dopełniacz

wymowa:

IPA: [dɔˈpɛwʲɲat͡ʃ], AS: [dopeu̯ʹńač], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) gram. drugi przypadek deklinacji, odpowiada na pytania: kogo? czego?; zob. też dopełniacz (przypadek) w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dopełniacz	dopełniacze
dopełniacz	dopełniacza	dopełniaczy / dopełniaczów[1]
celownik	dopełniaczowi	dopełniaczom
biernik	dopełniacz	dopełniacze
narzędnik	dopełniaczem	dopełniaczami
miejscownik	dopełniaczu	dopełniaczach
wołacz	dopełniaczu	dopełniacze

przykłady:

(1.1) Jak brzmi ten wyraz w dopełniaczu?

składnia:

(1.1) dopełniacz + D.

kolokacje:

synonimy:

(1.1) genitiwus

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dopełnianie n, dopełnienie n, dopełnianka ż, dopełniciel m

czas. dopełniać ndk., dopełnić dk.

przym. dopełniaczowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) Dopełniacz określa również stosunek własności (odpowiada na pytanie czyj?)

zobacz też: Aneks:Język polski - deklinacja

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) genitive, possessive
• arabski: (1.1) إضافة ż
• baskijski: (1.1) genitibo
• białoruski: (1.1) родны склон m, генітыў m
• czeski: (1.1) genitiv m, druhý pád m
• dolnołużycki: (1.1) genitiw m
• duński: (1.1) genitiv w, ejefald n
• esperanto: (1.1) genitivo
• estoński: (1.1) genitiiv, omastav
• francuski: (1.1) génitif m
• hiszpański: (1.1) genitivo m
• islandzki: (1.1) eignarfall n
• japoński: (1.1) 生格
• kaszubski: (1.1) rodzôcz m, genytiw m
• łaciński: (1.1) genitivus
• niemiecki: (1.1) Genitiv m
• nowogrecki: (1.1) γενική ż
• nowopruski: (1.1) gēnitiws m
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)  
• portugalski: (1.1) genitivo m
• rosyjski: (1.1) родительный падеж m
• słowacki: (1.1) genitív m
• szwedzki: (1.1) genitiv w
• ukraiński: (1.1) родовий відмінок m
• węgierski: (1.1) birtokos eset
• włoski: (1.1) genitivo m

źródła: