zarzut

wymowa:

IPA: [ˈzaʒut], AS: [zažut]

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) słownie sformułowane zastrzeżenie wobec kogoś lub czyjegoś zachowania

(1.2) praw. część aktu oskarżenia opisująca charakter popełnionego wykroczenia lub przestępstwa

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	zarzut	zarzuty
dopełniacz	zarzutu	zarzutów
celownik	zarzutowi	zarzutom
biernik	zarzut	zarzuty
narzędnik	zarzutem	zarzutami
miejscownik	zarzucie	zarzutach
wołacz	zarzucie	zarzuty

przykłady:

(1.1) Twoje zarzuty mnie dotknęły.

(1.2) Oskarżonemu postawiono wiele zarzutów.

składnia:

(1) zarzut wobec kogo/czego

kolokacje:

(1) postawić zarzut komuś • zbić / oddalić zarzut • sformułować zarzut wobec kogoś • mieć postawiony / ciążący na kimś zarzut • odeprzeć zarzut oparty na czymś • odpowiedzieć na przedstawiony zarzut • zatrzymać kogoś pod zarzutem • aresztować/zatrzymać pod zarzutem = aresztować/zatrzymać z powodu zarzucanego czynu

synonimy:

(1.1) wymówka

antonimy:

(1.1) pochwała, komplement

hiperonimy:

(1.1) oskarżenie

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. zarzucanie n, zarzucenie n, zarzucik mrz, rzut mrz

czas. zarzucać ndk., zarzucić dk.

związki frazeologiczne:

bez zarzutu → idealnie, nienagannie

etymologia:

rzeczownik od czasownika pol. zarzucać

uwagi:

często używane nieprawidłowe formy: zarzut dla kogoś; ma zarzut

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) reproach, objection, reproof; (1.2) accusation
• arabski: (1.1) اعتراض m (iʿtirāḍ)
• bułgarski: (1.1) възражение n, упрек m, укор m
• chiński standardowy: (1.1) 责备 (zébèi), 异议 (yìyì)
• chorwacki: (1.1) prijekor m, primjedba ż, prigovor m
• czeski: (1.1) výtka ż; (1.2) obvinění n, obžaloba ż
• duński: (1.1) bebrejdelse w, indvending w, indsigelse w
• esperanto: (1.1) akuzo, akuzaĵo
• estoński: (1.1) etteheide, vastulause, vastuväide, süüdistus; (1.2) süüdistus
• fiński: (1.1) moite, nuhde, vastalause
• francuski: (1.1) reproche, objection
• hebrajski: (1.1) התנגדות ż (hitnag'dút)
• hiszpański: (1.1) reproche m, objeción ż
• indonezyjski: (1.1) keberatan, celaan, comelan, dampratan, penolakan, teguran
• japoński: (1.1) 非難 (hinan), 叱責 (shisseki)
• jidysz: (1.1) zarzuty מיזמור m (mizmer)
• kataloński: (1.1) reprotxe m, objecció ż
• koreański: (1.1) 책망, 꾸중, 이의
• litewski: (1.1) priekaištas m, prieštara ż
• łaciński: (1.1) exprobratio ż
• łotewski: (1.1) iebildums m, pārmetums m
• niderlandzki: (1.1) bezwaar n, tegenwerping ż, verwijt n
• niemiecki: (1.1) Einwand m, Tadel m, Rüge ż, Vorwurf m; (1.2) Vorwurf m
• norweski (bokmål): (1.1) bebreidelse m, innvending m/ż
• nowogrecki: (1.1) επίπληξη ż, ένσταση ż, αντίρρηση ż
• portugalski: (1.1) reproche m, objeção ż
• rosyjski: (1.1) выговор m; (1.2) обвинение n
• rumuński: (1.1) reproș n, obiecție ż
• serbski: (1.1) прекор (prekor) m, примедба (primedba) ż, приговор (prigovor) m
• słowacki: (1.1) námietka ż, výčitka ż, pokarhanie n
• słoweński: (1.1) očitek m, graja ż, ugovor m
• szwedzki: (1.1) förebråelse w, klander n; (1.2) anklagelse w
• turecki: (1.1) itiraz, tekdir, azar, sitem, serzeniş
• ukraiński: (1.1) докір m, дорікання ż, заперечення n; (1.2) звинува́чення n
• węgierski: (1.1) kifogás, ellenvetés, szemrehányás, feddés, dorgálás
• wietnamski: (1.1) lời trach, lời trách mắng, sự phản đối
• włoski: (1.1) rimprovero m, obiezione ż

źródła: