Wędrynia (Czechy)

Wędrynia

Vendryně

gmina
Wapienniki w Wędryni
Herb Flaga
Państwo	Czechy
Kraj	morawsko-śląski
Powiat	Frydek-Mistek
Kraina	Śląsk
Starosta	Bohuslav Raszka (2014)
Powierzchnia	20,94 km²
Populacja (2015) • liczba ludności	4413[1]
• gęstość	190,7 os./km²
Kod pocztowy	738 01-739 94
Szczegółowy podział administracyjny
Liczba obrębów ewidencyjnych	4
Liczba części gminy	1
Liczba gmin katastralnych	1
Położenie na mapie Czech Wędrynia
Położenie na mapie kraju morawsko-śląskiego Wędrynia
49°39′N 18°42′E/49,655556 18,707500
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Wędrynia (cz. Vendryně^ⓘVendryně, niem. Wendryn) – wieś gminna w Czechach, w kraju morawsko-śląskim, w okręgu Frydek-Mistek.

Miejscowość położona jest w dolinie Olzy i jej prawobrzeżnego dopływu Wędryńka, pomiędzy Beskidem Śląskim (na wschodzie) i Beskidem Morawsko-Śląskim (na zachodzie). Leży tuż na południe od hutniczego miasta Trzyniec, w granicach historycznego Śląska Cieszyńskiego.

Składa się z kilku części, rozrzuconych na sporym terenie od szczytu Ostrego na północnym wschodzie po granice Tyry na południowym zachodzie. Historyczne centrum wsi, czyli Dziedzina ze wspomnianym kościołem, leży w górze doliny Wędryńki. U ujścia tego potoku do Olzy, tuż powyżej dawnego brodu, którym przekraczała ją dawna „Droga Miedziana”, leży Czornowskie z dworcem kolejowym. Między szosą (międzynarodowy szlak drogowy E75) a Olzą leżą Ryborzowice – dawniej samodzielna wieś, wzmiankowana już w 1568 r. Za Olzą, oddzielone Liderowskim Potokiem od Karpętnej, leży Zaolzie – do XVIII w. również samodzielna wioska, zwana Lidzierzowicami.

Obecnie wieś dzieli się na cztery obręby ewidencyjne (cz. Základní Sídelní Jednotky)^[2]:

• Czornowskie (Černovský)
• Pod Praszywą (Pod Prašivou)
• Wędrynia (Vendryně)
• Zaolzie (Zaolší)

W latach 1869–2001^[3]:

Według czeskiego spisu z 2001 w 894 z 963 domów w Wędryni mieszkało 3842 osób, z czego 2309 (60,1%) było narodowości czeskiej, 1353 (35,2%) polskiej, 60 (1,6%) słowackiej, 31 (0,8%) śląskiej, 13 (0,3%) morawskiej, 4 (0,1%) niemieckiej i 3 (0,1%) ukraińskiej. Osoby wierzące stanowiły 73,8% populacji (2835 os.), z czego katolicy 44,6%, 1266 osób.^[4]

Miejscowość po raz pierwszy wzmiankowana została w łacińskim dokumencie Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (pol. Księga uposażeń biskupstwa wrocławskiego), spisanej za czasów biskupa Henryka z Wierzbna ok. 1305 w szeregu wsi zobowiązanych do płacenia dziesięciny biskupstwu we Wrocławiu, w postaci item in Wandrina^[5][6][7]. Zapis ten (brak określenia liczby łanów, z których będzie płacony podatek) wskazuje, że wieś była w początkowej fazie powstawania, co wiąże się z przeprowadzaną pod koniec XIII wieku na terytorium późniejszego Górnego Śląska wielką akcją osadniczą (tzw. łanowo-czynszową), aczkolwiek na to, że istniała jako osada już jednak wcześniej świadczy wiek tutejszego kościoła, datowanego najpóźniej na XIII stulecie, oraz archaiczna nazwa, będąca ciągle jeszcze przedmiotem dociekań językoznawców. W jej nazwie wyróżnić można starosłowiański przedrostek wą-, oznaczający obniżenie, wgłębienie terenu oraz takiż rdzeń -dr-, oznaczający bieg, spływ wody (a więc „obniżenie z płynącą wodą”). Wieś politycznie znajdowała się wówczas w granicach utworzonego w 1290 piastowskiego (polskiego) księstwa cieszyńskiego, będącego od 1327 lennem Królestwa Czech, a od 1526 roku w wyniku objęcia tronu czeskiego przez Habsburgów wraz z regionem aż do 1918 roku w monarchii Habsburgów (potocznie Austrii).

Miejscowa parafia katolicka pw. św. Katarzyny powstała w XIV lub w pierwszej połowie XV wieku. Została wymieniona w spisie świętopietrza sporządzonym przez archidiakona opolskiego Mikołaja Wolffa w 1447 pośród innych parafii archiprezbiteratu (dekanatu) w Cieszynie pod nazwą Vandrzina^[8].

Przez długi czas była wsią szlachecką. Pierwszym znanym dziedzicem był niejaki Alisz z Orłowej, który za wierną służbę otrzymał w 1426 r. Wędrynię od księcia cieszyńskiego Bolesława I^[9]. Następnie władał nią Jakub z Brzozowic^[10] oraz rody Cyganów ze Słupska^[11], Czelów z Czechowic i Borków z Tworkowa. W 1694 r. ostatni z rodu Adam Borek, piastujący urząd marszałka krajowego, darował wieś sprowadzonemu przez siebie na Śląsk zakonowi bonifratrów, którym wkrótce ufundował również klasztor ze szpitalem i kościołem w Cieszynie. W 1702 r. zakon, za ogromną na owe czasy kwotę 30 tys. złotych reńskich, odsprzedał wieś Habsburgom.

Wędrynia była wsią biedną. Chłopi mieli mało pól, brakowało zupełnie terenów wypasowych. W 1849 r. na 340 rodzin (1519 osób) było tylko 26 rodzin rolników, 91 rodzin zagrodników i aż 223 rodziny bezrolnych chałupników i komorników, utrzymujących się w tym czasie głównie z pracy na trzech miejscowych folwarkach, a także przy wydobyciu rudy żelaza i kamienia wapiennego oraz przy paleniu wapna (wydobycie wapna zakończono w 1965 roku). Dopiero rozwój bliskiej trzynieckiej huty, do której wieś zaczęła dostarczać najwięcej siły roboczej, poprawił los wędryniaków.

Według austriackiego spisu ludności z 1900 w 265 budynkach w Wędryni na obszarze 2131 hektarów mieszkało 2373 osób, co dawało gęstość zaludnienia równą 111,4 os./km². z tego 649 (27,3%) mieszkańców było katolikami, 1709 (72%) ewangelikami a 15 (0,6%) wyznawcami judaizmu, 2322 (97,9%) było polsko-, 34 (1,4%) niemiecko- a 1 czeskojęzycznymi^[12]. Do 1910 roku liczba budynków wzrosła do 301 a mieszkańców do 2587, z czego 2559 było zameldowanych na stałe, 788 (30,5%) było katolikami, 1783 (68,9%) ewangelikami, 16 (0,6%) żydami, 2491 (96,3%) polsko-, 62 (2,4%) niemiecko- a 6 (0,2%) czeskojęzycznymi^[13].

W 1906 roku w miejscowości utworzone zostało gniazdo najstarszej polskiej organizacji sportowej Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. W momencie powstania liczyło ponad 40 członków. Po roku 1931 podporządkowane zostało Związkowi Sokołów Polskich w Czechosłowacji. Na początku 1936 roku liczyło 44 druhów oraz 6 druhen. Prezesem organizacji był Jan Ondraszek, a naczelnikiem Andrzej Ondraszek^[14].

W wyniku zawirowań wojennych i podziale Śląska Cieszyńskiego w 1920 miejscowość stała się częścią Czechosłowacji. Przyłączone do Rzeczypospolitej w październiku 1938 roku wraz z Zaolziem. W okresie II wojnie światowej przejęte przez nazistowskie Niemcy. Od 1945 w granicach Czechosłowacji.

Dzisiaj, kiedy bloki mieszkalne Trzyńca sięgnęły granic wędryńskich pól, wieś przybrała charakter podmiejskiego, robotniczego osiedla mieszkalnego. W latach 1980–1995 miejscowość należała administracyjnie do Trzyńca. Po społecznym referendum – od stycznia 1995 r. ponownie jest samodzielną gminą.

Jedynym obiektem zabytkowym w miejscowości jest^[15] murowany, gotycki kościół parafialny pw. św. Katarzyny – najstarszy w dolinie Olzy na południe od Cieszyna, powstały najpóźniej w XIII w.

Poza zabytkami, w Wędryni znajdują się także inne obiekty o znaczeniu historycznym:

• Rzeźby przed kościołem: barokowe, kamienne figury św. Jana Nepomucena i św. Floriana. Obok nich, na skraju cmentarza, barokowy, kamienny krzyż z Męką Pańską z 1790 r.
• Dwa stare wapienne piece szybowe z końca XIX w. w górnej części wsi, przy drodze i końcowym przystanku autobusowym Wędrynia Wapiennik (czes.: Vendryně Vapenka). Lewy mniejszy (9,3 m wys.), kamienno-ceglany, prawy – większy (10,2 m wys.), zbudowany już całkowicie z cegły. Widoczne są jeszcze konstrukcje podestów do zasypywania surowca, a u dołu pieców – otwory do wybierania wapna. Piece używane były aż do 1965 roku, służąc do wypalania wapna na potrzeby huty w Trzyńcu^[16].

 Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie urodzeni w Wędryni.

Urodzeni:

• Adam Borek (1641-1704) – wspomniany fundator klasztoru bonifratrów w Cieszynie,
• Jan Judasz Hackenberg (?-1763) – proboszcz w Wędryni (1745-1763). Współautor i wydawca modlitewnika w języku polskim^[17] (Prawdziwa jedzina do nieba z Pisma świentego dokazana droga..., Opawa 1761)
• Karl Pietschka (1818-1891) – budowniczy,
• Jan Karzeł (1841-1888) – ksiądz ewangelicki, proboszcz parafii ewangelickiej w Skoczowie,
• Józef Pindur (1874-1914) – nauczyciel i malarz,
• Jan Szeruda (1889-1962) – biskup polskiego Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego,
• Jerzy Szeruda (1891-1919) – sierżant pilot Wojska Polskiego,
• Jan Góra (1896–1943) – kierownik personalny Huty Trzynieckiej, w czasie II wojny działał w warszawskim ruchu oporu, zginął w nierównej walce z Gestapo podczas próby jego aresztowania,
• Antoni Janik (1902-1940) – kierownik szkoły w Rybniku, zginął w Katyniu,
• Józef Wdówka (1906-1940) – kierownik szkoły w Pietwałdzie, zginął w Katyniu,
• Anna Kiszowa (1911-19??) – w czasie II wojny światowej kierowniczka sztabu organizacji podziemnej w Wędryni Zaolziu, pseudonim "Jodła", aresztowana z matką w 1941 r., poddana brutalnym torturom, więziona w Ravensbrück, wyzwolona 1945 roku,
• Tadeusz Zubek (ur. 1912) – ekonomista i działacz społeczny,
• Jan Mrózek (1913-1945) – w czasie II wojny światowej pracownik sieci wywiadu dalekiego zasięgu (kryptonim „Stragan”) Komendy Głównej AK,
• Rudolf Grzegorz (1914-1941) – polski lotnik, porucznik, zginął w walce o Londyn,
• Kazimierz Kaszper (ur. 1946) – pisarz, publicysta i dziennikarz,
• Jerzy Cieńciała (ur. 1950) – polski menedżer, wykładowca, od czerwca 2013 minister przemysłu Czech

Inni:

• Ewa Farna – piosenkarka mieszkająca w Wędryni;
• Paweł Musioł, prof. dr. – pedagog, działacz społeczny, od początku II wojny światowej włączony w pracę konspiracyjną, organizator podziemia na terenie Śląska Cieszyńskiego, aresztowany 3.3.1941, ścięty w Katowicach 19.2.1943
• Klemens Galocz (1909-1942) – ksiądz katolicki, działacz narodowy, absolwent Polskiego Gimnazjum w Orłowej, podczas II wojny światowej więziony w obozach koncentracyjnych w Gusen i Dachau, gdzie 26.11.1942 został zakatowany.

• Goleszów, Polska^[18]

• Wędrynia (przystanek kolejowy)

• Irena Cicha, Kazimierz Jaworski, Bronisław Ondraszek, Barbara Stalmach, Jan Stalmach: Olza od pramene po ujście. Český Těšín: Region Silesia, 2000. ISBN 80-238-6081-X. (cz.). Brak numerów stron w książce
• Wincenty Ogrodziński, Dzieje Dzielnicy Śląskiej „Sokoła”, Katowice: TG Sokół w Katowicach, 1937 .
• Józef Mazurek: Przyczynek do historii ruchu oporu w czasie okupacji hitlerowskiej od 1939–1945 w Wędryni