Bu güzel kurabiyeler oğlumun okulunda sınıfça yaptıkları otizmli çocuklara destek kermesine gitti.Tarifi daha önce paylaşmıştım kepekli kurabiye ....Tüm veliler büyük bir özveri ile çocuklarının yardımlaşma dayanışma etkinliğinde bulundular . Kurabiyelerimizle önce evde sunum sonrada standta .O minicik yüreklerin kendilerini tam anlamıyla amaca vermeleri görülmeye değerdi.Toplum olarak yardımlaşma alışkanlığımızın hiç bitmemesi dileklerimle.

   Hafta sonuydu ,tatildi  önceden verilmiş sözler ,kutlanan doğum günü,  okul kermesi  derken yeni bir haftaya başladık bile.Çarçabuk geçen hafta sonu bizim hızımıza yetişemedi .Yapılamayan işlerde sonraya ötelendi.

Sonuç olarak oğlum mutlu , biz yorgun...Evimden manzaralarla herkese iyi haftalar diliyorum.

Bir 23 nisan sabahıydı acıyı tattığımız.Bende çocuktum o güne kadar annemin dizlerinde oturan ,kutlu oldu o gün benim de  çocuk bayramım.Büyüyüverdim bir anda, hemde kocaman oldum .Annem varken ne kadar da çocukmuşum  anladım.Uyur gibi gitmişti anneciğim.Tüm görevlerini yapıp ,bırakıvermişti her şeyi büyük kızına..... ona göre nişandı bu bıraktığı, bir el değiştirme idi.Gözüm arkada değil demişti büyük bir huzurla .Ama bilemezdi tabii bu kadar yıkılacağımızı, babamın senin  ardından ,zamanı durdurup bir ana  takılı kalacağını.Bir daha eski babam olamayacağını.Buna da alzaimer deneceğini.

23 nisan, çocukluk anılarında ne güzel de  yer alır değil mi?Rengarenk süslenen okullar ve sınıflar,  cıvıl cıvıl kıyafetler, bol heyecan .....Tüm aile erkenden kalkar, bayram çocukları okula diğerleri de kutlamalara hazırlanırdı..Şehir stadına taşınan aile, orada seyyar fotoğrafçıya  fotoğraf çektirmeyi de ihmal etmezdi. Bu fotoğraf  da Topu topu bir kaç tane olan çocukluk fotoğrafları albümünde  hemen Yerini alırdı.Bir bayramda 

Almanyadan dayım  pilli bir bebek ile   güzel bir elbise de getirince oluvermiştim bayramın en önde gideni.Bu durum kırmızı bir ayakkabı ile taçlandırılınca  artık hazırdım bayrama .Öyle kolay kolay bu üçü aynı anda bir araya gelmezdi memur ailesinde.İlkokul öğretmenimin hazırladığı '' bugünün küçüğü yarının büyüğüdür'' kompozisyonun da en önde yürümüştüm tüm kasabayı.

Bugün oğlum 23 nisan çocuğu o günlerden biraz daha farklı bugün ki bayramlar.Ama amacına uygun olması için biz elimizden geleni yapıyoruz. Oğlumun okulunda bayramı tüm coşkusuyla bizde yaşadık.En çok ta atamıza teşekkür ettik.

.Bu bayramlar hiç bitmesin  herkesin bayramı kutlu olsun Atam hep kalbimizde olsun.

hafta sonu samsunda çok hoş ve otantik olan amozon köyündeydik.Sahilde büyük bir alanın bir kısmını oluşturuyor bu kompozisyon.

 Amazonlar M.Ö 1200 Yıllarında yaşamış efsanevi kadın savasçılardır. Thermedon (Terme çayı) kıyısında kurmuş oldukları Themiskyra kentinde yaşamışlardır.(Terme samsunun bir ilçesi )

Erkenden kalkılır ,evin beyleri uğurlanır, bendeniz de  ev hanımlığına soyunur. Kapı da bugüne özel siparişler alınır, öpülüp koklanır, peşlerinden de bakılır.

Çalışan bir anne  babanın çocuğu olduğum için çocukluğumda okula giderken  uğurlama ,dönüşte de karşılama  seremonisinden   mahrum kalmışlığım vardır.Ne çok özenirdim annesi evde olanlara.Bu yüzdendir ki özeldir benim için karşılamalar  ve yolcu etmeler.

 Sonrasında Kahvaltıya   kaldığı yerden  devam edilir.

Evin her odasına girilir, ev bol oksijenle doldurulur  sonrasında bir kahve alınır ve yorgunluk atılır.

Mutlu bir perşembeye akılır.

Kafa dağıtmanın en güzel yolu galiba mutfakta uğraşmak.Bende öyle yaptım yanına da  güzel bir çay düşüncelerden sıyrılıverdim.Tarifi daha önceden vermiştim.

Gelelim duruma samsuna nedense bir türlü  kendimi ait hissedemedim bunu  daha önceleri dile getirmişliğim var  .... Bunun samsunla alakası yok tabii ,çokta güzel bir şehir ama bir yanım İstanbul da kalmış gibi hissettim hep, geleli dört yıl oldu ama ben gitmelerin peşini hiç bırakmadım.Tabii eşimde aynı düşünceleri paylaştı benimle, oda adapte olamadı.Geçen hafta işiyle ilgi  güzel gelişmeler oldu ,görüşmeye gitti, İstanbul seçeneği  daha da  belirginleşti hayatımızda .

İnsan nerede yaşamak istiyorsa orada yaşamalı ama değil mi? ...Hayallerimdeki yer değil  İstanbul belki  ama bizim iş hayatımız, oğlumun okul hayatı olduğu sürece hayaller ertelenmek zorunda kalacak.Sahil kasabası bir köyde yaşamak ,organik tarım yapmak, rengarenk kokulu çiçekler yetiştirmek,daha neler neler , sonraya kalıyor anlıyacağınız .Kafam dolu, mutfak mis kokulu ,terapi harika oldu.

         1 lt süt

         1 su bardağı şeker

         2 yemek kaşığı un

         3 yemek kaşığı nişasta 

         1 paket vanilya

         1 yumurta sarısı

         1 paket krema 

         1 paket bebe bisküvisi

          çilek  

Bütün gün işte olunur ,nöbet tutulur ,onca yol çekilir , bir güzel tazeliklerle dolu pazar gezilir ,ama akşam akla düşen magnolia yinede yapılır.Sevgiyle ev ahalisinin huzuruna sunulur.Tam not alınır ,yorgunluk unutulurrrrr.

BİSKÜVİLİ MUHALLEBİ
1 kilo süt
1 su bardağı un
1 su bardağı şeker
1 paket vanilya
1 paket büsküvi
1 yemek kaşığı margarin
muhallebi yapılır altı kapatılıp vanılya ve margarin eklenir karıştırarak soğuması beklenir.Diğer tarafta(ben petibör bisküvi kullandım) bisküvi ufalanır.Hem muhallebinin arasına hemde üstüne serpilir.Buzdolabında biraz soğutulur.

Mutfak bir evin kalbidir....bu pazar  mutfağımız oldukça fazla mesaide idi.Üst üste hafta sonları sürekli dışarıda geçince, bizim gibi evine aşıkların bir yerde dur demesi gerekiyordu.Galiba abarttık, ama onlar için bir şeyler yapmak beni çok mutlu ediyor.Zaman zaman herkes köşesine çekildi ,kendince bir şeylerle uğraştı.Güzel bir pazar geçti gitti.Herkesin  yanı başından huzuru  eksik olmasın.

Uzun ,soğuk ve kasvetli kış günleri geride kaldı.Toprak bitkiler hayvanlar uyanıyor.Bizimde bedenimiz silkeleniyor tüm canlılığıyla...

Neler yapılmaz ki baharla birlikte ufak ufak yürüyüşler, doğada piknikler,ev detoksu ,değişen saksılar ,dolapta yerini alan canlı renkler ,hazırlanan balkonlar, upuzun günler.....

Tüm bunlar beni mutlu ediyor,her bahar yeniden yeşeriyorum  tazeleniyorum.Ruhumda zihnimde uyanıyor.