Historicus en journalist Hubert Smeets schrijft een column over binnenlandse en buitenlandse politiek.
Terwijl vorige week het rechts-radicale kabinet viel, zag Rood Vooruit hun kans schoon om te dreigen met een interne scheuring. GroenLinks en PvdA willen hun fusie versnellen. Geen goed idee, vindt Hubert Smeets.
Hubert Smeets
Rusland wil geen wapenstilstand in Oekraïne, het wil Oekraïne onderwerpen, schrijft Hubert Smeets. „Zo was het voor de invasie ruim drie jaar geleden en zo is het nog steeds. Maar daar blijft het intussen niet meer bij.”
Hoewel Trump sneller te werk gaat dan Poetin, heeft hun beider methodiek nu al zeven kenmerken gemeen.
Dat Faber het talent mist om haar laatdunkendheid jegens de Kamer een beetje intelligent te verwoorden, zegt iets over het intellectuele peil van de PVV.
Bijna drie weken terug had Trump voor het oog der camera’s Zelensky nog toegebeten dat hij „de kaarten niet had” om eisen te stellen, schrijft Hubert Smeets. Afgelopen dinsdag werd duidelijk dat Trump zelf een lege hand heeft. Telefonisch werd Trump simpel afgetroefd door Poetin.
Elke revolutie kent haar draaikonten, zoals elke revolutie ook haar eigen kinderen opeet. Wie er sinds hun inauguratie zesenhalve week geleden als windhanen van positie zijn gewisseld om de nieuwe leiders te paaien, weten we wel al.
Dat de regering-Wilders weinig voor elkaar krijgt, is zo langzamerhand wel bekend. Maar wat spookt de oppositie eigenlijk uit, vraagt Hubert Smeets zich af.
Na Rusland is ook Amerika in de greep gekomen van een reactionaire revolutie. En die zal ook ons bereiken, al is het maar omdat beide presidenten tot doel hebben om het Europa van de EU te verdelen en te beheersen.
Als de bureaucratische apolitiek van premier Schoof niets anders blijft opleveren dan begrotingsdisputen en lege beleidsvoornemens, versterkt hij vooral de antipolitieke stemming in het land, die de populisten vervolgens inzetten tegen de pluriforme democratische rechtsstaat, schrijft Hubert Smeets.
Multipolair was altijd een term voor een nieuwe mondiale tweedeling tussen het Westen van de NAVO en de EU, en een door Moskou geleid anti-Westen. Het stond nooit voor Russische militairen die halsoverkop het land van een oude bondgenoot ontvluchten.
VVD-leider Yesilgöz verzet de bakens. Onverhoeds heeft ze een fundamenteel debat geopend, dat kan leiden tot een breuk met het aloude uitgangspunt van de VVD om het geloof, ingebed in de scheiding van kerk en staat, een plek in de maatschappij te gunnen.
De regering is al enige tijd systematisch bezig (denk aan jeugdzorg of stikstof) het plaatselijk bestuur buitenspel te zetten.
De kwalificatie ‘fascist’ verheldert een kleine week voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen minder dan ze verduistert. Ze lucht misschien het gemoed, maar leidt de aandacht ook af van de hoofdzaak.
Recent hadden oud-partijleider Melkert, ex-wethouder Oudkerk en enkele geestverwanten uit de groep Rood Vooruit zich in ‘de Volkskrant’ gekeerd tegen een fusie van PvdA en GroenLinks. Oog in oog met extreemrechts doet de PvdA er beter aan op eigen kracht het politieke midden te versterken.
Het kabinet-Schoof is het labielste kabinet sinds de Tweede Wereldoorlog. Vooral bewindslieden van PVV en BBB lijken van voren niet te weten dat ze van achteren leven.
Politiek is niet alleen een roeping of ambitie, politiek is ook een vak. Dat ambacht eist van politici onder meer dat ze crisisbestendig zijn en dat ze alleen voldongen feiten scheppen als ze die kunnen waarmaken. Die professionaliteit ontbeert de regeringscoalitie momenteel node, zo bleek rond de eerste Prinsjesdag van premier Dick Schoof.
In 1929 kon de SPD in Thüringen bogen op een derde van de stemmen, drie keer meer dan de nazi’s. Nu haalt ze er 6,1 procent, tien keer minder dan de drie Putin-freundliche partijen.
Uitgerekend bij de regeringspartijen, die zich laten voorstaan op hun verlangen naar de gouwe ouwe tijd, is het beroerd gesteld met de kennis van onze vaderlandse geschiedenis.
Zijn de vrijgelaten gevangenen van de ruil tussen Rusland en het Westen in staat zich te verenigen rond een anti-poetinistisch programma, vraagt Hubert Smeets zich af. „Op hun eerste dag in Duitsland ging dat niet bijster goed.”
Voor Oekraïne is te hopen dat Kamala Harris een zege van Trump verijdelt. De EU mag niet gokken op zo’n 'narrow escape'. Haar politieke leiders kunnen de tijd niet langer de tijd geven. Want straks is het te laat en moet het oude Europa op de blaren zitten.
Wilders trekt steeds meer naar Orbán toe, ziet Hubert Smeets, terwijl de banden met Rusland helder zijn. Dus moet het kabinet actie ondernemen. „Niet alleen een nobele taak, maar ook goed voor het internationale prestige van het vaderland.”
De regering-Wilders mag intussen meer negatieve dan positieve reacties oproepen. Juist die scepsis plaatst de oppositie voor een klassiek dilemma: constructief zijn ter wille van het kleinere kwaad of politiek polariseren?
Voor president Vladimir Poetin mag het de normaalste zaak van de wereld zijn om verkiezingen in zijn eigen land te manipuleren, rijke ervaring met electorale fraude weerhoudt hem er niet van om eerlijke verkiezingen elders op waarde te schatten.
Dat de leiders van PVV, VVD, NSC en BBB voor de meest politieke functie van de staat hun toevlucht tot een beroepsambtenaar hebben moeten nemen, tekent niet alleen de politieke crisis waarin Nederland verzeild is geraakt maar ook de onzekerheid van Wilders om die ‘toestand’ naar zijn hand te zetten.
Voor de geweldloze strijd van collega-academici in Tbilisi, die dag in dag uit ijveren voor een Europese oriëntatie van hun land, had de vicevoorzitter van de SP-fractie in de Eerste Kamer wederom geen tijd. Ook de andere demonstranten bleven hun ogen voor Georgië gesloten houden.
Als Wilders vol op het orgel gaat, danst Den Haag naar zijn pijpen. Met zijn aangifte tegen fractievoorzitter Frans Timmermans kreeg de PVV-leider vorige week weer eens de afleidingsmanoeuvre die hij zocht.
Ook voor Geert Wilders is het principe van gedeelde verantwoordelijkheid een gruwel. Voor populisten is politiek immers alles of niets.