Tibetansko Carstvo je izraz kojim se u modernoj historiji označava država, odnosno carstvo koje je pod vlašću dinastije Yarlunga od 7. do sredine 9. vijeka predstavljalo prvi državnopravni entitet koji je pod jedinstvenom vlašću obuhvaćao suvremeni Tibet. Iako tibetanske kronike navode liste vladara koje datiraju još od 2. vijeka pne., prvi vladar atestiran u autentičnim ne-tibetanskim izvorima bio je Songsten Gampo, čiji je dolazak na vlast koincidirao s dolaskom dinastije Tang na vlast u susjednoj Kini. Tibetansko Carstvo ne samo da se uspjelo oduprti kineskim pokušajima aneksije, nego se sa njim, kao i sa Abasidskim Kalifatom, borilo za prevlast nad velikim područjima Centralne Azije. Vrhunac moći je Tibetansko Carstvo dobilo početkom 9. vijeka pod Ralcapanom, kada se prostiralo od Mongolije na sjeveru, pa do Bengala na jugu. Međutim, tada je došlo do unutrašnjih sukoba, djelomično motiviranih vjerskim razlikama između poklonika tradicionalne tibetanske religije Bön i budizma primljenog od pokorenih naroda, a koji je u Tibetu upravo u to vrijeme primio specifični tibetanski oblik. Do sredine 9. vijeka su ti sukobi doveli do raspada države, odnosno razjedinjenosti Tibeta koja neće biti prevladana do mongolske invazije u 13. vijeku.
