Alexandros Kioupkiolis
Alexandros Kioupkiolis is Professor of Contemporary Political Theory at Aristotle University, Thessaloniki, Greece. He has studied Classics (BA, University of Athens), and Contemporary Political Theory (MA, Essex University, DPhil, Oxford University). His research interests are focussed on radical democracy, the commons, social movements, and the philosophy of freedom. He has directed an ERC COG project on these topics (Heteropolitics, 2017-2020) and has published numerous relevant books and papers, including the monograph Freedom after the critique of foundations (Palgrave Macmillan 2012), and the co-edited collective volumes Radical democracy and collective movements today (Ashgate 2014, with G. Katsambekis). Recent publications include the papers ‘Commoning the Political, Politicizing the Common’ (Contemporary Political Theory 17.3, 2018), ‘Movements post-hegemony: how contemporary collective action transforms hegemonic politics’ (Social Movement Studies, 17.1, 2018), the co-edited volume The Populist Radical Left in Europe (Routledge 2019, with G. Katsambekis), and the monograph Τhe Common and Counter-hegemonic Politics (Edinburgh University Press 2019).
less
InterestsView All (15)
Uploads
Papers by Alexandros Kioupkiolis
in history: from Badiou to Castoriadis, James Scott and Richard Day
in history: from Badiou to Castoriadis, James Scott and Richard Day
Alexandros Kioupkiolis re-conceptualises the common in tandem with the political. By engaging with key thinkers of community and the commons, he harnesses the political thrust of a radical democratic politics of solidarity, equality and collective self-organisation. He calls into play poststructuralist conceptions of agonism and hegemony to remedy the failure of existing theories of the commons' to address power relations and division.
Kioupkiolis argues that an effective politics of the common(s) must be combined with the politics of hegemony to advance another social configuration beyond state and capital. In the spirit of contemporary collective action, the strategy of hegemony should be transfigured by striking an imbalance between vertical structures and horizontal autonomy in favour of the common.
Key Features
Draws on the work of Jean-Luc Nancy, Chantal Mouffe, Elinor Ostrom, Hardt and Negri, and Ernesto Laclau
Breaks new ground by introducing agonistic theory and hegemony in the contemporary debate on the commons and community
Clarifies contemporary theory by engaging with present-day examples of the politics of the common(s), including the governance of the digital commons, recent democratic mobilisations such as the Occupy movements and citizens’ municipal platforms of self-governance
Contents
About the Author
Preface: The Long Run
Acknowledgements
Commoning the Political, Politicising the Common
Community and the Political in J. L. Nancy, R. Esposito, G. Agamben, E. Laclau and C. Mouffe
From the Commons to Another Politics of Egalitarian Autonomy
Common Pool Resources, Digital and Anticapitalist Commons, from E. Ostrom to Marxist Autonomism
Common and Communism: Political Theories For Radical Change
From Hardt & Negri, Dardot & Laval to Badiou and Žižek
Taking on Hegemony and the Political
Reclaiming Post-Marxist Hegemony for the Commons
Movements Post-Hegemony
Common Democracy
Political Representation and Government as Commons
Endnotes
References
This article is trying to highlight some identity aspects of the Greek youth movement that seem to be appropriate in order to understand and interpret similar collective actions of excluded people against social exclusion. The core of the argument is that the notion of “collective identity” is more appropriate than others for our understanding of the complex interactions among different and heterogeneous
youth groups that participated actively in the December 2008 riots. In our case, it is precisely the emergence of creative symbolic and physical interactions during rioting, that should be considered as the main factor in the construction of a
collective identity that led to the rise of a youth movement in Greece.
Similar features have marked collective resistances from the Zapatistas and the Seattle protests onwards, giving rise to theoretical and practical debates over the importance of these ideological and political forms. By engaging with the controversy between the autonomous, biopolitical ‘multitude’ of Hardt and Negri and the arguments in favour of the hegemony of ‘the people’ advanced by J. Rancière, E. Laclau, C. Mouffe and S. Žižek the central aim of this book is to discuss these instances of collective mobilisation, to probe the innovative practices and ideas they have developed and to debate their potential to reinvigorate democracy whilst seeking something better than ‘disaster capitalism’.
***
Contents: Introduction: radical democracy and collective movements today: responding to the challenges of kairos, Alexandros Kioupkiolis and Giorgos Katsambekis; Post-hegemony: politics outside the usual post-Marxist paradigm, Benjamin Arditi; Letter to a Greek anarchist: on multitudes, peoples, and new empires, Richard J.F. Day and Nick Montgomery; Sovereignty of the people, Jodi Dean; Occupy and autonomous political life, Saul Newman; Hegemony or post-hegemony? Discourse, representation and the revenge(s) of the real, Yannis Stavrakakis; Generalised antagonism and political ontology in the debate between Laclau and Negri, Paul Rekret; A hegemony of the multitude: muddling the lines, Alexandros Kioupkiolis; The multitudinous moment(s) of the people: democratic agency disrupting established binarisms, Giorgos Katsambekis; Representation and political space in Laclau and Hardt and Negri, Andy Knott; Autonomy and hegemony in the squares: the 2011 protests in Greece and Spain, Marina Prentoulis and Lasse Thomassen; Index.
***
Reviews:
‘People or Multitude, Hegemony or Autonomy, Laclau or Negri? This is the crucial dilemma the “age of resistance” we have entered poses to theory and politics. This sophisticated volume brings together some of the most interesting younger scholars to examine the many aspects of the dilemma. The alternatives are mapped in their full complexity and are backed with detailed empirical evidence from the movements in Spain, Greece and Occupy. This collection will become a classic in radical political philosophy.’
--Costas Douzinas, Birkbeck, University of London, UK
‘At a time when we have to make sense of the worldwide protests unfolding since 2011 this book comes at exactly the right moment. Intervening into the heated debates around the question of political representation and the necessity of constructing a new left wing hegemony, this book is a must-read for everyone interested in the topic of collective protest.’
--Oliver Marchart, Düsseldorf Art Academy, Germany"
Τέτοιες δυναμικές κοινωνικού αυτομετασχηματισμού θα επεκταθούν αβίαστα και θα πολλαπλασιαστούν σε όλο και περισσότερα πεδία του κοινωνικού μέσα από το ελκυστικό τους παράδειγμα και την εκούσια σύμπραξη. Η διά της βίας κατίσχυση σχέσεων ίσης ελευθερίας είναι αντίφαση εν τοις όροις. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι οι εναλλακτικές επιτελέσεις μπορούν ν’ αγνοήσουν απλώς τα κράτη και τις αγορές. Γι’ αυτό και χρειάζεται μια σύζευξή τους με τις πολιτικές λογικές της ηγεμονίας. Όχι για να κατακτηθεί το κράτος και να επιταχθεί ένα άλλο ενιαίο κοινωνικό πρότυπο αλλά για ν’ αντιμετωπιστεί το ζήτημα της αναδιάταξης των σχέσεων εξουσίας και των τρόπων σύνθεσης των διαφορών και οργάνωσης των δεσμών μεταξύ των αυτοδιευθυνόμενων κοινών. Για να σκεφτούμε και να συστήσουμε μια άλλη ηγεμονία, της πλουραλιστικής, αποκεντρωμένης και εξισωτικής αυτονομίας.
Πολιτικές της ελευθερίας
Αγωνιστική δημοκρατία, μετά-αναρχικές ουτοπίες και η ανάδυση του πλήθους
Αλέξανδρος Κιουπκιολής
Εκκρεμές, 2011
215 σελ.
ISBN 978-960-7651-84-6, [Κυκλοφορεί - Εκκρεμής εγγραφή]
Τιμή € 14,80
Πολιτικές επιστήμες [DDC: 320]
Πολιτική ιδεολογία - Λόγοι, δοκίμια, διαλέξεις [DDC: 320.5]
Δημοκρατία - Λόγοι, δοκίμια, διαλέξεις [DDC: 321.4]
Ποιες είναι οι γενικές πολιτικές προϋποθέσεις για να συγκροτηθούν σήμερα αποτελεσματικά σχήματα πολιτικού ανταγωνισμού που θα αποκρίνονται σε επιτακτικές κοινωνικές ανάγκες με όρους πραγματικής ενίσχυσης της ίσης ελευθερίας; Το ερώτημα αυτό διατυπώνεται στο φόντο μιας "μεταπολιτικής" καμπής των κοινοβουλευτικών καθεστώτων της αγοράς και εγείρεται στην εγχώρια συγκυρία ενός πρωτοφανούς κοινωνικού κλυδωνισμού.
Η πολιτική θεωρία που βρίσκει έκφραση στα τέσσερα κείμενα της συλλογής θυμάται ότι η πολιτική είναι η τέχνη του "καιρού", της σύλληψης της συγκυρίας, του αδράγματος της ευκαιρίας. Έτσι τα δοκίμια εκκινούν από γεγονότα που συνδέονται με την επικαιρότητα: μια ακολουθία διαδηλώσεων, τα δεκεμβριανά του 2008, η έκδοση ενός βιβλίου που μελετά την πολιτική ιδιοσυγκρασία των ημερών μας, ποικίλες πρόσφατες πρωτοβουλίες συλλογικής αυτοδιεύθυνσης, όπως οι εργατικές επιχειρήσεις στην Αργεντινή και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι στην ημεδαπή.
Κύριος στόχος είναι η κριτική επεξεργασία πολιτικών φιλοσοφιών και πρακτικών που εντοπίζονται σε επιμέρους τόπους της όψιμης νεοτερικότητας και προσφέρονται για την προαγωγή της ισότητας και της ελευθερίας.
Το εγχείρημα αυτό καταφεύγει σε δύο ετερόκλιτες δεξαμενές σκέψης: από τη μια, τη θεωρία της "ηγεμονίας" και της ριζοσπαστικής δημοκρατίας που εξυφαίνουν από το 1985 οι μεταμαρξιστές θεωρητικοί Ernesto Laclau και Chantal Mouffe, και από την άλλη, τα μανιφέστα της "αυτονομίας", του οριζόντιου δημιουργικού πλήθους και των μετα-αναρχικών τάσεων που έχουν διακινηθεί τα τελευταία χρόνια από στοχαστές όπως οι Toni Negri και Michael Hardt, ο John Holloway και o Richard Day. Ο Laclau και η Mouffe καταθέτουν μια οξυδερκή διάγνωση για τις δυσφορίες της δημοκρατίας και εκφέρουν μια άποψη για "το πολιτικό" με την οποία απορρίπτουν σχεδιασμούς των σύγχρονων αντιστάσεων που κλίνουν υπέρ του δημιουργικού αυθορμητισμού και της αναρχικής αποκέντρωσης.
Aπό την άλλη, οι θιασώτες της οριζόντιας σύνταξης των κινημάτων επιμένουν ότι η αντι-ιεραρχική δικτύωση των πολυφωνικών υποκειμένων και ανταγωνισμών επινοεί τρόπους πολιτικού συντονισμού που διασαλεύουν τους καταναγκασμούς του κεφαλαίου και του πολιτικού συγκεντρωτισμού, αντικρούοντας τους προσανατολισμούς της "ηγεμονίας".
Κεντρική υπόθεση της πολιτικής πρότασης που διερευνούμε εδώ είναι η εξής. Το εγχείρημα της συνάρθρωσης ανταγωνιστικών σχηματισμών που θα αλλάξουν δημιουργικά την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων θα ήταν σκόπιμο να εμπνευστεί παράλληλα και συνθετικά από τις δύο πολιτικές αντιλήψεις που προαναφέραμε. Γιατί αυτές σφυρηλατήθηκαν συστηματικά τις τελευταίες δεκαετίες μέσα από την κριτική αλληλεπίδραση των μετασχηματισμών της πράξης και της ριζοσπαστικής σκέψης, ανανεώνοντας τον μαρξισμό και τον αναρχισμό σε όλη τους την πολυμορφία και συνθετότητα. Η πρόταση που σκιαγραφείται εδώ, λοιπόν, επιχειρεί να συμβάλει στην ανάπτυξη των δύο προσεγγίσεων μέσω μιας ιδιότυπης διαζευκτικής τους σύζευξης.
agonistic autonomy for individuals and societies. This is a critical conception of freedom which informs a broad spectrum of contemporary political thought and practice, ranging from theories of agonistic democracy and Foucault's ethic of 'care for the self' to the liberal pluralism of Joseph Raz, post-anarchist thought and contemporary movements for global justice and 'real democracy'. The discussion shows how agonistic autonomy brings together imagination, radical reflection, self-creation, pluralism and an ongoing struggle against closed identities in order to challenge and enhance Marxian and liberal ideas of freedom. The book tackles the problem of relativism and addresses a wider range of ontological, ethical and political questions raised by an agonistic outlook which dismisses objective foundations in science, history and morality.
Μεταπολιτική σημαίνει, εν ολίγοις, ότι οι θεμελιώδεις αποφάσεις για την οικονομία και την πολιτική δεν αποτελούν πλέον αντικείμενο συλλογικής αντιπαράθεσης και διαβούλευσης, η λαϊκή συμμετοχή στα κοινά είναι ελάχιστη, η διακυβέρνηση διολισθαίνει σε τεχνοκρατική, μανατζερίστικη διαχείριση, και οι πολιτικές διαμάχες ουσίας έχουν δώσει τη θέση τους σε έναν θεαματικό, μιντιακό αγώνα εξουσίας ανάμεσα σε αντιπάλους με ελάχιστες ουσιαστικές διαφορές. Ενώ το θεσμικό ένδυμα της δημοκρατίας παραμένει εν πολλοίς στη θέση του, η κυρίαρχη εξουσία περνάει στα χέρια εταιρικών και πολιτικών ελίτ όπως συμβαίνει σε μη δημοκρατικές πολιτείες. Οι υλικές και πολιτικές ανισότητες οξύνονται σε βάρος των απλών εργαζομένων, προς όφελος μεγάλων εταιρειών, πλούσιων ολιγαρχών και πολιτικών ηγετών του κατεστημένου.
Το σκηνικό αυτό και η συναφής θρηνωδία μας είναι σήμερα οικεία, πολύ οικεία, κι ο ίδιος ο γράφων έχει επιστρατεύσει συχνά αυτό το σχήμα κριτικής ανάλυσης. Η τωρινή συγκυρία ωστόσο, στις αρχές του 2015, δείχνει ότι ήρθε ίσως η ώρα να αλλάξουμε ματιά στα πράγματα και να δούμε φως μέσα στο μεταπολιτικό σκοτάδι. Ο λόγος δεν είναι μόνο ή κυρίως οι προοπτικές μίας και περισσότερων κυβερνήσεων της Αριστεράς στον ευρωπαϊκό Νότο. Είναι ότι συστατικά της ίδιας αυτής μεταπολιτικής λογικής δημιουργούν τους όρους για μια ριζικότερη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στις σύγχρονες δημοκρατίες, πέρα από μια απλή εναλλαγή κυβερνήσεων.
04.01.2015
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
Google +0 17 1
ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΙΟΥΠΚΙΟΛΗ
Η αποκέντρωση που μένει να συντελεστεί
Με αφορμή τα βιβλία:
Κ. ΡΟΖΑΚΟΥ, Ε. ΓΚΑΡΑ (επιμ.) (2013) Ελληνικά παράδοξα. Πατρωνία, Κοινωνία πολιτών και Βία, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, σελ. 495
Ε. ΠΛΕΞΟΥΣΑΚΗ (επιμ.) (2014) Μεταμορφώσεις του εθνικισμού. Επιτελέσεις της συλλογικής ταυτότητας στην Ελλάδα, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, σελ. 515
E. ΠΑΠΑΤΑΞΙΑΡΧΗΣ (επιμ.) (2014) Πολιτικές της καθημερινότητας. Σύνορο, σώμα και ιδιότητα του πολίτη στην Ελλάδα, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, σελ. 512
Μία από τις κρισιμότερες καμπές στη σύγχρονη πολιτική θεωρία από τη δεκαετία του '60 και μετά επήλθε από ένα ευρύ πλέγμα θεωρητικών ρευμάτων που επιζητούσαν την «αποκέντρωση» του πολιτικού. Από τον φεμινισμό («το προσωπικό είναι πολιτικό»), το έργο του Foucault με την εστίαση στη μικροφυσική των εξουσιών, το εγχείρημα της ντερριντιανής αποδόμησης κάθε συγκεντρωτισμού στη θεωρία και την πράξη, έως την πολιτική φιλοσοφία του Claude Lefort και τον νεο-σμιττιανό στοχασμό της Chantal Mouffe διαφαίνεται μια κοινή προσπάθεια αποδέσμευσης του πολιτικού από τον στενό, σχεδόν αποκλειστικό του εναγκαλισμό με το κράτος, τα πολιτικά του συστήματα και την «υψηλή πολιτική» των κυβερνήσεων και των διεθνών θεσμικών οργάνων. Το πολιτικό ανιχνεύεται γενικότερα σε κάθε συνειδητή διαμόρφωση και αναδιαπραγμάτευση των κοινωνικών σχέσεων, μέσα από ανταγωνισμούς και παιχνίδια εξουσίας, σε όλο το εύρος του κοινωνικού βίου, στις καθημερινές αλληλεπιδράσεις, στην κοινωνία των πολιτών, στις σχέσεις των φύλων και των φυλών, εκτός και πέρα από το κράτος, τους επίσημους θεσμούς και τις μεσο- ή μακρο-δομές (θεσμικές οργανώσεις, εθνική και διεθνής οικονομία κ.ο.κ.).
Η νέα αυτή θεώρηση συντείνει στη διάγνωση μορφών εξουσίας, πολιτικής δράσης και αλλαγής που διαχέονται εκτός του επίσημου πολιτικού συστήματος, αλλά και στη μελέτη των στενών αλληλεξαρτήσεων μεταξύ των ηγεμονικών δομών, των κρατικών πολιτικών και των αναδιαπραγματεύσεων των κυρίαρχων λόγων, σχέσεων και ταυτοτήτων σε ποικίλα πεδία άμεσων διαδράσεων στην κοινωνική καθημερινότητα. Αναδεικνύει επίσης τη δύναμη που κατέχουν κοινωνικά υποκείμενα σε μη κυρίαρχες θέσεις να διαπραγματεύονται και να μετασχηματίζουν κανονιστικά πρότυπα, νόμους, ιεραρχικές σχέσεις, ιδεολογίες και πολιτικές που επικρατούν σε κάθε συγκυρία, ανάλογα ή και σε αντίθεση με τους άνισους πόρους που διαθέτουν.
a diversity of perspectives on the commons
as an alternative from a political slant
and to stimulate reflection and debate.
In this context, we are organising an international workshop of the project entitled #otheranthrpolitics to be held in Volos on 15th – 16th of April. The event is co-organized and hosted by the Department of Social Anthropology History and Social Anthropology of the University of Thessaly with the participation of researchers and volunteering and institutional activists.
Organising Committee: Aimilia Voulvouli, Alexandros Kioupkiolis, Penelope Papailias, Petros Petridis, Maria Deligannidou
If you are on Facebook, you can find more information about the workshop at https://www.facebook.com/events/282386455993154/