Bonn
Bon (nem. Bonn) je grad u Nemačkoj (19-ti najveći, sa preko 300.000 stanovnika), u saveznoj državi Severna Rajna-Vestfalija, oko 20 kilometara južno od Kelna na reci Rajni.
| Bon Bonn | |||
|---|---|---|---|
|
| |||
| |||
| Osnovni podaci | |||
| Država |  Njemačka
| ||
| Gradonačelnik | Ashok Sridharan (CDU) | ||
| Savezna država | Severna Rajna-Vestfalija | ||
| Stanovništvo | |||
| Stanovništvo | 319.841[1] | ||
| Gustina stanovništva | 2.265 st./km² | ||
| Geografija | |||
| Koordinate | 50°44′02″N 7°05′59″E / 50.73399°N 7.09981°E | ||
| Vremenska zona | UTC+1, ljeti UTC+2 | ||
| Nadmorska visina | 60 m | ||
| Površina | 141,2 km² | ||
  Bon Bon (Njemačke) | |||
| Ostali podaci | |||
| Poštanski kod | 53111–53229 | ||
| Pozivni broj | 0228 | ||
| Registarska oznaka | BN | ||
| Web-stranica | www.bonn.de | ||
Grad ima istoriju dugu 2000 godina i spada među najstarije nemačke gradove. Bio je glavni grad Zapadne Nemačke od 1949. do 1990. U periodu 1288-1803 bio je rezidencija nadbiskupa i Princa-elektora Kelna. Ovde je 1770. rođen Ludvig van Betoven.
Istorija
urediIstorija grada počinje od rimskih vremena. Oko godine 10. pne, Rimljani su sagradili most preko Rajne blizu mesta „Bona“ (lat. Bonna). Posle poraza Rimljana u Bici u Teutonburškoj šumi ovo je postala tvrđava za 7000 legionara.
Po odlasku Rimljana, tvrđava je postala grad. Negde između 11-og i 13-og veka, izgrađena je romanička katedrala Minster, a 1597. Bon je postao jedna od rezidencija prinčeva Kelna. Princ-elektor Klemens August (18. vek) naredio je izgradnju niza baroknih građevina koje i danas daju karakter gradu. Još jedan značajan vladar bio je Maks Franc (vladao krajem 18-og veka), koji je osnovao Univerzitet i banju Bad Godesberg. Bio je pokrovitelj mladog Ludvig van Betovena, koji je rođen u Bonu 1770. Elektor je finansirao prvi Betovenov put u Beč.
Godine 1794, grad su zauzele francuske trupe. Postao je deo Napoleonovog carstva. 1815. Bon je zauzela Pruska i ostao je pruski grad sve do 1945. Grad u to doba nije imao veći značaj.
Posle Drugog svetskog rata Bon je pripao britanskoj okupacionoj zoni, i 1949. postao privremena prestonica Zapadne Nemačke. Bon je izabran prvenstveno zbog zalaganja Konrada Adenauera, bivšeg gradonačelnika Kelna i Kancelara Nemačke posle Drugog svetskog rata, koji je poreklom iz okoline Bona. Bon je izabran uprkos činjenici da je Frankfurt bio ekonomičnije rešenje.
Ujedinjenjem Istočne i Zapadne Nemačke 1990, Berlin je ponovo postao glavni grad Nemačke. Odlučeno je da se državne institucije iz Bona presele u Berlin, ali su neka ministarstva ostala u Bonu. Bon je tako ostao druga, nezvanična prestonica Nemačke, uz epitet „Federalni grad“ (nem. Bundesstadt). Neke od zgrada bivših državnih institucija ustupljene su organizaciji Ujedinjenih Nacija.
Univerzitet u Bonu, sa oko 30.000 studenata, je jedan od najvećih u Nemačkoj.
Stanovništvo
urediU samom gradu je, prema procjeni iz 2010. godine, živjelo 319.841 stanovnik. Prosječna gustina stanovništva iznosi 2.265 stanovnika/km².
Znamenitosti
urediRodna kuća Ludviga van Betovena se nalazi u ulici Bongase. Pored gradske tržnice smeštena je stara gradska većnica, sagrađena 1737. godine u rokoko stilu, za vreme vladavine Klementa Avgusta Bavarskog. Koristila se za prihvat važnijih gostiju koji su posećivali grad i kao za sedište gradonačelnika. U neposrednoj blizini većnice nalazi se dvorac kneza-izbornika, a danas je glavna zgrada Univerziteta u Bonu.
Popelsdorfer aleja (nem. Poppelsdorfer Allee) je aleja koja je okružena stablima pitomog kestena, a njom je prolazio prvi gradski tramvaj kog su vukli konji. Zajedno sa dvorcem kneza-izbornika postoji i dvorac Popelsdorf, palata koja je izgrađena kao odmaralište knezova-izbornika u prvoj polovini 18. veka. Ovu aleju preseca železnička pruga i glavna železnička stanica Bon, sagrađena 1883/84 godine.
Tri najviše zgrade u gradu su radijski toranj WDR-a (nem. Westdeutscher Rundfunk, Zapadnonemački radio), visok 180 metara u četvrti Bon-Venisberg, zatim sedište Nemačke pošte, visoko 162,5 m i bivša zgrada poslanika nemačkog parlamenta zvana Langer Eugen, visoka 114,7 m, danas nova lokacija Kampusa UN-a.
Pored Reinauenparka, Botanske Bašte kod dvora Popelsdorf, palate Šaumburg i Garten der Vila, postoji preko 25 otvorenih i poluotvorenih velikih bašta u Bonu. Uz to postoji još bezbroj privatnih bašta. Bon je s'tim jedan od najzelenijih gradova Nemačke [2].
Reference
uredi- ↑ Broj stanovnika po njem. Saveznom zavodu za statistiku. Stanje 30. 6. 2010.
- ↑ „slike od 25 naj važnijih basta u Bonu”. Stadt Bonn. Pristupljeno 3. 6. 2010.
Literatura
uredi- Berger, Dieter (1999). Geographische Namen in Deutschland. Bibliographisches Institut. ISBN 3411062525.
- Fulbrook, Mary (1991). A Concise History of Germany. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-36836-0.
- Gareth, Shaw (2011). Urban Historical Geography: Recent Progress in Britain and Germany (Cambridge Studies in Historical Geography) (Reprint edition izd.). Cambridge University Press. ISBN 0521189748.
- Home, William R.; Pavlovic, Zoran (2007). Germany (Modern World Nations) (2 ed. izd.). Chelsea House Pub. ISBN 0791095126.
- Hamm, Ingrid; Werding, Martin; Seitz, Helmut (3540681353). Demographic Change in Germany (8. izd.). New York: Springer-Verlag. ISBN 2007.
- Berghahn, V. R. (2004). Modern Germany: Society, Economy and Politics in the Twentieth Century (2. izd.). Cambridge University Press. ISBN 0521347483.
- Jähnig, Bernhart; Biewer, Ludwig (1991). Kleiner Atlas zur deutschen Territorialgeschichte (2. izd.). Bonn: Kulturstiftung der Deutschen Vertriebenen. ISBN 3885570963.
- Dornbusch, Joachim; Aner, Ekkehard (1997). Grosser Atlas zur Weltgeschichte. Braunschweig: Westermann. ISBN 3075095206.
Vanjske veze
uredi| U Wikimedijinoj ostavi nalazi se članak na temu: Bonn | |
| Potražite izraz Bon u W(j)ečniku, slobodnom rječniku. |
- Grad Bon
- Gradski plan Bona Arhivirano 2020-09-20 na Wayback Machine-u
- Interaktivne panorame grada
- Istorijski događaji Arhivirano 2006-05-21 na Wayback Machine-u
- Betovenova rodna kuća
- Turističke informacije Arhivirano 2006-04-11 na Wayback Machine-u
- Nemački umetnički muzej u Bonu Arhivirano 2009-05-09 na Wayback Machine-u