alm

Yteveden på alm er gråaktig, medan kjerneveden er mørkare gråbrun, ofte med fargetonar som grønt, gult og raudt innblanda. Grove porer i vårveden til årringen gir kraftig markering av strukturteikninga i flatsida, og gamle, hole stammar kan få ein omkrins på 7–8 meter. Blada til alm er dobbelt sagtanna, skeive ved grunnen og sit i to rekkjer på kvistene. Blomane er små og sit samla i tette, brune knippe. Den flate, breivenga nøttefrukta modnar hos oss først i juni.

I Noreg er alm eit nokså vanleg tre nord til midtre Nordland. Det veks hovudsakleg i låglandet, men kan vekse opp til 900 meters høgd.

Bergalm er ein underart av vanleg alm. Han kan skiljast frå vanleg alm ved at han manglar hår på fleirårskvistene og har relativt tjukke blad. Bergalm er den vanlegaste underarten på Vestlandet og i Trøndelag, og har truleg innvandra frå vest.

Samara frå alm blir spreidd i store mengder i byrjinga av juni dersom fjoråret hadde gode vekstvilkår for blomeknoppar. Frøa treng stratifisering (under 4 grader celsius, og fuktig i fleire månader) for å kunna spire.

I nødtider vart almebork mykje brukt til borkebrød, og det var også vanleg å skava borken til kufôr. «Almen gjer», sa folk; det vil seia at dyra vart feite av å eta almebork. Enkelte hevda at almebork var jamgodt med høy og almebast med mjøl.

Densiteten (massetettleiken) ved 15 prosent fukt er omlag 0,68 gram per kubikkcentimeter. Den sterke og seige veden toler sjokkbelastning godt, omtrent som ask. Han er lite haldbar ved varierande fukt. Almeved blir brukt til møblar, skaft og undervassbygging.

Alm er på Artsdatabanken si Norsk rødliste for arter 2021 oppført som sterkt truga (EN). Bakgrunnen er tilbakegang i populasjonen som følgje av beiting frå hjortedyr og som følgje av visnesjuke (almesjuke) som er forårsaka av soppartane almesjukesopp og Ophiostoma ulmi, begge på framandartlista.

• Almefamilien
• lauvtre
• skogbruk i Noreg

• Skogveven – Alm
• Artsdatabanken – Rødlistevurdering av alm