A Bronx Tale (1993)

Matig. Weinig boeiend en beperkte diepgang.

Weinig woorden aan vuil te maken aangezien het een standaard verhaaltje is.

Acteerprestaties van Palminteri en De Niro zijn uitstekend.

De scène 'achteruit rijden in een one way street' is wel memorabel.

De Niro en Palminteri stelen de show in dit verder zwak geacteerde verhaal. Vooral de oudere Calogero is zwak. Hij zegt zijn zinnen op en je ziet hem tegelijkertijd bijna denken: ‘nu, wenkbrauwen optrekken. Nu, naar de grond kijken. Nu zus nu zo..’ Het plot draait om de twee strijdende vaderfiguren van Calogero. Dat is ook het meest interessant. Daarom jammer dat er zoveel bij komt (de romance, rassenstrijd) dat niets aan dat plot toevoegt maar slechts het verhaal gaande houdt. De climax van het plot is ook onbevredigend (geen finale confrontatie tussen echte vader en maffiabazen, of desnoods verzoening, maar een van de twee gaat dood. Punt. Probleem weg. ). De start van de film is erg tof met mooie sfeerbeelden, de jonge Calogero en een sterke DeNiro maar de film ontwikkelt zich te matig om een voldoende te scoren.

Een prachtige film van en met DeNiro. De regisseur DeNiro heeft de ons kent ons sfeer van de Italiaanse Bronxenclave goed weten vast te leggen middels legendarische typetjes en sfeervolle beelden. Hij speelt ook een geweldige sterke rol als Lorenzo de Buschauffeur die lijdzaam moet toe zien hoe zijn zoon steeds meer onder invloed van een gangster komt. Chazz Palmintieri,op wiens jeugd dit verhaal gebaseerd is, speelt op routine de gangster Sonny. De jonge Calogero wordt goed gespeeld door Francis Capra(Weevil uit Veronica Mars). Hij weet goed de kinderlijke nieuwsgierigheid naar de gangster Sonny die in in alles de tegenhanger van zijn vader is. De tiener Calogero wordt door Lillo Brancato jr gespeeld. Brancato kan qua uiterlijk zo de zoon van DeNiro zijn en zijn vertolking is okay voor een debuutrol. Hij verzuipt niet met twee zeer sterke acteurs tegenover zich en dat is een prestatie op zich. Verder is zijn timide, beetje schlemielerigr uiterlijk wel goed voor een jong-volwassene die vooral zoekende is om zijn eigen weg te vinden in het leven. Taral Hicks is ook noemenswaardig want ondanks haar kleine rol weet zij de show te stelen wanneer ze in beeld komt met haar prachtige lach. Al met al is dit een geweldige film die een schitterend verhaal verteld en tegelijk een prachtig sfeerportret van de jaren 50/60 geeft.

Maffia/misdaadfilms behoren over het algemeen niet tot films die ik enorm waardeer, maar er zijn gelukkig voldoende titels met genoeg diversiteit waardoor het zeker geen genre is dat ik passeer. Het was nu eens de tijd aan deze klassieker van en met Robert De Niro. We volgen hem als een zorgzame, maar niet al te rijke vader die zijn zoon probeert te beschermen tegen de lokale misdaad. Uiteraard loopt dit anders en trekt zijn zoon er uiteindelijk toch naar toe, met alle gevolgen die daarbij horen. Het is weer eens een ander uitgangspunt. Sowieso had ik verwacht dat De Niro een maffiafiguur zou spelen, maar hij is hier eens de goede kant. De film wordt nooit zo zwartgallig of gewelddadig als de klassiekers in het genre, maar dat boeide me niet zo veel.

Het verhaal is hier gewoon prettig om te volgen en dat is bij dit soort films voor mij wel eens anders geweest. Daarbij zitten er een paar sterke stukken in, zoals met de bikers in het café of met de donkere jongens waar ze een issue mee hebben. Het love story subplotje hadden ze van mij wel weer weg mogen laten. Niet zo goed uitgewerkt en ook weinig relevant. Ik had ook wel meer scènes nog willen zien met De Niro en zijn zoon, die steeds meer uit elkaar groeien. De scène bij de bokswedstrijd vond ik wat dat betreft wel weer sterk, met hoe vader en zoon in het leven staan. Sowieso is de sfeer erg goed, met het Bronx in the 60's sfeertje en de culturele verschillen die daar zijn. Sterk acteerwerk ook van vrijwel de gehele cast, al was de wat oudere Calogero wel een wat bleek personage. Waarom Sonny en hij elkaar nou zo graag mochten vond ik altijd maar wat vaagjes blijven, al was Calogero natuurlijk de jongen die hem niet verlinkte. Wel vind ik de film een beetje z'n glans verliezen in het slotgedeelte en als een nachtkaarsje uit gaan. Ik had een meer pakkender finale verwacht en gehoopt. Maar niettemin een hele boeiende film.

4*

Fijne, vrij luchtige misdaadfilm in het Bronx van de jaren zestig waarbij de driehoeksverhouding tussen Sonny, Calogero en diens vader Lorenzo centraal staat. Calogero kijkt op naar beide vaderfiguren, maar wordt meer aangetrokken door de charismatische maffiabaas Sonny. Lorenzo is een hardwerkende eerlijke man die materieel die weinig te bieden heeft en verliest de greep op zijn zoon.

Een uitstekende Chazz Palminteri die een mooi uitgediept personage speelt als Sonny. Een personage waarvan ik moeilijk kan inschatten of hij een redder is van de wijk of net de pest. Zijn vriendschap met Calogero lijkt alvast oprecht (bezorgd). Ook Robert De Niro doet het uitstekend in een andere rol die we van hem gewend zijn in dit soort films. Lillo Brancato vond ik minder, maar kan makkelijk doorgaan voor De Niro’s zoon. De gelijkenis is treffend.

Verder een mooi uitgebouwd plot waarbij de onzekere en beïnvloedbare Calogero zijn weg probeert te vinden in het leven in de moeilijke buurten van de Bronx. De subplot rond zijn vriendin Jane schetst een mooi beeld van de gespannen relatie van blanken en zwarten. De liefdesrelatie zelf had echter weinig om het lijf. Voor de rest prima film, maar niet zo straf als pakweg Scarface, Casino of Carlito’s way om er maar een paar te noemen.

Een leuke en vlotte misdaadfilm zonder Al Pacino en Liotta. maar De Niro en Pesci (in een bijrol) zijn wel van de partij. Calogero is van jongs af aan al geinteresseerd in het doen en laten van Sonny die hij lijkt te idoliseren. Tot Sonny op klaarlichte dag iemand neerschiet met Calogero als ooggetuige. De politie laat de gangster opstellen op een rij en Calogero moet de dader aanduiden. Dat doet hij niet en Sonny is hem dankbaar. Op die manier wordt Calogero opgenomen als een soort tweede zoon van Sonny, zijn vader is hier fel tegen gekant. Deze driehoeksverhouding drijft een belangrijk deel van de film.

Een ander en momenteel erg actueel thema is racisme. Calogero valt voor een zwart meisje als blanke Italiaan. Zijn zogenaamde vrienden zijn erg racistisch naar zwarten toe. Omgekeerd is er eveneens racisme als je in de zwarte wijk komt naar de blanken toe. Een mooi voorbeeld dat het mes langs twee kanten snijdt.

Ik vond het een goede film die vlot wegkijkt. Het is geen pure maffiafilm maar dat hoeft voor mij niet. Dit is een film over hoe 1 gebeurtenis of moment je leven voorgoed kan veranderen.

A Bronx Tale een zoveelste poging in het misdaad/maffia genre die sowieso al een pré heeft met zijn redelijk normale speelduur. Maar ondanks enkele aardig elementen, schiet de film wat mij betreft, ondanks zijn boodschap, als geheel net te kort.

Aardig sfeertje wordt in eerste instantie neergezet, iets dat erg veel gelijkenissen toont met het Hell's Kitchen uit de gelijknamige roman en tevens verfilmd als Sleepers. De jonge C tussen twee vuren, zijn oprechte en eerlijke vader tegenover de geslaagde en in C's ogen 'wijze' gangster Sonny. Een strijd en fascinatie die pa onmogelijk winnen kan in een wereld waar de hard werkende juist de lachertjes zijn en een brutalerik als Sonny zijn zin krijgt en leeft als een koning. Een wereld die lonkt, een wereld vol fouten en valkuilen...

Het is echter het slepende begin waarin de jonge C gevolgd wordt die al erg veel afbreuk doet aan de film. Als na een uurtje de motorbende aangepakt wordt lijkt de film uit een soort lethargie op te veren waarna er veel meer geweld, domme acties en heel veel haantjes voorbij komen. Een laat maar wel beter passend beeld dan het eerste slepende uur waar weinig gebeurt. Het verhaal spint zich wat minder rond de strijd tussen vader en Sonny maar meer op de zelfontwikkeling van C die het clubje domkoppen steeds minder interessant vind en milder wordt vanwege andere interesses. Het is allemaal aardig maar een beetje te laat allemaal. Daar komt bij dat Brancato wellicht slaagt in het ontluikende lefgozertje neer te zetten maar verder nergens als karakter interessant wordt of empathie oproept.

En daar is waar A Bronx Tale eindigt. Als film die slaagt met een mooi tijdsbeeld en fantastische muziek, maar verder niet heel erg interessant wordt rond Calogero. Bovendien is de te leren boodschap voor hem interessant maar valt die al gedurende halverwege de film. Namelijk dat het zogenaamde respect dat Sonny lijkt de krijgen van zijn discipelen gebaseerd is op angst, iets dat Calgero totaal verkeert ziet. Zoals zijn vader zelf zegt verdient een man die iedere dag vroeg van bed gaat om de kost te verdienen voor zijn gezin pas echt respect. Weinig spanning, weinig glamour...maar het is wel het echte leven, en is het moeilijker rechtschapen te blijven dan de kantjes er af te lopen en dingen op te lossen met geweld. Het is een interessante boodschap, maar die had beter en anders tot stand moeten komen.

Vorige week na lange tijd weer herzien. Halve punt erbij en terecht. Deze film zit bomvol met "lessons". Ex-mob Michael Franzese heeft deze film ook besproken en zijn mening hierover gegeven. Kan me hierin meer dan vinden. Tuurlijk is GoodFellas beter geregisseerd en uitgewerkt, maar de keuze van DeNiro om minder bekende acteurs te laten spelen etc. Het blijft me fascineren deze film, het kijkt lekker weg en het blijft me fascineren.

Het had niet anders tot stand kunnen komen want het is het autobiografisch verhaal van Chazz Palmintieri.

Ah okay. Helder.

Geweldige film, klassiekertje.

Sterk en onderhoudend misdaad-drama, geregisseerd door DeNiro, die er zelf ook een rol in vertolkt. Het verhaal blaakt niet uit van originaliteit, maar de uitvoering is hier meer dan voldoende. Het wordt prima weergegeven hoe de jonge Calogero in tweestrijd geraakt en een keuze moet maken tussen zijn ouweheer Lorenzo en de gangster Sonny, die beiden een vaderfiguur voor hem zijn. De cast acteert verder met de nodige inleving. Pesci komt ook nog even opdraven in een bijrolletje. Vast een vriendendienst voor DeNiro, maar zeker welkom. 4 Sterren.

Geen enkel moment van verveling in dit toch eenvoudig verhaal en dit dankzij de juiste sfeer, de sterke rolbezetting en de passende muziek

'A Bronx Tale': Robert De Niro Recalls Directorial Debut at Tribeca - Variety

Dertig jaar geleden gezien, gaf ik zeker 4*. Nu na 50 min. afgezet. Knullig , lullig er gebeurt niks Een knulletje met smart guy teksten. De Niro...ja wat moet je er mee ?? Glansrol voor Palminteri Niet de tand des tijds doorstaan Gaaaaaaaap.

Vrij slappe hap . De Niro die regisseert binnen zijn lievelingsthema. Zelf doet hij als vader van Calogero helemaal niks bijzonders. Hij waarschuwt zijn zoon in werkelijk elke scène waarin hij aanwezig is voor de gevaren van de maffia en om er zo ver mogelijk van weg te blijven, wat uiteraard niet zal gebeuren. De dialogen zijn wat ‘cheesy’ en er zit vaak nogal weinig vaart in. Het is allemaal zeer braaf. De acteerprestaties halen her en der toch ook niet echt het benodigde niveau. Leuke film over de aanwezigheid van de Italiaanse maffia in de Bronx die vlot wegkijkt, maar veel verder komt De Niro hier ook niet.

"The saddest thing in life is wasted talent.”

Maffiafilms zijn toch wel een stiekeme guilty pleasure van mij. Voor namelijk de films over de Italiaanse maffia in Amerika interesseren me heel erg. Deze film stond al een lange tijd in mijn kijklijst te wachten, en lag ook al een tijdje op de plank omdat ik hem al binnen had gehaald. Gisteren toch maar besloten deze film toch te kijken, en ik had eigenlijk niet héél veel verwachtingen voor deze film, het valt me nu ook pas op dat deze film een hele goede score heeft op deze site. En ik moet eerlijk zeggen dat ik een hele vermakelijke filmavond heb gehad, hoewel het zeker niet in de buurt van de toppers komt, vind ik dat De Niro best een leuke prent neer heeft gezet.

Een goede zet was dat De Niro zichzelf gewoon op de achtergrond heeft geplaatst. De jaren negentig kent natuurlijk kent natuurlijk enkele waanzinnige films met hem in de hoofdrol, waar ik wel kan waarderen dat hij toch de wat “onbekendere” hier de hoofdrollen geeft, en vooral als vader functie de film zowel regisseert als acteert. De meester hemzelf weet natuurlijk hoe het koude kunstje werkt, en dat is eigenlijk wel erg goed te merken. De acteurs zijn allemaal goed en leuk gecast, het verhaal is best vermakelijk en heel erg politiek correct, destijds misschien nog wel meer nodig dan nu. Alleen het verhaal is wel behoorlijk zoetsappig, écht veel gebeurt er niet en het liefdesverhaal vond ik nou ook niet héél interessant.

Chazz Palminteri als Sonny vond ik echt heel tof. Hele leuke rol maar, het had in mijn ogen misschien iets harder gemogen, met vlagen. Lillo Brancato als Calogero vond ik heel tof. Ik herkende hem ook ergens van mij hij heeft dus ook in ‘The Sopranos’ gespeeld, dus daar moet ik hem wel van herkennen. Voor de rest een vrij onbekende cast, die allemaal ook een beetje nietszeggend deze film voortzetten. Vele bijrollen, niks bijzonders.

Dus ja, ik heb met deze film echt een hele leuke filmavond gehad. Ik merkte dat het verhaal me behoorlijk aangreep, en de film daardoor ook vlot verliep. Toch mis ik (zoals ik al zei) soms wat meer pit of actievollere scenes. Toch deed het einde veel en de actiescènes die erin zaten weten de film behoorlijk te redden maar, het mocht een tandje meer. Toch wederom een vermakelijk regiewerk van De Niro, en zeker een film die ik in de toekomst weer eens ga opzetten.