Theater

Theatergroep Wunderbaum speelt op een prachtige locatie aan de Nieuwe Maas. Maar de eindeloze woordenstroom blijkt meer een gimmick dan een statement.

Op het Delft Fringe Festival vind je onder meer cabaret, comedy en theater, op ongewone plekken door de hele stad. Het publiek heeft de kans de makers van de toekomst te ontdekken, voor ze de grote podia bestormen.

Zo verbeeldt theatermaker Julian Hetzel ‘cultureel kannibalisme’, oftewel: hoe links idioom door rechts wordt overgenomen, verwerkt, vervormd, en in die nieuwe consistentie voor de eigen zaak wordt opgediend.

In zijn twaalfde voorstelling vraagt cabaretier Theo Maassen zich af of we aan het rijpen of rotten zijn. Uit het sterke ‘Onbegonnen werk’ blijkt: Maassen zelf is nog niet verrot.

De mens en zijn verlangen naar onsterfelijkheid: het is een verhaal zo oud als de wereld. Nanine Linning herschept het in ‘Anima Obscura’ met een veelheid aan moderne middelen, die toch ouderwets overkomen.

Net als de Jezussen die hem in ‘The Passion’ zijn voorgegaan had ook Dorian Bindels in de Hemelvaartuitvoering van The Passion een te bovenmenselijk goeiig aura om zich al te lang tussen doorsnee stervelingen te begeven.

De Nederlandse Toneeljury koos de elf „meest indrukwekkende voorstellingen” van het afgelopen theaterseizoen. De grote gezelschappen en hun boekbewerkingen voor toneel zijn de duidelijke winnaars.

Het Bossche festival Cement biedt ruimte aan jonge theatermakers uit Nederland en Vlaanderen. Het geeft de gelegenheid om op een modale dinsdag opkomende talenten op het spoor te komen.

In haar nieuwe voorstelling ‘Wasted Land’ legt Ntando Cele, net als in haar voorstelling ‘SPAfrica’, de westerse goedertierenheid op het hakblok, met een nadruk ditmaal op de strijd tegen klimaatverandering.

Radicaal-rechts is behalve een ideologie ook een grap, schrijft Dave Schut. Politici belachelijk maken werkt daarom niet meer – je kunt ze beter serieus nemen.

Van shock-performer (die zijn eigen bloed per opbod verkocht) tot vriendelijke publieksgids: performer Ivo Dimchev gaat in ‘METCH’ dansend, zingend en schilderend in gesprek met het publiek. „Om ze de vrijheid te laten ervaren die je in het theater hebt.”

Donderdagnacht is in Oss de verbouwing van Theater de Lievekamp afgehamerd. Er kan eindelijk begonnen worden met bouwen, of eigenlijk: herbouwen. Het Zuiderstrandtheater dat in 2023 werd afgebroken, ligt al bijna twee jaar op een veld in Oss te wachten om opnieuw opgebouwd te worden.

Met het vertrek van Actrice Hélène Devos bij ITA komt een eind aan een jarenlang conflict tussen de klokkenluider en het theatergezelschap. Devos maakte melding van grensoverschrijdend gedrag bij ITA.

Het vrolijke, jonge collectief Blauwdruk gooit opnieuw een klassiek theaterstuk in de shredder om iets over deze tijd te zeggen. Maar metrum en rijm blijven behouden. „We zijn taalnerds. We proberen wel eens zonder metrum te schrijven, maar dat vinden we verschrikkelijk.”

Muziektheatergezelschap Silbersee werkt in ‘Café de Verlossing’ samen met twaalf senioren, die samen ‘de eeuwige jeugd’ verbeelden. Nely Koetsier (81) is een van hen. „Het gaat wel over de dood, maar het wordt nergens zwaar.”

Wordt een choreografie die al een enorme expressieve kracht had nog sterker door er een XL-versie van te maken? Niet per se, zo blijkt tijdens het – overigens wéér uitstekende – ‘Into the Hairy’ van Sharon Eyal.

Voor Orkater viel een belangrijke subsidie van het Fonds Podiumkunsten weg. Dat zorgde voor veel onzekerheid, maar donderdag maakt het theatergezelschap opgelucht bekend een andere subsidie te ontvangen.

Moet een softwareontwerper worden vervolgd voor doodslag, als zijn zelfrijdende auto iemand heeft gedood? Het is de centrale vraag in ‘The Jury Experience’, een Engelstalige voorstelling waarin het publiek de rol van Amerikaanse jury krijgt toebedeeld.

In de voorstelling ‘The Brotherhood’, die afgelopen weekend in Brussel in première ging, onderzoekt theatermaakster Carolina Bianchi de oorsprong van misogynie.

Wederom voert cabaretier Daniël Arends twee voorstellingen op één avond op. In beide zie je iemand wanhopig op zoek naar oprechtheid en een écht goed gesprek.

Theatermakers Hanina Ajarai en Fahima Ettaher spelen ‘Ey meisje!’ op het Micha Wertheim Festival. Ze willen de drempel verlagen voor vrouwen die naar het theater gaan. „Het gaat bij ons vooral om de sfeer in de zaal, hoe het publiek zich voelt.”

In de voorstelling ‘Abroad’ wil de hoofdpersoon terug naar Ghana, waar ze oorspronkelijk vandaan komt. Maker Kimberley Agyarko belicht een complex schuldgevoel van veel migrantenkinderen tegenover hun ouders.

In de theatermonoloog ‘Anton de Kom, mijn vader’ voelt een hoogleraar zich ontheemd in Nederland. De Surinaamse schrijver en verzetsheld De Kom leert haar hoe ze een gevoel van thuis kan ‘importeren’.

In de circusvoorstelling ‘Reclaim’ zijn de acrobatische stunts symbolisch geladen beelden over hoe je als mens onderdeel bent van een collectief. Deze keer werd de voorstelling noodgedwongen in de buitenlucht opgevoerd.

Regisseur Liesbeth Coltof vindt in haar enscenering van Bertolt Brechts anti-oorlogsstuk ‘Moeder Courage’, vooral na de pauze, een knappe balans tussen emotie en systeemkritiek.

In zijn negende voorstelling blijkt cabaretier Johan Goossens een opleiding tot haptotherapeut te volgen. Hij wil graag dichter bij zijn gevoelens komen, want die ging hij vaak te lijf met witte wijn of seks.

Op 2 mei begint het jaarlijkse Theatertreffen in Berlijn, met de tien beste theatervoorstellingen van Duitsland. Lang gold dat het Duitse theater meer geld en traditie had, maar het Nederlandse innovatiever was. Maar gaat dat nog op? „Als iets alleen maar nut moet hebben, is dat funest voor het theater.”

Het Vlaamse collectief De Hoe excelleert in een steengoede komedie, met onnavolgbare redeneringen en over elkaar heen schuivende werelden. Het maakt van ‘De Sitcom’, een satire over tv-maken, een doldwaas theaterfeestje.