Dostałam na gwiazdkę maszynę do szycia. Krawcowa ze mnie żadna, ale proste rzeczy typu obszycie kawałka materiału na obrus, skrócenie firanki czy naszycie łaty na spodnie nie sprawiają mi problemu. Ba, nawet "popełniłam" swego czasu kilka fajnych ciuszków dla moich córek. 
Ale jak to zwykle w życiu bywa - jak mam maszynę, to brakuje czasu aby przy niej usiąść ... Postanowiłam to nadrobić w sobotę i na szybko wyprodukować coś świątecznego. No i mam: jajowe czapeczki. Może teraz jajko na miękko mi nie zmarznie, zanim cała rodzina siądzie do śniadania :)




Szycie zapewne poszłoby mi sprawniej, gdyby Freja nie zaoferowała swojej pomocy. Zupełnie jej nie przekonywało, że dam sobie radę sama!



Moje czapki są prościutkie, ale na Waszych blogach widuję prawdziwe cudeńka. 
Dla tych, którzy lubią coś bardziej fikuśnego inspiracja z AgoHome:

Obiecane fotki mojego "dwulicowego" stołeczka. Przy okazji na fotkę załapały się sklepowe gadżety czyli miseczka i zestaw herbaciany :)


Musze przyznać, że stara część stołka, z tymi kolejnymi pokładami farby w różnych kolorach jest bardzo fotogeniczna, choć z użytkowaniem dużo gorzej - farba się potwornie łuszczy, kurz włazi we wszystkie spękania a siedzenie na tej części stołka mogłoby się skończyć pozadzieraniem ubrania.
I właśnie po to wymyślono postarzanie mebli - można sobie zrobić wygląd starego stołka  bez niefajnych efektów ubocznych.




P.S. dla tych, którzy nie czytali wcześniejszego posta - stołek celowo jest pomalowany tylko w połowie. Jego zadaniem jest zachęcanie ludzi, aby nie nie wyrzucali pochopnie starych mebli.

To było pytanie, które podczas pracy słyszałam najczęściej. Wcale mnie to nie dziwi, bo kto "normalny" odnawia meble tylko w połowie?



Od jakiegoś czasu szukałam mebla widowiskowo zniszczonego, ale bez korników, próchna czy pleśni. No i końcu udało mi się. Kupiłam za grosze cztery niewielkie mebelki, w sam raz do obmyślonej przeze mnie metamorfozy.  Mój mąż, choć przyzwyczajony do tego, że znoszę do domu różne graciajstwa tym razem nie krył dezaprobaty. Co masz zamiar zrobić z tymi trupami? -pytał. Toż na śmietnik ludzie lepsze wynoszą! I w tym problem - odpowiedziałam - bo tym razem zależało mi akurat na tych mocno złachanych.


 Na pierwszy ogień do przeróbki poszedł solidny, ciężki stołek. Miał zostać mebelkiem pokazowym, ilustrującym co można zrobić z "drewna opałowego" przy użyciu farb i wosku meblowego.
Zwykle do malowania farbami kredowymi, które świetnie kryją  wystarczy lekko przetrzeć powierzchnię papierem ściernym. W tym przypadku, przy tonach łuszczącej się farby w najprzeróżniejszych kolorach nie chciałam ryzykować, że przy malowaniu będą mi się kawałki starej farby przyklejać do pędzla. Sięgnęłam po chemię i przy użyciu żelowego zmywacza do powłok lakierniczych usunęłam tyle starej farby ile się tylko dało. Na szczęście w tym przypadku wystarczało aby powierzchnia była w miarę gładka. Gdybym miała całość zdzierać do żywego drewna chyba zarzuciałabym całą tę robotę. Miejsca w których drewno się rozeszło i zostały dziury uzupełniłam i zaszpachlowałam.

Potem już było z górki. Malowanie to czysta przyjemność. No może z tą czystością przesadziłam. Przy zamykaniu puszki z farbą zaliczyłam mały wypadek. Farba mi się wyśliznęła z ręki, zdążyłam ją złapać zanim spadła na podłogę, ale potężny chlust ze środka puszki wylądował na mojej twarzy i włosach. Wyglądałam jakby ktoś we mnie rzucił tortem z bitą śmietaną :)


Ułańska fantazja kazała mi blat machnąć na miętowo a nogi pozostawić kremowe. Oczywiście tylko na połowie stołka, bo druga połowa nadal smętnie świeci odpryskami starej olejnej.


Na koniec woskowanie i przecieranie. No i gotowe! Mój pokazowy taborecik pojechał do sklepu zachęcać klientów do recyklingu starych mebli.  Fotkę jak wygląda teraz zamieszczę w kolejnym poście.

Przy okazji mała dygresja: lubię dawać nowe życie zniszczonym meblom, chętnie pochylę się nad każdym meblowym trupem, z którego daje się jeszcze coś zrobić. Nie jestem jednak w stanie zrozumieć ludzi, którzy podążając za modą na wnętrza shabby chic, skandynawskie czy prowansalskie przemalowują meble z przed 100 czy więcej lat a będące w bardzo dobrym stanie. Na jednym z amerykańskich blogów widziałam niedawno metamorfozę ślicznej komódki, z pięknymi intarsjami i świetnie zachowanym fornirem. Po metamorfozie powstała różowa toaletka dla dziewczynki. Owszem, całkiem ładna i zapewne młoda dama była zachwycona, jednak dla mnie to nie było "drugie życie" komody a "morderstwo z premedytacją". 

Lubię wypoczywać w miejscach, które mają klimat. Bo jeśli już opuszczać swój przytulny dom, to nie po to, aby odwiedzać przybytki typu "PRL wiecznie żywy".  Jak już wcześniej pisałam ferie spędzaliśmy w Pieninach, które przysypane śniegiem wyglądały jak bajkowa kraina. A pośród tego bielutkiego puchu ledwo można było zobaczyć ściany bielonego, modrzewiowego dworku w którym jadaliśmy śniadania (a często także obiady).


Wnętrze urządzone meblami XIX wieku i nowoczesnymi, stylizowanymi sprawiało naprawdę sympatyczne wrażenie. A jedzonko....palce lizać!


Otoczenie dworu, obsypane śniegiem wyglądało naprawdę cudnie, mogliśmy się jedynie domyślać jak pięknie jest tu wiosną, latem i jesienią.

A obok dworu jeszcze niespodzianka - drewniany Jan Nepomucen w wiejskiej kapliczce.

Gotowanie dla siebie może, ale nie musi być przyjemne. Gotowanie dla osób, które się kocha to zupełnie inna historia.  U nas lubią to wszyscy. Zwłaszcza jeśli potrawom można nadać  niebanalny kształt lub pobawić się smakami.


Tu moja walentynkowa propozycja śniadaniowa - naleśniki w jedynym słusznym w tym dniu kształcie :)


Ażurowe i pyszne.
Dzieci w sobotę odwdzięczyły się przekładając wafelki masą czekoladowo-bananową. Ja z kolei zaproponowałam im babeczki z masą karpatkową.  Tak długo sprawdzaliśmy, która propozycja lepsza, aż talerz opustoszał.



Inne nasze propozycje śniadaniowe:

Kanapki z wielkimi oczami

Zając z jajka sadzonego

A na deser:

Tydzień wypoczynku w śnieżnej krainie już za nami. Spędziliśmy go w naszych, polskich Pieninach, na Polanie Sosny w Niedzicy. Przed wyjazdem martwiliśmy się, czy śnieg dopisze - niepotrzebnie! Jak widać na zdjęciach białego puchu było pod dostatkiem.


Zamieszkalismy w  drewnianej chacie, przeniesionej i pieczołowicie odrestaurowanej. 


A śniadania jadaliśmy w prawdziwym polskim, modrzewiowym dworze :)

 "Okoliczności przyrody"  zachwycały nas każdego dnia: