Betanzos

Betanzos

Brasón
Localización
43°16′45″N 8°12′38″O / 43.2792, -8.2106
Estado	España
Comunidade autónoma	Galicia
Provincia	Provincia da Coruña
Capital	Betanzos
Poboación
Poboación	13.082 (2023) (540,8 hab./km²)
Xeografía
Parte de	Betanzos Mancomunidade de municipios da área da Coruña
Superficie	24,19 km²
Altitude	36 m
Comparte fronteira con	Abegondo Coirós Paderne Bergondo Oza-Cesuras
Santo padrón	Roque de Montpellier
Organización política
• Alcalde	Ramón García Vázquez
Eleccións municipais en Betanzos
Identificador descritivo
Código postal	15300
Fuso horario	UTC+01:00
Código INE	15009
Páxina web	betanzos.es

Betanzos é un concello e cidade da provincia da Coruña, que pertence á comarca de Betanzos. Segundo o IGE no ano 2017 tiña 12.941 habitantes (13.352 no 2015, 13.673 no 2010).

Betanzos foi unha vila creada polo rei Afonso IX, tras aceptar en 1219 o traspaso da poboación de Betanzos O Vello ao lugar de Castro de Untia.^[1] Betanzos viviu o seu auxe no baixo medievo, medrando polo comercio da pesca, o viño e dos fornos, e nela instauráronse fidalguías e gremios importantes.^[2] Foi declarada cidade do Reino de Galicia polo rei Henrique IV en 1465.^[1] Betanzos foi capital de provincia entre os séculos XVI e XVIII. As casas de Fonte de Unta, as súas murallas e portas, as súas igrexas como as de San Francisco e Azougue, a Torre de Lanzós ou a Torre do reloxo na igrexa de Santiago fan que sexa a referencia galega do gótico e unha cidade declarada conxunto histórico-artístico.^[3]

Outro patrimonio de interese de Betanzos son as súas igrexas románicas de Brabío, Pontellas ou Tiobre; os edificios neoclásicos de San Antonio de Padua, o Arquivo do Reino de Galicia ou o pazo de Piadela; e conxuntos modernistas como a Casa Núñez, a escola de García Naveira ou o Parque do Pasatempo.

A súa ría, coa súa marisma, e os ríos Mendo e Mandeo, que pasan por Betanzos e bordean a cidade, son parte da zona especial de conservación (ZEC) Betanzos - Mandeo. A ribeira de Piadela e a súa parte do encoro forman parte do ZEC Encoro de Abegondo - Cecebre. Destacan destes espazos a súa diversidade de ribeira, e da marisma no caso do Betanzos-Mandeo. Betanzos forma parte da reserva da biosfera das Mariñas Coruñesas e Terras do Mandeo.

O xentilicio é betanceiro,^[4] brigantino^[5] ou popularmente garelo.^{[Cómpre referencia]}

O concello de Betanzos ocupa unha extensión de 24,19 km², polo que é un dos máis pequenos da provincia. Conta con 7 parroquias. O concello encabeza a Comarca de Betanzos e está situado no seu norte, onde comeza a ría de Betanzos. A ambos os lados da ría, polo norte, ten os concellos de Bergondo (dirección noroeste) e Paderne, (dirección nordés). Despois, Betanzos linda polo leste con Coirós, ao sueste e sur con Oza-Cesuras e polo sur e oeste con Abegondo.

A N-VI atravesa Betanzos vindo de Lugo cara á Coruña. Esta estrada nacional desvíase como Avenida de Castela xa en Coirós e chega ata Betanzos. A mesma N-VI ten unha saída en San Pedro das Viñas que a conecta con Betanzos polo oeste. Igualmente, ao centro de Betanzos chegan a AC-542, vindo do Mesón do Vento, e a AC-840, vindo de Melide. Ademais, a A-641 conecta Betanzos con Ferrol. A Avenida da Coruña conecta o centro de Betanzos coa N-VI ao seu paso xa por San Pedro das Viñas. Outras estradas secundarias que atravesan Betanzos son a A-161, que sae desde San Pedro das Viñas cara a Bergondo, e a DP-0105, que pasa por Montellos vindo desde Limiñón cara a Cortiñán.

A autovía do Noroeste A-6, percorre o concello de leste a oeste conectando Lugo coa Coruña. Esta autovía enlaza coa AP-9 en Piadela, arredor do encoro de Cecebre.

Betanzos atópase no final dunha zona de depresión fluvial, onde comeza a abrirse a ría homónima, case ao nivel do mar. A vila de Betanzos levántase nun outeiro entre os ríos Mendo e Mandeo, antes da súa confluencia, entre os 22 e 35 metros de altitude. A pendente das abas dos montes arredor destes ríos acentúase canto máis se achegan á vila. Con todo, a máxima altitude no concello non supera os 160 metros. En Tiobre, Requián ou Brabío acádanse os puntos máis altos, que están entre os 140 e 160 m. En Piadela, en dirección ao encoro, descende tamén a pendente ata chegar aos 40 metros.

Está atravesado polos ríos Mandeo, Mendo e Mero. No propio centro de Betanzos xúntanse estes dous ríos Mandeo e Mendo para formar a cabeceira da ría de Betanzos. Un rego, o de Carañas, descende de Tiobre ata o Mandeo, xa preto da confluencia deste co Mendo.

O río Mero fai de linde de Betanzos, en Piadela, con Abegondo. Ese río chega á cabeceira do encoro en termos municipais, que ten unha parte da cabeceira leste do encoro.

Betanzos atópase na serie de Ordes, no complexo paraautóctono da zona de Galicia-Trás-os-Montes. A área que abrangue está formada por grauvacas e metapelitas formadas entre o Neoproterozoico e o Paleozoico. Nalgunha pequena área de Requián e Brabío aparecen grafoneis. En pequenas áreas que seguen un patrón de norte a sur desde Tiobre, a Betanzos e Brabío, aparecen anfibolitas.^[6]

A zona de esteiro da ría de Betanzos que se atopa dentro do concello é unha marisma formada sobre dun recheo do Holoceno nas cuncas fluviais dos ríos Mendo e Mandeo.^[6]

Censo Total	12.941 (2017)
Menores de 15 anos	1.701 (13.14 %)
Entre 16 e 64 anos	8.148 (62.96 %)
Maiores de 65 anos	3.092 (23.89 %)

A poboación de Betanzos no 2017 era de 12.941 habitantes, dos cales 6.805 eran mulleres e 6.136 homes. O concello ten unha alta densidade de poboación (420,71 hab./km²) debido ao seu pequeno tamaño. O 78,7% da poboación atópase en Betanzos, que é o núcleo urbano do concello. Despois de Betanzos, as maiores poboacións son as de Piadela e Requián.^[7]

Entre 1900 e 1920 experimentou un leve descenso de poboación, rexistrándose nos anos vinte o seu mínimo (8.709 habitantes). Entre 1920 e 1950 tivo lugar a fase de maior crecemento, aínda que dende esta última década ata 1970 se produciu un novo retroceso demográfico.

Desde o ano 1970 xurdiu unha recuperación de efectivos motivada por unha nova reorientación das actividades agrarias e un incremento das funcións urbanas. Entre 1991 e 2009 o incremento da poboación foi dun 14,67%. O saldo vexetativo era xa practicamente cero no período 1979-1983, con taxas de natalidade e mortalidade ao redor de 10 por mil. Nas últimas dúas décadas a mortalidade ascendeu e a poboación diminuíu lixeiramente. Nos últimos anos a taxa de natalidade diminuíu, mentres que a de mortalidade aumentou. Contra 2011 a primeira era dun 9,9 por mil e a segunda elevábase a un 11,4 por mil. A proporción de mozos menores de 16 anos representaba en 2013 un 13,25%, a de entre 16 e 64 anos un 64,22% e a de 65 anos en diante un 22,53%. Así mesmo, existían 91 homes por cada 100 mulleres.

Fonte: INE Atchivo - Gráfica por Wikipedia

Evolución da poboación de Betanzos   Fontes: INE e IGE.
1900	1930	1950	1981	2004	2009	2011	2012	2013	2014	2015	2016	2017	2018	2019	2020	2021	2022	2023
8.948	8.910	10.827	11.383	12.990	13.680	13.537	13.565	13.445	13.352	13.202	12.966	12.941
(Os criterios de rexistro censual variaron entre 1900 e 2004, e os datos do INE e do IGE poden non coincidir.)

Existen indicios de asentamentos castrexos en Betanzos. A ocupación desta aparece documentada coa chegada do Imperio Romano. Nesta época o núcleo principal de poboación que recibía o nome da cidade (Betanzos o Vello) emprazábase en San Martiño de Tiobre, cuxa igrexa matriz consagrou o arcebispo Diego Xelmírez.

En 1219 o rei Afonso IX aprobou o traslado da xente que residía no lugar de Tiobre, o "Betanzos O Vello" ao lugar do castro de Untia. Como relatou o rei na orde de creación da vila, fíxoo por petición popular: ad instantiam et pettitionem habitatorum.^[1] Esa petición viría polas frontes de incursión de normandos ao mando de Horrich ou do propio rei Olaf en 1015. A nova cidade levantouse arredor da área que vai desde a actual praza de Galicia ata a mosteiro de San Francisco. Nese período o Castro de Untia era do Mosteiro de Sobrado e os residentes tíñanlle que facer unha paga da cuarta parte do producido ou pescado na vila, e dar en propiedade a metade das capelas construídas. En 1232 chegou Fernando III o Santo, vido de Sobrado, e asentouse na vila de Betanzos.

En 1295 Betanzos asinou en Valladolid con outras vilas e cidades (como Lugo, León, Zamora, Astorga, Ribadesella, Oviedo, Salamanca ou Viveiro) un acordo de irmandade para negar tributos forzados e apoiarse mutuamente. Nese acordo non participaron cidades como Tui, Compostela ou A Coruña. De feito, nese século as disputas polos portos e a descarga de mercadoría como sal ou viño foi motivo de confrontación coa cidade da Coruña, chegando a ser mediado polo rei Afonso X. Ese rei prohibiría a súa descarga no porto de Betanzos. Nese século e o seguinte, Betanzos viviría enfrontamentos coa armada portuguesa e inglesa, polos seus ataques.^[1]

En 1465 o rei Henrique IV deulle a Betanzos o título de cidade, en gratitude dos servizos prestados a el, e en 1467 os permisos dunha feira franca anual dun mes de duración. Faino pola posición da vila "no levantamento e irmandade de fixestes coas outras cidades, vilas e lugares e fortalezas do meu Reino de Galicia, do que fostes causa e principio por servizo meu".^[1]

Neses séculos XIV e XV Betanzos viviu o seu maior esplendor, coa creación de gremios e confrarías e o aumento das fidalguías. Nese período no que aumentou, tamén en extensión, estivo baixo o amparo da dinastía dos Trastámara.^[9] No século XIV é cando se constrúen os principais conventos e igrexas grazas ao mecenado de Fernán Pérez de Andrade "O Boo" ou se reconstrúen as igrexas de Santa María e Santiago.^[10] Así mesmo, nese período chegou a ter tres hospitais de peregrinos, como o do Espírito Santo, o de San Bartolomeu ou o hospital de San Lázaro para leprosos.^[9]

Un texto de Ordoño II de 911, falando do mosteiro de San Salvador de Cis, relata como paso do camiño compostelá polo castro Xanrozo, en Requián, despois de pasar pola ponte de Beldoña. Afonso V tamén o cita en 1020 ao demarcar un coto do mosteiro de San Estevo de Piadela, nas beiras do río Mero e Limiñón. Outras documentacións de 1160 e 1168 describen como o camiño baixaba cara a ponte das Cascas, a beira do que primeiro foi o mosteiro de San Paio de Xeronzo e logo o de Santa María das Donas, para logo pasar pola Porta da Vila.^[9][10]

Betanzos xogou un papel central na Gran Guerra Irmandiña. Líderes da Irmandade como Afonso de Lanzós ou Joan Branco foron naturais da cidade. Precisamente, en 1465 Henrique IV concedeu á poboación o título de cidade, e en 1467 permitiulle a celebración dunha feira franca anual grazas á mediación de Joan Branco. Grazas a este capitán irmandiño a cidade de Betanzos recuperou o seu voto nas Cortes.

Anos máis tarde, na reorganización territorial dos seus reinos, os Reis Católicos dividiron a antiga provincia de Betanzos en dúas, creando a da Coruña e mantendo a Betanzos como capital de provincia, na que foi a época de maior esplendor da cidade. Ata algún ano entre 1533 ou 1552 ambas as dúas cidades compartían corrixidor e eran da mesma provincia.^[11]

A cidade de Betanzos sufriu o verán de 1569 e o 18 de setembro de 1616 dous importantes incendios.^[1][12] Nese último incendio arderon 262 edificios, entre os cales estaban varios pazos, o hospital de San Cristovo, o convento de San Francisco e a igrexa de Santa María do Azougue.^[1] Diferentes sectores da cidade mobilizáronse para obter as concesións das reconstrucións e refacela.^[2][13]

Eses dous incendios afectaron ao importante sector de fornos, que foron arredor de dez, e que abastecían ás case duascentas panadarías da cidade. A produción dos fornos foi desde o século XIII ata o século XVII de importancia na cidade, xa que abastecía, entre outros, ao exército e a armada na Coruña.^[2]

En 1734 creáronse rexementos de milicias provinciais e a Betanzos asignóuselle unha, que durou ata o 1841.^[1] O 10 de xaneiro de 1809 entraron en Betanzos as tropas inglesas de cara a Coruña a embarcar no porto. A noite anterior ao seu paso por Betanzos evacuouse a xente da cidade e desfixeron as pontes das Cascas e a Nova para evitar a incursión do exército.^[1]

O 16 de xullo de 1812, coa aprobación da nova constitución española, constituíuse o Concello de Betanzos. Entrou en funcións o día 3 de decembro dese ano. En 1833 mudouse a división de Galicia en provincias. Javier de Burgos fixo efectiva en 1834 unha nova división administrativa, extinguíndoa e integrando a antiga provincia de Betanzos na da Coruña.^[1]

O inicio da época industrial en Betanzos comezou coa instalación de fábricas de curtido de coiro a finais do século XVIII. Con ese material elaborábanse calzados ou distribuíase desde portos como o da Coruña cara ás Américas.^[14][15] O decaemento da cidade posterior a este período veríase revitalizado, entre outros, coa chegada do ferrocarril a principios do século XX . Nesa liña cabe resaltar o legado dos legado dos irmáns García Naveira na cidade entre os séculos XIX-XX. Trala súa volta de migración na Arxentina fomentaron as construcións da casa do pobo, as escolas de San Francisco e o Asilo de García Naveira, o sanatorio de San Miguel, o lavadoiro das Cascas e mesmo o parque do Pasatempo.

Desde 1970 o casco antigo de Betanzos está declarado Conxunto Histórico-Artístico.^[3]

Dous irmáns labradores, Juan e Jesús, nados na Ribeira de Betanzos en 1849 e 1853, convertéronse en empresarios na Arxentina, despois de migrar para alí en 1870. Adicáronse na emigración a banca e a conselleiros de diferentes empresas. Tralo seu retorno a Betanzos en 1893, os dous irmáns García Naveira involucráronse en paliar a pobreza e a darlle servizos á cidade. Chegaron a crear unha fundación para iso en 1908. Fomentaron a creación de escolas, como a Xesús García Naveira, asilos e refuxios para discapacitados, como o asilo García Irmáns, melloraron sanatorios, como o de San Miguel e mesmo crearon sindicatos. Entre as obras que financiaron destacan o lavadoiro público das Cascas e o Parque do Pasatempo.^[16]

A praza co seu nome e a estatua dos Irmáns García Naveira no centro de Betanzos conmemoran o seu legado na cidade.

O berce das Irmandades da Fala, que estivo na Coruña, tivo a persoeiros nados en Betanzos, como Xil Casares, involucrados nel. En 1917 as irmandades foron ampliando os seus lugares e crearon un grupo betanceiro liderado por Vales Villamarín. Así, nun pregón que fixeron no seu ano de constitución local poxaron polo galeguismo e pola loita no seu discurso de presentación. Anteriormente, cabe destacar que no Palco da Música Manuel Lugrís Freire pronunciara en 1907 o primeiro discurso público integramente en lingua galega. O novo grupo betanceiro participou noutros movementos comarcais e nos xogos florais de 1918, nas festas do San Roque, onde se alzan na defensa da lingua. Desde ese momento bateron en disputas en diversos actos, como coros ou actividades literarias. As irmandades betanceiras reorganizáronse e combateron pola identidade perante o Concello, e sobreviviron ata 1921. A comunidade local foise desligando ou batendo en conflito coas posicións das irmandades nas súas xuntanzas, como a do 1922 en Monforte, inda que seguiu o seu paso e remataría afirmándose como Irmandade Nazonalista Galega ese ano. Desde o 1922 editaron a revista Rexurdimento e perduraron ata 1930, con esa pausa de sete anos por mor da ditadura entre medias.^[17]

O topónimo Betanzos aparece para o actual lugar de Betanzos "O Vello", en Tiobre. Coa creación da vila en 1219 ese topónimo empregouse como substituto do nome do Castro de Untia, o castro onde se construíu a nova vila. Betanzos xorde do nome do pobo ou do lugar de residencia dos "Betantios" ou "Betancios". Ese xentilicio ou etnónimo (o nome dun pobo ou etnia) é de orixe celta e faría referencia á figura dun deus ou dun persoeiro chamado "Beto" ou "Bito". A raíz dese nome do pobo estaría no termo celta *bitu, que significa "mundo".^{[18][19][20][21][22]} e tería aparecido antes do século III. Antes xa se tivera proposto a orixe no termo celta "briga",^[23][24] inda que tamén o romano "habitancium" co significado de lugar onde se vive.^[25][26][24]

O anterior topónimo de "Unctia" podería significar ou ben unha poboación onde se atopa auga de calidade ou ben "bubas", ganglios infartados.^[26]

Nalgúns textos históricos a vila de Betanzos identificouse con Flavium Brigantium, Brigantium; un lugar na mariña coruñesa que se citou en obras romanas como o itinerario de Antonino. Porén, ese Brigantium ou Bracantia realmente facía referencia á actual cidade da Coruña.^[19][27]

Co motivo da Feira Franca Medieval recibe o nome de Betanzos dos Cabaleiros.

Betanzos destaca en particular polo conxunto histórico e artístico que forman a cidade construída no antigo Castro de Untia. A cidade está amurallada, conta con catro portas de entrada e un patrimonio arquitectónico civil e relixioso no seu interior o cal máis do 28% está catalogado e protexido.^[28] Este conxunto pódese considerar como a capital do Gótico de Galicia.^[9][28]

En Betanzos están catalogados cinco castros:

• Castro de Graña no Casarío do castro, Requián.
• Castro de Illobre no Castro, Pontellas.
• Castro de Obre en Pena, Tiobre.
• Castro de Xanrozo en Xanrozo, Requián.
• Castro de Untia, no centro histórico de Betanzos, entre a casa consistorial ou o Pazo de Bendaña. Foi oval, con aterramentos marcados e coa actual rúa travesa sobre do antecastro.

No caso histórico de Betanzos destacan os seguintes monumentos^{[16][29][30][31]}:

• Casas de Fonte de Unta. Son as casas tradicionais de agricultores atópase no barrio dese nome, aos pés do casto histórico de Betanzos. Son casas con balcóns de madeira e con soportais. Os balcóns servían para funcións como a seca do maínzo.
• As murallas da cidade, construídas no século XV.
• As Portas do Hórreo, a do Arco da Ribeira ou do Cristo, a do Arco da Ponte Nova e Arco da Ponte Vella. Son as portas de estilo gótico que dan paso ao centro histórico de Betanzos e que se construíron no século XV. A porta do Hórreo derrubouse bo século XVIII.
• As casas góticas da rúa da Cerca, dos século XV (número 5, en ruínas) e XVI (número 9).
• Pazo e Torre de Lanzós. Este pazo construíuse entre 1620 e 1625 e foi modificado no século XVII e XVIII e atópase no centro histórico. Ten unha torre nun lateral e a fachada do pazo ten un balcón e unha porta principal rectilínea. Nesta loce o brasón do Conde de Maceda.

• Pazo de Bendaña. Pazo do século XV con reformas dos séculos XVI-XVII.
• Torre do Reloxo. Esta torre atópase nun lateral da Igrexa de Santiago, no centro histórico, e data do século XVI.
• Pazo dos Condes de Taboada. É un edificio neoclásico e sinxelo de 1805 que se atópase no centro histórico.
• A Casa da Pescadería. É o actual hostal de peregrinos do camiño inglés de Santiago e atópase no centro histórico .
• A Casa consistorial. É de estilo neoclásico e construíuse durante o século XIX no centro histórico.
• A Casa Núñez. É un edificación de 1923 dun estilo modernista que se atopa no centro histórico. Agora ten o Centro Internacional da Estampa Contemporánea (CIEC).
• Hospital de San Antonio de Padua, que é o actual edificio de xulgados de Betanzos. É un edificio neoclásico que se construíu en 1674 e que conta cun claustro interior. A súa construción foi co obxectivo de servir como albergue a mendigos e peregrinos do camiño inglés.

• Arquivo do Reino de Galicia, o actual "Liceo". Este edificio neoclásico data do século XVIII como arquivo do Reino de Galicia. Arestora emprégase como edificio do concello.
• A Biblioteca Municipal ou Antigo Colexio de Orfas. É un edificio barroco do século XVIII que se construíu como colexio e que agora alberga un centro para a terceira idade.
• Edificio do Asilo Manuel Naveira, que é a actual Escola García Naveira. Atópase ao lado da Igrexa de San Francisco e construíuse en 1917 no centro histórico seguindo un estilo con toques de barroco galego, modernismo con decoracións arabistas.
• Edificio Colexio de Orfas. Este edificio neoclásico construíuse en 1780 na praza de García Naveira. Loce un brasón da cidade con dous pináculos darredor.
• A Casa do Pobo. É un edificio modernista de 1918 do centro histórico.
• A Casa Pita. É un edificio modernista de 1906 do centro histórico.
• O palco da música. Atópase na praza de García Naveira, seguindo un estilo modernista, e construíuse en 1928.
• A Fonte de Diana. Esta fonte atópase na praza de García Naveira e representa a Diana de Versalles. Construíuse en 1866.
• O Matadeiro Municipal. Construíuse no século XIX con esa función, pero durou pouco tempo como matadoiro.
• O lavadoiro público das Cascas, no río Mendo preto da ponte Nova.
• A Ponte vella das Cascas, que dá entrada a vila desde Infesta ou Oza dos Ríos e loce un brasón de Betanzos. Xa estaba construída en 1200.

Nas inmediacións de Betanzos destaca o parque do Pasatempo. Ese parque construíuno Xoán García Naveira entre 1893 e o 1895 despois de volver da súa emigración na Arxentina. A súa finalidade foi a de crear un parque didáctico, como se fose unha enciclopedia.^[16][30]

Fóra do centro histórico, noutros lugares de Betanzos pódense resaltar^[29][30][31]:

• Pazo de Piadela, de 1728. Atópase en Piadela e foi construído polo arcebispo de Compostela Xoán Sánchez Baamonde.
• Pazo de Illobre, nas Angustias, San Pedro das Viñas.
• A Ponte da Roibeira sobre do río Mendo, en Brabío.
• A fonte da Picachá, de 1911 e construída en Roibeira, Brabío.
• Os muíños de Caraña, do río Pelamio en Caraña de Abaixo, Tiobre.
• A ponte e os muíños de Roibeira, en Roibeira, Brabío.
• A fonte dos Ánxeles, en Betanzos camiño dos caneiros. Esta fonte estaba documentada xa no 1613.

Na cidade de Betanzos atópanse o^[29][30][31]:

• Igrexa de Santiago, do século XI e reedificada no século XIV.^[32]
• Igrexa e Convento de San Francisco, do século XIV.^[32]
• Igrexa de Santa María do Azougue, do século XIV.^[32]
• Igrexa de Santo Domingo e Convento de San Domingos. Ao chegar os dominicos a Betanzos pola orde do presbítero presbítero González de Sosa, construíron esta igrexa e convento nun lugar doado no século XVI, e fóronos completando ata o século XVIII. No século XVII ampliouse coas capelas das Ánimas, do Rosario e da Soidade. A igrexa e convento seguen un estilo renacentista e barroco. Coa desamortización de Mendizábal de 1835, os freires son expulsados, pasa a ser de propiedade pública, e deixa de ser un convento. Arestora alberga o arquivo, biblioteca, o Museo das Mariñas e a oficina da mocidade.

• Convento das Agustinas Recoletas, que foi construído nos séculos XVII-XVIII.
• Convento de Nosa Señora das Cascas, do século XII.

Fóra da vila betanceira, destaca entre o patrimonio as igrexas románicas de San Martiño de Brabío (Século XII), Santa María de Pontellas (con elementos barrocos, do século XIII) e a de Tiobre (século XII). Ademais, o Santuario da Nosa Señora dos Remedios, que está en Tiobre e é do século XVI, obra de Juan de Herrera. Outras a destacar son as posteriores de estilo barroco, como a igrexa de Piadela (século XVI) co seu pazo do século XVIII, a igrexa de Requián (século XVI-XVIII), o santuario das Angustias (século XVIII) e a igrexa de Piadela. Destaca tamén a Capela da Madalena, nas Angustias de San Pedro das Viñas, que data do século XVIII.^[29][31]

En Betanzos publícase o Anuario Brigantino, publicación local fundada en 1948 de difusión cultural de calidade e prestixio recoñecido. A súa saída preséntase cada ano coma un importante acontecemento social da cidade.

O camiño inglés de Santiago de Compostela entra por San Martiño de Tiobre, onde se atopa o pazo do Barral, despois de pasar a Ponte do Porco e Montecelo, Paderne. Desde Tiobre continúa baixando ata a Señora dos Remedios. Nesa última baixada pásase a ponte sobre do río Mandeo e éntrase na cidade polo arco da Ponte Vella. A entrada no centro histórico faise pola Porta Vella e pola rúa de Prateiros, despois de chegar á praza de García Irmáns. Desde alí pódese subir a rúa do Castro cara a praza da Constitución, o antigo castro de Untia. De Betanzos sáese pola Porta da Vila e praza de García Irmáns cara ás Cascas. Xa nas Cascas camiño segue o río Mendo e diríxese cara a Xanrozo ata entrar en Limiñón, Abegondo.^[33][34]

O concello conta cos seguintes centros escolares:

• Escola infantil A Galiña Azul de Betanzos, centro público de educación infantil.^[35]
• Escola Infantil Municipal Santiago de la Fuente, centro de educación infantil que se sitúa no edificio de Xesús García Naveira.^[36]
• Escola Infantil Niño Jesús Raiola en Guiliade, centro de educación infantil concertado.^[37]
• CEIP Francisco Vales Villamarín, centro público de educación infantil e primaria.^[38]
• IES Francisco Aguiar, instituto público de educación secundaria, bacharelato e ciclos superiores.^[39]
• IES As Mariñas, instituto público de ciclos formativos de grao medio e superior, formación profesional básica, bacharelato e educación de adultos.^[40]
• Colexio Nuestra Señora del Carmen Betanzos, centro privado de educación de infantil a bacharelato.

Betanzos conta con dous museos:

• Museo das Mariñas: museo etnográfico e histórico inaugurado en 1983, ocupando o antigo convento de Santo Domingo. Acolle ao arquivo e biblioteca municipais. Conta cunha sección de etnografía, do traxe e da historia de Galicia e Betanzos.^[41] Destacan a súa colección de escultura funeraria medieval, con diversos sartegos e laudas; o Apostolado, da escola de Rubens; a sala destinada ás antigas escolas dos irmáns García Naveira; e a sección do traxe galego.^[42]
• Museo da Estampa Contemporánea: localizado na sede da Fundación CIEC, recolle obras de artistas tan destacados como Pablo Picasso, Amadeo Gabino, Luís Seoane ou Jesús Núñez.^[43]
• Biblioteca Municipal A. Castelao de Betanzos, inaugurada en 1946 e premiada no ano 2023 co Premio á Innovación Bibliotecaria de Galicia. Comparte instalacións co Museo das Mariñas e co Arquivo Municipal de Betanzos.
• O Conservatorio municipal de música, que leva o nome do compositor betanceiro Carlos López García-Picos.

En canto a centros sociais hai un en Infesta e outro, cun espazo deportivo, en Piadela.

• Anque che son das Mariñas,/ das Mariñas de Betanzos,/ anque che son das Mariñas/ non che merco os garabanzos ^[44].
• Anque che son das Mariñas,/ das Mariñas de Betanzos,/ anque che son das Mariñas/ non che vendo garabanzos.
• As garelas ^[45] de Betanzos/ cando van para o muíño/ levan un gato esfolado/ para comer no camiño.
• As señoras de Betanzos / tamén gastan abanico; / comen carne de can / pensando que é cabrito.^[46]
• Lacón con grelos/ repolo de Betanzos/ e máis xurelos.
• Teño unha casiña branca,/ na Mariña, antre loureiros,/ teño paz e teño amores,/ estou vivindo no ceo ^[47].

• Romaría dos Caneiros
• Festas de San Roque de Betanzos, que inclúen o Lanzamento do Globo e a Romaría dos Caneiros.
• Feira Franca Medieval de Betanzos dos Cabaleiros
• Concurso Bienal de Balconadas
• Festa do Viño de Betanzos
• Festa dos Alborotados
• Festa da tortilla

A súa economía está baseada fundamentalmente nos servizos. Betanzos é un centro administrativo e xurídico da comarca que leva o seu nome, baseando o seu crecemento no comercio, a banca, a cultura e o turismo. Betanzos, como cabeceira de comarca e pola súa situación xeográfica e clima, é unha terra con sona pola calidade dos seus produtos da terra.

En Betanzos ten a súa sede ABANCA, un dos meirandes bancos de España.

Un dos produtos tradicionais de Betanzos é o viño, e arestora está declarado como de interese xeográfico. Cultívase en pequenas explotacións ás beiras dos ríos Mandeo e Mendo. O viño de Betanzos é principalmente comercializado na localidade por pequenas adegas. Ademais, en Betanzos tivo a súa sede a sociedade española para o cultivo do lúpulo, que se introduciu a principios do século XX e chegou a ter un importante impacto económico.^[48][49][50] O lúpulo era principalmente mercado pola empresa Hijos de Rivera e dáballe á cervexa Estrella Galicia o seu sabor amargo característico. Hoxe a produción agrícola esta baseada en pequenas hortas. Son unha axuda á economía local e das feiras.

Desde o punto de vista industrial, a cidade converteuse, pola súa situación estratéxica, en centro loxístico dalgunhas das empresas de transportes ou abastecementos alimenticios relevantes na zona. No polígono de Piadela ten a súa sede Gadisa.

Na vila celébrase a feira de Betanzos os días 1 e 16 de cada mes.

Betanzos é un nó de comunicacións, está situado ao fondo da ría de Betanzos, grazas a comunicación da N-VI e a Autoestrada do Noroeste A-6. Ata a construción da Ponte do Pedrido e da Ponte da ría de Betanzos era lugar de paso obrigado nas comunicacións por estrada entre Ferrol e A Coruña. As súas estacións de tren, en Infesta e a da Cidade, tiveron unha importante historia na comunicación entre A Coruña e Ferrol e con Monforte de Lemos.

A ría e parte dos ríos Mandeo e Mendo son navegables, o cal ten unha certa repercusión como espazo de lecer e económico.

Betanzos conta con parte en dúas zonas especiais de conservación (ZEC) declaradas en 2014, despois de ser candidatas como espazos de interese en 2004. A que ocupa maior extensión no concello é a ZEC Betanzos - Mandeo. Esta zona de protección ampara ás marismas da ría de Betanzos e as ribeiras do Mandeo e Mendo ao seu paso polo concello. O seu maior interese é o esteiro interior da ría a diversidade de especies entre o litoral da cabeceira da ría e os últimos tramos dos ríos.^[51]

Ademais, unha parte da cabeceira do ZEC Encoro de Abegondo - Cecebre está dentro do concello, que é unha parte da parroquia de Piadela. Esta zona do encoro é unha das áreas de maior interese de conservación e que destaca polos seus bosques aluviais, brañas e prados de ribeira arredor do río Mero.^[52]

O concello de Betanzos forma parte do proxecto das reservas da biosfera do programa MAB da UNESCO, dentro da Mariñas Coruñesas e Terras do Mandeo.^[53] Estas iniciativas de reservas pretenden fomentar o desenvolvemento sostible, a economía local e conservar os espazos naturais locais.^[53][54]

Un espazo natural de interese é o río Pelamios, un río que conflúe co Mandeo preto de Betanzos. Ese treito de ribeira contén dezanove muíños de maquía.^[55]

Ademais, a ruta que vai desde a ponte vella de Betanzos ata o campo dos Caneiros segue o un treito de ribeira do Mandeo de interese. Ese percorrido é o tradicional na festa con ese mesmo nome, a dos Caneiros.^[55]

Os servizos municipais de Betanzos contan cun polideportivo, un pavillón polideportivo, unha piscina cuberta e outra descuberta. As escolas municipais forman en atletismo, karate, ciclismo, fútbol, taekwondo ou deportes náuticos, entre outros. Destaca tamén as instalacións como as do Club Náutico Ría de Betanzos.

En varias parroquias de Betanzos existen campos polideportivos e de fútbol, como o do Carregal ou o municipal García Hermanos en Betanzos.

O Betanzos CF fundado no 1952 representa a vila na preferente galicia.

O concello organiza anualmente a Gala do Deporte.

Resultados das eleccións municipais de 2011^[56] e 2015^[57]

Partido político	2011		2015
	%	Concelleiros		%
Partido Popular (PP)	40,95	8	6	31,66
Partido Socialista Obrero Español (PSOE)	32,81	6	7	36,07
Bloque Nacionalista Galego (BNG)	13,62	2	1	9,33
Cidadáns por Betanzos (CxB)	7,04	1	-
BETANZOS NOVO-SON	-		2	14,58
CxG-CCTT	-		1	5,82

Bullas

Collepasso

Pont-l'Abbé

• 
  Betanzos e a súa ría no atlas de Pedro Teixeira, 1634.
• 
  Rúa de Betanzos nunha acuarela de Edgar T. A. Wigram publicada en 1906.
• 
  Ponte das Cascas, entrada sur da vila de Betanzos.
• 
  Porta da Ponte Vella, entrada do camiño inglés.
• 
  Praza dos Irmáns García Naveira.
• 
  Pórtico da igrexa de Santiago.
• 
  O lavadoiro das Cascas.
• 
  Confluencia do Mendo e o Mandeo na Ribeira de Betanzos.
• 
  Abas co viño da Terra de Betanzos a carón do Mandeo e barca dos caneiros.
• 
  Escudo na fachada do pazo de Piadela.
• 
  Fonte Picachá en Brabío.
• 
  Igrexa de San Martiño de Tiobre.
• 
  Exposición no Museo das Mariñas.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Betanzos

• Lugares de Betanzos

• Páxina web do Concello de Betanzos
• Anuario Brigantino, revista de historia local e comarcal.
• Betanzos en OpenStreetMap.

Galicia | Provincia da Coruña | Parroquias de Betanzos
Betanzos | Brabío (San Martiño) | Piadela (Santo Estevo) | Pontellas (Santa María) | Requián (Santiago) | San Pedro das Viñas (San Pedro) | Tiobre (San Martiño)