| dbo:abstract
|
- El koto (琴 koto?) és un instrument de corda pinçada de la família de la cítara i característic de la música tradicional japonesa, tot i que té un origen xinès. En la classificació Hornbostel-Sachs, és un cordòfon del tipus cítara de mig tub. (ca)
- Koto (japonsky: 箏) je japonský strunný hudební nástroj. Je odvozený od čínského ku-čengu a podobá se nástrojům jako je (Mongolsko) a kajagum (Korea). (cs)
- Koto (japanisch 琴 oder 箏, seltener auch als sō oder sō-no-koto gelesen) oder jūsangen (十三弦, „dreizehn Saiten“) ist eine mit 13 Saiten bespannte Wölbbrettzither, die in der höfischen japanischen Musik (Gagaku) gespielt wird. Die Form der koto basiert auf der chinesischen guzheng. Bis in die Heian-Zeit (794–1185) bezeichnete koto unterschiedliche Saiteninstrumente. So stand kin-no-koto für die chinesische Zither guqin und biwa-no-goto für die Laute biwa, während Kudara-koto („aus Kudara stammende koto“) ein anderer Name für die historische japanische Winkelharfe kugo war. (de)
- Το κότο (箏) είναι Ιαπωνικό έγχορδο παραδοσιακό μουσικό όργανο. Αποτελεί εξέλιξη του κινέζικου τζένγκ (zheng), και είναι παρόμοιο με το γιάτγκα (yatga)από την Μογγολία, του Κορεάτικου γκαγιαγκέουμ (gayageum) και του Βιερτναμέζικου νταν τραν (dan tranh). Αποτελεί το πλέον αναγνωρίσιμο όργανο της Ιαπωνίας και θεωρείται το εθνικό της όργανο. (el)
- كوتو (باليابانية: 箏) هي نوع من الآلات الموسيقية الوترية المقروصة، تعتبر من أهم العناصر في الفرقة . يبلغ طول الـ«كوتو» الياباني 1.80 مترا وعرضه 24 سم، عدد أوتارها 13 (أو أقل من ذلك)، يتم ربطها فوق صندوق مصوت يصنع من خشب الباولونيا في الأغلب. يجلس العازف، وراء الآلة، إما على الأرض أو فوق كرسي. كان لفظ «كوتو» مصطلح عام، استعمل أثناء «فترة هييآن» (794-1192 م) ليطلق على كل الآلات الموسيقية الوترية، سواء كانت آلات وترية مضروبة (ذات مفاتيح)، آلات وترية محكوكة أو آلات وترية مقروصة. استقدمت هذه الآلات من الصين في القرن السادس (الـ6 م)، توجد عدة أنواع لآلة الكوتو، بعضها له 5، 12، 13 أو حتى 16 وترا. يتم شد أوتار آلة الكوتو (والتي تكون من الحرير، إلا أنه يغلب حاليا اتخاذها من المعدن أو اللدائن) بنفس الطريقة، تعدل الدعائم الصغيرة (كانت تتخذ من العاج أو البامبو في السابق، وأغلبها اليوم من البلاستك) حسب الرغبة لضبط الآلة على نغمة معينة. تتيح هذه الخاصية حرية كبيرة للعازف، ويمكن عن طريقها أداء التآليف الموسيقية الصينية ذات السلم الخماسي (السلم الصيني)، أو حتى السلم الثماني الغربي. يخلق هذه التنوع الكبير في النغمات مشاكل كثيرة عند تدوين الوصلات الموسيقية، فرغم وجود طريقة متعارف عليها لذلك، إلا أنه يصعب على المبتدئ أن يتعلم إحدى الوصلات من دون أن يساعده معلم مخضرم، نظرا للاختلاف الكبير في الحساسيات والأذواق عند العزف. رغم أنه بإمكان عازف الكوتو أداء وصلات منفردة، إلا أنه يغلب عليه العزف مع فرقة موسيقية. لعبت هذه الآلة دورا مهما في ترسيخ الموسيقى التقليدية اليابانية، وخاصة عبر موسيقى البلاط. كان يحل محل آلة الشامسن، في وصلات «» (يتم فيها مصاحبة إلقاء الشعر بالعزف)، ويتخذ غالبا لمرافقة إلقاء القصائد الشعرية، إما مفردا، أو بمرافقة آلة ، وناي . (ar)
- La kotoo (japane: 筝 koto/sō aŭ 琴 koto en la klasika japana) estas pinĉata kordinstrumento uzata en tradicia japana muziko, ĉefe en Kabuko kaj Bunraku. Ĉin-devenanta, ĝi estis instruata en Japanio inter la 7-a kaj la 8-a jarcentoj, kaj estis ludata precipe ĉe la imperia palaco; la uzo nun demokratiĝis. (eo)
- El Koto es un instrumento cordófono hecho de madera con 13 cuerdas de diferente tamaño, pertenece a la familia de las cítaras y es descendiente de la cítara china Guzheng. Es un instrumento japonés, hecho de Kiri (la madera de la Paulonia imperial). Es el instrumento nacional de Japón. Con el paso del tiempo se unió a lo que se conoce como sankyoku o trío instrumental, junto al shamisen y la flauta shakuhachi. El koto es comparado con el cuerpo de un dragón chino acostado. Por esta razón, las partes que lo componen llevan nombres que hacen referencia a ciertas partes del dragón. La parte superior de la caja de resonancia se llama Ryuko (espalda del dragón) mientras que el Ryuto (cabeza del dragón) y el ryubi (cola del dragón) son los extremos del instrumento. En un principio el nombre del Koto era “gakusō”, y sólo constaba de cinco cuerdas, que eventualmente aumentaron a siete cuerdas. (es)
- The koto (箏) is a Japanese plucked half-tube zither instrument, and the national instrument of Japan. It is derived from the Chinese zheng and se, and similar to the Mongolian yatga, the Korean gayageum and ajaeng, the Vietnamese đàn tranh, the Sundanese kacapi and the Kazakhstan jetigen. Koto are roughly 180 centimetres (71 in) in length, and made from Paulownia wood (Paulownia tomentosa, known as kiri). The most common type uses 13 strings strung over movable bridges used for tuning, different pieces possibly requiring different tuning. 17-string koto are also common, and act as bass in ensembles. Koto strings are generally plucked using three fingerpicks (tsume), worn on the first three fingers of the right hand. (en)
- Siotar Seapánach is ea an cótó, timpeall 1.85 m ar fhad le 13 téad síoda rite trasna droichead inghluaiste ar féidir raon tiúntaí a shocrú air. Cuirtear ar an urlár é, agus suíonn an seinnteoir is a dhá chos trasna ar a chéile, nó téann ar a ghlúine os a chomhair is baineann na téada le 3 fhigín sa lámh dheas, ag rialú na hairde trí bhrú ar na téada leis an lámh chlé. (ga)
- Koto adalah sebuah alat musik dawai Jepang dan instrumen nasional Jepang. Ini berasal dari zheng dan se Tiongkok, dan mirip dengan Mongolia, gayageum Korea dan ajaeng, Vietnam, kacapi Sunda dan Kazakhstan. Panjang Koto sekitar 180 sentimeter (71 inci), dan terbuat dari kayu kiri (Paulownia tomentosa). Jenis yang paling umum menggunakan 13 senar yang digantung di atas jembatan bergerak yang digunakan untuk penyetelan, bagian yang berbeda mungkin membutuhkan penyetelan yang berbeda. 17-string koto juga merupakan kejadian umum dan bertindak sebagai bass dalam ansambel. Senar Koto umumnya dipetik menggunakan tiga tusuk jari, dikenakan pada tiga jari pertama tangan kanan. (in)
- Le koto (琴 ou 箏) est un instrument à cordes pincées utilisé en musique japonaise traditionnelle et comme instrument d'accompagnement dans les arts traditionnels tels que le kabuki et le bunraku. Originaire de Chine et de Corée, il a été introduit au Japon vers le VIIIe siècle, principalement à la cour impériale. Par la suite son usage s'est démocratisé. (fr)
- 箏（こと・そう）は、日本の伝統楽器（和楽器）の一つ。 一般的に、「箏（こと）」と呼ばれ、「琴（きん）」の字を当てることもあるが、「箏」と「琴」は別の楽器である。最大の違いは、箏は柱（じ）と呼ばれる可動式の支柱で弦の音程を調節するのに対し、琴は柱が無く、弦を押さえる場所で音程を決める。ただし、箏の柱（箏の駒）は「琴柱」とするのが一般的で（商品名も琴柱）、箏の台は琴台（きんだい）という。 (ja)
- Il koto (箏?) è uno strumento musicale cordofono appartenente alla famiglia delle cetre, derivato dal Guzheng cinese. Fu introdotto in Giappone durante il periodo Nara ed è un elemento ricorrente all'interno dell', un Uta monogatari risalente al periodo Heian. (it)
- 고토(箏, こと)는 중국의 쟁에 기원을 둔 일본의 현악기이다. 한국의 가야금과 흡사하다. 현의 개수에 따라 13현, 17현, 21현 등으로 분류된다. 헤이안 시대까지 기원이 올라간다. 오키나와의 전통악기 가운데 하나인 쿠투(筝, クトゥ)는 일본의 고토가 전해진 악기지만, 기법 등이 차이가 있어 일본 본토의 고토와 구분하여 류큐고토(琉球筝), 오키나와코토(沖縄筝)로 구분해서 호칭하기도 한다. (ko)
- Een koto (箏) is een Japans muziekinstrument, dat oorspronkelijk afkomstig is uit China. Een koto is een zither en behoort tot de snaarinstrumenten. In de Japanse muziek is de koto net zo belangrijk als de piano in de westerse muziek. Er bestaan twee uitvoeringen; beide bespannen met snaren van zijde:
* de K'in, een zevensnarig solo-instrument met een lengte van circa 1 meter.
* de So, een begeleidingsinstrument met 13 of meer snaren, en een lengte tussen de 1,8 en 2 meter. De K'in is tijdens de Nara-periode (tussen 650 en 750) uit China ingevoerd in Japan, als instrument voor hofmuziek (gagaku). De So is uit de K'in ontwikkeld. De koto wordt bespeeld met beide handen. De snaren worden geplukt met drie vingers van de rechterhand, te weten met een (meestal ivoren) plectrum aan de duim, de wijs- en de middelvinger. Door links van de brug op de snaar te drukken met de linkerhand kan de toonhoogte worden gevarieerd. Akira Ifukube schreef moderne muziek voor zowel een 20- als een 25-snarige koto. (nl)
- O koto é um instrumento musical de cordas dedilhadas, composto de uma caixa de ressonância com diversas cordas, semelhante a uma grande cítara, possui cerca de 1,80m. Atualmente é o mais popular dentre os instrumentos musicais tradicionais japoneses. Tanto quanto piano ou violino, meninas em idade escolar aprendem o koto. A história do koto é longa. O instrumento já com as suas principais características atuais foi introduzido no século VI (época do imperador Kinmei) vindo da China (dinastia T'ang). Ele já possuía o corpo feito com a madeira tradicional do Japão o Kiri (Paulownia), sendo todo laqueado. Ele era chamado de Kin-no-Koto. Data desta época a partitura mais antiga para o Koto (Yuran-fu que se encontra guardada no Templo Shinhoin). Seu ancestral é o instrumento musical chinês guzheng. O instrumento está presente na literatura japonesa desde a antiguidade. Nos Contos de Genji (Genji Monogatari de Murasaki Shikibu 978-1016) o Koto aparece em diversas passagens. O seu personagem principal, o príncipe Hikaru Genji, quando exilado em Akashi tocava e mantinha diálogos musicais com Lady Akashi. Em outra obra, Contos de Heike (Heike Monogatari), a amada do imperador, Kogo, foi descoberta em seu esconderijo pelo som de seu koto. 8 Durante séculos a música de koto foi cultivada pela nobreza. No século XVII, quando a popularidade do instrumento decolou, Yatsuhashi Kengyo fundou um estilo independente, o Yatsuhashi Ryu. Em 1664, foi impresso um livro escrito por Sosan Nakamura, Shichiku Shoshin Shu, onde constam as partituras das principais músicas de Yatsuhashi Kengyo, Rokudan no Shirabe, Hachidan no Shirabe e Midare, executadas até hoje. Yatsuhashi criou as afinações consideradas as mais tradicionais para o koto, o Hira e o Kumoi. Neste século ainda houve a popularização do instrumento como acompanhamento de dança e como conjunto formado juntamente com Shakuhachi e Sangen. Atualmente existem duas correntes, a Ikuta Ryu e a Yamada Ryu. A escola Ikuta foi fundada por Ikuta Kengyo (1757 a 1817) no final do século XVII baseada na transposição para o Koto das fórmulas existentes para o Shamisen (Sangen) principalmente na alternância de cantos com instrumentais originados do Jiuta. A característica fundamental desta escola está em sua ênfase nas técnicas instrumentais. No final do século XVIII surgiu a escola Yamada fundada por Yamada Kengyo (1757 a 1817). Ela se baseava em narrativas, dando um maior destaque ao canto. Apesar de terem algumas peças do repertório em comum, os estilos se diferem na sua orientação. Tecnicamente o estilo de execução também é diferente. O formato da unha é diferente. O estilo Ikuta usa a unha com o formato retangular, e o estilo Yamada adota uma unha de forma oval, isto leva os instrumentistas sentarem de maneira diferente com relação ao instrumento. O instrumentista da escola Ikuta senta num ângulo oblíquo enquanto o da escola Yamada senta em ângulo reto. A posição que a mão toca as cordas também difere; a escola Ikuta toca com a mão inclinada em relação às cordas, e a escola Yamada toca com a mão na posição vertical. No início deste século houve a popularização do koto principalmente pelas mãos de Michio Miyagi. Apesar de pertencer à escola Ikuta, Miyagui praticamente formou a sua escola, introduzindo elementos ocidentais na composição de músicas japonesas. O koto moderno tem treze cordas que podem ser de seda ou nylon. As cordas são afinadas através de trastes móveis, que permitem a mudança de afinação durante a execução da música. O corpo é formado por duas pranchas de Kiri, com aproximadamente 180 centímetros, formando uma caixa de ressonância. Existem variações no instrumento como o koto de dezessete cordas, inventado por Michio Miyagi, que faz o baixo das músicas, e outros modelos com vinte e uma e com oitenta cordas. A maioria das pessoas que tocam o koto são mulheres, pelo fato de seu som suave e gentil, praticamente sendo um som mais doce, mas isso não significa que não haja homens que tocam o instrumento, não há uma margem consideravel de preconceito a isso. (pt)
- Koto (jap. 箏 lub 琴) – tradycyjny japoński instrument muzyczny , należący do grupy chordofonów szarpanych, rodzaj cytry, narodowy instrument Japonii. (pl)
- Koto är ett traditionellt japanskt stränginstrument som kom till Japan från Kina under eller strax före 700-talet. För det kinesiska instrumentet, se: guzheng. Denna artikel om ett musikinstrument saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att lägga till den. Denna artikel relaterad till Japan saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att lägga till den. (sv)
- Ко́то (яп. 箏) — японский щипковый музыкальный инструмент, длинная цитра с подвижными кобылками. Кото наряду с флейтами и сякухати, барабаном цудзуми и лютней сямисэном относится к традиционным японским музыкальным инструментам. До XX века кото в основном был солирующим инструментом. Сходные инструменты характерны для Вьетнама, Китая (цисяньцинь и ) и Кореи (каягым и ). За века истории кото не претерпел принципиальных изменений в конструкции. В современной Японии кото продолжает использоваться в традиционной и современной музыке, существует две школы исполнения на кото — Икута-рю и Ямада-рю, в прошлом существовали ещё две другие крупные школы, ныне потерявшие популярность. (ru)
- Кото (яп. 筝) або японська цитра[джерело?] — японський . Кото поряд з флейтами та сякухаті, барабаном цудзумі та струнним сямісеном належить до традиційних музичних японських інструментів. Подібні інструменти характерні для культури Кореї (каягим) та Китаю (цисяньцинь). (uk)
- 日本箏，日語寫為「箏」，偶尔写作「琴」（但是「琴」本是另外的乐器，指「和琴」），口語經常稱為「こと」，是日本傳統音樂中一項重要的樂器，一般認為源自於中國的古箏。 著名的古典筝曲有《六段》。現代代表乐曲有作曲的筝与尺八二重奏的《春之海》。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- El koto (琴 koto?) és un instrument de corda pinçada de la família de la cítara i característic de la música tradicional japonesa, tot i que té un origen xinès. En la classificació Hornbostel-Sachs, és un cordòfon del tipus cítara de mig tub. (ca)
- Koto (japonsky: 箏) je japonský strunný hudební nástroj. Je odvozený od čínského ku-čengu a podobá se nástrojům jako je (Mongolsko) a kajagum (Korea). (cs)
- Koto (japanisch 琴 oder 箏, seltener auch als sō oder sō-no-koto gelesen) oder jūsangen (十三弦, „dreizehn Saiten“) ist eine mit 13 Saiten bespannte Wölbbrettzither, die in der höfischen japanischen Musik (Gagaku) gespielt wird. Die Form der koto basiert auf der chinesischen guzheng. Bis in die Heian-Zeit (794–1185) bezeichnete koto unterschiedliche Saiteninstrumente. So stand kin-no-koto für die chinesische Zither guqin und biwa-no-goto für die Laute biwa, während Kudara-koto („aus Kudara stammende koto“) ein anderer Name für die historische japanische Winkelharfe kugo war. (de)
- Το κότο (箏) είναι Ιαπωνικό έγχορδο παραδοσιακό μουσικό όργανο. Αποτελεί εξέλιξη του κινέζικου τζένγκ (zheng), και είναι παρόμοιο με το γιάτγκα (yatga)από την Μογγολία, του Κορεάτικου γκαγιαγκέουμ (gayageum) και του Βιερτναμέζικου νταν τραν (dan tranh). Αποτελεί το πλέον αναγνωρίσιμο όργανο της Ιαπωνίας και θεωρείται το εθνικό της όργανο. (el)
- La kotoo (japane: 筝 koto/sō aŭ 琴 koto en la klasika japana) estas pinĉata kordinstrumento uzata en tradicia japana muziko, ĉefe en Kabuko kaj Bunraku. Ĉin-devenanta, ĝi estis instruata en Japanio inter la 7-a kaj la 8-a jarcentoj, kaj estis ludata precipe ĉe la imperia palaco; la uzo nun demokratiĝis. (eo)
- The koto (箏) is a Japanese plucked half-tube zither instrument, and the national instrument of Japan. It is derived from the Chinese zheng and se, and similar to the Mongolian yatga, the Korean gayageum and ajaeng, the Vietnamese đàn tranh, the Sundanese kacapi and the Kazakhstan jetigen. Koto are roughly 180 centimetres (71 in) in length, and made from Paulownia wood (Paulownia tomentosa, known as kiri). The most common type uses 13 strings strung over movable bridges used for tuning, different pieces possibly requiring different tuning. 17-string koto are also common, and act as bass in ensembles. Koto strings are generally plucked using three fingerpicks (tsume), worn on the first three fingers of the right hand. (en)
- Siotar Seapánach is ea an cótó, timpeall 1.85 m ar fhad le 13 téad síoda rite trasna droichead inghluaiste ar féidir raon tiúntaí a shocrú air. Cuirtear ar an urlár é, agus suíonn an seinnteoir is a dhá chos trasna ar a chéile, nó téann ar a ghlúine os a chomhair is baineann na téada le 3 fhigín sa lámh dheas, ag rialú na hairde trí bhrú ar na téada leis an lámh chlé. (ga)
- Le koto (琴 ou 箏) est un instrument à cordes pincées utilisé en musique japonaise traditionnelle et comme instrument d'accompagnement dans les arts traditionnels tels que le kabuki et le bunraku. Originaire de Chine et de Corée, il a été introduit au Japon vers le VIIIe siècle, principalement à la cour impériale. Par la suite son usage s'est démocratisé. (fr)
- 箏（こと・そう）は、日本の伝統楽器（和楽器）の一つ。 一般的に、「箏（こと）」と呼ばれ、「琴（きん）」の字を当てることもあるが、「箏」と「琴」は別の楽器である。最大の違いは、箏は柱（じ）と呼ばれる可動式の支柱で弦の音程を調節するのに対し、琴は柱が無く、弦を押さえる場所で音程を決める。ただし、箏の柱（箏の駒）は「琴柱」とするのが一般的で（商品名も琴柱）、箏の台は琴台（きんだい）という。 (ja)
- Il koto (箏?) è uno strumento musicale cordofono appartenente alla famiglia delle cetre, derivato dal Guzheng cinese. Fu introdotto in Giappone durante il periodo Nara ed è un elemento ricorrente all'interno dell', un Uta monogatari risalente al periodo Heian. (it)
- 고토(箏, こと)는 중국의 쟁에 기원을 둔 일본의 현악기이다. 한국의 가야금과 흡사하다. 현의 개수에 따라 13현, 17현, 21현 등으로 분류된다. 헤이안 시대까지 기원이 올라간다. 오키나와의 전통악기 가운데 하나인 쿠투(筝, クトゥ)는 일본의 고토가 전해진 악기지만, 기법 등이 차이가 있어 일본 본토의 고토와 구분하여 류큐고토(琉球筝), 오키나와코토(沖縄筝)로 구분해서 호칭하기도 한다. (ko)
- Koto (jap. 箏 lub 琴) – tradycyjny japoński instrument muzyczny , należący do grupy chordofonów szarpanych, rodzaj cytry, narodowy instrument Japonii. (pl)
- Koto är ett traditionellt japanskt stränginstrument som kom till Japan från Kina under eller strax före 700-talet. För det kinesiska instrumentet, se: guzheng. Denna artikel om ett musikinstrument saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att lägga till den. Denna artikel relaterad till Japan saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att lägga till den. (sv)
- Кото (яп. 筝) або японська цитра[джерело?] — японський . Кото поряд з флейтами та сякухаті, барабаном цудзумі та струнним сямісеном належить до традиційних музичних японських інструментів. Подібні інструменти характерні для культури Кореї (каягим) та Китаю (цисяньцинь). (uk)
- 日本箏，日語寫為「箏」，偶尔写作「琴」（但是「琴」本是另外的乐器，指「和琴」），口語經常稱為「こと」，是日本傳統音樂中一項重要的樂器，一般認為源自於中國的古箏。 著名的古典筝曲有《六段》。現代代表乐曲有作曲的筝与尺八二重奏的《春之海》。 (zh)
- كوتو (باليابانية: 箏) هي نوع من الآلات الموسيقية الوترية المقروصة، تعتبر من أهم العناصر في الفرقة . يبلغ طول الـ«كوتو» الياباني 1.80 مترا وعرضه 24 سم، عدد أوتارها 13 (أو أقل من ذلك)، يتم ربطها فوق صندوق مصوت يصنع من خشب الباولونيا في الأغلب. يجلس العازف، وراء الآلة، إما على الأرض أو فوق كرسي. كان لفظ «كوتو» مصطلح عام، استعمل أثناء «فترة هييآن» (794-1192 م) ليطلق على كل الآلات الموسيقية الوترية، سواء كانت آلات وترية مضروبة (ذات مفاتيح)، آلات وترية محكوكة أو آلات وترية مقروصة. استقدمت هذه الآلات من الصين في القرن السادس (الـ6 م)، توجد عدة أنواع لآلة الكوتو، بعضها له 5، 12، 13 أو حتى 16 وترا. (ar)
- El Koto es un instrumento cordófono hecho de madera con 13 cuerdas de diferente tamaño, pertenece a la familia de las cítaras y es descendiente de la cítara china Guzheng. Es un instrumento japonés, hecho de Kiri (la madera de la Paulonia imperial). Es el instrumento nacional de Japón. Con el paso del tiempo se unió a lo que se conoce como sankyoku o trío instrumental, junto al shamisen y la flauta shakuhachi. En un principio el nombre del Koto era “gakusō”, y sólo constaba de cinco cuerdas, que eventualmente aumentaron a siete cuerdas. (es)
- Koto adalah sebuah alat musik dawai Jepang dan instrumen nasional Jepang. Ini berasal dari zheng dan se Tiongkok, dan mirip dengan Mongolia, gayageum Korea dan ajaeng, Vietnam, kacapi Sunda dan Kazakhstan. Panjang Koto sekitar 180 sentimeter (71 inci), dan terbuat dari kayu kiri (Paulownia tomentosa). Jenis yang paling umum menggunakan 13 senar yang digantung di atas jembatan bergerak yang digunakan untuk penyetelan, bagian yang berbeda mungkin membutuhkan penyetelan yang berbeda. (in)
- Een koto (箏) is een Japans muziekinstrument, dat oorspronkelijk afkomstig is uit China. Een koto is een zither en behoort tot de snaarinstrumenten. In de Japanse muziek is de koto net zo belangrijk als de piano in de westerse muziek. Er bestaan twee uitvoeringen; beide bespannen met snaren van zijde:
* de K'in, een zevensnarig solo-instrument met een lengte van circa 1 meter.
* de So, een begeleidingsinstrument met 13 of meer snaren, en een lengte tussen de 1,8 en 2 meter. Akira Ifukube schreef moderne muziek voor zowel een 20- als een 25-snarige koto. (nl)
- O koto é um instrumento musical de cordas dedilhadas, composto de uma caixa de ressonância com diversas cordas, semelhante a uma grande cítara, possui cerca de 1,80m. Atualmente é o mais popular dentre os instrumentos musicais tradicionais japoneses. Tanto quanto piano ou violino, meninas em idade escolar aprendem o koto. No início deste século houve a popularização do koto principalmente pelas mãos de Michio Miyagi. Apesar de pertencer à escola Ikuta, Miyagui praticamente formou a sua escola, introduzindo elementos ocidentais na composição de músicas japonesas. (pt)
- Ко́то (яп. 箏) — японский щипковый музыкальный инструмент, длинная цитра с подвижными кобылками. Кото наряду с флейтами и сякухати, барабаном цудзуми и лютней сямисэном относится к традиционным японским музыкальным инструментам. До XX века кото в основном был солирующим инструментом. Сходные инструменты характерны для Вьетнама, Китая (цисяньцинь и ) и Кореи (каягым и ). (ru)
|