Εντυπωσιακή, θεαματική, μαύρης ομορφιάς και απόλυτα δραματουργική
η είσοδος του Ζάχου..
..περί σκιών και άλλων δαιμονίων..
...........................................
...Πώς είσαι πράσινος ; Μυρίζεις χώμα...
(Αριστοτέλης Βαλαωρίτης - Ο βρυκόλακας)
" Βρυκόλακας "
Πρίν φέξει ο ήλιος στο πορτί
ανάμεσα στους λόφους
χώνετ' αυτός να κοιμηθεί
ξέχωρ' από συντρόφους.
Δίψα φριχτή δίψα γλυκιά
ποτέ δε θα τους μοιάσει
μόνος του τρέχει στα στενά
και πως να ξεδιψάσει.
Τον φανερώνουν, τον κοιτούν
τα φώτα στις κολώνες
κόκκινες λέξεις του βορρά
αιμάτινες εικόνες.
Κι από το νότο μια κραυγή
χίλιες εικόνες πάλι
εκείν' η ξένη του πληγή
μάτια θολά και ζάλη.
Σαν το σπουργίτι του χιονιού
σε μια φωλιά κουρνιάζει
τον βρίσκει του χελιδονιού
τ' όνειρο και τρομάζει.
Νιώθει τον πόνο του φευγιού
μες στη φωλιά την ξένη
στη χάση κάθε φεγγαριού
μια πίκρα τ' απομένει.
Και τις αυγές, το θανατά
με μια ρακή ποτίζει
αυτόν που τάχα χαιρετά
και πάλι εκεί γυρίζει.
Στην κρύπτη μέσα του βαθιά
μαύρες φωτιές τον καίνε
στέλνει στον κόσμο μια σκιά
άνθρωπο που τη λένε..
Ζάχος Κανταδόρος