Larinxe

Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo.

Larinxe
Anatomía da larinxe, vista anterolateral
Imaxe endoscópica da larinxe

A larinxe é un tubo músculo cartilaxinoso da parte superior do aparello respiratorio e órgano esencial na fonación. Forma parte do eixo visceral do pescozo, localizada na liña media, por diante da farinxe, de tal maneira que a parede posterior da larinxe está pegada á parte anterior do esófago. Os aneis cartilaxinosos da larinxe mantéñena sempre aberta, pero a estrutura péchase durante a deglutición para evitar broncoaspiracións. Máis concretamente é unha cartilaxe larínxea denominada epiglote a encargada desta acción.

Esténdese dende a segunda ou terceira vértebra cervical ata a sexta, punto no que comeza a traquea. Mantense nesta posición debido a que está unida ó hioide, á lingua, á base do cranio, á farinxe e a que se continúa coa traquea.

Relacións anteriores:

• Músculo cutáneo do pescozo, envolto na fascia superficial do pescozo.
• Veas xugulares anteriores, unidas entre si por unha anastomose.
• Músculos infrahioides: esternohioide, esternotirohioide, tirohioide, omohioide.
• Lóbulo piramidal da glándula tiroide. Este lóbulo é inconstante.

Relacións laterais:

• Paquete vasculonervioso do pescozo: arteria carótide común, vea xugular interna e nervio vago.
• Arteria tiroide superior.
• Nervio larínxeo superior.
• Nervio larínxeo inferior.
• Lóbulos da glándula tiroide.

Relación posterior:

• Esófago.

Presenta nove cartilaxes, unhas son únicas: tiroide, cricoide e epiglote, e outras dobres: aritenoides, cuneiformes e corniculados. Pode haber outras cartilaxes que, a diferenza destas, son inconstantes: son os tritíceos e os sesamoides.

Hai dúas articulacións larínxeas móbiles: a articulación cricotiroide (plana, só permite pequenos desprazamentos) e a articulación cricoaritenoide (tipo trocoide, permite desprazamento e rotación; é a articulación da tensión das cordas vocais).

A primeira delas establécese entre a cartilaxe cricoide (na confluencia da lámina co anel cricoide) e as hastas menores da cartilaxe tiroide. A segunda, cricoaritenoide, establécese sobre a superficie superior do anel cricoide e a base das cartilaxes aritenoides.

Existe unha terceira articulación larínxea, pero non é móbil. Trátase da articulación aritenocorniculada, entre as cartilaxes aritenoides e os corniculados.

• Membrana tirohioide: une a tiroide ó óso hioide. Os bordos laterais son os ligamentos tirohioides laterais. A membrana está perforada polo ramo interno do nervio larínxeo superior e polos vasos larínxeos superiores.
• Membrana cricotiroide: une tiroide e cricoide.
• Membrana cricotraqueal: une o cricoide ó primeiro anel traqueal.
• Ligamento glosoepiglótico.
• Ligamento hioepiglótico.
• Ligamentos aritenoepiglóticos.
• Ligamento tiroepiglótico.
• Ligamentos tiroaritenoides superior e inferior.
• Membrana fibroelástica.

• Músculo cricotiroide ou tensor das cordas vocais.
• Músculo cricoaritenoide posterior ou dilatador da glote.
• Músculo tiroaritenoide interno ou vocal.
• Músculo tiroaritenoide externo.
• Músculo ariaritenoide ou interaritenoide.
• Músculo cricoaritenoide lateral.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Larinxe

• estridor
• farinxe
• larinxite