A Bronx Tale (1993)

Er staat inderdaad ook achterop de hoes van mijn dvd dat Berlusconi aan deze film heeft meegewerkt, Ludovic, maar waarom vind ik daar verder niets over online?

Geen idee. Het is dan ook een beetje vreemd dat het wel op de dvd staat. Heb zelf ook geen bronnen kunnen vinden die vermelden dat dit waar is.

Toch wel een bijzonder fijn filmpje.

Het verhaal is niet zo heel bijzonder en gaat over een jongen, die opgroeit en in die tijd een volwaardig lid wordt van de maffia. Het is echter vooral de uitwerking van de personages, die subtiel en fijn gedaan is en dat maakt dit toch uitermate boeiend om te volgen. Robert de Niro regisseert en acteert hier en doet dat beide naar behoren. Hij kiest niet voor de gemakkelijke weg om een maffiarol te spelen, zoals hij al zo vaak deed, maar speelt de vader van de jongen, die hem juist in bescherming wil nemen. Chazz Palminteri is net zo overtuigend als maffiabaas en het is boeiend om te zien hoe de jongen op subtiele wijze bewerkt wordt en langzaam aan steeds meer sympathie voor de maffia krijgt.

De setting in New York is mooi en tevens zitten er enkele sterke harde scènes in, maar ook momenten met humor. Humor die soms recht voor zijn raap is, maar vaak ook subtiel. De muzikale ondersteuning is sterk en past goed in de stijl van de film. De regie is degelijk en op het camerawerk valt ook nauwelijks wat aan te merken. Het is verzorgd en netjes in beeld gebracht.

Al de bovengenoemde factoren zorgen ervoor dat dit alles constant boeit. Het is misschien nergens verrassend, maar bij een film waar de rest zo goed uitgevoerd en verzorgd is, is dat totaal niet erg. Prima vermaak dus en een uitermate fijn regiedebuut van Robert De Niro.

4,0*

Robert DeNiro in een film waarin hij eens níet de crimineel is; juist de vader (Lorenzo, busschauffeur; de average Joe) van het gezin die zijn zoon Calogero op het moralistische rechte pad wil houden, ook al valt daar bar weinig te verdienen. Calogero komt in aanraking met Sonny na een moord in de straat, waarna hij niet als klikspaan wil optreden. Daarna leert hij Sonny's bende kennen. Met Chazz Palminteri als fabuleuze criminelenkop, welhaast de meest geliefde crimineel ooit in filmhistorie en, als je hem ziet, geloof je meteen in diens afkomen die weet wat het kost om op die plek te komen. Let ook op de 'gidsende' rol die Sonny heeft, die het beste heeft met mensen om ze te sturen, dat geeft hem een aimabele kant. DeNiro daarentegen heeft een platte rol, een vader die met zijn zoon inzit over diens daden, niet imponerend maar wel effectief in de gehele setting.
Maffiafilms kun je goedkoop afdoen door een stel stoere mannen bij elkaar te zetten die wat met hun pistolen lopen te goochelen, waardoor het een meerwaarde is in A Bronx Tale dat van Calogero de menselijke kant, die waar hij zijn keuzes maakt, de keuzes in de schaduwen van twee machtige mannen, de lucratieve gangsterbaas en die hem zijn bloedlijn heeft meegegeven) belicht. Het gangster zijn is dan eigenlijk bijzaak.
Er hangt een aardig sfeertje in het Brooklyn van de jaren '60, dat aandoet met een beperkte omvang, de straten (waar de jonge Calogero steevast in jongere jaren op het trapje zit) en de bar van Sonny.
Memorabele scenes zijn het bargevecht met de bikers, de dobbelscenes in de barkelder ("Ik wil zijn gezicht niet zien, doe er een handdoek overheen", "Sonny, dat is vernederend", "Zet hem op het toilet!") en de confrontaties van de Italianen met de zwarten (toen de Bronx heftig raciaal gesegrageerd was) en daarbij het liefdeslijntje van Calogero (een zeer goede Lillo Brancato, DeNiro's zoon in de latere jaren) met diens gekleurde dinnetje ("Let op dat zij jouw kant van de deur opendoet") waarmee de hele cirkel van spanningen in A Bronx Tale op één avondje samenkomt.

Matig.

A Bronx Tale begint anders erg goed met een sfeerschepping om u tegen te zeggen. Het New York van de jaren 60 is dubbelzijdig: het ons-kent-onsgevoel ligt perfect in balans met de criminele ondertoon.
Die dreiging had uiteindelijk veel beter uitgewerkt moeten worden. Sonny is niet bepaald een maffiosi die veel uitstraalt. Behalve de keer dat hij een vent neerschiet houdt hij zich vrij weinig bezig met misdaden, tenzij met dobbelstenen spelen en daarover gokken een misdaad is.
De tijdsprong zorgt overigens ook voor een kloof in het geheel. De jongvolwassene Calogero is een wreed irritant manneke en zowat alles wat hij doet werkt op de zenuwen. Het liefst van al had ik gezien dat ie een lap rond z'n oren kreeg van z'n vader. Het romantisch subplotje werkt ook langs kanten; enig spatje chemie ontbreekt volledig.
Het einde sleept iets te lang aan. Na de moord op Sonny hadden de endcredits meteen moeten verschijnen. Nu dooft de impact van de climax uit nog voor het einde daar is.

Het acteerwerk valt vrij hard tegen. Robert De Niro brengt het er het beste van af. Chazz Palminteri kan niet overtuigen als maffialeider en beide acteurs die Calogero vertolken doen dat met weinig succes. Vooral de oude versie is tenenkrommend.

Robert De Niro als regisseur is vrij succesvol. Qua look en opbouw is A Bronx Tale een ouderwets gangsterdrama waarop het rise & fall-concept lichtjes van toepassing is.
Vooral in het begin wordt New York belachelijk sfeervol in beeld gebracht. De geweldige soundtrack is daar niet vreemd aan.
De speelduur van 2 uur vormt ook geen probleem, maar een iets boeiendere inhoud had geen kwaad gedaan.

2,5

het productie bedrijf van berlusconi heeft toch meegewerkt,

Toch wel een uitstekend maffiadrama welke net niet kan tippen aan de echte toppers in dit genre. Met name de eerste 45 minuten met een jonge Calogero 'C' Anello (zeer leuk gespeeld door Francis Capra) vond ik zeer goed. Het tweede gedeelte met de oudere Calogero 'C' Anello vond ik wat minder vanwege o.a. het gedoe met het donkere meisje. Ook vond ik de oudere Calogero 'C' Anello minder leuk dan de jongere Calogero 'C' Anello (die was ook nog een beetje aandoenlijk). De overgang was ook wel vrij abrupt waardoor je niet echt een band kon krijgen met de oudere Calogero 'C' Anello.

Het verhaal zit overigens mooi in elkaar en weet ook te boeien. Ook de uitvoering is dik in orde en dat geldt zowel voor het visuele als het muzikale (passend bij het tijdsbestek) gedeelte. Mede dankzij de cast is deze film heerlijk om te kijken en dan vooral Chazz Palminteri als maffiabaas (eentje met min of meer de zachte hand) Sonny LoSpecchio speelt zeer goed en overtuigend. Ook de andere cast zoals Robert De Niro (dit keer niet in een maffia rol) doen het goed. Al met al gewoon een zeer goed maffiadrama welke zich lekker wegkijkt. De scene waarbij Sonny LoSpecchio vanuit zijn woonplaats continue achteruit rijdt naar zijn werkplek (ca. 1 km verderop) vond ik wel geinig

P.S. de kleine rol van Joe Pesci was ook wel leuk.

Voor de zoveelste keer gekeken vannacht. Hij lijkt steeds beter te worden. Acteerwerk is overall prima. De buurt heeft een heel uniek zomers sfeertje. De muziek gedurende de hele film is goed gekozen. Chazz Palminteri steelt de show als baas. De Niro speelt de hard werkende vader en daardoor viel er weinig voor hem uit te halen. De rassen-problemen tussen de Italianen en de zwarten komen ook sterk aan het licht.

Als komische noot vond ik het achteruitrijden van Sonny ook erg komisch. Verder die vetzakken die tijdens het dobbelspel het toilet in werden gestuurd haha. Ook het stukje dat de motorbende even flink in elkaar gerost wordt, was leuk. Ik gooi er weer een halfje bovenop. Hoort zeker bij de klassiekers in dit genre thuis.

De film gaat over een jongen die opgroeit in een slechte buurt en daardoor makkelijk in dit wereldje wordt gezogen terwijl zijn vader er heel erg tegen is. Goede rollen en een goed verhaal.

Het begin is sterk met een mooie sfeertekening van de Bronx en een jong acteurtje met uitstraling.

Na een sprong in de tijd worden we opgescheept met een nieuwe hoofdrolspeler die mij door z'n matige acteerwerk niet kan bekoren. De personages zijn vrijwel allemaal karikaturen en ook andere leden van de cast, zoals de actrice die Jane speelt acteren belabberd.

Wat het verhaal betreft, te karikaturaal en melodramatisch.

Ik vind dit geen fijne film.

De eerste film van Robert De Niro die ik een voldoende geef.

en hij heeft er slechts twee gemaakt

121 minuten genoten!!

Goede film met een mooi chronologisch verhaal van iemands leven tot jongere. Ik vind het einde echter zeer matig en daarom kan ik echt geen hogere score geven.

Een mix van een sociaal drama, een maffiafilm, een vader-zoon relatie- en coming-of-age verhaal; afwisselend gevoelig, hard, levendig en kleurrijk. Onder meer humor en ontroerend donkere momenten wisselden elkaar af. Mede door de heerlijke muziek kwam het tijdsbeeld van de wijk Bronx in New York, zestiger jaren, authentiek over. Verscheidene personages (sommigen met tegengestelde karaktereigenschappen) kregen diepgang. De cast speelde ijzersterk.

N.B. Het viel me op dat je van Lillo Brancato weinig hoort, maar hij blijkt gevangen te zitten.

Prima misdaadfilm.

De film kan nog niet in de schaduw staan van toppers in het genre, zoals bijvoorbeeld Scarface, Carlito's Way of Goodfellas, maar vermakelijk was dit zeker.

Ik denk zelfs dat de film na herziening beter valt. De driehoeksverhouding die in de film centraal staat wordt erg goed uitgewerkt, met een sterke climax tot gevolg.

Wat dat dan wel cruciaal is, is dat het acteerwerk goed verzorgd is. Gelukkig is dat het geval, met als positieve uitschieter Chazz Palminteri. Met de karakteruitdieping zit het wel snor in deze film, evenals de sfeer. Heerlijke sfeer met uitstekende muziek. Je waant je echt in de Bronx.

Prima film! Ruim voldoende!

Deze film weer net gekeken op Netflix (had hem al eerder gezien natuurlijk)

Het was alsof ik een Martin Scorsese film zat te bekijken.

Geen wonder ook. De beinvloeding is duidelijk aanwezig.

Het heerlijke is dat dit nog een 35mm film is met van die heerlijke overname tekens.

Geen digitale nonsens dingen.

Sonny is een capo, denk ik

De puberzoon, was dat een look a like kid van de Niro?

Een geweldige gangsterfilm onder leiding van Robert De Niro, die tevens hiermee zijn regiedebuut maakte. De kijkers worden geconfronteerd met beelden uit de maffiawereld, rassenhaat en de strijd tussen goed en slecht. De film werd opgedragen aan De Niro's vader die in 1993 overleed.

Het script is afkomstig van Chazz Palminteri. Zijn echte naam is overigens Calogero Lorenzo Palminteri. De rechten van zijn biografie zijn van groot belang geweest bij het maken van de film. Deze werden alleen verkocht als hij zelf het script mocht schrijven, en de rol van Sonny mocht vertolken. Op aandringen van De Niro heeft hij achter de schermen eveneens veel werk geleverd. Acteur Lillo Brancato deed Robert De Niro vaak na. De overeenkomsten tussen beide acteurs was verbluffend, en resulteerde in een rol voor Brancato. Het personage van Kathrine Narducci kwam per toeval. Ze liet haar 9-jarig zoontje auditie doen, en merkte op dat de rol van Rosina nog beschikbaar was. Na haar eigen auditie kreeg ze de rol toegewezen. Een groot deel van de opnames vonden plaats in Astoria en Jackson Heights, Queens Op deze locatie stonden namelijk gebouwen uit de jaren '50. Ook werd er gefilmd in Long Island City.

Een knappe prestatie van Robert De Niro, die helaas veel te weinig als regisseur aan bod is gekomen. Zijn andere film The Good Shepherd (2006) was namelijk ook niet bepaald slecht. Jammer dat de rol van Joe Pesci zo klein was, maar dit mag de pret niet drukken.

3,5 *

Een ondergewaardeerde klassieker met fantastische muziek

Ik moet hem nog zien, en gezien onze filmsmaak nog al verschilt wacht ik in spanning af....

Heel aardige mafia-film hoor met een interessant verhaal over een jongen Calogero die twee voorbeelden heeft: zijn vader (Robert De Niro) en Sonny, de lokale mafiabaas. Het laatstgenoemde personage is verreweg het interessantst. Is het een ordinaire crimineel of doet ie eigenlijk heel goed werk voor de buurt en dan met name voor Calogero. Ik vond de film zelf trouwens wat aan de saaie en donkere kant gefilmd. Niet echt aantrekkelijk om te zien, behalve dan wat adrenaline opstuwende gevechtscenes. Dat had Robert De Niro dan wel weer redelijk goed gefilmd.

Uit de tijd dat De Niro nog wat ambitie had, als regisseur bijvoorbeeld. Begint verrassend leuk, als een speels sfeerbeeld van New York met een doowopsoundtrack, maar dat niveau duurt helaas niet zo lang. De speelsheid is er snel vanaf en dan volgt er iets wat op een drogere, minder virtuoze versie van een Scorsese gangsterfilm lijkt. Maar dan minder gangster, meer een moralistische opgroeifilm. Soms bijna TV-film-achtig. Niet heel vervelend maar eigenlijk nogal forgettable.

Met de hoofdrolspeler (de oudere Calogero) is het in het echte leven trouwens niet erg goed gegaan. Hij heeft een straf wegens doodslag op een agent uitgezeten.

Prachtige film over een jongen die opgroeit langs de maffia. De film speelt zich af in de Bronx van de jaren '60. Een nostalgische sfeer (mede door de aankleding en fijne soundtrack). Een meeslepend verhaal over goed en kwaad met een aantal aangrijpende momenten. Twee sterke rollen van zowel Robert De Niro als Chazz Palminteri. Tevens het regiedebuut van De Niro.

Deze debuutfilm van De Niro als regisseur was een aangename verrassing. Ik hou niet zo van maffiafilms maar deze zit wat mij betreft tegen de 4* aan. Het onderscheidt zich van andere genrewerken door de hoofdpersoon in twee werelden te houden, enerzijds de maffiawereld die hem intrigeert en waartoe hij zich getrokken voelt, en anderzijds de "gewone mensenwereld" waarin zijn omgeving hem een nuchtere kijk op die wereld geeft. Geen film dus die eenzijdig de maffia verheerlijkt of waarin de hoofdpersoon helemaal opgaat in dat wereldje, maar eentje waar sprake is van balans. Met het acteerwerk, soundtrack, dialogen en sfeer zit het ook wel goed. Eigenlijk is het een soort van feelgood maffiafilm. Richting de 4* dus.

Mooie film met een goed verhaal dat een keer wat anders is dan de doorsnee gangsterfilm.

Wat me het meest opviel was hoe goed de muziek eigenlijk gebruikt werd. Bijvoorbeeld Jimi Hendrix - All Along The Watchtower wanneer Calogero de auto met z'n vrienden instapt met de tekst "There must be some kind of way outta here" of Cream - Strange Brew wanneer diezelfde vrienden op het punt staan om met molotov cocktails te gaan gooien, want ja, molotov cocktails zijn toch rare brouwsels. Zo nog een paar waar ik zo één, twee, drie niet op kan komen.

Ik twijfelde eerst tussen 3,5 en 4* maar vanwege de muziekkeuze ben ik toch voor de 4* gegaan.

It was great to be Catholic and go to confession. You could start over every week

Ik ben nu al een tijdje bezig om eens wat meer van het oudere werk van Robert de Niro te zien en dan kun je natuurlijk niet voorbij zijn regiedebuut. Het was niet de eerste keer dat ik de acteur in de regiestoel zag plaatsnemen, in 2006 deed hij hetzelfde met The Good Shepherd, maar ik hoopte in ieder geval op een wat betere film dan dat Matt Damon vehikel. Met Chazz Palminteri heb je in ieder geval al een heerlijke genre acteur ter beschikking.

En dat voel je ook in de film aangezien Palminteri werkelijk de film compleet naar zich toe trekt. Interessant wel dat de Niro er niet voor heeft gekozen om zelf de rol van Sonny op zich te nemen. Hij kiest hier voor een wat atypische rol als brave huisvader, maar dat is vooral ook doordat het op èn naast het scherm de grote Palminteri-show is. A Bronx Tale is namelijk gebaseerd op zijn toneelstuk en hij was bovendien ook bij bijna elk aspect van de productie aanwezig. In ieder geval een interessante samenwerking tussen twee grote namen die elkaar genoeg ruimte geven om hun eigen ding te doen. Het plot is misschien over de grote lijn gezien net iets te cliché, zeker de relatie tussen de volwassen Calogero en Jane is soms om te janken, maar de Niro geeft het geheel een eigen stijl. Hier en daar misschien iets teveel gaan lenen bij Martin Scorsese, zeker de soundtrack deed me daar erg aan denken, maar storen doet het niet. Valt wel op dat vooral de eerste helft van het verhaal (met de jonge Calogero) het beste stuk uit de film is.

Vooral omdat er daarin een aantal heerlijke personages passeren met dito namen. Zo'n types als Jojo the Whale, Frankie Coffeecake en Tony Toupee spreken toch tot de verbeelding. Vond de jonge Francis Capra, die in zijn carrière niet meer verder zou geraken dan eens een occasionele bijrol in een televisieserie, wel erg goed trouwens. Toch wel beter dan zijn oudere versie die hier gespeeld wordt door Lillo Brancato, al heeft die dan weer het geluk dat hij best wel wat weg heeft van een jonge de Niro. Het zijn echter natuurlijk de twee grote namen die hier de show stelen. Palminteri heeft een geweldige uitstraling en deelt een aantal leuke scènes om de Niro. Ook tof om één van die andere grote maffia namen nog in een erg klein bijrolletje te zien.

Beetje jammer wel van de slechte release van DFW. Nu heb ik hier sowieso niet veel geld voor betaald, maar dan nog.. Had soms het idee dat ik naar een VHS rip zat te kijken. Dat neemt echter niet weg dat ik hier best wel van heb genoten. Hier en daar misschien wat te voorspelbaar of niet goed uitgewerkt maar er zit genoeg kwaliteit in om hier toch nog een kleine 4* aan uit te delen

4*

Best een fijne film, dit werk van Robert De Niro. Een sfeervol portret van de Bronx en de verhoudingen tussen hoofdpersoon Calogero en zijn vader en Calogero en Sonny zijn best sterk uitgewerkt. Dat levert met name tussen Calogero en zijn vader enkele sterke scènes op. Ook de raciale spanningen in de wijk zijn best aardig uitgewerkt. Hier en daar zitten er ook wat mindere scènes tussen, maar al met al is de film toch zeker wel de moeite waard.

Als film niet eens zo immens memorabel.

Maar de ‘now you’s gotta leave’ scene is toch wel een van mijn favoriete filmscenes allertijden.

Echt erg sterk.

Het idee dat je daadwerkelijk tot op het allerlaatste moment netjes blijft, mensen meer dan ruimschoots de kans geeft, en als ze dan over die grens gaan, ze ook echt goed hárd daarover gaan.

Zo van:

Maar dát doet de deur dicht jongeman.

Nu zul je bij dezen tot in lengte van dagen het gevolg van je zelfverkozen gedrag mogen gaan dragen.

Mooi ja.