Coen van Zwol

‘Tardes de Soledad’ is een bloedig, gruwelijk, beeldschoon portret van matador Andrés Roca Rey, een ster van het Spaanse stierenvechten. „Vergeet niet dat wij het meest primitieve volk van Europa zijn. Stierenvechten is oeroud.”

Met haar hoofdrol in Wes Andersons ‘The Phoenician Scheme’ is Mia Threapleton, dochter van Kate Winslet, in één klap doorgebroken als actrice. „Wow, dus dit is het kaliber mensen met wie ik straks werk.”

Dat filmmaker Panahi dit jaar in Cannes in de prijzen viel, verbaasde niemand. De Gouden Palm is een krachtig signaal naar het Iraanse volk, dat apetrots is op zijn mondiale filmsucces.

De nieuwe film van Joachim Trier kreeg een 15-minutenlange staande ovatie en lijkt zeker van een prijs op Cannes. De film herenigt de Noor met Renate Reinsve, die zes jaar geleden een filmster werd door haar rol in ‘The Worst Person in the World’.

De Iraanse dissident Jafar Panahi verscheen in Cannes om zijn nieuwe film ‘It’s Just an Accident’ te presenteren. „Hoe kan ik gelukkig en werkelijk vrij zijn als zij daar nog steeds zijn opgesloten?”

In de talentencompetitie ‘Un Certain Regard’ op Cannes zijn drie regiedebuten van filmsterren geselecteerd, onder wie Scarlett Johansson. Kristen Stewart imponeert met haar feministische punk-biopic. Evenals Harris Dickinson, met een portret van een dakloze die zijn eigen ergste vijand is.

De soberheid van het filmfestival Cannes draagt bij aan een serieuze, gefocuste sfeer en draait weer om Cinema met een grote C. Een echte J’accuse...! blijft uit, aan existentiële wanhoop geen gebrek.

‘Rietland’ van de jonge Nederlandse regisseur Sven Bresser en de onervaren acteur Gerrit Knobbe is deze week lovend ontvangen in Cannes. Het Franse ‘Libération’ prijst het „prachtige geduld” van de „psychotische thriller”.

De 78ste editie van Filmfestival van Cannes opent met Robert De Niro die fel uithaalt naar president Donald Trump en 350 filmmakers die steun betuigen aan Gaza. De openingsfilm, het charmante ‘Partir un Jour’ van de Franse regisseur Amélie Bonnin, was in de grimmige politieke context van nu wellicht iets te licht.

Op het moment van schrijven staat hij nog ongeopend aan de Boulevard de la Croisette te wachten: de verrukkelijke doos bonbons die het filmfestival van Cannes is.

In ‘The Surfer’ verhindert een macho-sekte een nostalgische surfer om samen met zijn zoon de Australische baai uit zijn jeugdherinneringen te betreden. Het leidt tot wrok, waanzin én het oppeuzelen van een rat.

Trump zegt een belasting van 100 procent op buiten Amerika opgenomen films te willen heffen. Wat betekent dit voor Hollywood?

Twee zomerse films doen op hoogst artistieke wijze verlangen naar de komende vakantie. Zo ontwijkend en doorwrocht als ‘Kyuka’ is, zo simpel, onschuldig en recht door zee is ‘Gondola’.

De serie 'The White Lotus' is Aimee Lou Woods grote doorbraak, dé vrouw waar de afgelopen maand in Hollywood over werd gepraat. Toch gaat het dan niet over haar acteertalent of vrolijke aardsheid, maar juist over hetgene waar ze het niet meer over wil hebben: haar voortanden.

Een geheim dagboek van een predikant was voor Erik Pope de sleutel voor een portret voor de Noorse landverrader Quisling op weg naar zijn executie. „Hij was geen monster, hij beschikte over empathie.”

Andres Veiel doorzocht het zorgvuldig gekuiste archief van Hitlers propagandist Leni Riefenstahl, vond toch een nieuwtje, maar concentreerde zich op haar rehabilitatiecampagne. Onze tijd komt weer, wist ze.

Voor 'Drie dagen vis' heeft regisseur Peter Hoogendoorn weer uit zijn eigen leven geput. Deze film begon met een producent die Hoogendoorn op het station afscheid zag nemen van zijn pa. De onhandige mix van genegenheid en verlegenheid trof hem. „Dat vind ik mooi, liefde die zich uit in een soort afwezigheid. Ze kunnen het niet tonen, maar de intentie is er.”

Regisseur Alex Garland en ex-Navy SEAL Ray Mendoza maakten een anti-oorlogsfilm. Gebaseerd op een zeer bloedig gevecht waarbij Mendoza zelf betrokken was in Irak, 2006.

Stuntmensen doen het zware, gevaarlijke werk op de filmset, maar blijven meestal anoniem. In 2028 wordt voor het eerst een Oscar voor het beste stuntwerk uitgereikt. Welke vijf films zijn legendarisch voor hun stunts?

Michiel ten Horn‘Fabula’ is een liefdesverklaring aan Limburg. Een toer van een beroepscrimineel langs volksverhalen en mergelgroeven. ‘Er is een rijkere bodem voor verhalen in Limburg’

Jonathan Millet en Adam Bessa maakte een speelfilm over een Syrische vluchteling die in Europa op oorlogsmisdadigers jaagt. Hoofdthema: paranoïa, ook tijdens het filmen, toen twee mensen met banden met het regime weggestuurd werden.

‘The Studio’ toont Hollywood als plek waar gedrag intens berekenend is en relaties extreem persoonlijk; alles ligt zo delicaat dat communicatie onmogelijk indirect is.

In revalidatiefilm ‘Ik Zal Zien’ moet Lot haar blindheid aanvaarden. Alles klopt, maar regisseur Stalenhoef kleurt wat te netjes binnen de lijntjes.

Waar documentaire ‘Gaucho Gaucho’ de spot drijft met het machismo van de Argentijnse cowboycultuur neemt arthouse-oorlogsfilm ‘The Damned’ de mannelijkheid van The Frontier bloedserieus.

‘Vingt Dieux’ werd vorig jaar een Franse filmhit en won een César voor beste debuut. De film biedt een authentieke blik op een vrij marginale jeugdcultuur van zuipkeet, autocross en melkfabriek.