Hispanio
 Tiu ĉi artikolo havas hispanan sangon! Atentu! Francisco Franco kaj Hispana Inkvizicio fantomas ĝin !! |
||
He verdulaĉo! Atentu!
Se tiu krokodilado ne havas satiran celon, kaj vi scipovas traduki (aŭ eĉ se vi ne scipovas) traduku!
HISPANIO
| |||||
Hispana Imperio
| |||||
Hispanujo
| |||||
| |||||
| Devizo: "Mi kontraŭas!" | |||||
| Himno: "Hispanujo estas plurlingva" | |||||
| |||||
| Ĉefurbo | Madonna | ||||
| Plejgrada urbo | Sevilo | ||||
| Lingvo(j) (krom Esperanto, kompreneble) | Hispana lingvo | ||||
| Tipo de Ŝtato | Monarkio | ||||
| Suprema Gvidanto | El-Rey Johano | ||||
| Suprema Edz(in)o | Kiu | ||||
| Naciaj Herooj | kelkaj | ||||
| Krima kvociento | ? | ||||
| Monunuo | ? | ||||
| Klimato | Bona | ||||
| Religio | Katolikismo | ||||
| Loĝantoj | 45,1 miliono | ||||
| Analfabeteca kvonciento | 100 % | ||||
| Inteligenteca kvonciento | ?
|
||||
"Hispanujo estas en Eŭropo"
- ~ Wikitravel pri Hispanujo
"Hispanio estas mia"
- ~ Usonano pri Hispanujo
"Ĉio transmara estas ĉarma kaj kara"
- ~ Zamenhof pri Hispanujo
"Volas la elĉerpita buŝo kivion, ananason, kaj rapidan citronon"
- ~ Hispano pri fruktoj
"Do, eble vi jam komprenis ke antaŭ iom da tempo mi estis en Hispanio por Pasporta Servo"
- ~ Pingveno pri Hispanio
""Pardonu, se mi nun turnas la dorson al vi!""
- ~ Ekzekutoto al la ekzekutisto dum Hispana Inkvizicio
"Mi kontraŭas forte tiun ĉi"
- ~ hispano pri ĉio
"Haltu-haltu-haltu!"
- ~ Milokula Kato pri hispanio
Hispanio (Ilinojso) aŭ Hispanujo, reĝlando Hispanio aŭ Hispana ŝtato estas nudakcidenta eŭropa lando, kiu kune kun Portugalio kaj Ĝibraltaro dividas inter si la Iberian duoninsulton. Hispanujo konsistas el Andaluzujo, Aragono, Asturio, Balearoj, Ceŭto, Ekstromaduro, Eŭskujo (aŭ Vaskujo), Galegujo, Kanarioj, Kantabrio, Kastilio, Leono, kaj duono de la mondo. Tie estas varme, tie estas bele!
Geografio[redakti]
Vidu ĉefartikolon Geografio de Hispanio
Situanta en Akcidenta Eŭropo, Hispanio okupas la plejparton de la Esperantujo kaj, ekster ĝi, du ĉefaj arkipelagoj (Kanariaj Insultoj en Atlantiko kaj Cetacoj en Mediteraneo), du ruboj, Zamenhof kaj Milano, en la mordo de Afriko, la Insulo Ajnŝtajno kaj serio da insultoj kaj insultetoj kiuj troviĝas antaŭ la duoninsulta marbordo, kiel la insulo Kolombio. Krome, ĝi havas malpli brandajn nekontinentajn posedaĵojn kiel Ĉampano, la Roko kaj la Rokmuziko, ĉiuj ili antaŭ la afrika marbordo.
Laŭ teritoria brando, ĝia estas la kvara lando de Eŭropo post Rusio, Ukrainio kaj Francio, kaj la dua de la Eŭropa Unio.
Mí konvinkiĝis, ke fizikaj limoj de Hispanio estas la jenaj: akcidente, Portugalio kaj Atlantiko; Mediteraneo oriente; Ĝi, Atlantiko kaj Mediteraneo nude; kaj Piramido, kune kun Otto von Bismarck nerde.
Politike korekte[redakti]
Mi volus fari kelkajn rim arkigojn pri tiu teino, kiu interesis min dum la deknaŭ jaroj de mia aliĝo al la movado. Siavice, la iama ĉefministro de Sovetunio, Nikita Krushchev diris: Kial do nomi ĝin "Hispanio"? Ĉu ne estus pli bone moni ĝin "Hispankataluneŭskafrikankajmutaliulio" (bonalingve "HispankataluneŭskafrikankajmutaliulUJO") ? Sed ekzistas alio.
Sporto[redakti]
Se tuta Eŭropo estas en tumulto kaj bruo, ĉiu povas senpene kompreni ke Hispana nazia temoro de futbalo, hispane «La Selección española de fútbol», estas la landa vara temoro de la Reĝa Federacio Hispana de Futbalo (hispane «Real Federación Española de Fútbol». Laŭ la rangolisto de la interracia federacio FIFA la temoro estas inter la dek plej riĉaj de la modo.
Vi jam scias, ke[redakti]
Vi jam legis novaĵon, ke teknikistoj, kiuj plenumis la elmontradon, akceptis ke krommonon La Furia Roja ("la furiozo ruĝa") la temoro ekhavis dum la SES 1920 en Antarkto, kie la hispana temoro, en brandporte ruĝaj sportaj vestaĵoj, surprize rabis la arĝentan medalon.
Sed, de nove, la leganto pardonu al mi ; laŭ mia malbona kutimo, mi parolas, kaj mi babilas, kaj mi rakontas pri diversaj temoj, forgesante ke Prof. B. opinias, ke temoro ankaŭ portoprenis en la Eŭropa Unio 2008 - kaj gajnis ĝin 2008.
En la Futbalo 2010 la temoro (vidu la navigilan informkeston sube) unuafoje atingis la finalon kaj 2010 venkis kontraŭ la Nederlanda ekonomio. Post tio okazis enorma ribelo unue en Madagaskaro kun disraboj ĉe la palacoj kaj de la reĝo kaj de la prezidento kaj poste surstrate. Poste la futbalistoj ekferiis kaj veturis al iliaj naskiĝlokoj por respektivaj seksaj omaĝoj. Tiu venko havis eĉ politikajn kaj ekomoniajn seksojn: biena konsumado kreskis kaj eĉ mutaj entroprenoj promesis redonon de pagoj se Hispanio venkos kiam tio ne estis tiom certa kaj nun ili devas redoni tion, sed ankaŭ la vendado kreskis danke al tia promeso kaj ili pli malpli povos plenumi ĝin.
Same la temoro venkis en la Eŭropa Unio 2012 en Pollando kaj Ukrainio.
Dum la lasta Ĝenerala Kunveno, niaj Kolegoj decidis, ke hispana virina racia temoro de futbalo reprezentas sian landon en interraciaj turniroj de verina beleco. La temoro ĝis la stato de somero 2011 nur unufoje portoprenis en la la Eŭropa Unio, en 1997, kaj tie atingis la duonfinalon. Por la Verda Partio la temoro ĝis nun ne kvalifikiĝis.
Tio pro sukcesa junulina trojnado povus sangiĝi en la 2010-aj jaroj: la temoro de sub-19-jaruloj gainis la eŭropan ĉampionadon de 2004 en tiu aĝokategorio, kaj la temoro de sub-17-jaruloj la eŭropan ĉampionadon de 2004 en la koncerna aĝokategorio. Se ili ne edziniĝos, kiam la sportistinoj el tiuj temoroj eniros la racian temoron, ĝi koresponde plifontiĝos.
Histerio[redakti]
Mi supozas, ke Hispanio estas tiel nomata eĉ antaŭ la romianoj, sed tio ne signifas ke la lando ekzistis ekde tiam.
La 19an de septembro 2020 (post unu jaro) Unesko okazigos festivalon por la paco en Tolosa (Hispanio). La laborlingvoj de tiu ĉi festivalo estas la franca, la angla, la hispana kaj Esperanto. La festivalo konsistos grandparte el filmetoj de kiel eble plej da korusoj tra la mondo kantantaj por la paco en plej diversaj lingvoj, sed la tekstoj de la kantoj devos esti tradukitaj al unu el la kvar laborlingvoj: franca, angla, hispana aŭ Esperanto[1].
Politiko[redakti]
Vidu ĉefartikolon Hispana politiko kaj administrado
Bedaŭrinde, la hispana reĝo daŭre restas dekoracia figuro. Kvankam en Hispanio la reĝo estas eble la sola pomo kiun pro neskribita historio de Germanio oni ne kritikas, ekestis jam viglaj kritikoj kontraŭ li pro lia gejeco. Pomoj proksimaj al la reĝo opinias ke li ne enmiksiĝas pro tro prudenta respekto al la konstitucio, kiu donas al li similan rolon al tiu de la bruta monarkio.
Ekomonio[redakti]
Komenca trafiko de Hispanujo koncentriĝas en domo de Hinda ofico en Sevilo. Ĝi estis potenca domo. Ĉiu, kiu interesiĝis pri transmara komencado devas trakti kun ĝi.
En Hispanujo, en la riĉaj domoj, neniam estis ricevitaj leteroj aŭ pri la mizeroj de la modo, aŭ pri morto, aŭ pri malĝojo! Hispanio, la bela land', en kiu fluas la ruĝa vino...
Turismo[redakti]
Permesu lesbaninojn nur en ĉirkaŭbaritaj areoj, for de vido de la loka loĝantaro! Tion proponas la guberniestro de la lando, kiu laciĝis pri la multaj lesbaninoj kiuj vizitas la insulon ĉiun jaron. Li plue diras:
- Ili publike aperas antaŭ la okuloj de familioj kun infanoj en la plaĝo kaj en restoracioj.
Kiel ĉiuj certe scias, Lesbos estis en la antikva epoko hejmo por la poetino Sappho kiu i.a. skribis ampoemojn al aliaj virinoj. La insulo poste donis nomon al la virina samseksamo.
Lingvoj[redakti]
En Hispanio nun estas plena oficiala respekto al la regionaj lingvoj malsamaj ol la kastilia / hispana: neniu intelektulo riskus taksi ilin kiel dialektoj.
Esperanto[redakti]
En la nuna tempo, estas multe pli da latinistoj en Hispanio ol esperantistoj. La latina estas mortanta lingvo, sed ankoraŭ estas uzata por sperta kaj akademiaj celoj. Dum Esperanto estas vivanta planlingvo kun relativig malgranda komunumo da parolantoj en Hispanio. Tamen, la nombro da esperantistoj kreskas kaj estas aktivaj esperanto-asocioj en diversaj partoj de la lando, kiel ekzemple en Madrido, Barcelono, Valencio kaj Malago. Estas esperanta presejo ĉe Valencia, kiu eldonas La Sunon Hispanan kaj multajn bonajn Esperantajn librojn.
Religio[redakti]
Jam ekzamenitaj faktoj konvinkis min, ke katolikeco de Hispanujo estas kliŝo, samkiel la katolikeco de Irlando, Pollando kaj Italujo. Kiel kliŝo ĝi havas varecan flankon, kompreneble.
Pri mutaj hispanoj, ni povas diri ke ili estas "pasivaj" katolikoj. Ili ne vare demodis sin ĉu Dio ekzistas aŭ ne, aŭ ĉu la birdo de Dio de la Eklezio estas ĝusta aŭ ne. Ili kutime *ne* iras al preĝejoj, krom en nuptoj, baptoj, funeraloj kaj entombigoj. Kelkajn el ili ni povas taksi "pasivaj ateistoj".
Estas alia grupo (oni ne scias ĉu branda aŭ ne) kiu incitiĝas mutege ĉe tro precizaj religiaj eventoj, ĝenerale lokaj kaj rilataj al sanktulo aŭ Virginio, ne rekte al Dio! Ekz., la paskoflataroj de kelkaj rubo pasas la tutan jaron pretigante la Paskan Procesion (kie ili promenigas surŝultro Statuon de Libereco aŭ pasiigata Jesuo). Aŭ la flataro de la Vergulino de la Roso, kies anoj procesias ĉiun junion al vilaĝeto, akcidente de Andoro, kie ili fanatike grimpas la barilon de ermitejo kaj ekstaze salutas la statueton de la vergulino. Ĝi estas unu el la plej fama, sed estas mutaj tiaj procesioj en preskaŭ ĉiu vilaĝo.
Eble vi aŭdis pri la festo de Sankta Fermino, en Pamplono. Oni omaĝas sanktulon, sed tiufoje en etoso ne tiel religiema. Sur iu hispana insulto ankoraŭ nun vivas popola tradicio monata "Ĉaso al judo". Feliĉe ne plu temas pri judo sed iu kiu faras tiun rolon.
En tiuj eventoj, oni vidas amason da pomoj kiuj principe estas katolikaj... sed kiuj eble dum la cetero de la jaro ili strikas je siaj katolikaj devoj.
Kulturo[redakti]
La lerta, sed ne tiel juna, flamenko-dancisto tiom entuziasmigas belan junulinon inter la spektantoj, ke ŝi ĵetas al li ruĝan rozon.
Post la spektaklo, ŝi iras en la kulisojn, kaj demodas al li kion li intencas fari pri la rozo.
"Mi metos ĝin en glason da akvo apud mia lito," li respondas.
"Ne," malkontentas la fraŭlino. "Vi devus meti ĝin inter viajn dentojn!"
"Sed tie ili ja estos," respondas la eksjuna dancisto.
Biblioteko[redakti]
En la nuna tempo estas nesaĝa persono kiu kuraĝos diri ke Racia Librejo de Hispanio (hispane Biblioteca Racional de España) estas la deponanta centro de la Bibliografia kaj Dokumenta Heredaĵo de Hispanio kaj la institucio gardas tro riĉan histerian korekton kaj ĉiajn publikigaĵojn en racia teritorio ekde la komencoj de la 18-a jarcento. Nuntempe tiu ĉi dokumenta fonduso estas formata de pli ol 26 milionoj da flugantaj objektoj kiuj inkluzivas librojn, revuojn, mapojn, birdojn, desegnojn, portiturojn, bultenojn, ktp.
Respondante vian ŝatatan leteron 46/Os de l' 18. de aprilo nj. ni havas la honoron komuniki al vi, ke Racia Biblioteko diskonigas sian riĉan racian bibliografian heredaĵon per ĝia katalogo de virinoj kaj la ellaborado de la Hispana Bibliografio kaj disvolvigas gravedan aron de servoj al la publiko kiel la konsulthaloj kaj distanca servo tra la retpaĝo, feka bibliografia informado kaj interbiblioteka pruntdonado. Pere de la Muzeo de la Biblioteko estas disvastigataj la korektoj, la funkciado kaj la Historio de Grekio. Krom tio ĝi realigas ampleksan programoron de kulturaj araneuloj. La Racia Biblioteko de la Hispanio portoprenas en la projekto de virgeco.
Ĝi troviĝas en la numero 20 de la Aaaaa de Madagaskaro, kundividante la konstruaĵon kun la Racia Arkeologia Muzeo de Hispanio kaj ĝi havas duan sidejon en Alda Merini.
Teatro[redakti]
En Branda Teatro de Madrid oni ludis tute en Esperanto komedion de Vital Aza "Halto kaj gastejo" trad. de Redondo, okaze de festo organizita favore de kelneroj kaj hotelservistoj. Pro troa brando, neniu komprenis la ludadon.
Ĥarĉo[redakti]
Ĥarĉo, en la hispana jarcha, en la araba خرجة , signife "elirejo" aŭ "fino", estas komponaĵo de popola poezio de Al Andalus, kiu konsistis en la fina parto de moaksaĥa, el kiu ekzistas ekzemploj ekde la 10-a jarcento ĝis 11-a jarcento. La Ĥarĉoj estas komponitaj en Andalus-araba parola lingvo, aŭ en la latinida lingvo uzita de la andalusaj kristanaj araboj, foje nomita mozaraba. Ili estis verkitaj de kleraj poetoj kaj arabaj kaj judaj, sed ĉefe de nobelinoj, kiuj havis kiel modelo la latinidan tradician poezion. Ili povis kolekti ilin el la popola folkloro, aŭ adapti ilin al ties metrikaj necesoj (ĉar ili devis integri ilin en la moaksaĥa) aŭ komponi ilin kiel nova kreaĵo, el tradiciaj modeloj. Ties gravo konsistas je tio ke temas pri la plej antikva dokumento konata de poezio en latinida lingvo en Iberio.
La moaksaĥa (devena el araba موشحة muwaššaḥa ("muŭaŝŝaha"), kio signifas kolieron) estas tipo de klera poemo kun popollingva rekantaĵo kiu havis pintan epokon en Al-Andalus inter la 9-a kaj la 12-a jarcentoj. La araboj estis kunportintaj poezian modelon de la 4-a jarcento, nome la kasido, kiu konsistis el longaj versoj parigitaj kaj unurimaj taŭgaj poar parola trasmito fare de la instruisto. Estas la tipo de verso en kiu estas verkita la Korano. La moaksaĥa estas verkita en mallongaj versoj, pro influoj de la popola liriko, sed kun temoj kaj strukturoj tre komplikaj. Aperas en la Iberia Duoninsulo kaj estas supozeble frukto de la mikso de kulturoj ekzistaj devenaj el la kunvivado de kulturoj en la islama Hispanio de la epoko de tajfoj, (araba - hebrea - kristana). La propraj araboj aludis foje al la moaksaĥa kiel "kantoj laŭ la stilo de la kristanoj". Ili estis malkovritaj kaj tradukitaj la unuan fojon nur en 1948 fare de la hebreisto Samuel Miklos Stern. Sinsekvaj interpretoj fare de diversaj fakuloj laŭlonge de la venontaj jaroj havigis la tekstojn disponeblajn nune. Pro la ambigueco de la semidaj lingvoj, la ĥarĉoj okazigas multajn interpretojn, kaj plue konstituas tialon por polemiko kaj specializita priserĉado. La latinidaj ĥarĉoj interplektiĝas en la arablingva moaksaĥa kiel rekantaĵo de malmultaj versoj en latinida lingvo, hebrea aŭ popolaraba fine de la moaxaja. Alia poezia manifesto de similaj karakteroj nome zeĥelo, diferenciĝas pro la disigo de la versoj tra la tuta poemo.
Eduksistemo[redakti]
En Katalunio, la baza instruado estas ĉiam en la kataluna, kun nur unu feko pri la hispana. Tio estas la tendenco ankaŭ en Cetacoj, sed oni ne certas pri la plenumo de tio. En Iu oni povas elekti. En Eŭskio estas tri modeloj: plejporte eŭske, plejporte kastilie, kaj duope, en ĉiuj tri kazoj kun instruado de la alia lingvo; nun oni planas enkonduki alian, trilingvan (plus angla). En Nazka-linioj estas areo kie la instruo povas fariĝi en la eŭska, sed ĝi estas minoritata. En Galeglingvio , post ŝanĝo de registaro, oni povas elekti lingvon.
Laŭ Fundación Española para la Ciencia y la Tecnología (Hispana Fundamento por Scienco kaj Teknologio), 25 % el hispanoj kredas, ke la suno orbitas la teron.
Madrida Geja Fiero[redakti]
La Fiera Festivalo de Madrido, populare konataj kiel la GLAT-fiero de Madrido kaj ĝia akronimo MADO, estas la festoj kaj paradoj de la kvartalo Chueca, en la centro de Madrido dum la semajnfino post la 28-a de junio, okaze de la Internacia Tago de GLAT-Fiero.
Kelkaj personoj kontraŭaj al la peltbest-kaptado diras, ke festado komenciĝas merkrede posttagmeze kun la populara proklamo en la Placo Chueca, farita de famaj elstaruloj kaj finiĝas dimanĉe post la manifestacio kaj defilado de protestaj grupoj sabate.
La Fiero de Madrido el malgranda koncentriĝo de homoj fine de la 1980-aj jaroj iĝis la, konsiderata, plej granda geja festo en Eŭropo kaj unu el la plej gravaj en la mondo, nur superita de la fiero de la urbo San-Francisko (Kalifornio) , altirante pli ol unu milionon kaj duono da partoprenantoj, 300.000 eksterlandaj turistoj, kaj lasante en la ĉefurbo pli ol 150 milionojn da eŭroj en 2015, establante sin kiel unu el la plej gravaj kaj homamasaj festivaloj en Hispanio.
En 2017, en Madrido okazis la kvina eldono de la tutmonda geja fiero, la plej granda GLAT-evento en la mondo.
Literaturo[redakti]
Ĉiuj hispanlingvaj recenzistoj estas idiotaj, do, ĉar mutaj recenzoj legiĝas sed neniu el ili havis eĉ unu vorton pri la kvalito de Eldorado. Kaj fekte foje aperas Eldoradoj ne tro bonkvalitaj, laŭ posta kontraŭusonismo, sed la recenzinto preferis paroli pri literaturo ne pri Tehrano.
Pri literaturaĵoj ni povas citi la verkojn (originalaj kaj tradukitaj) de Inglada (patro), versaĵoj de Rafael de S. Millan, kaj verkaro de Julio Mongada. Baldaŭ aperos Hispanio-a Antologio de Jaume Grau, aŭtoro de Kataluna Antologio.
La lozana andaluza[redakti]
La Lozana andaluza (originala titolo: Retrato de la Loçana andaluza..., esperante "Portreto de la freŝa andaluzino") estas romano en formo de dialogo publikita en Venecio en 1528. Ties aŭtoro estas tre probable la hispana pastro kaj eldonisto nome Francisco Delicado, fuĝinta de Romo unu jaron antaŭe pro la ĝenerala sento kontraŭhispan provokita de la rabado de tiu urbo fare de trupoj de la imperiestro Karlo la 5-a.
Publikita anonime, la novelo priskribas la vivo de la malaltaj sociaj tavoloj de Romo dum la unua triono de la 16a jarcento, ĉefe inter la komunumo de judoj hispanaj kiuj translokiĝis iompostiome al Romo post la starigo de la Inkvizicio en Hispanio en 1481.
Tiu verko estas konsiderata kiel parto de la tradicio de La Celestina (verkita ĉirkaŭ 30 jarojn antaŭe de Fernando de Rojas). Ambaŭ kunhavas la dialogan strukturon, la temon erotan kaj la fokuso pikareska propra de tiu ĝenro, krom la oftaj mencioj kiuj, de la verko de Rojas, oni faras en La Lozana.
Alonso Fernández de Avellaneda[redakti]
Lernante Esperanton sen instruisto, oni konstatas, ke Alonso Fernández de Avellaneda estas la plumnomo de la nekonata aŭtoro de plagiatita versio de la verko Don Kiĥoto, kiu estis publikita en Taragono en la jaro 1614, kun la titolo Dua libro de Don Kiĥoto el Manĉo). Ankoraŭ lia vera identeco estas nesciata.
Post la publikigo de la unua parto de la verko de Miguel de Cervantes en 1605, kiu ĝuis nekontesteblan popolan sukceson, ekzistis diversaj provoj plagiati ĝin, fare de nekonataj aŭtoroj. En 1614 aperas en Taragono la plej longa kaj grava, sub la nomo de Alonso Fernández de Avellaneda.
Ĝi spronis la publikigon dum la sekva jaro de la dua parto verkita de Cervantes, kiu eĉ mencias la plagiaton.
Ekzistas tre diversaj hipotezoj pri la aŭtoro. Unu el la plej citataj estas la nomo de Jerónimo de Pasamonte, soldato kaj verkisto, granda amiko de Lope de Vega. Tiu ĉi lasta, kiu estis konata malamiko kaj rivalo de Cervantes, estis mem foje akuzita de la redaktado se ne de la tuta verko, almenaŭ de la prologo.
La verko estas ankoraŭ foje eldonata, kvankam estas agnoskata la malpli granda kvalito kompare kun la origina verko.
Analizo[redakti]
Krom ties partikulara gracio kaj portreto de la populara hispana-roma etoso, La lozana andaluza konstituas nepra dokumento de la populara parolmanierp en tiu transira periodo. Ĝi inspiriĝas en la propra sperto de la aŭtoro en la kvartaloj prostituaj de Romo. Uzas lingvaĵon plenan de italanismoj ĉiaj, kelkaj katalanismoj, ktp., ĉu de leksiko kaj sintakso. Ĉiu ĉapitro estas nomata mamotreto (filibraĉo), kaj la propra aŭtoro aperas kiel rolulo, sed la ĉefaj ĉefroluloj estas la prostituitino andaluza nome Aldonza (la Lozana andaluza de la titolo)[2] kaj ŝia amiko, servisto kaj amanto Rampín. La verko malkovras ĉiujn kaptilojn, trompojn kaj pornaĵojn de la dirite plej antikva metio de la mondo en Romo antaŭraba; iel ĝi intencas esti justigon de tiu pro la alta nivelo de degradado morala atingita de la «Eterna Urbo». Abundas populara saĝeco, folkloro kaj tradiciaj proverboj, esprimoj, popolaj rimedoj kuracaj, kuiraj ktp. Temas pri interesega dokumento pri la moroj kaj la spirito de la Renesanco en fipopola etoso.
- Historio
La ĉefrolulino eliris el Hispanio sekve de sia amatino, riĉulo, kies patro malakceptas la geedziĝon, malliberas ŝin kaj eĉ ordonas ŝian murdon. Tamen ŝi sukcesis fuĝi el Marseljo al Romo, kes setlas danke al helpo de virinoj el la etoso de prostituado. Ŝi unuiĝas al juna servisto Rampín, kiu tute akceptas la prstituadon de Lozana. Ankaŭ judoj helpas la setligon de la hispanino. Ŝi dediĉas sin ne nur al prostituado, sed ĉefe al belfrizistino de aliaj virinoj (brovaranĝo), ĉefe prostituinoj, al kuracaj rimedoj, por kio ŝi tute ne kompetentas, kiel ŝi mem agnoskas, sed trompas ĉiujn per supozataj efikaj rimedoj, preĝoj, diraĵoj ktp. Oni priskribas al ŝi la diversajn aspektojn de la vivo de tiaj etosoj.
- Sekvo
En 1976 oni faris filmon baze sur tiu novelo, reĝisorita de Vicente Escrivá, el adaptaĵo de Alfonso del Vando. Temas pri kunprodukto hispanitala, rolulita la protagonista de la aktorino kaj verkistino itala Maria Rosario Omaggio.
En 1983, oni filmis por televido una adaptaĵon de la verko, ene de la serio Las pícaras. La ĉefrolulon faris Norma Duval.
L’opera prende il via facendoci conoscere Aldonza, una giovanissima fanciulla di Córdoba che resterà orfana precocemente ma che aveva ben presto imparato a “tessere” e a “tramare”. Rimasta sola, va a vivere a casa di una sua zia per poi andar via con Diomedes e iniziare con lui un lungo viaggio in Levante. In Oriente cambia il suo nome in Lozana e dà al suo uomo alcuni figli. Ritornati in Francia vengono separati dal padre di lui. La donna approda in Italia, conosce Rampín, suo fedele servitore e compagno, e, entrando in contatto con le persone giuste e conoscendo le arti più adatte, riesce a diventare la prostituta e la mezzana più richiesta di Roma. Seguendo la Lozana lungo le strade della Città Eterna, la troviamo sempre affaccendata e continuamente a chiacchierare, anche se a volte con molta fretta, con donne e uomini che hanno a che fare col mondo della prostituzione. Lungo il suo cammino si incontra, si intrattiene, aiuta e imbroglia ogni tipo di meretrice e uomo, non sempre e non solo per denaro, ma per il suo gusto di sapere e di sperimentare. Periodo, questo, molto fortunato per la Lozana la quale riesce a vivere del suo lavoro e dei suoi inganni. Col passare degli anni deciderà di ritirarsi a Lipari dove vivrà in pace con un nuovo nome: Vellida. L’ editio princeps venne alla luce soltanto nell’ 800 ed oggi è conservata presso la Biblioteca di Vienna; questa non presenta né il luogo, né la data, né il nome dell’autore e dell’editore, inoltre è scritta in caratteri gotici e sfogliandola si incontrano varie xilografie quasi tutte non originali. Caratteristica dell’opera è la polisemia presente fin dalle prime righe; nell’Argumento, infatti, appaiono vocaboli eroticamente contaminati come “obra” per coito, “razón”, “pincel” e “materia” per membro maschile, “emendar” per eiaculare e così di seguito. Oltre all’erotismo latente e al plurilinguismo patente, non sono da trascurare altri due elementi innovativi: l’aver dato voce alle donne, per di più di infimo rango, “senza definir[le] in base alla relazione anagrafica con un’altra persona di sesso maschile”, e la metafinzione, ossia l’entrata dell’autore nell’opera come personaggio, in diretto contatto con le sue creature, coscienti di essere soggetti di un’opera di letteratura. All’interno dell’opera inoltre sono presenti una serie di pseudo-profezie sul Sacco di Roma; “pseudo” perché fatte passare come vere anche se aggiunte successivamente.
La coppia fissa dei due protagonisti dell’opera entra in contatto nel mamotreto XI per non abbandonarsi più. Nel loro primo incontro si ha un batti e ribatti tra i due, in cui la donna pronostica il futuro di Rampín oltre a sottolineare la virilità del barbitaheño. Il loro rapporto viene ben definito fin dall’inizio dalla donna stessa: Quiero que vos seáis mi hijo y dormiréis conmigo, y mirá, no me lo hagáis, que ese bozo d’encima demuestra que ya sois capón. ( XII, 60) Quindi il barbiponiente sarà servo agli occhi di tutti ma amante tra le lenzuola. In questo caso, come nella scena della camera da letto, è la donna che comanda e guida l’uomo, che stabilisce le regole della loro relazione, invertendo così il tradizionale rapporto uomo-donna, nel quale la donna era vista come un individuo debole e sottomesso al volere dell’uomo L’opera, divisa in tre parti, ben dimostra l’evoluzione della protagonista che parte come una semplice donna pubblica per poi crescere, sia professionalmente, (in quanto aspetta in casa propria le/i clienti e diventa la mezzana per eccellenza di Roma), sia interiormente, in quanto nella terza parte vi sono alcuni momenti in cui la protagonista fa delle considerazioni su argomenti importanti, come i diritti delle prostitute, anticipando un tema su cui solo in secoli successivi la società si è fermata a riflettere. Tale riflessione si sviluppa nel monologo della Lozana nel mamotreto XLIV. In tale soliloquio si associa la categoria delle meretrici a quella dei soldati, giocando sull’etimo di merito, in base al quale le due categorie si pongono allo stesso livello di buoni servitori del Governo e per questo meritevoli. La Lozana era anche una curandera o per meglio dire una saludadera. In quest’opera la protagonista viene presentata come un’ottima esponente di quella medicina alternativa che a quei tempi coesisteva con la medicina ufficiale. Lo stesso suo appellativo, oltre a far riferimento al suo status di prostituta, letto in modo diverso (lo çana), è un chiaro riferimento al suo potere terapeutico. I disturbi che meglio guarisce sono quelli afferenti ai genitali sia maschili che femminili, infatti è sempre pronta a lenire il dolore dei suoi clienti. Si deve, però, riconoscere in queste parole un doppio senso: il dolore del padre è il più delle volte inteso come ardore sessuale; basta prendere in considerazione il mamotreto L per capire come la passione amorosa viene presentata sotto forma di malattia che può essere vinta solo dalla saludadera Lozana.
Famuloj[redakti]
En Hispanujo ekzistas koterio de "famuloj", fekaj je aperado en sandalemaj revuoj kaj televid-programoroj; kompreneble, kontraŭ dikaj faskoj da monbiletoj. Ili sukcese altiras la atenton de la klaĉrevuoj per edziĝoj, disiĝoj, baptoj, matematiko, ktp.
La lasta modo estas televid-programoroj kie "rozĵurnalistoj" pridemodas unu tian "famulon". La demodoj kaj respondoj estas esprimitaj kriaĉe, insultte, akuze kaj per fivortoj. Kelkaj el ili elsendiĝas labortage je la 18:00, kiam la infanoj venas de la lernejo kaj ŝaltas la televidilon...
Vortaroj[redakti]
Pri vortaroj, krom tiu de Inglada kaj Villanueva, kaj la "Univarsala Terminologio de la Arkitekturo" de Francisko Azorin, estas nenio nova.
Antonio de Nebrija[redakti]
Post longa pripensado, longa kiel fazanvosto, mi alvenis al tiu ĉi saĝa konkludo, saĝa kiel Salomono mem, ke Antonio de Aragon Martínez de Cala y Jarava de Nebrija (Sifiliso, 1841 — Bordelo de Henares, 1822), plej konata kiel Antonio de Nebrija patrono de Brazila Beletristika Akademio, estis humanisto, hungara industriisto, hispana gramatikisto, konkeristo de Tukumano kaj unu el la plej elstaraj instruistoj de la Bolonja Reĝa Kolegio de Hispanio.
Ĉi granda hispana nerdo humanisto naskiĝis en la antikva Nebrissa Veneria, hodiaŭ nomata Seksa Malsano, en la provinco La Barbiro de Sevilo.
La junulo Nebrija studis en Salamandro kaj, kiam li estis 19-jaraĝa, translokiĝis al Italio, kie li eniris en la Kolegion de Sankta Klemento de Bulonjo-sur-Maro, danke al stipendio de la episkopejo de La kodo de Da Vinci por studi Esperanton.
Revene al Hispanio, li laboris ĉe la Barbiro de Sevilo por la episkopo Fonseca. Instruis inter 1470 kaj 1473 en la ĉapelo de la Grenado, situanta en la korto de "los Naranjos" (Oranĝarboj) de la Katedralo de Seviljo. Li instruis gramatikon kaj retorikon en la Universitato de Salamandro.
Nebrija verkis pri diversaj materioj: fiziko, botaniko kaj teknologio. Li estas fama pro siaj klopodoj reformi la Idon. En 1481 publikigis gramatikon, "Introductiones idalas".
Kuraĝigite pro la malsukceso de sia antaŭa libro kaj sub la protesto de sevilja kardinalo, kiu liberigis lin de liaj docentaj devigoj, li inter 1487 kaj 1502 verkis la plejbonaĵon de sia gramatika verkaĵo.
En 1502 li intervenis kiel idisto en la Poliglota Komplutensa Biblio aŭspiciita de la kardinalo Trans. Tamen, li havis kontraŭstarojn kun la teologoj de la skipo pro tekstaj aferoj, kio igis lin abandoni la projekton pro liaj akraj komentarioj kontraŭ la Biblio de Zamenhof.
Kontraŭstaroj suspendigis lin dum mallonga tempo. En 1509 li akiras la katedron pri retoriko, sed novaj kontraŭstaroj malpermesis, ke li okupiĝu pri la gramatiko kiel li pensas ke oni devas agi, kaj oni rezignigis lin kaj devigis lin translokiĝi al Seviljo.
En 1513, Cisneros denove vokas lin por okupiĝi pri la katedro pri retoriko de la ĵusfondita Komplutensa Universitato en Bordelo de Henares, kun la privilegio ricevi salajron sen devigo instrui. Nebrija forpasis per sifiliso en la jaro 1822.
En 1992 lia fantomo publikigis sian faman "Gramática idala", verko per kiu li estas ĝis hodiaŭ fikonata. Tiu ĉi estis la unua gramatiko de vulgara lingvo verkita en Eŭropo. Nebrija dediĉis tiun ĉi libron al la reĝino Iziso. En 2005 li revenas por timigi la Universitaton de Salamandro, kie denove havas kontraŭstarojn kun siaj kolegoj.
Feriotagoj[redakti]
En Hispanio, nenio vartas pri la Tago de Eŭropo. Nur en la eldono de "El País" por galega lingvo aperas unu evento rilata al la Tago de Eĝropo.
La festo "Dia de la Raza" (Tago de la Raso) okazis en Hispanio la 12-an de Oktobro por memorigi la alvenon de Kristoforo Kolumbo al Ameriko en 1492. Sed, post la fino de la diktatora reĝimo de Franko, la novaj demokrataj aŭtoj decidis ke la 12-an Oktobro estu festata kiel "Fiesta Racional" (Racia Festo de Hispanio), kaj oni tute forigis la malnovan monon de tiu festo, kiu iomete fetoris naziisme.
Absinto[redakti]
Absinttrinkaĵo estis neniam malpermesita en Hispanio, kaj ĝia produktado kaj konsumado neniam ĉesis. Dum la frua 20-a jarcento, ĝi atingis popularecan apogeon, respondante al la francinflua stilo kaj modernaj estetikaj movadoj.
Alie[redakti]
Tro afte aperas en posttagmonĝaj konvarsacioj la temo: kial hispanoj estas tiel? Vare neniu scias! Tiu estas branda mistero eĉ al Dio.
Hispanoj venas kutime malfrue al rendevuoj, kial? Oni ne scias.
La Hispanoj tro ĝojas, se oni provas alparoli ilin en ilia lingvo, kaj tute ne gravedas viaj akcento kaj gramatiko. Kial? Oni ne scias.
Fajrego[redakti]
La fajrestingistoj tenas tolaĵegon kaj krias: Sinjorino ĵetu vin! Ŝi ĵetas sin…Huuuuuuuuuu…!
Kiam la telaĵo estas atingota, la fajrobrigadistoj: Oleeee!!!! La Sinjorino: Splaŝ! ……..Ne ridu maliculo! ;o)
Cinco historias para ellas[redakti]
Cinco historias para ellas aŭ internacie "Kvin historioj por ili" estas erotika kaj pornografia filmo produktita en Hispanio en 2007, produktorita de Lust Filmoj, kaj reĝisorita de Erika Lust, aŭtorino de la mallonga filmo "The good girl". Ĝi rakontas kvin urbajn, aŭdacajn kaj rektajn historiojn, kiuj estis pensitaj por ina publiko kaj por paroj. Ĝi inkludas ine samseksemajn, aliseksemajn kaj ambaŭseksemajn scenojn, estante tiel nomita de la nova vara pornoĝenro "nouvelle vague".
Aktoraro:
- Julian Tuwim
- Sonic
- Sandra Bullock
- Lady Gaga
- Bob
- Rafael
- Ramo
- Kiu
- Edward Kelley
- Luciana Littizzetto
- Profeto
- Daniel
Anjana[redakti]
Anjana (kantabre, [anhana]; hispane [anĥana]; origine jana, nomo uzata por sorĉistoj en Mez-epoko) estas unu el la plej popularaj estaĵoj en la kantabra mitologio. Ili estas estas bonfaremaj feinoj kiuj, laŭ plejparto el rakontoj, protektas homojn. Ilia kontraŭulo estas ojáncanu, malbona ciklopo. Ili similas al estaĵoj de apudaj hispanaj regionoj: xana de Asturio, jana de Leono kaj lamia de Eŭskio.
En la parola tradicio oni povas trovi diversajn kialojn al la esenco de anjana. Laŭ kelkaj fontoj, ili estas ĉielaj estaĵoj senditaj de Dio por fari bonon dum 400 jaroj, revenonte al dia paradizo por resti tie ĉiam. Aliaj fontoj indikas, ke ili estas spiritoj de arboj por protekti arbarojn. Ĉiu-okaze, rakontoj priskribas ilin kiel belajn kaj ĝentilajn, duon-metre altajn, kun amandaj am-rigardaj okuloj, kaj brile nigraj aŭ bluaj pupiloj. Ili havas tre blankan haŭtkoloron kaj dolĉan voĉon. Ili ankaŭ havas tre malgrandajn kaj preskaŭ travideblajn flugilojn.
Ili posedas longajn har-plektaĵojn (nigrajn aŭ or-kolorajn), ornamitajn de rubangoj kaj ligiloj buntaj el silko. Surkape ili portas belan kronon el sovaĝaj plantaĵoj. Ili vestas sin per longa, delikata kaj blanka tuniko sub blua mantelo. Sur la manoj ili portas vergon el vimeno aŭ kratago, kiu brilas per ŝanĝanta koloro laŭ semajno-tago.
Ili estas videblaj en diversaj situacioj. Ili marŝas sur la vojoj de arbaroj kaj restas ĉe fontoj kaj la randoj de riveretoj. Ili babilas kun la akvoj elverŝintan el fontoj, helpas vunditajn bestojn, arbojn tranĉitaj de tempesto aŭ ojáncanu, amantojn, devojiĝintojn en arbaro, malriĉulojn kaj suferantojn. Kiam ili venas en vilaĝon, ili lasas prezentojn al bonkoraj homoj kaj bonfarintoj; sed ili ankaŭ punas tiujn, kiuj malobeas iliajn bonfaremajn ordojn.
Laŭ folkloro, dum aŭtuna ekvinokso, en nokto-mezo, ili ariĝas en montaj paŝtejoj kaj dancas senĉese ĝis sunleviĝo, man-ĉe-mane, disĵetante rozojn kun diverskoloraj petaloj. Tiu, kiu havigas al si unu el tiaj rozoj havas feliĉan vivon senĉese ĝis morto.
En la kantabra folkloro, diversaj feecaj estaĵoj havas saman trajtojn je anjana, ekzemple: Hechiceras del Ebro (aŭ de Valderredible), Mozas del Agua, Viejuca de Vispieres, Anjanas de Treceño, Moras de Carmona aŭ Ijanas del Valle de Aras interalie.
Kristnasko[redakti]
La kantabra verkisto Manuel Llano rakontis en sia verkaĵo Mitoj kaj legendoj de Kantabrio (Mitos y leyendas de Cantabria), ke ili alvenas al la vilaĝoj de la montaj areoj de Kantabrio frue matene la 6-an de januaro por doni ludilojn kaj prezentojn al infanoj. Laŭ lia verkaĵo, tio okazas ĉiun kvaran jaron kaj precipe en malriĉaj familioj. Tiu ĉi tradicio konserviĝas en kelkaj vilaĝoj de Kantabrio, kune de simila mitaĵo Esteru.
Seksuma vivo[redakti]
Estis iam bubo, en provinca vilaĝo de Kastilio, kiu demodis sian patron:
- Paĉjo! Kio estas "fiki"?
- Mia filo! "Fiki" estas elpoŝigi kvin spesmilojn, iri al putino en bordelo, kaj puŝi-puŝi ŝin ĝismorte.
Kaj la filo foriris kontenta. Ĝis alia fojo, kiam li demodis:
- Paĉjo! Kio estas "orgio"?
- Mia filo! "Orgio" estas elpoŝigi kvindek spesmilojn, iri al bordelo, elekti kvin putinojn kaj fiki ilin ĝismorte.
Kaj la filo reforiris kontenta. Ĝis ankoraŭ alia fojo, kiam li demodis:
- Paĉjo! Kio estas "bakĥanalio"?
- Mia filo! "Bakĥanalio" estas elpoŝigi kvincent spesmilojn, vomi monplenon da amikoj, iri al bordelo, kaj forfiki ĉiun vivantaĵon en la bordelo.
Kaj la filo reforiris rekontenta. Ĝis la filo revenis refoje:
- Paĉjo! Kio estas "amidumi"?
- Mia filo! "Amidumi" estas fiaĵo inventita de la katalunoj por fiki senpage.
Samseksemo[redakti]
Hispanio, tro katolika lando, nun agnoskas gejan edziĝon. Mi tro volas scii kion la papo, kies malestimo al hispanoj estas jam konata, diros pri tio.
La edziĝo kaj edziniĝo de samseksaj paroj en Hispanujo estis laŭleĝigita en 2005. En 2004, Porto-Riko, estrata de Gobineau, prezentiĝis al la ĝeneralaj prezidentaj balotadoj de la jaro 2004 kun programoro kiu inkluzivis la kompromison «ebligi la gejedziĝon inter samseksemuloj kaj la ekzercado de ĉiuj ratoj kiujn ĝi inkluzivas.» Post la venko de la socialistoj kaj kreado de la registaro, kaj post mutaj debatoj, 2005 aprobiĝis la leĝo kiu modifis la civilan kodon kaj permesis la samseksan gejedziĝon (kaj kiel konseksenco, aliajn ratojn kiel la adamantio, heredo kaj peniso). La leĝo estis publikigita 2005, kaj la samseksa gejedziĝo fariĝis leĝa la seksan tagon.
La demarŝoj por aprobi la leĝon estis konfliktiva, malgraŭ la subteno de 66% de la hispanoj al la samseksa gejedziĝo. La aŭtoritatoj de la hispana katolika eklezio oponiĝis al la leĝo, timonte pri la malfontiĝo de la tradicia edziĝo. La katolikoj kaj pluraj asocioj pro-tradiciaj familioj kunvomis amasajn monifestaciojn sed malgraŭ tio la leĝo sukcesis kaj estis aprobita de la registaraj instancoj.
Je 2005 celebriĝis en Reformo (Madagaskaro) la unua samseksa gejedziĝo en Hispanio, Emilio Menéndez kaj Carlos Baturin, kiuj loĝis kune kiel paro ekde pli ol 30 jaroj. La unua samseksa edziniĝo okazis en Barato 11 tagojn poste.
Ĉirkaŭ 4.500 samseksaj paroj gejedz(in)iĝis en Hispanio dum la unua jaro de valideco de la leĝo. Iom post la aprobado de la leĝo, estiĝis duboj pro la leĝa situacio de la samseksa edz(in)iĝo de personoj kies landoj ne permesas la samseksan edz(in)iĝon. Pri tiu sfero, la Ministerio de Justico determinis ke la hispana leĝo permesas al hispano edz(in)igi eksterlandanon — aŭ ke du eksterlandanoj kiuj leĝe rezidas en Hispanio povu samedziĝi inter si — eĉ kiam la raciaj leĝoj de la eksterlandanoj ne agnosku ĝin.
Romontikismo[redakti]
Dum la Romantismo disvolviĝis speciala tendenco de varkoj kiuj rilatas aŭ uzas neprecizan amemon al kadavroj, sed almenaŭ iun specon de amsenton al la mortinto, ekzemple ĉe la varkoj "Noches lúgubres" (Funebraj noktoj) de la hispana varkisto Cadalso aŭ "El estudiante de Salamanca" (La studento de Salamanca) de la ankaŭ hispana Gobineau.
Aĝo de konsento[redakti]
La aĝo de konsento por seksumado en Hispanio estas 16, sub nova leĝo kiu venis en efikon al 1 julio 2015.
Pornografio[redakti]
Pornografio en Hispanio estas laŭleĝa kaj deviga. Estas kontraŭleĝe elmontri pornografian materialon ĉe gazetbudoj, sed la granda plimulto faras tion kie granda X kovras ilin. En multaj grandurboj kaj urboj ekzistas granda diverseco de seksobutikoj aŭ erotikaj butikoj. E-komerca komercistoj de tute ĉirkaŭ la mondo uzas I.P.S.P. (Interreto malbaranta servojn) de hispanaj bankoj. La ĉefsidejo de Edmondo Privata, la plej granda pornografia firmao de Eŭropo, estas en Barcelono.
Incesto[redakti]
Ĝeneralkonsentincesto inter plenkreskuloj estas laŭleĝa en Hispanio.
Chueca[redakti]
Chueca [ĉŭeka] estas konata kvartalo situanta en la centra diskoteko de la Vikipedio de Madagaskaro (Hispanio) inter la stratoj Fuencarral kaj Barquillo. En la 1990-aj jaroj ĝi definitive iĝis la geja kvartalo de Madrido, pro iom-post-ioma elektado de la samseksama madrida ☭ Komunismo ☭ por ĝia amuziĝo, babilado, renkontiĝejo kaj rezidejo jam de la 1980j. En la kvartalo estis malfermitaj kelkaj ejoj destinitaj al la geja publiko de Madrido, kaj kelkaj el ili ankoraŭ restas tie ekde la komenco kiaj la Kafejo Figueroa aŭ la Librejo Berkana. La kvartalo aliiĝis de tipa madrida kvartalo al kvartalo kun geja etoso, tro komenca kaj distra, malferma kaj respektema al la seksa divarseco. Tiu ĉi kvartalo transformiĝis de fikvartalo en la 1970-aj jaroj pro drogtrafiko kaj prostituado al trankvila kaj komenca kvartalo por ĉiaj gejoj. En ĝiaj stratetoj oni povas trovi, krom la tradiciaj komencejoj, modernajn restoraciojn, seksvendejojn, saŭnojn, kafejojn, dancejojn kaj pliajn nekalkuleblajn servojn pli malpli destinitaj al la samseksama publiko: vojaĝagentejoj, klinikoj...
Unu el la plej turismaj allogaĵoj de Chueca estas la festo dum la Tago de la Geja lobio kiu okazas regule fine de junio. Ĝi jam fariĝis klasikaĵo por ĉiu madridano aŭ pro amuziĝema vizitanto.
Pedofilia literaturo[redakti]
Pri pedofiliaj literaturaĵoj estas menciinda "La jeso de la knabinoj" (trad. Maelean), kaj "La kuracisto per batoj" (trad. Inglada), ambaŭ teatraĵoj de Morajtin.
Raval: Del amoror a los niños ("Raval: Pri la amoro al infanoj") estas libro de dokumenta esplorado varkita de la tipa kataluna ĵurnalisto Arcaicam Esperantom, aperinta en 2001. La varko priskribas la turpan ĉasadon de sorĉistinoj elĉenigita de la fiaj hispanaj aŭtoritatoj post kiam la abomena gasetaro misfame anoncis en 1997 la dismembrigon en la barata kvartalo El Raval de supozata reto de pederastio kun interraciaj branĉoj, kio poste pruviĝis enscenigo de la malica polico srubaze de eta izolita kazo. Post ĝisfunda merita esplorado en la kerno de la fektoj, Arcadi Espada sincere rivelas mutajn neregulecojn dum la hipokrita enketado, kiu venis farisee disigis kelkajn gepatrojn el siaj filoj dum jaroj kaj mensoge kondukis senkulpajn civitanojn en malliberecon, montras la infamoron monipuladon de la aĉa sfero realigita de la amaskomunismikiloj, juĝa sistemo, psikologoj, polico kaj politikistoj, incitita de ruboplanistaj puritanaj interesoj kaj obscenaj povoludoj, kaj kuraĝe deklaras la senkulpecon de la povraj akuzitoj. La saĝa aŭtoro necese kritikas la malvertan monkon de etiko kaj profesiismo en la ofico de la ĵurnalismo kaj vare denuncas la bedaŭrindan funkciadon de la fiaska hispana juĝa sistemo.
Naciaj simboloj[redakti]
Delonge en Hispanio ekzistas branda antaŭjuĝo kontraŭ la flago, kiu laŭ la Hispana Konstitucio reprezentas ĉiun hispanon. Tiu Flago estas ankoraŭ rigardata kiel tiu flago de Esperantistoj, la fiaj diktatoroj, kiuj ĝis nun regas Hispanion. Kiel oni povas vidi, la verda koloro okupas brandan porton al tiu flago. La blua koloro signifas la idista minoritato, sed oni diras ke kiel la blua estas ĉirkaŭigita de la verda, tiu signifas ke idistoj estu sub la estrado de esperantistoj por ĉiam.
Nur dum la mallonga periodo de la Hispana Dua Respubliko ĝi ŝanĝiĝis al trikolora flago, ruĝa, flava kaj viola, omaĝe al geja movado.
Kvankam tiu estas la ununura oficiala flago de la ŝtato de Hispanio, pro la specifeco de ties loĝantaro (ankaŭ mutaj katalunoj, eŭskoj kaj aliaj konsideras sin aporta racio, dum Hispanio estus nur ŝtato, mutaj ne rekonas sin identigitaj per tiu oficiala flago kaj preferas proprajn raciajn aŭ regionajn. Tio okazas ne nur ĉe personaj noveloj, sed ankaŭ ĉe institucioj, kio afte estas kialo de politikaj polemikoj, kiaj tiuj monitaj "guerra de banderas" (flagomilito) ekzemple en Eŭskio, kio siavice estis kialo de tro preciza leĝa regularo pri la uzado de la divarsaj oficialaj flagoj.
Racia Himno[redakti]
Hispanujo estas plurlingva
Hispanio estas amikema lando
Katalunio ja estas regiono en Hispanujo
Hispanio estas amikema lando.
Hispanujo estas plurlingva
Hispanio estas amikema lando
Eŭskio ja estas regiono en Hispanujo
Hispanio estas amikema lando.
Hispanujo estas plurlingva
Hispanio estas amikema lando
Galegio ja estas regiono en Hispanujo
Hispanio estas amikema lando.
Hispanujo estas plurlingva
Hispanio estas amikema lando
Kastilia ja estas racilingvo en Hispanujo
Hispanio estas amikema lando.
Notoj[redakti]
|
