ölüm Ve Psikanaliz

Saliha UYSAL Bu çalışmada Ölüm Eşiği Deneyimleri (ÖED) din psikolojisi çerçevesinde ele alınmaktadır. Bu çerçevede, yaşayanların hayatlarında derin dini ve psikolojik değişikliklere neden olan bu deneyimde görülen temel karakteristiklere, deneyim öncesi, esnası ve sonrasındaki psiko-sosyal durumlara ışık tutulmaktadır. Konuya ilişkin kavram analizlerini ve ÖED literatürünü içermenin yanı sıra çalışmanın en özgün katkısı, nitel araştırma modellerinden mülakat tekniğiyle elde edilen veriler vasıtasıyla olmuştur. Amaçlı örnekleme yöntemiyle belirlenen ve kartopu tekniğiyle ulaşılan ÖED yaşamış 13 kişiyle mülakat yapılmıştır. Araştırma neticesinde ÖED öncesinde kişinin sahip olduğu inançlar, kişilik yapıları ve ruhsal hallere ulaşılırken; ÖED esnasında bilişsel, afektif, paranormal ve transandantal unsurlara; son olarak da ÖED sonrasında kişinin inançlarında, ibadetlerinde, kişiliğinde, ölüm sonrasına bakışında meydana gelen değişikliklere ilişkin bulgulara ulaşılmıştır. ABSTRACT NEAR DEATH EXPERIENCES IN THE CONTEXT OF PSYCHOLOGY OF RELIGION Saliha UYSAL In the present paper Near Death Experiences (NDEs) are searched in the context of psychology of religion. Within this scope, it flashes to NDEs' basic features and psychosocial states seen in pre-, mid-and post-experience which have profound effects that change the experiencer's religious beliefs and psychological states. In addition to including the concept analysis related to the subject and NDE literature, the most original contribution of this study is the data gained with applying the interview method among the qualitative research models. A total of 13 near death experiencers selected using purposive sampling methods and contacted through the snowball technique were interviewed. In consequence of the research while the findings related to the

"İnsan iyidir, güzeldir ve kusursuzdur" klişeleri yerine kötülüğü, yok etmeyi ve nefreti anlatan “lanetlenmiş” yaratıcılar vardır. Bununla birlikte, insanlar bunları okumak ve bilmek istemezler. Onların istedikleri şey, sevgi, neşe ve güzellikle dolu olsa bile, her türlü umutla biten hikayelerdir; çünkü gerçeklikten kaçmak, karşı karşıya kalmaktan daha kolay görülür. Bu nedenle bu lanetli yaratıcıların toplum tarafından benimsenmesi zor kabul edilen bir şeydir. Evet zordur  ama deha olan bu yaratıcılar tüm unutkanlık ve yıkıma karşı inanılmaz bir direnç gücüne sahiptir. Tanıdık kelimelerden oluşan vasat yaratıcılığın cesur kapağının tamamen yeni bir bakış açısı, er ya da geç alışılmadık bir stille patlak verir.
Edgar Allan Poe da bu lanetli yazarlardan biridir.

Horror movies are based on subconscious themes unlike other popular genres. The dead theme, which is the one of the subconscious fears, is represented with the different creatures; like vampires, werewolves and zombies. Zombie is the least individual one of these creatures. Zombies look around as a community and they have not got any distinctive attractiveness. Zombie movies have undergone many changes between the periods in popular cinema. The fears of the social have been effective in this transformation. The purpose of the study is to reveal the subconscious fears of the social in the context of cinema. The subconscious fears of the social will be examined with the zombie themes. The Resident Evil Series, which is one of the popular zombie series will be analyzed with the psychoanalytical film analysis method in the study. The Resident Evil Series have consisted of five films: Resident Evil (2002), Resident Evil: Apocalypse (2004), Resident Evil: Extinction (2007), Resident Evil: Afterlife (2010), Resident Evil: Retribution (2012).
Key Words: Zombie Movies, Horror

Bastırma düzeneği Freud'un kuramının belki de merkezinde işleyen ve tüm kuramsal yükü kendi etrafında düzenleyen ana unsurlardan birisidir. Bu kuramın çatısının çatılmaya başladığı ilk günlerden bu yana anımsamak ve unutmak klinik ve kuramsal çalışmanın ilgi odağı olmuştu. Freud ünlü "Histeri Üzerine Çalışmalar (1895)" metninde histeriklerin unutamadıkları için hastalandığını öne sürmekteydi. Tabi bu yaklaşım hem kendi döneminin hâkim kuramlarından hem de günümüzün yaygın anlayışından farklıdır. Freud'un bu metinleri ele aldığı dönemde ilgi konusu olan "histeri" kavramı günümüzde pek çok farklı ruhsal kavramla kesişen özellikler taşımaktadır, birçok yazarın ortaklaştığı nokta da bu hastaların travma öyküleridir. Travmatik deneyim sonrası gelişen ruhsal sorunlara ilişkin sorun ilk bakışta hatırlanmıyor olması gibidir, bu yüzden Freud'un pek çok dönemdaşı hastayı telkin altında iken travmatik odağa doğru bir keşfe zorlamış ve iyileştirme uğraşını buradan yürütmüştür. Freud'un "Histeri Üzerine Çalışmalar"da sunduğu olgulara bakılırsa bu hastaların da çoğu geçmişlerinde bazı karanlık anları yeniden hatırlamaktadır ancak Freud'un fark ettiği üzere aslında bu hastaların tüm anlatısı ya da yaşayışı bu bastırılan parçanın çevresine kurulmuştur. Slavoj Zizek bu durumu düz metal bir levha üzerinden örnekler; bu düz levhaya çekiçle vurulduğunda, darbenin etkisiyle gelişen çukur yatay düzlemdeki levha yüzeyine paralel bakan bir göz tarafından fark edilmeyecektir ama levha üzerine bırakılan küçük bir bilye bu görünmez darbeye doğru hareket edecektir. Aslında Freud'un getirdiği bakış açısıyla baktığımızda bu anılar hakkıyla bastırılamadığı için sistem bir göçük oluşturmaktadır ve orada ilk bakışta görünmeyen şey aslında tüm ağırlığıyla sistemin içerisinde kalmaktadır. Oysa bastırma düzeneğinin daha akıcı çalıştığı durumlarda bir anı parçasının unutulması mümkün olacaktır. Unutmak yeniden hatırlamayı da mümkün kılar yani paradoksal bir ifadeyle söylersek anımsanamayan, geri çağrılamayan yaşantılar aslında unutulamamış da olacaktır. "Hatırlamıyorum, unutmuşum" ifadesi "hatırlayamıyorum demek ki unutamamışım" olarak söylenebilir. Dolayısıyla her yeniden belleklendirme çalışması ya da anımsamak için verilen her uğraş aslında unutmayı da mümkün kılacaktır. Bu anlamda hatırlayabilme özgürleştikçe unutmak ve bugüne odaklanmak da mümkün olacaktır. Başka bir deyişle unutma-hatırlama aksının rahatlığı daha iyi bir dış gerçeklik algısına da izin verecektir. Anımsamanın önündeki her engel ruhsal enerjinin önemli bir oranının bu aksa harcanmasına sebep olacaktır, olanca karmaşasıyla orada bekleyen bugünün dış gerçekliği kendisini algılar yoluyla dayatmaktadır ve bireyin gündelik yaşamına devam edebilmesi ancak bu uyaran bombardımanı üzerinde ruhsal bir emek göstermesi ile mümkün olacaktır.

Ölümün görüngüsü olan mezar ve mezar taşlarının, ölümüm bir tür asimetrik uzantıları olarak, ölenin yaşatılması; dünyanın ölenler ve yaşayanlar arasındaki bölüşümünün göstergeleri üzerinden, ölümün ve ölümün yaşayanlarca algılama ve kabulüne dair antropolojik bir analız..

İnsanlığın yazgısının ve dünya döngüsünün en temel unsurlarından birisi olan ölüm, tarih boyunca insanın kafasını kurcalayan ve en anlaşılmaz olarak değerlendirilen kavramlardan birisidir. Yüz yılı aşkın bir süredir hayatımızda olan sinema sanatı ise ölümü sinematografik bir malzeme haline getirmekte ve çeşitli filmler aracılığıyla ölüm ve ölüm ötesine ilişkin dramatik ve düşündürücü anlatılar geliştirmektedir. Bu çalışma kapsamında, ölümün algılanışına ilişkin, geleneksel ve modern dönemi de kapsayan tarihsel bir bakış oluşturulmaya çalışılmaktadır. Medyada ve özellikle sinemada ölümün nasıl kavramsallaştırıldığı üzerine yoğunlaşan çalışma, ölümü tema edinen filmlere ilişkin bilgiler içermektedir. Bu filmler arasından seçilen The Bucket List (2007) filmi, en temel ilgi alanları arasında yaşam ve ölüm kavramlarının yer aldığı varoluşçu yöntemle analiz edilmektedir. Ölümün kaçınılmazlığı ile yüzleşen iki kanser hastasının hayata bakışlarının değişimini irdeleyen filmde; seçim, sorumluluk, ahlak, özgürlük ve bunalım gibi çeşitli varoluşçu kavramlara rastlanılmaktadır. The Bucket List filmi, ölümün varlığını, hayatın anlamlandırılması ve yaşamsal deneyimlerin seçilmesi için bir gerekçeye dönüştüren söyleme sahiptir. Çalışmada elde edilen sonuçlar; ölüm temalı filmlerde yaşama ilişkin bakış açılarının geliştirildiğini, ölümle yüzleşmenin insanların hayat anlayışlarını değiştirebildiğini ve ölüm ve ölüm ötesi arasında bir çeşit bağ veya etkileşim olduğu inancının sinemaya yansıdığını ortaya koymaktadır.

Ölüm, insanlığın var oluşundan bu yana onu tıpkı bir gölge gibi takip etmektedir.
Bu gölge, yaşamla aynı olmasına ve yaşamın ardında kalmasına rağmen kişinin bir
bütün olmasını sağlamaktadır. İnsanoğlu, yaşamın anlamını aslında tam tersini
yani ölümü düşünerek sorgulamaktadır. Bu sorgulamayı da yaşamının çeşitli dö-
nemlerinde ölüme farklı bakış açısı sunarak gerçekleştirmektedir. İnsanoğlunun
yaşam ve ölümü anlamlandırma çabasını, yaşamı yansıtan sinemada da görmek
mümkündür. Bu çalışma; A Ay (Reha Erdem, 1988) ve Bal (Semih Kaplanoğlu,
2010) filmlerini ele alarak çocuğun ölümü ne şekilde algıladığı ve ölüm kavramını
nasıl anlamlandırdığını açıklamayı amaçlamaktadır. Bu bağlamda araştırmada incelenen A Ay ve Bal filmleri, göstergebilimsel metodoloji ve söylembilim yöntemi
kullanılarak çözümlenmiştir. Sonuç olarak; araştırmanın sınırlılığı kapsamında, her
iki filmde de ölüm kavramının, çocuk tarafından gitmiş olma olarak algılandığını
söylemek mümkündür.
Anahtar Kelimeler: Çocuk, Ölüm, Sinema…

Her estetik kararın aynı zamanda bir siyasal tercih olarak belirdiği bir eserin yaratımı esnasında, “ölümü imgeye dönüştürerek bu ölümü mümkün kılmış dünyaya onu yeniden sunmak”[4] ile ölümü başlangıçta bir imge olarak kabul etmek arasında ilkesel bir fark vardır. İkinci zeminde pozisyon almak, bellek endüstrisi tarafından soğrulmaya açık içeriklerin modern siyasetin dispozitifleriyle ilişkisini de kat etmeyi zorunlu kılar. Bu bağlamda Abluka, nekrosiyasete dair temaları işlemekten ziyade sinematografik-sömürgesizleştirme diyebileceğimiz bir düzeyde sömürgeci-işgal düzeninin nekro-siyasal dinamiklerinin içinden geçer.

ÖZET Bu çalışma, varlığın en derin bilmecesi olan ölüm hakkında hem bireysel hem de kolektif belleğimizdeki senaryoları felsefi bir bakış açısıyla değerlendirmektedir. Ölümü " mutlak hakikat " ve " hiçlik " olarak gören temelde karşıt iki bakış açısı, ölüm konusundaki düşünsel literatüre hakimdir. Ölümü hakikat ya da hiçlik olarak değerlendirmenin yaşamı da şekillendireceği açıktır. Bu çalışma ile ölümün metafizik boyutundan ziyade, insan ve ölüm arasındaki ilişkiye dair felsefenin senaryosunu tartışmak amaçlanmıştır. Temel alınan sorulardan birkaçı şunlardır: Ölüm konusunda felsefe bize ne söyler, ölüm kendi hakkında felsefe yapılmasına izin verir bir şey midir? Ölümün mutlak hakikat olması ne demektir? Hakikat düşüncesinin ve anlam yitiminin yaşandığı bir dönemde ölüm üzerine nasıl bir söylem geliştirilebilir? Ölümün hakikat ya da hiçlik olarak değerlendirilmesi, insanın ölümü kabullenişi üzerinde ne denli belirleyici olabilir? Bu sorular bağlamında, çağın felsefi, bilimsel ve düşünsel dinamiklerinin ölüm algısına etkisi değerlendirilmiş, insan ve ölüm arasındaki ilişkinin değişen doğasına dair felsefenin nasıl yeni bir söylem oluşturabileceği tartışılmıştır. ABSTRACT This study evaluates the scenarios both in our individual and collective memory about death, which are the deepest riddle of existence, with a philosophical point of view. Two opposite point of views that perceive death as an " absolute truth " and a " nothingness " dominate the intellectual literature about death. It is clear that thinking death as a truth or nothingness will shape life as well. And we aimed to discuss philosophy's scenario concerning the connection between person and death rather than the death's metaphysical extent. Among the questions that we took as a base are the following: What does philosophy tell us about death, and is death something that lets people philosophize about itself? What does it mean that death is an absolute truth? If we call death a moment of absolute truth, what do we have to say on death in an era that the thought of truth and a meaning loss exist? What does it mean for me to think about death as a truth or nothingness, does it change the nature of my relationship with death? In the context of these questions, the effect of the era's philosophical, scientific and intellectual dynamics on the perception of death is evaluated, and it is discussed how philosophy can create a new discourse about the changing nature of the relationship between a person and death.

psikeart intihar sayısı
Hüzünde değersiz ve bomboş olan dünyadır, der Freud; melankolide ise egonun kendisi... Son yazılarından olan ‘Ego ve İd’de; cinsel bir nesneden vazgeçerken egonun içinde nesnenin oluşmasının, yani ‘özdeşim’in, id’in nesneden vazgeçebilmesinin tek koşulu olduğunu söyler. Melankolinin bitmemiş bir hüzünlenme süreci olduğunu söyleyerek melankoliyi egoyu oluşturan özdeşleşmelerin merkezine yerleştirir. Melankolik özdeşleşme, yitip giden nesneyi egonun bir parçası kılar ve böylece dış dünyadaki nesnenin ortadan kalkmasına izin verir. Kaybedilen nesne, egonun bir parçası olarak korunduğunda, kaybın mutlak bir kayıp yaşanmasının önüne geçilir. İçimizde ondan renkler, sesler, haller, tavırlar, alışkanlıklar kalır. Nesne artık dış dünyada olmayacaksa, içeride varlığını sürdürür, insanın içine kazılıdır, içinin yarasıdır sevdiği artık; ego nesneyi melankolik bir şekilde içine almıştır. Furuğ ne güzel söyler; ‘yaralarım aşktandır’.

30 yaşının baharında kendini evinin penceresinden atarak yaşama veda eden Nilgün Marmara’nın dizelerinde hem ölme arzusunu, hem de onu ölüme taşıyan iç ve dış hesaplaşmalarının izdüşümlerini okuruz;

‘Bir karga bir kediyi öldüresiye bir oyuna davet ediyordu.
Hep böyle mi bu?
Bir şeyden kaçıyorum bir şeyden, kendimi bulamıyorum
dönüp gelip kendime yerleşemiyorum,
kendimi bir yer edinemiyorum,
kendime bir yer.’

Belki de bir karga ve kedinin arasındaki ölümcül oyunla başlıyor kendini katletme hikayeleri...

Özet
İsmail Safa’nın mersiye türünde yazdığı şiirler, biçim olarak Divan şiirine benzemekle birlikte,  konunun ele alınışı bakımından Divan şiirinden bazı farklılıklar göstermektedir. İsmail Safa mersiye örneği şiirlerini aile fertleri, devlet büyükleri/görevlileri ve etrafında tanık olduğu kişilerin ölümü üzerine yazmıştır. Şair, bu şiirlerinde -Divan şiirinde olduğu gibi- dünyanın ve insanoğlunun fâniliği düşüncesini işlemekte, bazen Tanrı’nın ölüm kararını sorgulamaya çalışmaktadır. Ancak Tanrı’ya isyan etmeyip teslimiyetçi davranmaktadır.

Anahtar Kelimeler: şiir, ölüm, mersiye, felek, şikâyet, sorgu, teslimiyet, mezar.

Abstract
The poems which have been written by İsmail Safa, resemble to Diwan poetry as a form but they present some differences from Diwan poetry as subject matter. Ismail Safa wrote his elegiac poems right after the deaths of family members, men of the state and people he knows around. The poet in these poems – just like in Diwan poetry – takes the issue of man’s and world’s mortality, sometimes he tries to question God’s death order. But he behaves as obedient not rebellious.

Edgar Allan Poe, Amerikan ve Anglo-Sakson edebiyatının en güçlü isimlerinden biri, Amerikan Romantik hareketi ile ilişkili bir yazar, şair, editör ve edebi eleştirmenidir. Gizemli ve korkunç hikayeleriyle tanınmış ve kısa hikaye türünün ilk Amerikalı yazarlarından biri olmuştur. Poe, aynı dönemde ortaya çıkan bilim kurgu türüne yaptığı katkılardan dolayı edebiyat alanında saygı görmüştür. En iyi bilinen eserleri genellikle Gotik idi ve ayrılık, ölüm, ölülerin dirilişi ve yas gibi konulara odaklandı. Poe'nun tarzı, karanlık-romantik hareketin temel taşlarından biri olarak kabul edilir. Genellikle mehtaplı mezar gölgelerinde, gizli veya harap kale kalıntılarında gizli umutsuz ve gizemli bir figür olarak görülmüştür. Ama elbette, bu görüntü mevcut Poe'nun karakterize edilmiş ve yetersiz bir tanımıdır. Poe ilk Gotik yazar değildir ancak inkar edilemez bir şekilde en güçlülerinden birisidir. Bu makale Poe'nun hikayelerinin neden bu kadar yoğun işlediğinin ve ölüm, kasvet ve kederde “yaşadığının” olası psikolojik analizine odaklanmaktadır.

İçerisinin ifşası ne zamandır beri bize çekici gelmeye başladı? İçerisi yani derinin arkasındaki yüz nasıl durur, bedenin içinde dolaşıp duran kan dışarı çıksa izleyende nasıl bir etki yaratır, bağırsaklara dokunsak ya da oradaki dünyayı okusak ya da rüyaların fantazmatik içeriklerini psikanalizle yorumlamaya çalışsak? Bilinçdışının dehlizlerinde kaybolsak nasıl olur? Bedenin, zihinlerin sınırlarını zorlayan bu eserlerin yolları Dadaizm ile kesişir mi? Olaylar tarafından bir yerden bir yere savrulmak, tortulaşmaya karşı olmak, bir koltukta kısa süre oturmak ya da hayatını tehlikeye atmayı göze almak… Tüm bu sınırlarının ötesinde ne olduğunu keşfetmek… O halde ölümle yaşam arasındaki o an’ı kucaklayacağınız örnekler verelim tabi buradan sonrasının okumaya içiniz el verirse.

Henüz ölmeden ölüme karşı ön yargımızı gözden geçirme vakti. Kendi ölümümüzü hayal ederken bile seyirci konumda olmamız tüm kadim dinlerde yaratılmış öteki dünyanın varlığının veya yokluğunun henüz bilinememesi bu konu üzerine biraz düşünmeyi bence gerekli kılıyor. Ölüm, bedenin uyuyakalması ya da bedenin zamanla deforme olması sonucu pes etmesi. Antropologlardan öğrendiğimiz kadarıyla arkaik toplumlarda bile ölüm bütün bir yok oluşu simgelememiş, insanlar ölülerin görünmez dünyasıyla irtibatı hiç koparmamışlardır. Yani öte dünya sadece dört büyük dinin tekelinde değildir. Marx "öte" dünya inancını kitlelerin afyonu olarak eleştirse de inançsızlar arasında dahi ölümün her şeyin sonu olmadığı düşüncesi varlığını sürdürmüştür.

Önce tanım: Ölüm bir canlının kendisini oluşturan en küçük parçalara ayrılma yani çürüme sürecine geri dönüşsüz bir şekilde girmesi ve tüm işlevlerin sona ermesidir. İnsanı konuşacak olursak ölüm tıbben ikiye ayrılır: Birinde beyinsapı (brainstem) dahil beynin, dolaşım ve nefes alma işlevlerinin ne yapılırsa yapılsın artık çalışmaması sözkonusudur. Buna klinik ölüm denir. Diğerinde kalp ve ciğer çalışıyor olsa da (hatta hamile bir kadının fetüs işlevleri bile devam edebilir) beyinsapınınkiler de dahil beyin işlevleri tamamen bitmiştir. Buna da beyin ölümü denir. Bazı ülkelerin insanın ölümü için beyin ölümünü yeterli gördüğünü ve klinik ölümü şart koşmadığını söyleyelim. Bu arada beyin ölümünü bitkisel hayatla da karıştırmamak lazım. Çünkü bitkisel hayatta beynin kortikol faaliyeti durmuş olsa bile beyinsapı çalışmaktadır. Yani kişi belki göremez, konuşamaz, işitemez, hareket edemez ama dolaşım, solunum, uyuma, sindirim gibi istemsiz hareketleri devam eder.

Ölüm olgusu, varoluşundan bu yana insanın bilişsel dünyasında felsefi sorgulamalara yol
açmıştır. Bu sorgulamalar, mekân, zaman ve kültür değişse bile ölüm olgusuna ilişkin ortak
tepkiler oluşturmuştur. Bu tepkiler ait olduğu kültür bağlamında birey ya da toplumda çeşitli
uygulamalar şeklinde açığa çıkmıştır. Coğrafya, insanın ya da toplumun oluşturduğu kültürel
örüntülerin konumlandığı bir mekân olarak mezarları da içermektedir. Bu çalışmada
günümüzden 5000 yıl önce Orta Fırat Havzası’nda yaşamış toplumların kültürel bağıntıları,
ölü gömme uygulamaları üzerinden değerlendirilmiştir. Mezarların kronolojik ve yerel
farklılıklarının saptanması için Orta Fırat Havzası’nın kuzey kesiminde Atatürk Barajı, orta
kesiminde Birecik, Karkamış ve Tishrin barajları ile güney kesiminde Tabqa Barajı dolum
alanında toplam 35 arkeolojik alan araştırılmıştır. Bölgenin kuzey, orta ve güney kesimleri
kendi içinde mezar alanlarının konumları ve sayısı bakımından yerel farklılıklar taşımaktadır.
Orta Fırat Havzası, mezar tipolojisi ve mezar eşyası bakımından Yukarı Fırat ve Yukarı Dicle
havzaları ile benzerlikler göstermesine karşın, çeşitlilik bakımından daha gelişkindir. Orta
Fırat Havzası’ndaki çeşitliliğin Kuzeybatı Suriye’de izlenebilmesi, coğrafi yakınlık ve iletişim
yoğunluğundan kaynaklanmaktadır. Orta Fırat Havzası’nın güney kesiminde yer alan iki
merkezde tümülüslerin bulunması, bölgeyi çevre bölgelerden farklılaştırmaktadır. Orta Fırat Havzası’nda
yaşayan toplumların öteki dünya inançlarına ilişkin tasarımları yazılı belgelerde
anlatılanlarla uyum göstermektedir. Ölü gömme ve anma ritüellerine ilişkin davranışlar
arkeolojik bulgularda iz bırakarak, bu coğrafyada 5000 yıl önce yaşamış toplulukların
inançlarının ve buna yol açan psikolojilerinin anlaşılmasına yardımcı olmaktadır. Ölümle
tanışan insanın yaşadığı korkunun yarattığı nevrotik ruh hali, ölüsünü gömmeyi ve ona
bakmayı, bir bakıma onu hoş tutmayı gerektirmiştir. Böylece geride kalanlar hem ölüden
gelecek kötülüklerden korunacak hem de ölümü yaşamla özdeşleştirebilecektir.
The phenomenon of death has led to philosophical inquiries into the cognitive world of the
man since its existence. These inquiries formed common responses regarding the
phenomenon of death, even if space, time, and culture changes. These responses emerged in
the context of culture to which they belong, in various practices in individuals or societies.
Geography, as a space where cultural patterns that men or society form are situated, contains
the graves as well. In this study, cultural correlations of societies lived in the Middle
Euphrates Basin ca. 5000 BP are evaluated through the burial practices. In order to determine
the chronological and local differences of the graves, Atatürk Dam in the northern area of the
Middle Euphrates Basin; the Birecik, Carchemish and Tishrin dams in the central area; the
Tabqa Dam reservoir in the southern area, a total of 35 archaeological sites have been
investigated. The northern, central and southern parts of the region in itself reveal local
differences in the number and the locations of the burial grounds. Although the Middle
Euphrates Basin in terms of grave typology and grave goods bears similarities with the Upper
Euphrates and Upper Tigris basins, it is more advanced in terms of diversity. The diversity of
the Middle Euphrates Basin can be observed in northwest Syria is because of its geographical
proximity and communication density. The presence of tumuli in the two centers in the
southern part of the Middle Euphrates Basin distinguishes the region from the surrounding
regions. The conceptions regarding the afterlife beliefs of the societies living in the Middle
Euphrates Basin overlap with those described in the written documents. Behaviors relating to
burial and commemorative rituals leave their traces in archaeological records, helping us
understand the beliefs and the psychology, which leads to it, of the societies that lived in this
geography, ca. 5000 years ago. The neurotic mood created by the fear of the human who met
the death, inhuming their deceased and looking after him and in a way, to make him pleased.
Thus, the living person will be protected against the evils of the dead and will be able to
identify death with life.

İnsan, cenin olarak oluştuğu andan itibaren sürekli olarak en nihai nokta olan ölüme doğru yol alır. Bu durum beraberinde insan için çözümlenmesi mümkün olmayan birtakım varoluşsal sıkıntılar ortaya çıkarır, dünyaya geliş amacının ne olduğu noktasında büyük bir çıkmazı gözler önüne serer. Yaşam ve ölümün biraradalığı ve aynı zamanda birbirini yok ediyor olması, anlaşılması mümkün olmayan, çelişkili gibi gözüken bir durum yaratırken, insan bu çelişkilere rağmen günlük hayatın meşgalesi içerisinde ölümü öteleyerek yaşamaya devam eder. Bu durum insanın doğası gereği böyle olmak zorundadır. Çünkü ölümü bekleyerek yaşamak insan için hayat boyu acı ve ızdırap dolu olacaktır. Ancak insanın ısrarla ötelediği ya da doğası gereği ötelemek zorunda kaldığı bu süreç en nihayetinde bir gerçeklik olarak ortaya çıkacaktır.

Ölme Üzerine Bir İnceleme. Bireysel Bütünlük, Bedensel Çöküş ve Ruhsal Dönüşüm
Orijinal adı: The Study of Dying. From Autonomy to Transformation
Boğaziçi Üniversitesi Yayınevi, 2015
Hazırlayan: Allan Kellehar
Çeviri: Barış Zeren
Editör: Ferit Burak Aydar


Ölmek nasıl bir şeydir? Bu kitabın yazarlarına bakılırsa, yanıt soruyu kime sorduğunuza bağlıdır. Ölmek ne tek bir şey, ne tek bir deneyim, ne de basitçe sağlık durumundaki kötüleşme ya da zayıflık klişesidir. Her ne kadar ölümün en sık karşılaşılan nedeni hastalık olsa da, ölmeyi hastalık hakkındaki bilgilerimizle kavrayamayız. Ölme her zaman sağlık durumunda kötüleşmeyle, umutsuzlukla ilişkili olmasa da, sağlığını yitirme ve çaresizlik hemen her zaman yaşamın sona erişiyle ilişkilendirilir. Ölme hızlı veya yavaş, kahramanca veya rezilce olabilir ya da hayatın bir simgesi veya beklenmedik bir dönüşümdür.

Bu açılardan bakıldığında, insanın ölme deneyimi karmaşık, çeşitli, şaşırtıcı ve ihtimallerle doludur. Bu kitap, söz konusu karmaşıklığı okuyucunun önüne bir parça olsun serebilmeyi amaçlayan bilimcileri ve klinisyenleri bir araya getiriyor. Onların düşünceleri, örnekleri ve değerlendirmeleri, bize ölmeyi basit bir şekilde üzücü ve kötü bir durum olarak sunan klişelere itibar etmekte fazla aceleci davranmamamız gerektiğini anımsatıyor. Dolayısıyla bu kitabın amacı bizi durup bir daha düşünmeye, ortak yazgımızı daha dikkatli, daha incelikli, hatta daha umutlu biçimde yeniden gözden geçirmeye yüreklendirmektir.

Dr. Allan Kellehear, Middlesex Üniversitesi Sağlık ve Eğitim Okulu'nda Kamu Sağlığı hocasıdır. 1998-2006 yılları arasında Avustralya'da LaTrobe Üniversitesi'nde Palyatif Bakım konusunda ders verdi. 2006-2011 yılları arasında İngiltere'de Bath Üniversitesi'nde sosyoloji hocası olarak görev yaptı. 2011-2013 yılları arasında Kanada'da Nova Scotia'da Dalhousie Üniversitesi'nde Kamu Sağlığı ve Epidemiyoloji konusunda dersler verdi. Yayımlanmış dokuz kitabı ve yüzün üzerinde makalesi vardır.

http://www.bupress.org/tanim.asp?sid=RPCUZ72IL2PMJ7PNBU0Y