehistorycznych:
- Dendroscansor[6] – jedynym przedstawicielem był wymarły Dendroscansor decurvirostris.
Barglikowce stanowią grupę siostrzaną względem wszystkich pozostałych wróblowych[7] oraz klad bazalny wróblowych. Po raz pierwszy wydzielenie barglikowców do rangi podrzędu zaproponował Wolters w 1977 roku[2]; Sibley et al. (1982) proponowali wydzielenie ich do infrarzędu Acanthisittides[8][9]. Zdaniem niektórych badaczy, przodkowie współczesnych barglikowców oddzielili się około 85–82 mln lat temu, gdy Zelandia oddzieliła się od Antarktyki[10].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Acanthisittidae, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2015-01-29] (ang.).
- ↑ a b c d Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Acanthisittidae - bargliki - Rockwrens and Bushwrens (wersja: 2017-03-17). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-10-26].
- ↑ D.W. Winkler, S.M. Billerman & I.J. Lovette: New Zealand Wrens (Acanthisittidae), version 1.0. W: S.M. Billerman, B.K. Keeney, P.G. Rodewald & T.S. Schulenberg (red.): Birds of the World. Ithaca, NY: Cornell Lab of Ornithology, 2020. DOI: 10.2173/bow.acanth1.01. [dostęp 2020-10-26]. (ang.).
- ↑ New Zealand Wrens (Acanthisittidae). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-16)]. (ang.).
- ↑ D. Burni, B. Hoare, J. DiCostanzo, BirdLife International (mapy wyst.), P. Benstead i inni: Ptaki. Encyklopedia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 334. ISBN 978-83-01-15733-3.
- ↑ P.R. Milliner & T. Worthy. Contributions to New Zealand's Late Quaternary avifauna. II, Dendroscansor decurvirostris, a new genus and species of wren (Aves : Acanthisittidae). „Journal of the Royal Society of New Zealand”. 21 (2), s. 179–200, 1991. DOI: 10.1080/03036758.1991.10431406. (ang.).
- ↑ F.K. Barker, A. Cibois, P. Schikler, J. Feinstein & J. Cracraft. Phylogeny and diversification of the largest avian radiation. „PNAS”. 101 (30), s. 11040–11045, 2004.
- ↑ B.J. Gill, B.D. Bell, G.K. Chambers, D.G. Medway, R.L. Palma, R.P. Scofield, A.J.D. Tennyson & T.H. Worthy: Checklist of the birds of New Zealand, Norfolk and Macquarie Islands, and the Ross Dependency, Antarctica. Wyd. 4. Wellington: Te Papa Press and Ornithological Society of New Zealand, 2010, s. 275.
- ↑ C.G. Sibley, G.R. Williams & J.E. Ahlquist. The relationships of the New Zealand wrens (Acanthisittidae) as indicated by DNA-DNA hybridization. „Notornis”. 29, s. 113–130, 1982. (ang.).
- ↑ P.G.P. Ericson, S. Klopfstein, M. Irestedt, J.M.T. Nguyen & J.A.A. Nylander. Dating the diversification of the major lineages of Passeriformes (Aves). „BMC Evolutionary Biology”. 14 (8), 2014.
