Turkish music

Η βασική προβληματική, η οποία διέπει κατά κύριο λόγο το εγχείρημα της συγγραφής του παρόντος βιβλίου σχετίζεται με το ζητούμενο της διαχείρισης του φαινομένου της αστικής-λαϊκής μουσικής δημιουργίας με έναν τρόπο αυστηρά θεωρητικό αλλά και παράλληλα γόνιμα λειτουργικό. Έτσι, πέραν από την καθαυτή επιστημονική-μουσικολογική του υφή, το βιβλίο φέρει και μία διάσταση αμιγώς πρακτική, καθώς κάλλιστα θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μία ευμέθοδη θεωρητική σύνοψη ή ως διδακτικό εγχειρίδιο αναφορικά με την εκμάθηση της Αστικής-Λαϊκής μουσικής του Μεσοπολέμου. Συγκεκριμένα, εξετάζονται αναλυτικά όλα τα επιμέρους φαινόμενα τα οποία κατατάσσονται στο σύστημα των Λαϊκών Δρόμων, και ορίζονται τα βασικά δομικά τους χαρακτηριστικά, τα οποία άλλωστε και τεκμηριώνονται μέσω παραπομπών σε αντίστοιχες ρεπερτοριακές περιπτώσεις με τη χρήση εποπτικών μέσων. Γίνεται, επίσης, λόγος για ζητήματα τροπικής συμπερι-φοράς, μελωδικής ανάπτυξης, φαινομένων ιδιωματισμού, ενώ ακροθιγώς παρουσιά ζονται και οι βασικές αρχές του κάθε Δρόμου σε επίπεδο αρμονι-κής διαχείρισής του. Για τις περιπτώσεις Λαϊκών Δρόμων που συναντάται αντίστοιχο τους παράλληλο στον χώρο του Οθωμανικού makam ή είναι συχνή η διαχείρισή τους στο πλαίσιο της δισκογραφίας των 78 στροφών κα-τά τα ala turca αισθητικά πρότυπα, γίνεται ειδική μνεία μέσω ανάλυσης των επιμέρους διαστηματικών, υφολογικών και τεχνικών ιδιαιτεροτήτων που συνοδεύουν τις εν λόγω περιπτώσεις. Στο βιβλίο εμπεριέχονται 70 και πλέον πρωτότυπες καταγραφές στο πεντά-γραμμο μεσοπολεμικών αστικών τραγουδιών με παράλληλη λεπτομερή μορφολογική-τροπική ανάλυσή τους. Το συγκεκριμένο ρεπερτοριακό corpus, σε συνδυασμό με την αντίστοιχη θεωρητική του διαχείριση, θα μπορούσε αναμφίβολα να λειτουργήσει ως αφορμή και σημείο αναφοράς ειδικά στο πεδίο της διδακτικής διαδικασίας που αφορά στη μελέτη και την επιτελεστική αποτύπωση της Αστικής-Λαϊκής μουσικής της Μεσοπολεμικής περιόδου.
Περιεχόμενα, Πρόλογος και ενδεικτικό κεφάλαιο:
http://www.toposbooks.gr/contents/books_details.php?nid=551

Makamsız. Individualization of Traditional Music on the Eve of Kemalist Turkey describes the confusing, contradictory and individualized musicscape in Turkey around the turn of the twenty-first century, including its prehistory throughout the twentieth century and sometimes beyond. Its focus lies on the recent tendency towards an disintegration of musical traditions into internationalism and multiple musical hybrids which might be described as a process of individualization. The category of individual used here includes individual musicians, individual music pieces, individual life experiences, identities and approaches to music, individual musical projects, individual CDs and concerts, even individual concepts of music theory, conferences or research projects. Several factor lead to this development: A growing rate of and importance of migration and international mobility; the increase of cross-cultural encounters and experiences; the availability of almost all Ottoman-Turkish, Anatolian and global musical styles, instruments and other musical elements via media; the opening up of identity discourses. A final chapter is intended as a reflection on the question of how this unprecedented musical expansion could have happened within an authoritarian state and society such as the Republic of Turkey.

An Evaluation for The Ballads Measured With 23 and 30 Bars Taking Partin Trt Turkish Folk Music’s Repertoire in Consideration of The Turkish Music’s Usûl Tradition. The concept ‘usûl’ is one of the two main elements of the music. In the system of ‘meşk’ which is a basic education model of the Turkish music, usûl, has a prominent role in the process of handing down the Turkish music to the next generations. Although Turkish Folk Music and Classical Turkish Music are nourished from the same source, the works produced are in different kinds and forms. In our study, the different perspectives in the ‘usûls’ of Turkish Folk Music and Classical Turkish Music have been revealed and at the same time, the role and the importance of ‘usûl’ in a consistent sense of education and performance have been examined. The current perception of ‘usûl’  in Turkish FolkMusic cannot express and contain the tradition enough, which also affects the performance and education in a negative way. As a solution, it has been tried to present a suggestion by taking into consideration of the necessity of expressing and performing the ballads within the frame of Turkish Music’s ‘usûl’ tradition. Within this context, ensuring the integrity by reading music can only be possible with the ‘usûl’. In this study, the necessity of developing the common theory of‘usûl’ has also been emphasized. The notes of the ballads measured with 23 and 30 bars taking part in TRT Turkish Folk Music’s repertoire have been examined, and the measuring errors have been taken into consideration with the underlying reasons. In addition to that, it has been tried to account for all these errors and results. The ballads mentioned above are rewritten again in accordance with the findings we obtained. Therefore, a new ‘usûl’ has been suggested to Turkish music ‘usûl’ corpus.

Turkish makam music was at its origins, an orally transmitted, learned and performed tradition. The passage to written music started a hot debate that caused a sharp division among musicians, between the defenders of the meşk system and those who are for writing both the contemporary works and the older ones. We analyze this apparently technical issue as a sign of modernization in Turkey. The rising need to write music and to consume written music have been considered, in our view, as explicit manifestations of modern attitudes related to rationalization and standardization. We stress that the evolution of the Turkish makam music reveals a series of indications for situating modernizat ion in Turkey.

Üniversite Korosu, yaklaşık 80 yıl evvel İstanbul Üniversitesi bünyesinde çalışmalarına başlamış ancak 2017 yılından itibaren ise yoluna herhangi bir yere bağlı olmadan devam etmek zorunda kalmış bir müzik kurumu. Geçmişte ve günümüzde bu kurumun rahle-i tedrisinden geçmiş birçok isim bulunmakta. Günümüzde bu koronun şefliğini yapmakta olan Elif Ahıs ile Koro'nun geçmişi, bugünü ve geleceği hakkında konuştuk...

Our musical instruments should be reconsidered in various sizes, for various purposes and being reexamined their effect and capabilities. The original instruments are already exceptional, colourful and they are suitable to be used for duo, trio, quarted chamber music teams (İlerici, 1964). It is seen that Autism spectrum disorders children are innate gifted in music. As they cannot communicate with the outside world and the social environment, they live in a withdrawn world. They should be ensured to interact with music starting from of pre-school ages. Considering the place, these children live and their socio-cultural environment, a different kind of style of musical therapy should be chosen for every children. The therapist is the half of the treating with music, and the other half is the child who is going to be treated. Children teach the therapist the style of the treatment. In other words, they are the teacher of the therapist, because these children lead the way through their interactive behavior, body language and sensory organs.

Während des gesamten 19. Jahrhunderts war das Osmanische Reich von zunehmender Verwestlichung (batılılaşma) geprägt, ein Prozess, der schließlich in der Gründung der Türkischen Republik 1923 und den radikalen Reformen der 1920er und 30er Jahre seinen Höhepunkt erreichte. Die Erwartungen insbesondere dieser frühen Republikphase, die moderne Türkei könne sich rasch und vollständig in einen europäischen Staat mit europäischer Kultur verwandeln, erwiesen sich indessen bald als unrealistisch. Bei dem Versuch, bestehende kulturelle Traditionen einerseits den Ideen der westlichen Moderne anzupassen, andererseits dem-ebenfalls europäischstämmigen-Nationalismus, verwickelte sich das Land bald in vielfältige Widersprüche. Heute ist klar, dass die kulturelle Gegenwart und Zukunft der Türkei weder in einer reinen Europäisierung liegt, noch gar in einem Rückfall in ein neu aufgelegtes islamisches Reich. Die Türkei befindet sich heute offenbar nicht in einer historischen Übergangsphase. Ihre überaus reichhaltige, dynamische und keineswegs widerspruchsfreie kulturelle Hybridität scheint sich als dauerhafter Charakter zu haben.

This paper investigates the uses and functions of Turkish folk music in contemporary Turkey. Twenty-six musical events, occurring in a broad range of social and regional contexts, have been ethnographically studied in a systematic way. The data, collected by means of participant observation and interviews with performers, listeners and commissioners, were analysed according to the qualitative inductive approach. The analysis showed that Turkish folk music plays a role in different kinds of events: artistic training and dance education, variants of the “concert” concept such as festivals and café concerts, celebrations of life cycle events, official openings and other important events, religious services, and formal and informal social gatherings. Turkish folk music also turned out to adopt a variety of functions, which can be situated in different fields: a psychological function and an aesthetic function (personal field); the communication of emotional, cultural or historical content and the preservation or transmission of cultural heritage (cultural field); a professional function, inducing dance, and communicating emotions and thoughts (personal-social field); creating or strengthening social ties and expressing political views (social field); the expression or construction of (cultural) identity (social-cultural field); inducing a mystical or a religious experience or evoking feelings of solidarity, humanity or philanthropy (philosophical-spiritual field); and the accompaniment of life cycle events and other important events (ritual field). These results illustrate the potent and varied role of Turkish folk music in contemporary Turkish society.

Düzeltme:

Bu makalenin hazırlık aşamasında BOA, Y.EE, 257 tasnif kodlu belgede yer alan ¨Seyfeddin Efendi Hazretleri Hademesi¨ ibaresi mezkur belgenin dijital nüshasının kalitesizliği sebebiyle ¨Yusuf İzzeddin Efendi hazretleri hademesi¨ şeklinde okunmuştur. İlerleyen süreçte belgenin daha kaliteli bir görselinin edilmesi sayesinde burada geçen ismin ¨Seyfeddin Efendi¨ olduğu anlaşılmış ve metin içerisinde  gerekli düzeltme yapılmıştır. Ancak, derginin  basılmasının ardından, belge resminin açıklama kısmında yer alan ¨Yusuf İzzeddin Efendi¨ ibaresinin değiştirilmediği görülmüştür. Okuyucularımıza doğru ibarenin ¨Seyfeddin Efendi Hazretleri Hademesi¨ olduğunu beyan ediyor, bu hatadan dolayı bizi affetmelerini istirham ediyoruz.

Müzikleri seslendirmek için üretilen çalgılar, toplumların kültürel yapılarıyla ilintilidir. Çünkü müzik esasen bir ifade kültürüdür. Dolayısıyla bu kültürel ifadeleri seslendirebilmek için hemen her toplum, zamansal ve çevresel adaptasyona da bağlı olarak kendi kültürel değerleri, tercihleri/beğenileri ekseninde, farklı malzemelerden, farklı biçimlerde ve farklı tınılar üretebilen çalgılar meydana getirmiştir. Bu bağlamda üretilen çalgılar her kültürde değişkenlik göstermiş, kültür içinde farklı bir biçimde konumlandırılmış ve anlamlandırılmıştır. Bu yazıda, kültürel ifade bileşenleri olarak çalgıların geleneksel Türk müzik kültürü içerisinde nasıl konumlandırıldığı ve anlamlandırıldığı irdelenecektir.

ÖZET Tarih sahnesinden, farklı biçimlerde yorumlanan, mirası farklı boyutlarda değerlendirilenler yalnızca siyasi kişilikler ya da Napolyon gibi askeri portreler değildir. Çoğu zaman kültürel aktörler, müzisyenler örneğinde olduğu gibi benzer bir yaklaşımla karşı karşıya kalırlar. Türk musikisinde icra alanında en önemli portreyi oluşturan Tanburî Cemil Bey de kimilerine göre bir gelenek yıkıcı kimilerine göre ise geleneğin benzersiz sesi olarak değerlendirilebilir. Tanburî Cemil Bey, yaşadığı dönemde yarattığı tüm sıra dışı etkiye rağmen sonraki yıllarda büyük bir ihmale uğramış, adeta unutulmaya terk edilmiştir. Oysa 1950'li yıllarda Niyazi Sayın ve Necdet Yaşar gibi değerli genç icracılar onu yeniden plakları üzerinden keşfetmişler, müzikal mirasını yorumlayarak modern çağa taşımışlardır. Bu genç kaşifler Cemil Bey'i yeniden, müziğin anlam dünyasında var edebilmişlerdir. Özellikle Niyazi Sayın, Tıpkı Cemil Bey'in yaptığı gibi klasik tavrın dışına çıkarak yeni bir tavır inşa edebilmiştir. Kısacası yaratıcı sanatçılarda ortak bir özellik olarak nitelendirilen " yaratıcı yıkıcılık " süreciyle bir geleneği yıkmış, yerine çok etkili olacak yeni bir gelenek kurabilmiştir. Bu tebliğde Neyzen Niyazi Sayın'ın Cumhuriyet döneminde Cemil Bey'in müziğinin kültürel taşıyıcılarından biri ve aynı zamanda kaynağa yönelik kâşif bir portre olarak analizi yapılacaktır. ABSTRACT It is not only political personalities or military portraits like Napoleon, which are interpreted in different forms and interpreted in different dimensions of history. Often, cultural actors face a similar approach, as is the case with musicians. Tanburî Cemil Bey who constitutes the most important portrait in the field of performing in Turkish musicals, according to some he is destroyer of tradition and according to others he is as an unique voice according to tradition. Tanburî Cemil Bey suffered a great deal of neglect in the following years despite all the extraordinary effects he had created in his life, and he was almost forgotten. However, in the 1950s, valuable young performers like Niyazi Sayın and Necdet Yaşar discovered it again on their recordings and interpreted the musical heritage and moved to modern age. These young explorers have been able to bring Cemil Bey back to the meaning of music again. Niyazi Sayın, in particular, was able to build a new attitude out of the classical attitude just as Cemil Bey did. Shortly, in the process of "creative destructiveness", which is described as a common feature in creative artists, a tradition has been able to break down a tradition and become a new and very effective one. In this paper, Neyzen Niyazi Sayın will be analyzed as one of the cultural bearers of Cemil Bey's music during the Republican period and as an explorative portrayal of the source at the same time.

CİNUÇEN TANRIKORUR
BESTE KÜLLİYĀTI  / COLLECTION OF MUSICAL WORKS - 7 cilt / volumes
Hazırlayan / Prepared by Ş. Bârihüdâ Tanrıkorur:; Editor: B. Rehâ Sağbaş; Nota Hattatlar / Notists: Cinuçen Tanrıkorur & Başak İlhan Harmancı
Türkçe / English
ATATÜRK KÜLTÜR MERKEZİ BAŞKANLIĞI YAYINLARI    ISBN : 798-975-17-4299-5
http://www.akmb.gov.tr/Haber.aspx?HaberId=1379

https://emagaza-akm.ayk.gov.tr/667-cinucen_tanrikorur_beste_kulliy%C3%A2ti_7_cilt-yayini.html

Birinci Cilt / First Volume:
Biyografi, Külliyāt Hakkında, 505 Eserin Tür Dökümleri ve Fihristleri / Biography, The Collection of Musical Works, Analyses & Indexes of the 505 Works

İkinci Cilt /SecondVolume:
Dinî Eserler, Tür Dökümleri ve Fihristleri /Religious Works with their Analyses & Indexes

Üçüncü Cilt /Third Volume:
Sözlü Eserler (Acem – Hüseynî Makamları) / Vocal Works (The Maqams Acem to Hüseynî)

Dördüncü Cilt / Fourth Volume:
Sözlü Eserler (Hüzzam –Nişâburek Makamları) / Vocal Works (The Maqams Hüzzam to Nişâburek)

Beşinci Cilt /Fifth Volume:
Sözlü Eserler (Rast– Zavilaşîrân Makamları) ve Sözlü Eserlerin Tür Dökümleri ve Fihristleri / Vocal Works (The Maqams Rast to Zavilaşîrân), Analyses & Indexes of the Vocal Works

Altıncı Cilt / Sixth Volume:
Saz Eserleri ve Saz Eserlerin Tür Dökümleri ve Fihristleri / Instrumental Works, Analyses & Indexes of the Instrumental Works

Yedinci Cilt / Seventh Volume:
İstiklâl Marşı, Çocuk ve Gençlik için Eserler / İstiklâl Marşı (Turkish National Anthem), Works for Children and Youth

THE ISSUE OF METHODOLOGY IN THE 20TH CENTURY OTTOMAN-TURKISH MUSICAL PERFORMANCE

For centuries, Ottoman-Turkish music established oral communication within a master apprentice relationship as a result of oral tradition. This communication process is called practice meşk which refers to a mutual relationship in art between a teacher and a student who share time and
space. With the onset of modernization and a proportional and rational standard ensuring permanence of knowledge and theory, memory and oral tradition were conveyed into writing and pedagogical formation was founded on scientific pillars. This process resulted in a need to establish contact between the roots of the past and the new world. Without failing to acknowledge that style and attitude can be achieved by practice, a new perspective with emphasis on methodology was born. The motto of the 20th century was “time”. In a sense, the routine of life rendered written knowledge portable in a self-renewing world with changing dynamism. During the transition from the Ottoman Empire to the
Republic, the new Ottoman individual made effort to integrate the old and the new, the two worlds, and therefore started to approach their local world in a different manner. This in turn gave birth to identities which experience the culture to which they belong while adopting the especially scientific methodology of Western Europe. Consequently, methodology became a matter of discussion in literature, architecture and music. In music, saz players were to discover the role of method in the teaching of saz. This paper will discuss the issue of methodology in music which is sometimes considered a “modernization project” in its own realm, with efforts to attribute a universal context. Based on this point of view, the paper will tackle the question whether method played an active role in the training of good musical performers of Ottoman-Turkish music or whether “tradition” takes this role.

"Leave Leave, Come Come: Arabesk Music, Mizrahi Music, and the 'There' of the Orient" explores the transnational encounters between Arabesk (Turkish-Arabic) and Mizrahi (Arab-Jewish) music. Told in the first person and from a queer theoretical lens, this piece is about the transnational migrations of Arabesk music between today's Turkey and Israel since the 1970s, and the ways Arabesk songs and video performances distributed online assist in resurfacing Palestinian Ottoman memory, restoring non-national, interfaith, and multilingual exchanges in a modern nationalized Middle East.

پایان نامه ي کارشناسی ارشد موسیقی شناسی
1396                     
دانشجو: هادي سپهري
استاد راهنما: دکتر هومان اسعدي                                       
عنوان:
بررسی موسیقی عاشیقی در شمالِ شرق ترکیه (کارْص) :
( مسئله ي تغییرات) از 1987 تا 2016
دانشگاه تهران
پردیس هنرهاي زیبا
دانشکده ي هنرهاي نمایشی و موسیقی
گروه آموزشی موسیقی

While ethnomusicologists often write about musical instruments and engage with social theories, these two predilections are typically distinct, and rarely are instruments theorized let alone considered in social terms. Drawing on recent work in Science and Technology Studies, I argue for a study of the social where musical objects (including instruments) and people are actors within patterned heterogeneous networks. I begin with literary examples of instruments framed as having agency, then move to the treatment of instrument-agency within organology. As an exemplar for this methodology, I consider the social life of the saz, an ubiquitous lute from Turkey.

Improvisation, the art of creating at the moment, is the main reason that I started singing jazz. It allows me to express my musical thoughts, while being the biggest struggle in my musicality. I was suggested by many of my mentors and colleagues that my ideas were nice but needed to be connected. These artistic needs introduced me to taksims, improvisations based on melodic development.
In this research, I demonstrate how elements such as phrasing and melodic development can be integrated into vocal improvisation of jazz and arranged folk songs by analysing selected pieces in hicaz and huseyni makams. In this context, the recordings from Refik Fersan, Salim Bey, Andon Efendi, Cemil Bey and Tanrıkorur analysed and the stylistic elements implied into my daily practice with exercises.
These exercises made my improvisations more solid and consistent by prioritizing melodic development.
My findings, i.e. exercises and technical explanation, will help musicians, particularly vocalists who would like to apply the makam practice into their improvisation skills. By application of this process their musicianship will profit from the linear melodic approach, odd meters and the technique.

Onsekizinci yüzyıla kadar Osmanlı’nın genellikle Balkan ve Batı Anadolu bölgelerinde çalınan yaylı
çalgılarından klasik kemençe (tırnak kemençe / kemençe rumî / armûdî kemençe), kabasaz takımlarında
çalınarak eğlence müziği sektöründe yaygın bir halk çalgısı rolünü üstlenmiştir. Zaman içerisinde, sahip
olduğu tınının çekiciliği ve rebap, ney gibi uzun ses verebilme özelliğine sahip olması sebebiyle saray fasıllarındaki
incesaz topluluklarında yerini almayı başarmıştır. Yirminci yüzyıl başlarında İstanbul’a gelen
fonograf ve gramofon ses kayıt teknolojisiyle beraber, dönemin pekçok usta sanatçısı tanınmaya başlamıştır.
Taş plakların yayılmasıyla Tanbûrî Cemil Bey (1871-1916) tarafından seslendirilen pek çok eser ve
taksim kayda alınırken, Aleko Bacanos (1888-1950) da yaklaşık aynı dönemlerde kayıtlar bırakmıştır. Klasik
kemençe için yapılacak karşılaştırmalı bir üslup - tavır incelemesinde en sağlıklı sonuca ulaşılabilmesi
bakımından kovanlar yerine taş plak ve makara kayıtlarından yararlanılması düşünülmüş, bu çalışma için
Tanbûrî Cemil Bey ve Aleko Bacanos örneklemleri seçilmiştir. Her iki sazendenin de iki taksim ve iki eser
icrasının transkripti yapılmış, kullanılan süslemeler, yay teknikleri ve eser yorumlama anlayışları ayrıntılarıyla
incelenmiştir. Tespit edilen icra özelliklerinde bulunan birbirine benzer gruplar kategorize edilmiş, en
fazla, en az ve ortalama sıklıkta yapılan özellikler belirlenmiştir. Yaklaşık olarak aynı dönemlerde müzik
yaptıkları varsayılan biri Türk ve biri Rum iki kemençe üstadının icraları karşılaştırıldığında, birbirine
benzeyen ve benzemeyen tavır özelliklerine ait somut veriler elde edilmiştir. Bu veriler kapsamında dönemin
icrası bakımından farklılıkların ve etkileşimlerin neler olduklarına yönelik saptamalarda bulunmak, bu
çalışmanın amacını oluşturmuştur.

“Arel-Ezgi-Uzdilek” Sistemi ile Türk Makam Müziği icrası arasında uzun süreden beri var olduğu algılanan uyuşmazlık, ses kayıtlarının bilgisayar çözümlemeleri yoluyla kesinleştirilmiş bulunmaktadır. Bulgular, Türk Makam Müziği’ne özgü, ne ki, hazırdaki kuramın yer vermediği, çok çeşitte “orta ikili” aralığın, tartışmaya yer bırakmayacak şekilde, bilhassa çalındığını göstermektedir. Sözkonusu “orta ikili” aralıklar, 2/3, 3/4 ve 4/5 tanini şeklinde açıklanabilmekte olup, Türkiye’de, 20. Yüzyılın başlarında gerçekleştirilen Musıki İnkılabının kilit isimlerince, “çeyrek-tonlar” olarak vasıflandırılmışlardır.

Yürürlükteki Pithagorsal kuramın frekans oranları, doğal olarak asal çarpan 3 ile sınırlanıyor iken, icrada gözlemlenen ve Yalçın Tura tarafından “mücenneb bölgesi” olarak adlandırılan “orta ikililer”, payları ve paydaları matematiksel olarak asal çarpan 13 ile kısıtlanmış basit sayılı süperpartiküler kesirlerin kullanımını gerektirmektedir. Burada asal-kısıt, Tam Tınısal bir sistemde, herhangi aralıklar kümesine ait bir frekans oranındaki payın veya paydanın, çarpanlarına ayrılması sonucu elde edilen en yüksek asal sayı ile matematiksel sınırlandırmayı ifade eder.

Örtüşmezlik, ‘Yekta-Arel-Ezgi Ekolü’nce, icrada ve eğitimde kullanılan yürürlükteki gayri müsavi 24 perdeli kuramın, Makam Müziği mirasını Bizans ve Arap Uygarlıkları ile ilişkilendirdiği düşünülen “çeyrek-tonları” dışarlayacak biçimde kurgulanmasından kaynaklanıyor görünmektedir. Bu durumda, ‘Yekta-Arel-Ezgi Ekolü’nün, yeni rejimden yükselebilecek hoşnutsuzluğu bertaraf edebilmek üzere, kuramın icra ile uyumsuzluğuna göz yumduğu söylenebilecektir.

Yazar, gayri müsavi 24 perdeli taksimatın, çalınan aralıkları tümüyle karşılayamayacağını ortaya koymakta olup, notalandırma ile müzik eğitiminde kullanılan bu düzenin alışılagelmedik, keza, aşina olunmayan perde ikilileri arasında – diğer bir deyişle, ulaşılmadık ve uygunsuz noktalarda – beş adet 2/3 ton ve iki adet 3/4 ton içerdiğini, bu nedenle de, gerçek icrayı temsil etmekten hayli uzak olduğunu göstermektedir.

Yazar ayrıca, Ebced, Kantemir, Osman Dede, Harutin, Hamparsum, Arap Dünyası’nda tanınan 24-perdeli diziler, Oransay’ın 29 sesli düzeni ve Karadeniz’in 106-ton eşit taksimat içinden çıkardığı 41-perdeli sistem gibi tarihsel ve çağdaş alternatiflerin – her ne kadar, bunların çoğu 106-ton eşit taksimat ızgarasına oturuyor ise de – icrada gözlemlenen birçok mikrotonu tatminkar düzeyde yansıtamadığını bulgulamaktadır. Bu çalışmada, sözkonusu seçeneklerin ayrıntılı bir değerlendirmesi sunulmuştur.
Kanun yapımcıları tarafından, kanunlara, çalgıcının icra esnasında tellerin uzunluğunu değiştirmekte kullandığı ve “mandal” olarak adlandırılan küçük metal parçaların, dışarıdan getirtilen standart elektronik akort aygıtlarının sıklıkla referans alınmasından kaynaklanıyor olarak, 72-ton eşit taksimata göre çakılması, yaygın olan “oktavda 53 Holder komması” metodolojisinin kağıt üstünde kaldığına delil sayılabilir ve en azından, Türk Makam Müziği icracılarının daha yüksek bir çözünürlük aradıklarını işaret ediyor olarak gözetilebilir.

53-ton eşit taksimat kanunlara uygulanmadığına ve oktavı 72 eşit parçaya bölmek, Batı Müziği’ne özgü “oktavda 12 eşit yarım adım” metodolojisinin altı kat ayrıntılandırılmış halinden başka birşey olmadığına göre, Türk Makam Müziği geleneği ile daha uyumlu bir düzen tasarlanması gerekli görünmektedir.

Bu nedenlerden dolayı, yazar, 79-sesli yeni bir düzen geliştirmiş olup, bu düzeni, münhasıran tasarlayıp yaptırdığı bir kanuna uyarlamıştır. Bu nev-i şahsına münhasır Türk kanunu, 2005 yılında, İzmirli çalgı yapımcısı Ejder Güleç tarafından imal edilmiş ve çeşitli akademik etkinliklerde, müzik çevrelerinin beğenisini toplamıştır. 159-ton eşit taksimatın bir alt-kümesi olan 79-sesli düzen, bu çalışmada etraflıca açıklanmakta ve makamların eksiksiz temsil edilmesine ve bütünüyle kavranmasına yönelik süregelen sorunların aşılabilmesinde bir çözüm olarak savunulmaktadır.

79-sesli düzeni yazabilmek üzere, Sajital Notasyon® seçilmiş ve bu tezde ayrıntısıyla çalışılmıştır. Böylece, bildik diyezlere ve bemollere ilaveten, yalnızca üç çeşit mikrotonal arıza ile, Makam Müziği’ne mahsus incelikli ayrıntıların ifade edilebilmesi mümkün hale gelmiştir. Ayrıca, Sajital Notasyon®, gelecekteki makam çoksesliliği denemelerine geçit aralayabilir.

79 perdeli makam kuramına bir giriş denemesi olarak, 79-sesli düzenin üstünlüklerini sergileyecek şekilde, bazı ana ve bileşik makamlar notalandırılmıştır. Makamların, “Arel-Ezgi-Uzdilek” kuramında basit ve mürekkeb/şedd olarak ele alınmasına karşıt olarak, ana ve bileşik şeklinde iki farklı kategoride ele alınıp baştan tanımlanması, bu tezde yazarın ortaya koyduğu bir buluştur. Hüzzam ve Saba gibi sorunlu makamlar, 79-sesli düzen sayesinde, tutarlı bir biçimde notalandırılabilmektedir.

Makam kuramına yönelik yukarıda adı geçen diğer yaklaşımlarla kıyaslandığında, 79-sesli düzen, karmaşık 13 asal-kısıtlı dizilerin notalanmasına, ötelenmesine ve armonize edilmesine son derecede elverişlidir.

The Master’s thesis titled “Beginnings of Musical Performing Arts in Turkey-
Before and After Dikran Çuhacıyan,” focuses on western performing arts in the Ottoman Empire during the westernization movement in the Tanzimat (reformation) and early Republic period. Operas and operettas of the most prominent composer of the period, Dikran Çuhacıyan, are analyzed. The thesis shows that musical performing arts became one of the pillars of the cultural policies of the republican period and was one of the major cornerstones of musical revolution.

Bu çalışma, Türk musiki geleneğinde ve bu geleneğin önemli bölümünü oluşturan Osmanlı saray çevresinde kadının yerini ve musiki kimliğini, yazılı ve görsel belgelere dayanarak incelemeyi amaçlamaktadır. Çalışmanın ilk bölümünde genel olarak Türk toplumlarında kadın ve musiki ilişkisi incelenmektedir. Arkasından Osmanlı toplumunda ve özellikle saray çevresinde, kadın bestekârlığı ve kadın bestekârların Türk musikisindeki yeri ele alınmakta ve kadının musiki kimliğini ve kadın bestekârlığını anlamak için özellikle saray ve çevresinde musiki eği-timi almış ya da icra etmiş önemli kadın bestekârların musiki kişiliği incelenmektedir.
This study aims to examine the women and her musical identity in Turkish musical tradition and in the Ottoman Court which constitutes its the most important part by means of written and visual documents. In the study's first part, it has been examined in general sense the relationship of women and music in Turkish societies. Later, it deals withs the importance of women musicial identity and women musicians in Ottoman society, court and Turkish musical tradition. In addition, to undestand the women's musical idendity in Ottoman society, the study attempts to examine the musician identity of some women composers and musicians who had performed music or had been trained in the court and its circle.

This paper investigates the influence of alla turca style in music by W.A. Mozart and F. J. Haydn in the 18th and early 19th centuries. It begins by tracing the origin of the style back to the Ottoman janissaries and their formation in 1329, discussing the first encounters between Europeans and janissaries, and following that influence into European classical music hundreds of years later. The paper will look at various musical examples, specifically examining orchestration, instrumentation and texture.The result is educational, striking impacts and surprising moments in some of the best-loved works in western classical music.

Bu çalışmada, erken cumhuriyet döneminde, Kemalist kültür politikalarının Türk müziğine etkileri incelenmektedir. Çalışmada konu, Osmanlı Devleti’nin son döneminden (19. yy sonu, 20. yy başı), 1940’lara kadar analiz edilmiştir. Analiz sonunda, erken cumhuriyet döneminde izlenen “yeni” kültür politikalarıyla Türk müziğinde bir dönüşümün yaşandığı; müzik inkılâbı olarak adlandırılabilecek bu dönüşümle, hem Osmanlı etkilerinin yok edilmesinin hem de batılı tarzda bir Türk müziğinin icadının hedeflendiği iddia edilebilir. Bu dönemde halk müziği ve batı müziği harmanlanarak yeni bir müzik oluşturulmaya çalışılmıştır. Bu sırada klasik Türk müziği yasaklanmıştır. Ancak tepeden inmeci şekilde gerçekleştirilen bu müzik reformunun, halk tarafından kabul görmediği söylenebilir. Erken cumhuriyet döneminde ötelenmeye çalışılan bu müzik, halk nezdinde hâlâ ayaktadır.

Anahtar Sözcükler: Müzik, Kemalist kültür politikaları, Osmanlı İmparatorluğu, erken cumhuriyet dönemi.

ÖZET
Türkiye'de halk müziği derleme çalışmalarına dair ilk fikirler 1898 yılında öne sürülmüş olsa da, sistemli derleme çalışması meselesi, Cumhuriyet'in kuruluşuna kadar ele alınamamıştır. Cumhuriyet'in kurulmasından sonra, devletin müzik politikalarında önemli değişiklikler olmuş ve halk müziği, bu politikalar açısından önemli bir konuma gelmiştir. Resmî müzik politikası, Türk halk müziğinden faydalanarak klasik Batı müziği tekniğiyle yazılacak yeni eserleri, yeni Türk devletinin müziği olarak benimsemiştir. Bu hedefe ulaşabilmek için ise, elde halk müziğine ait geniş bir melodi birikimi olması gerekiyordu. Böyle bir birikim olmadığından, öncelikle yapılması gereken işin halk müziğini derleyip arşivlemek olduğu fikrine varılmıştır. Halk müziğini sistemli bir şekilde ve yerinden derleme işini yerine getirmek için çeşitli teşebbüsler olduysa da, bunların en genişini ve en verimlisini dönemin Kültür Bakanlığı (sonraki ismi Millî Eğitim Bakanlığı) düzenlemiştir. 1937 yılında başlayıp 1952 yılında son bulan ve ülkenin tüm illerini kapsayan alan araştırmalarıyla, Türk bestecileri için güvenilir bir halk melodileri arşivi oluşturulmakla kalınmamış, aynı zamanda müzikolojik araştırmalar için de temel teşkil edebilecek bir külliyat elde edilmiştir. Bahsi geçen bu derlemenin ürünleri, o dönemde Kültür (Millî Eğitim) Bakanlığı'na bağlı olan Ankara Devlet Konservatuvarı'nda kurulan Folklor Arşivi'nde muhafaza edilmiştir. Arşiv'in şefliğine getirilen Muzaffer Sarısözen, ömrünün sonuna dek burada çalışmış ve Arşiv'in derleme ve tanzim işleriyle meşgul olmuştur. Muzaffer Sarısözen'in ölümünden sonra, Arşiv'deki malzemeyle ilgili çeşitli girişimlerde bulunulmuşsa da bugüne kadar hiçbir girişimden sonuç alınamamış, neticede Arşiv âtıl vaziyette kalmıştır. Günümüzde Hacettepe Üniversitesi Devlet Konservatuvarı'nda bulunan bu malzemenin ne olduğu hakkında, kamuoyunun kesin bir bilgisi yoktur. Bazı çalışmalar bu konuya ışık tutmuş olsa da, Arşiv'deki malzemenin henüz yeterli bir kataloğu dahi yapılabilmiş değildir. Bu tezde, her arşivin ilk önce bir kataloğunun olması gerektiği fikrinden hareketle, Folklor Arşivi'nin esas unsurunu oluşturan derleme kayıtlarının bir kataloğu çıkarılmış ve ilgililerin dikkatine sunulmuştur. Derleme kayıtlarının yanı sıra başka katalog, liste ve tablolar da hazırlanmış, böylece Arşiv'deki yazılı belgelerden azami surette faydalanılmıştır. Bu listelerin yanı sıra, Arşiv hakkında bulunabilen bilgiler de tezde yer almıştır.

ABSTRACT
In Turkey, the first idea that suggests collecting folk music appeared in 1898. But systematic investigation of the subject was not done until the establishment of Turkish Republic. After the establishment of the Republic, the official policy about the Turkish music changed and folk music became more important. The official policy of the state recognized the music as Turkish if it was based on Turkish folk music and composed with the techniques of classical Western music. To create such music, it was needed to have a vast collection of folk melodies. Since it was not the case, the first thing to do was to collect folk music and to create an archive of it. After some half-successful attempts, an efficient organization was held by the Ministry of Culture (later Ministry of Natural Education). A series of field trips, starting in 1937 and ending in 1952, covered the whole country, and resulted in a great collection of folk music. The collection was not only meant to be a melody repertoire for the composers, but also a database for further musicological research. The material that was collected during these field trips was preserved at the Folklore Archive of Ankara State Music Conservatory, which was then a subordinate institution of the Ministry of Culture. The chief of the Archive was Muzaffer Sarısözen, who worked at the Archive until his death. He engaged in field trips and preservation of collected material. After decease of Muzaffer Sarısözen, there were some attempts to reorganize the Archive. But these attempts were inconclusive and the Archive remained idle. Today, the material is embodied within the State Conservatory of Hacettepe University. What the material includes is publicly unknown. Although there are some studies which try to illuminate the issue, even a sufficient catalogue of the material still does not exist. In this thesis, a catalogue of the field recordings which are the basic element of the Archive is prepared. Other catalogues, lists and tables are also prepared to be able to reveal the most possible information that is found in the written material of the Archive. Besides, the thesis also includes information about the Archive itself.