Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Zbigniew Preisner. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Zbigniew Preisner. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Κωστής Παλαμάς




..ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και κριτικός λογοτεχνίας..

 
Πάτρα, 13 Ιανουαρίου 1859 - Αθήνα, 27 Φεβρουαρίου 1943



 http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%82

 

 

Γύριζε

 

«Γύριζε, μὴ σταθῇς ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,
ὁ ψεύτης εἴδωλο εἶν᾿ ἐδῶ, τὸ προσκυνᾷ ἡ πλεμπάγια,
ἡ Ἀλήθεια τόπο νὰ σταθῇ μιὰ σπιθαμὴ δὲ θἄβρῃ.
Ἀλάργα. Μόρα τῆς ψυχῆς τῆς χώρας τὰ μουράγια.

Ἀπὸ θαμποὺς ντερβίσηδες καὶ στέρφους μανταρίνους
κι ἀπὸ τοὺς χαλκοπράσινους ἡ Πολιτεία πατιέται.
Χαρὰ στοὺς χασομέρηδες! Χαρὰ στοὺς ἀρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ὁ ρωμιὸς καὶ δασκαλοκρατιέται.

Δὲν ἔχεις, Ὄλυμπε, θεούς, μηδὲ λεβέντες ἡ Ὄσσα,
ραγιάδες ἔχεις, μάννα γῆ, σκυφτοὺς γιὰ τὸ χαράτσι,
κούφιοι καὶ ὀκνοὶ καταφρονοῦν τὴ θεία τραχιά σου γλώσσα,
τῶν Εὐρωπαίων περίγελα καὶ τῶν ἀρχαίων παλιάτσοι.

Καὶ δημοκόποι Κλέωνες καὶ λογοκόποι Ζωίλοι,
καὶ Μαμμωνᾶδες βάρβαροι, καὶ χαῦνοι λεβαντίνοι.
λύκοι, ὦ κοπάδια, οἱ πιστικοὶ καὶ ψωριασμένοι οἱ σκύλοι
κι οἱ χαροκόποι ἀδιάντροποι καὶ πόρνη ἡ Ρωμιοσύνη!»

1908

(Ποιητική συλλογή " Η Πολιτεία και η Μοναξιά "1912)

***

Zbigniew Preisner - L'Aurore (Dawn)

Από την ελληνική ταινία " Κουαρτέτο σε 4 κινήσεις ", 1994,
σε σκηνοθεσία της Λουκίας Ρικάκη

Σύνθεση : Zbigniew Preisner


Ερμηνεία στην ελληνική : Elzbieta Towarnicka


Απόσπασμα από τον Δωδεκάλογο του Γύφτου, Λόγος Ι’, Αναστάσιμος




Σήµερα δε θα ξυπνήσεις     
κάποιον που βαθιά κοιµήθη       
και στο είναι δε θα φέρεις         
την αυγή καινούργιας χτίσης       

Σήµερα θα κατορθώσεις     
κάτι πιο πολύ˙       
τους αθάνατους που πέθαναν       
και τους είχα θάψει εγώ,         
τους αθάνατους που πέθαναν,         
πας για να τους αναστήσεις,       
της ανάστασης εσύ,         

Μουσική!      

(Κ. Παλαμάς, Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου, Λόγος Ι’, Αναστάσιμος, 1907)


***

..Ευχαριστώ τον Ανδρέα Ζερμπίνο που έστειλε τα βίντεο που ακολουθούν..


..μια εκπληκτική επιλογή και παρουσίαση από την Αλίκη..
    
 


***

" Το παραμύθι του Αδάκρυτου, Λόγος ΙΑ' "   
από την ποιητική συλλογή " Ο Δωδεκάλογος του γύφτου" , 1899..έκδοση 1907..
(απόσπασμα)
   
 ..κι ήτανε το πέρασµά του     
  σαν το πέρασµα του νου     
 που σε τίποτε δε στέκει   
    και περνάει από παντού,     
     µόλις ψάχνει κάθε εικόνα,     
      κάθε ιδέα αλαφρά αλαφρά,     
   κι όλα ευτύς τα παρατάει,   
    και γλιστράνε, περιττά,     
       γιατί πάει όπου µιαν έγνοια     
     ωκεάνια τον τραβά     
     να βυθίσει µια για πάντα     
τ’ αβυσσόθρεφτα φτερά..
  
 
από τις σπουδαιότερες ερμηνείες της Χριστίνας Μαραγκόζη
  
 

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Γιάννης Στεργιόπουλος ~ " Προσφιλής δαίμονας "

             


Μιλώ σιγά, εμπιστευτικά στον εαυτό μου,
πνίγεται η φωνή του μανιασμένου τρόμου,
τα ωρυόμενα φαντάσματα του δρόμου,
να τα εμπρός μου.    

Στις αυλακιές του χωματόδρομου πεσμένος,
σε δένδρα κούφια και δαιμονικά χωμένος,
με ομίχλες νοτισμένες το πρωί ντυμένος,
παγωμένος.      

Παλιός αγαπητικός,   
τραυματισμένος αμνός,
δυσεύρετος θησαυρός
στα έγκατα του φόβου κρυμμένος     
κι ο προσφιλής δαίμονας μ' αγκαλιάζει,
με μάτια κάρβουνο μ' αναγκάζει,
τις εντολές να πατήσω διατάζει
              κι ήδη το χέρι μου μ' αίμα στάζει.            

Στον άδειο γαλανό ουρανό θα επιστρέψω,
τη δύσκολη αγαλλίαση θα αγκαρέψω
και με μπλοκάρισμα το νου θα καταστρέψω,
           θα αχρηστέψω.           

Κι ίσως να πω πως ξαναβρήκα την καρδιά μου
αφού να ζω θα έχω μόνο τ' όνειρά μου,
κόστος μεγάλο που πληρώνω έρωτά μου,
        στα στερνά μου.      

Κριός πολιορκητικός 
και γοερός ο σπασμός,     
δυσάρεστος συνοδός
ο ήλιος στέκει μαρμαρωμένος,
στου πόνου το πικρό το εργαστήρι
λεπίδι παίρνω για χαρακίρι,
το τελευταίο κρασί στο ποτήρι,
θα μου το κάνεις αυτό το χατήρι.

Γιάννης Στεργιόπουλος 
Κατερίνη 30-1-2013




Γιάννης Στεργιόπουλος ~ " Το πείραμα "



Ανεξέλεγκτο πάθος κι ορμή,
μπερδεμένο κουβάρι δίχως αρχή,
καμπουριασμένο τέρας με τρομάζει
κι ο δίκαιος πατέρας μ' αγκαλιάζει.
Με οδηγεί μην πέσω σ' ολισθηρή παρέκκλιση,
μου εξηγεί πως να δεχθώ την πρόκληση.
Μεγάλο δράκο να σκοτώσω,
το πείραμα να αποτελειώσω,
το φάντασμα στο μαξιλάρι
να σφίγγει αργά το χαλινάρι,
το φωτοστέφανο τ' αθώου,
τα μάτια του σφαγμένου ζώου,
στη μάχη περικυκλωμένο,
τρελό και εκμηδενισμένο.
Σκορπώ και λάμπω, σαν άστρο λάμπω
και μ' άγρια πάλη, σε παρακάμπτω?
Στον ήλιο κράνος που γυαλίζει,
πέφτει, σηκώνεται, τρεκλίζει
με εκδικητικές ουσίες
γυαλιστερές μου οπτασίες.
Λογαριασμούς και χρέη κλείνω,
τη χαραγμένη μνήμη σβήνω,
γεμάτος είναι ο ταύρος βέλη,
τον κουβαλάνε δυό αγγέλοι,
μεγαλοφυία σπαταλημένη,
αξιοπρέπεια ταραγμένη.
Μα γιατί Θεέ μου,
τον Ιώβ σου τυραννάς, γιατί?
Μεγάλος και καταραμένος,
σε στενοσόκακα θαμμένος,
Χριστός στο στήθος λαβωμένος
στα γόνατά μου ακουμπισμένος,
με ευλάβεια γέρνει νικημένος,
με κόκκινο χρωματισμένος,
πρώτη φορά ευτυχισμένος,
αβάσταχτα αγαπημένος. 
Πιστός φρουρός μου και σύντροφός μου,
σαν άγριο θεριό βροντά ο ουρανός μου.

Γιάννης Στεργιόπουλος
Κατερίνη 24-1-2013