dowcip

wymowa:

IPA: [ˈdɔfʲt͡ɕip], AS: [dofʹćip], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) coś, co zostało powiedziane lub zrobione dla rozrywki, tak, aby kogoś rozśmieszyć

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dowcip	dowcipy
dopełniacz	dowcipu	dowcipów
celownik	dowcipowi	dowcipom
biernik	dowcip	dowcipy
narzędnik	dowcipem	dowcipami
miejscownik	dowcipie	dowcipach
wołacz	dowcipie	dowcipy

przykłady:

(1.1) Krzysiek, opowiedz jakiś dowcip; rozruszamy towarzystwo.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) żart, kawał, anegdota; gw. (Górny Śląsk) wic

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dowcipniś mos, dowcipkowanie n

zgrub. dowcipas mos

czas. dowcipkować ndk.

przym. dowcipny

przysł. dowcipnie

związki frazeologiczne:

dowcip póty miły, póki cudzym kosztem

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• alabama: (1.1) chokfi
• albański: (1.1) shaka ż
• angielski: (1.1) joke
• arabski: (1.1) نكتة ż, أضحوكة ż, مزاح, مداعبة, مزحة
• baskijski: (1.1) izkirimiri, txiste
• bułgarski: (1.1) виц m
• esperanto: (1.1) ŝerco, humoro
• francuski: (1.1) blague ż, plaisanterie ż
• hindi: (1.1) चुटकुला m (cuṭkulā)
• hiszpański: (1.1) chiste
• nepalski: (1.1) ठट्टा
• niemiecki: (1.1) Witz m
• rosyjski: (1.1) шутка ż
• szwedzki: (1.1) rolighet w
• ukraiński: (1.1) дотеп m

źródła: