Zenon Szołginia

Zenon Szołginia

podpułkownik
Miejsce urodzenia	Busk
Data śmierci	10 listopada 1920
Przebieg służby
Siły zbrojne	C. K. Obrona Krajowa C. K. Żandarmeria
Jednostki	Bukowiński Batalion Piechoty Obrony Krajowej Nr 75, Batalion Obrony Krajowej Nr 57, Oddziałem Nr 3 Komanda Żandarmerii Krajowej Nr 13, Oddział Nr 14 Komanda Żandarmerii Krajowej Nr 5, Oddział Uzupełniający Komanda Żandarmerii Krajowej Nr 13, Komando Oddziału Żandarmerii Nr 4, Komando Oddziału Żandarmerii Nr 3, Komando Żandarmerii Krajowej Nr 2
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Odznaczenia

Zenon Szołginia (ur. w Busku, zm. 10 listopada 1920) – podpułkownik C. K. Żandarmerii.

Urodził się w Busku^[1]. Podjął służbę wojskową w C. K. Obronie Krajowej. Został mianowany na stopień kadeta z dniem 1 września 1885^[2], w 1888 awansowany na stopień podporucznik z dniem 1 listopada 1888^[3][4][5]. Od 1885 był zastępcą oficera w Bukowińskim Batalionie Piechoty Obrony Krajowej Nr 75 w Radautz^[6][7][8]. W maju 1889 został przeniesiony do Batalionu Obrony Krajowej Nr 57 w Sanoku^[9], w którego szeregach służył w kolejnych latach^{[10][11][12][13]}.

W 1893 z Batalionu Nr 57 został przeniesiony do C. K. Żandarmerii^[14]. Od tego czasu był przydzielony do Komanda Żandarmerii Krajowej Nr 13 na Bukowinę (ze sztabem w Czerniowcach) i służył w Suczawie^[15][16][17]. W październiku 1895 został awansowany na stopień porucznika żandarmerii z dniem 1 listopada 1895^{[18][19][20][21]}. Po przemianowaniu od około 1896 kierował Oddziałem Nr 3 w Suczawie, przynależnym do Komanda Nr 13^{[22][23][24][25][26][27][28]}. Został lekko ranny podczas wykolejenia się pociągu na linii Kołomyja-Turka^[29][30][31]. W listopadzie 1900 został awansowany na stopień rotmistrza 2 klasy żandarmerii z dniem 1 listopada 1900^[32][33].

Od około 1903 był pierwszym oficerem Oddziału Nr 14 w Złoczowie, przynależnym do Komanda Żandarmerii Krajowej Nr 5 z siedzibą sztabu we Lwowie^{[34][35][36][37]}. W październiku 1903 został awansowany na stopień rotmistrza 1 klasy żandarmerii z dniem 1 listopada 1900^[38][39][40]. Od około 1907 był komendantem Oddziału Uzupełniającego przy Komandzie Żandarmerii Krajowej Nr 13 na Bukowinę w Czerniowcach^[41][42]. Od około 1909 był dowódcą Komanda Oddziału Żandarmerii Nr 4 w Przemyślu, w strukturze Komanda Żandarmerii Krajowej Nr 5 na Galicję z siedzibą we Lwowie^[43]. Od około 1910 był dowódcą Komanda Oddziału Żandarmerii Nr 3 w Pola, w strukturze Komanda Żandarmerii Krajowej Nr 7 na Pobrzeże z siedzibą w Trieście^[44][45].

Jesienią 1912 został awansowany na stopień majora żandarmerii z dniem 1 listopada 1912^[46][47][48]. W październiku 1912 został przeniesiony do Komanda Żandarmerii Krajowej Nr 2 na Czechy z siedzibą w Pradze^[49], gdzie był oficerem sztabu^[50] (11 listopada 1912 przeniesiony z Pragi do Bara^[51])^[52], także po wybuchu I wojny światowej^[53]. Pozostając z przydziałem do tej jednostki około 1916 jako oficer nadkompletowy pełnił funkcję komendanta na obszarze okupowanej^[54]. W maju 1915 został awansowany na stopień podpułkownika z dniem 1 maja 1915^[55][56][54]. W marcu 1918 pozostając podpułkownikiem rezerwy otrzymał tytuł i charakter pułkownika na czas mobilizacji^[57].

Zmarł 10 listopada 1920^[1]. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku w grobowcu Cyryla Jaksy Ładyżyńskiego^[1]. Był żonaty z Janiną (zm. 18 lutego 1940 w Sanoku i tam pierwotnie spoczęła, po czym została pochowana w Krakowie)^[58].

• Kawaler Orderu Franciszka Józefa z dekoracją wojenną (1916)^[59][60][61]
• Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (przed 1913)^[50]
• Odznaka za Służbę Wojskową III stopnia (przed 1909)^[42]
• Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii (przed 1900)^[25]
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (przed 1909)^[42]
• Osobisty wyraz zadowolenia udzielony przez cesarza Franciszka Józefa (17 kwietnia 1912)^[62][63]