Metallica

Poderíase considerar que a historia de Metallica comeza cando en 1980 un mozo danés chamado Lars Ulrich se traslada xunto á súa familia ós Ánxeles. Fillo do tenista profesional Torben Ulrich, Lars desenvolvera unha enorme afección polo Heavy Metal durante os '70 cando o NWOBHM (New Wave Of British Heavy Metal) reinaba na escena underground de Europa, e co seu traslado a Estados Unidos, en principio previsto polo seu pai co obxectivo da preparación dunha carreira dentro do tenis profesional, dita afección converteríase practicamente nunha obsesión, sobre todo centrada nos grupos máis underground da nova corrente inglesa. A súa prioridade ó chegar ós Ánxeles, lonxe de se centrar no tenis, sería a de montar un grupo no que el exercería as funcións de batería. Dita ambición levaríao en 1981 a publicar un anuncio na revista Recycler pedindo un guitarrista para formar un grupo con influencias de NWOBHM, centrándose concretamente nas súas bandas preferidas: Diamond Head, Motörhead e Iron Maiden. Outro mozo respondeu ó seu anuncio, era James Hetfield. Os primeiro ensaios conxuntos tiveron lugar, e aínda que ó principio a James non lle convencía a forma de tocar de Lars, remataron formando un grupo. A clave desta unión foi o tema que Lars reservara por parte do seu amigo Brian Slagel, fundador da por entón recentemente creada Metal Blade Records, no primeiro compilatorio que editaría o selo, denominado Metal Massacre. O nome do grupo foi roubado por Lars ^[1] ó seu amigo Ron Quintana, quen barallaba "Metalmania" e Metallica como posibles nomes para un novo fanzine musical, aínda que se inclinaba máis polo segundo. A Lars gustoulle tanto que rapidamente lle recomendou enerxicamente o primeiro.

Lars trasladouse ó local que James tiña xunto a Ron McGovney e, tras incesantes intentos de conseguir un guitarra solista influenciado por Motörhead e Iron Maiden, atoparon en Dave Mustaine á persoa ideal para pecha-la formación. O primeiro paso foi a gravación do tema para a primeira entrega de Metal Massacre. O elixido sería Hit the Lights, proveniente da anterior banda de Hetfield, Leather Charm, nunha versión bastante afastada da que un ano máis tarde aparecería no primeiro álbum oficial do grupo. O debut de Metallica en directo tería lugar o 14 de marzo de 1982 no club Radio City de Anaheim, nunha actuación na que a falta de táboas sobre o escenario ocasionou serios problemas á banda. Dúas semanas máis tarde terían a oportunidade de emenda-lo seu erro abrindo dous noites seguidas para os inglesas Saxon no Whiskey-A-Go-Go dos Ánxeles. Como curiosidade, cabe dicir que dentro do libreto de Garage Inc poden se encontrar reproducidas nótalas que o propio Ulrich tomou naquel momento sobre a marcha destes dous concertos, incluíndo os setlists de ambas noites e as impresións do batería sobre a marcha das mesmas.

Coa edición de Metal Massacre no mes de xuño, o grupo, tras renegar da versión de Hit the Lights aparecida no mesmo, por se atopar completamente desfasada do que constituía o seu novo son, decide grava-la súa primeira demo, titulada Non Life 'till Leather probablemente nunha alusión ó disco de Motörhead Non Life 'till Hammersmith. Sete temas formarían parte desta demo, entre as que se atopaba unha versión moito máis potente e acelerada de Hit the Lights, conseguindo en xeral grandes críticas por parte da prensa especializada. Cunha axenda de concertos cada vez máis poboada, Hetfield e Ulrich comezan a se suxeri-la substitución de Ron debido á súa falta de interese no grupo, á vez que empezan a aparece-los problemas con Dave Mustaine derivados dun carácter extremadamente violento unido ó consumo extremo de alcol e drogas de toda clase. Coñecedor da necesidade de Metallica de recrutar un novo baxista, Brian Slagel recomenda a Lars e James que vexan en directo á banda Trauma, que remataba de editar un dos seus temas na segunda entrega de Metal Massacre. Hetfield e Ulrich quedarían totalmente impresionados coa destreza e presenza no escenario do seu baxista, Cliff Burton, ofrecéndolle inmediatamente o entrar a formar parte de Metallica, o cal sería inicialmente rexeitado por Burton.

Aínda con McGovney nas súas fías, a banda gravaría o 29 de novembro do mesmo ano unha demo en directo no The Waldorf de San Francisco, que recibiría o nome de Live Metal Up Your Ass e na que estrearían o tema Whiplash, inédito ata entón. O concerto tería como abreconcertos a Exodus, cuxo guitarra solista, un xove Kirk Hammett, causaría unha grande impresión no tándem Hetfield-Ulrich, que ante os crecentes problemas con Mustaine, comeza a consideralo como un substitúo perfecto. Pouco tempo despois tería lugar a expulsión efectiva de Ron McGovney ante a aceptación de Burton da proposta de se unir a Metallica. A única condición non negociable que pon o baxista é que a banda trasládese a San Francisco, onde os novos sons thrasheros comezaban a ter unha lexión de seguidores que recibiron o nome de Bay Area Bangers.

A principios de 1983 o representante e promotor de concertos Johnny Zazula ponse en contacto co grupo para lles ofrecer un traslado a Nova , coa idea de organizar varios concertos na Costa Oeste, e se todo marchaba ben, gravar un álbum. Tras acepta-la oferta, Metallica inicia a viaxe o 1 de abril, e tras atravesar todo o país, fixan o seu novo lugar de residencia no The Music Building de Yonkers, un edificio no que cohabitaban con varias bandas de rock, entre as que se atopaba Anthrax, o que supuxo o inicio dunha gran relación de amizade e camaradería. Ós dez días da súa chegada a Nova , a situación con Dave Mustaine faise completamente insostible, co que Hetfield e Ulrich sorprenden a un Mustaine recentemente esperto lle anunciando que estaba fóra do grupo e que nun breve prazo saía o autobús que reservaran para a súa voltada a casa^[2]. Para algúns, o factor que foi finalmente decisivo para a expulsión de Mustaine foi o accidente de furgoneta que este provocou ó conducir borracho no traxecto que levou ó grupo de San Francisco a Nova ^[3] . De forma simultánea á expulsión, Kirk Hammett deixaba Exodus e dispúñase a saír cara Nova , chegando esa mesma noite a altas horas da madrugada. Alumno de Joe Satriani^[4], Hammett introduciría un son máis melódico, técnico e estilizado en Metallica, que se faría patente a partir do segundo álbum do grupo, posto que o primeiro estaba composto na súa totalidade no momento da súa entrada. O debut do novo guitarrista tería lugar no neoiorquino Showplace abrindo para The Rods.

Tras un mes de ensaios con Hammett, Metallica entraría finalmente o 10 de maio nos Music America Studios para grava-lo seu primeiro álbum. O tracklisting sería practicamente igual que o de Non Life 'til Leather, incluíndo como novidades o tema Whiplash, xa aparecido en Live Metal Up Your Ass e o só de baixo que Burton adoitaba executar nos concertos^[5], baixo o nome de Anesthesia - Pulling Teeth. Ademais, tamén se incluiría unha versión remozada do tema The Mechanix, engadindo novos riffs e a rebautizando como The Four Horsemen. A produción correría a cargo de Paul Curcio, propietario dos estudios e enxeñeiro residente, levantando o seu traballo suspicacias por parte do grupo debido á diferenza de criterios con respecto ó son do álbum. Tras seis semanas de traballo, o primeiro traballo de Metallica sería lanzado no mes de xullo baixo o nome Kill'em All. Dito nome ("Matalos a Todos") proviña do enfado que produciu no grupo a negativa de diversas distribuidoras de discos a comercializa-lo álbum co título que o grupo quería lle dar, Metal Up Your Ass ("Metal polo Cu"). Zazula, incapaz de atopar unha compañía discográfica interesada en publica-lo disco, optou finalmente pola fundación dun selo propio, Megaforce Records. Conseguiuse a cifra de 17.000 copias vendidas nas dúas primeiras semanas^[6], e sobre todo, Kill'em All contribuíu notablemente a estende-la boa reputación de Metallica, recibindo unha avalancha de críticas favorables por parte da prensa especializada, que xa comezaba a velos como os iniciadores dunha nova corrente dentro do mundo do metal.

Como forma de promoción, Johnny Zazula organizaría un tour conxunto con Raven por toda a xeografía estadounidense, constando de 35 datas e bautizado como Kill'em All For One Tour. Posteriormente, e tras varios concertos en San Francisco, Nova e Boston, e practicamente coincidindo coa edición en Europa do singel Jump in the Fire por parte de Music for Nations, o 3 de febreiro de 1984 se inicia a xira europea Seven Dates of Hell, na que se encargan de abrir para os inglesas Venom, tendo como momento cumio a participación no Aardshock Festival en Holanda, tocando ante máis de 5000 persoas, a audiencia máis grande que tiveran ata o momento.

Rematada a súa primeira xira europea, Metallica entraría o 20 de febreiro nos Sweet Silence Studios de Copenhaguen para a gravación do seu segundo álbum, recaendo todo o peso da produción no Enxeñeiro residente Fleming Rasmussen, quen xa traballara anteriormente con pesos pesados como Mercyful Fate e Rainbow. O axustado orzamento do que Zazula dispuña converteuse no principal problema durante a gravación do álbum, que transcorreu a un ritmo frenético durante menos dun mes, quedando finalizada o 14 de marzo, e se vendo só interrompida polo errado tour Hell On Earth xunto a The Rods e Exciter, finalmente cancelado pola escasa venda de entradas. Con este novo traballo, Metallica tería que afrontar por primeira vez críticas provenientes dos seus propios fans debido á filtración de catro temas do álbum en forma de demo de traballo, concretamente Fight Fire With Fire, Creeping Death, Ride the Lightning e a experimental e instrumental When Hell Freezes Over, primeiro nome da despois coñecida como The Call of Ktulu. Á considerable evolución amosada nestes temas uníase o rumor latente de que o grupo estaba traballando nunha balada, o que provocou certo lea dentro do sector máis hardcore dos fans do grupo.

Ride the Lightning, nome que recibiría finalmente o segundo álbum de Metallica, suporía todo un cambio no son da banda, que se internaba en terreos moito máis melódicos e sinfónicos. Os labores de composición contaron coa colaboración de Burton e Hammett, incluíndo este último certos riffs da súa época en Exodus, como no caso de Creeping Death, que no seu interludio tomaba o riff e a liña vogal do tema Die By His Hand. O tema máis controvertido do álbum sería a balada de tinturas suicidas Fade to Black, escrito por Hetfield inspirándose no roubo de equipo que a banda sufriu o 14 de xaneiro daquel mesmo ano ^[7], e visto por certa parte dos primeiros seguidores como unha traizón por parte da banda, á que atilaron abertamente como "vendidos".

A primeira aparición da banda nos escenarios trala gravación tería lugar en dous sold-out no londiniense Marquee, tralo cal se farían diversos concertos por Alemaña, Holanda e Bélxica. O momento máis importante deste tour chegaría o 3 de agosto no Roseland de Nova , onde terían un primeiro contacto co selo Elektra, e no cal, tralo concerto, iniciarían as negociacións con Peter Mensch e Cliff Burnstein a axencia de management Q-Prime, a cal finalmente remataría mercando o contrato de Metallica a Johny Zazula. Probablemente este feito fomentaría as conversas da banda con Elektra, que remataría os fichando o 12 de setembro, tras asinar un contrato en que se outorgaba ó grupo un absoluto control artístico sobre a súa carreira.

O primeiro movemento de Elektra tras recrutar a Metallica sería reeditar Ride the Lightning baixo o seu selo o 19 de novembro, á vez que Music For Nations, coa que Zazula tiña un acordo aínda vixente trala fichaxe por Elektra, edita en Europa o single Creeping Death, que contería a suite The Garage Days Revisited, formada polas versións Am I Evil? de Diamond Head e Blitzkrieg do grupo do mesmo nome. Á súa vez, iníciase un novo tour europeo, esta vez coordinado por Q Prime con Robert Allen como director da xira, que dá comezo na francesa cidade de Rusen o 16 de novembro e finaliza no London Lyceum de Londres o 20 de decembro tras visitar Francia, Alemaña, Dinamarca, Suecia, Suíza, Italia, Finlandia e Inglaterra cun enorme éxito de público.

Finalizada a xira europea, e tras un descanso durante o Nadal, Metallica inicia o 11 de xaneiro de 1985 un tour polos Estados Unidos e o Canadá xunto ós seus colegas de Armored Saint, a cuxo cantante, John Bush, xa tentaran fichar en varias ocasións con anterioridade, e os WASP de Blackie Lawless, con quen a banda tivo varios roces debido ó suposto ego dese artista. Sería durante esta xira cando a banda comeza a ser coñecida como Alcólica polos seus excesos co alcol. A isto uniríase o cartel que colocaron no autobús, Non se ría, señor. A súa filla está probablemente dentro, que daba unha idea da actitude desenfadada do grupo. Tras máis de tres meses na estrada, a xira tería o seu final no Starry Night Club de Portland.

Pasados 2 anos de xira, volveron a Copenhaguen, ó mesmo estudo onde se gravou Ride The Lightning (Sweet Silence). De aquí xurdiu Master Of Puppets, que é considerado por algúns como a obra mestra do thrash, e cuxa canción principal titulada igual có álbum está valorada por moitos fans como a mellor canción da banda. Na xira do Master of Puppets, cando o autobús circulaba polas xeadas estradas suecas e Cliff Burton se atopaba durmindo na liteira asignada a Kirk Hammett, repentinamente o autobús envorcou e caeu sobre o corpo do baxista Cliff Burton, tras saír despedido pola xanela, causando a morte instantánea o 27 de setembro de 1986. No seu funeral, escoitouse o tema Orion.

A súa morte provocou a suspensión da xira da banda, e a retirada dos tres membros restantes para pensa-lo seu futuro. Finalmente decidiron continuar coa carreira musical da banda, e recrutaron ó baxista Jason Newsted no posto do desaparecido Cliff Burton. Ó ano seguinte a banda volvería a Europa para completa-la xira co seu novo baxista.

En 1987 lanzaron un pequeno álbum de versións dos grupos que os influíron titulado "Garage Days Re-Visited" para introducir a Newsted ós fans, e en 1988 lanzaron novo disco titulado "...And Justice for All". Este é o seu álbum máis escuro, cun son dominado por ritmos de batería densos e moi acelerados, de gran complexidade, e cun ritmo de baixo igual de contundente. Pese ó que podería asemellar é un traballo máis melódico cós seus predecesores, cun ambiente absolutamente negativo, e unhas letras máis próximas á crítica social, política e incluso ecolóxica ("Blackened"). Destacan os temas "One" (foi o primeiro videoclip gravado pola banda, recollendo escenas da película Johnny colleu o seu fusil), "To Live Is to Die" (dedicado a Cliff Burton baseándose nos bosquexos dunha canción que se atopaba compoñendo e aínda que é un tema instrumental, óese un poema que foi composto polo finado baxista), "...And Justice for All" e "Blackened".

O seu seguinte traballo faríase agardar ata o ano 1991. Aínda que o álbum non ten nome, e é frecuentemente e oficialmente chamado "Metallica," é mellor coñecido como "The Black Álbum" (O Álbum Negro). Foi producido por Bob Rock. Con cancións como "Enter Sandman", "Holier than Thou", "Sad but True", "The Unforgiven" e "Nothing Else Matters", vendeu máis de 500.000 copias na súa primeira semana nos Estados Unidos, sendo polo tanto un dos máis vendidos de todo o heavy metal ^{[Cómpre referencia]}. Só nos Estados Unidos, a RIAA certifica 14 millóns de copias vendidas dende a súa saída á rúa. Logo disto, a banda realizou a xira Wherever I may roam, que durou 2 anos. Despois desta xira, iniciouse un novo tour xunto a Guns n' Roses, o outro grupo rock que por entón era un éxito. Durante a xira, en Montreal, Canadá, a actuación de Guns & Roses foi suspendida e a posterior actuación de Metallica rematou abruptamente cando durante a canción Fade To Black un lume artificial explotou debaixo de James Hetfield, deixándoo con graves queimaduras. Estes dous feitos provocaron a ira dos fans que causaron violentos escachizamentos.

O Black Álbum marcaría un punto de inflexión na carreira musical de Metallica, e os seus dous discos consecutivos titulados "Load" (1996) e "Reload" (1997), de estilos idénticos entre si, están totalmente dominados por un son que moitos antigos seguidores consideraron como comercial e moi domesticado con letras máis suaves, nun estilo máis próximo ó rock alternativo que triunfaba naquela época. Quizais o cambio máis chocante para os seus fans foi o cambio de Ficheiro: cortaron as melenas e cambiaron o facilmente recoñecible logotipo que identificaba a Metallica. O éxito de ámbolos dous álbums foi case tan contundente como o do Black Álbum, convertendo en fans da banda a toda unha nova xeración de adolescentes, ó mesmo tempo que moitos dos seus antigos fans víanse en gran medida "traizoados" pola nova dirección tomada polo grupo, o que dende entón leva alimentando unha gran polémica. Nos Grammys entraron por primeira vez na categoría Heavy Rock en vez de Heavy Metal, como ocorría antes do mencionado "Load". Ese mesmo ano a banda Finlandesa Apocalyptica debutou co seu tributo a Metallica "Plays Metallica by Four Cellos", que era basicamente un álbum con covers de Metallica interpretados unicamente con Cellos.

En 1998 realizarían un novo traballo similar ó "Garage Days Re-Visited" titulado "Garage Inc.", aínda que esta vez sería un álbum dobre cargado de versións de temas de estilos bastante diversos que influíron na banda na súa xa dilatada carreira. Mentres que o disco 1 tiña covers gravados para o lanzamento do álbum, o disco 2 contiña íntegros o Garage Days Revisited proveniente do singre de Creeping Death, e o Garage Days Re-revisited, ademais de varias versións provenientes de caras B e un extracto do concerto de versións de Motörhead que Metallica deu no 50 aniversario de Lemmy o 4 de decembro de 1995 no Whiskey-A-Go-Go.

Ó ano seguinte gravarían nun concerto en directo o "Symphony and Metallica" en colaboración coa Orquestra Sinfónica de San Francisco, dirixida por Michael Kamen, quen tamén dirixiu as orquestras do concerto "The Wall" en Berlín e "A concert for George". Neste álbum dobre experiméntase a mestura entre música de cancións de Metallica con arranxos orquestrais. Ademais, presentaríanse dous novos temas especialmente compostos para a ocasión, Non Leaf Clover e - Fumean, se extraendo o primeiro deles como segundo singre do disco.

En abril de 2000, Metallica demandou a Napster, a compañía que lanzou o programa homónimo que permitía o intercambio de música en formato MP3, por violación dos dereitos de autor e crime organizado, pois unha versión da canción, aínda en proceso para a película Misión Imposible II escoitábase na radio dos Estados Unidos. Dúas semanas despois, Ir. Dre tamén demandaba a Napster. En 1999, Napster xa fora acusada pola RIAA de violar leis de propiedade intelectual e servir de asilo para a piratería musical en Internet, ademais de que algunhas universidades chamaran a prohibir a Napster, pois diminuía a velocidade das súas redes.

En 2001 o baxista Jason Newsted, quen anteriormente (período Loade-Reload) tivera serias discusións cos demais integrantes sobre os seus proxectos fóra do grupo, abandonaría Metallica alegando desgaste físico e motivos persoais. Pouco tempo despois, na controvertida entrevista realizada por Playboy ^[8] a tódolos membros da banda por separado varios meses antes a marcha de Jason, descubriríase que unha gran parte a marcha do baxista viña fundamentada pola rotunda negativa de Hetfield á publicación do disco de Echobrain, a banda alternativa de Newsted. Tras un longo casting en busca de substituto, sería substituído por Robert Trujillo, quen foi baxista de Suicidal Tendencies (banda hardcore de Venice) e baxista de Ozzy Osbourne. Cabe resaltar que Jason Newsted, tras deixar Metallica, pertenceu durante un tempo á banda de Ozzy. Este mesmo ano se crea a banda tributo satírica, Beatallica, a cal fusiona a música de The Beatles e Metallica. Eles tiveron un problema legal con Sony, que ten os dereitos sobre o material dos Beatles, pero foron axudados por Lars Ulrich ^[9].

A banda volvería ó panorama musical internacional en 2003, con novo traballo de estudo titulado "St. Anger" e repetindo no posto de produtor Bob Rock, quen ademais toca o baixo no álbum. Fieis á súa pauta de evolucionar con cada novo álbum, en "St. Anger" mestúranse os ritmos puramente thrash con melodías moi características do denominado Nu-Metal, sen abandona-lo factor comercial que tanta polémica xerou en torno á súa figura nos últimos 10 anos e que novamente lle reportou grandes éxitos de vendas. Como peculiaridades do disco destaca a ausencia absoluta de sos de guitarra, e un son da caixa da batería totalmente novedoso e igualmente polémico que podería se comparar cun tambor metálico.

No 2004 lanzaríase o documental "Some kind of monster", que narra a produción do "St. Anger" en medio de discusións e problemas logo da saída de Jason e da rehabilitación de James Hetfield, de quen xa se coñecía a súa paixón polo alcol. Hetfield entrara ó alcolismo despois dun viaxe a Siberia, onde segundo el a súa única bebida era o vodka. No documental fan aparición Jason Newsted e a súa banda Echobrain (Lars e Kirk acoden a unha das súas presentacións) e o guitarrista dos primeiros días, Dave Mustaine, quen ten unha emotiva conversa con Lars sobre o seu despido e a súa carreira con Megadeth opacada por Metallica.

Dende febreiro de 2006 Metallica conta con Rick Rubin^[10], como produtor do novo disco, substituíndo a Bob Rock.

Metallica vendeu mais de 160 millóns de discos en todo o planeta e pertence ó paseo da fama en Hollywood. Tamén este ano Kirk e James aparecerán no programa Metalocalypse e a banda enteira nos Simpsons.

• James Hetfield - Voz, Guitarra rítmica (1981-presente)
• Lars Ulrich - Batería (1981-presente)
• Kirk Hammett - Guitarra líder, Coros (1983-presente); ex-Exodus
• Robert Trujillo - Baixo, Coros (2003-presente); ex-Suicidal Tendencies, Ozzy Osbourne e Infectious Grooves

• Jason Newsted - Baixo (1987-2001); ex-Flotsam and Jetsam; ex-Echobrain; Voivod (2001-presente)
• Cliff Burton † - Baixo (1982-1986)
• Dave Mustaine - Guitarra líder (1981-1983); Megadeth (1983-presente)
• Ron McGovney - Baixo (1982-1983)
• Lloyd Grant - Guitarra líder (1981)

• Non Life 'til Leather (Bay Area Trashers) (1982)
• Live Metal Up Your Ass (1982)
• Garage Days Re-Revisited (The $5.98 E.P.) (1987)
• Some Kind of Monster (2003)
• The Unnamed Feeling (2003)
• Beyond Magnetic (2011)

• Cliff'em All! (The $19.98 Home Vide) (1987) VHS e DVD
• 2 of One (1989) VHS
• A Year and a Half in the Life of...Part 1 & 2 (1992) VHS e DVD
• Cunning Stunts (1998) VHS e DVD
• S&M (1999) VHS e DVD
• Classic Albums: Metallica - Metallica (2001) DVD
• Metallica: Some Kind of Monster (2005) DVD

• Live Sh*t: Binge & Purgue (1992) VHS e DVD
• The Good, the Bad and the Live (1990)
• Re-Fuel (1999)
• Garage Days (1999)
• Firo of the Day (1999)
• S&M (2000)
• Limited-Edition Vinyl (0001/5000) (2004)

• "The Mechanix" nome demo de The Four Horsemen, apareceu no demo "Non Life 'till Leather". Foi lanzada co mesmo nome por Dave Mustaine e Megadeth.
• "When Hell Freezes Over" nome demo de The Call of Ktulu.
• "Moudly" nome demo de Firo of the Day. Apareceu no singre de "Firo of the Day".
• "F.Ou.B.D. (Fell on black days)" nome demo de Until it Sleeps. Apareceu no singre de "Until it Sleeps".
• "Streamline" nome demo de Wasting my Te ha.
• "Outlaw" nome demo de Outlaw Torn.
• "Bitch" nome demo de Ain't My Bitch.
• "Loade" nome demo de King Nothing.
• "Mine Eyes" nome demo de Low Man's Lyric.
• "Skimpy" nome demo de Carpe Diem Baby.
• "Memory" nome demo de The Memory Remains.
• "Fuel for Fire" nome demo de Fuel con diferente letra, usada no soundtrack de Nascar.
• "Plod" nome demo de - Fumean.
• "Dead Kennedy Rolls", tema demo das sesións de composición de St Anger. Aparecido nun vídeo de www.metallica.com.^[11] Finalmente non formou parte do tracklist.
• "Temptation" tema demo das sesións de composición de St Anger, aparece no DVD "Some Kind of Monster". Finalmente non formou parte do tracklist.
• "Shadow of the Cross" tema demo das sesións de composición de St Anger. Finalmente non formou parte do tracklist.

• "Nothing Else Matters (elevator)", versión de "Nothing Else Matters" totalmente acústica sen batería e con orquestra de fondo. Apareceu no singxelo de Sad But True.
• "The Outlaw Torn (Unencumbered by Manufacturing Restrictions)" versión estendida de "The Oulaw Torn". Apareceu no demo de The Memory Remains.
• "I Disappear" para a película Mission Imposible 2.
• "Little Boy You're Going To Hell" para a película de South Park.
• "For Whom the Bell Tolls (The Irony of It All)" con DJ Spooky, para Spawn.
• "We Did It Again" feat. Ja Rule para o soundtrack de Biker Boyz.
• "53rd and 3rd" e "Commando" para We're A Happy Family: A Tribute to the Ramones. Tamén gravaron "Cretin Hop", "Commando", "Today Your Love, Tomorrow the World", "Now I Wanna Sniff Some Glue" e "We're a Happy Family" pero non apareceron no álbum, só nalgúns sinxelos.
• "Satan" de Kirk Hammett con Orbital para o soundtrack de Spawn.
• "Trinity" de Kirk Hammett con Robert Randolph e Santana para o álbum All That I Am.
• "Don't You Think This Outlaw Bit's Doe Gone Out Of Hand" de James Hetfield para I've Always Been Crazy: A Tribute to Waylon Jennings.
• "Man or Ash" de James Hetfield con Corrosion of Conformity para o álbum de Corrosion of Conformity Wiseblood.
• "Twist of Cain" de James Hetfield con Danzig para o seu álbum.
• "Afraid of the Dark" para The Simpsons.
• "The New Song" canción nova estreada o 6/6/06 en Alemaña, probablemente formase parte do tracklist do novo álbum. Tamén é chamada "Death is not the end".
• "The Other New Song" canción nova estreada o 12/8/06 no Xapón, probablemente formase parte do tracklist do novo álbum. Tamén é chamada "New Song II".

• 1989 - One (Dir. Michael Salomon & Bill Pope)
• 1991 - Enter Sandman (Dir. Wayne Isham)
• 1991 - The Unforgiven (Dir. Matt Mahurin)
• 1992 - Nothing Else Matters (Dir. Adam Dubin)
• 1992 - Wherever I May Roam (Dir. Wayne Isham)
• 1992 - Sad But True (Dir. Wayne Isham)
• 1996 - Until It Sleeps (Dir. Samuel Bayer)
• 1996 - Firo of the Day (Dir. Anton Corbijn)
• 1996 - Mama Said (Dir. Anton Corbijn)
• 1997 - King Nothing (Dir. Matt Mahurin)
• 1997 - The Memory Remains (Dir. Paul Andresen)
• 1998 - The Unforgiven II (Dir. Matt Mahurin)
• 1998 - Fuel (Dir. Wayne Isham)
• 1998 - Turn the Pague (Dir. Jonas Akerlund )
• 1999 - Whiskey in the Jar (Dir. Jonas Akerlund )
• 1999 - Non Leaf Clover (Slice & Di e Mestre Edit) (Dir. Wayne Isham )
• 2000 - I Disappear (Dir. Wayne Isham)
• 2003 - St. Anger (Dir. The Malloy Brothers)
• 2003 - Frantic (Dir. Wayne Isham)
• 2003 - The Unnamed Feeling (Dir. The Malloy Brothers)
• 2004 - Some Kind of Monster

Premios Grammy:

• 1989: Mellor execución Metal - "One"
• 1991: Mellor execución Metal - "Stone Cold Crazy"
• 1992: Mellor execución Metal con vogal - Metallica (The Black Álbum)
• 1999: Mellor execución Metal - "Better than You"
• 2000: Mellor execución Metal - "Whiskey in the Jar"
• 2001: Mellor execución Rock instrumental - "The Call of Ktulu"
• 2004: Mellor execución Metal - "St. Anger"

MTV Vídeo Music Awards:

• 1992: Mellor vídeo Metal - Enter Sandman
• 1996: Mellor vídeo Metal - Until it Sleeps

American Music Awards:

• 1996: Artista Heavy Metal favorito: Metallica - ReLoad
• 1996: Canción Metal favorita - Until it Sleeps

Bammies:

• Batería destacado: Lars Ulrich
• Álbum Metal destacado: ReLoad

BillBoard Music Awards:

• 1997: Artista do ano: Metallica (RIAA Diamond Award)

Premios Governor's:

• 2004: Governor's Award - Metallica

Premios Kerrang!:

• 2003: Paseo da fama