Reprezentacja Chile w piłce nożnej mężczyzn

Chile

Znak związku
Przydomek	La Roja (Czerwoni)
Związek	Federación de Fútbol de Chile (FFCh)
Sponsor techniczny	Adidas
Menedżer generalny	Marko Biskupovic
Trener	Ricardo Gareca
Asystent trenera	Sergio Santín Hugo Alves
Skrót FIFA	CHI
Ranking FIFA	42. (1489.82 pkt.)[a]
Miejsce w rankingu Elo	41. (1707 pkt.)[a]
Zawodnicy
Kapitan	Claudio Bravo
Najwięcej występów	Alexis Sánchez (166)
Najwięcej bramek	Alexis Sánchez (51)
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Mecze
Pierwszy mecz  Argentyna 3:1 Chile  (Buenos Aires, Argentyna; 27 maja 1910)
Najwyższe zwycięstwo  Chile 7:0 Wenezuela  (Santiago, Chile; 29 sierpnia 1979)  Chile 7:0 Armenia  (Viña del Mar, Chile; 4 stycznia 1997)  Meksyk 0:7 Chile  (Santa Clara, Stany Zjednoczone; 18 czerwca 2016)
Najwyższa porażka  Brazylia 7:0 Chile  (Rio de Janeiro, Brazylia; 17 września 1959)
Medale
Igrzyska olimpijskie
2000
Mistrzostwa świata
1962
Mistrzostwa Ameryki Południowej
2015, 2016 1955, 1956, 1979, 1987 1926, 1941, 1945, 1967, 1991
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa
↑ Stan aktualny na 15 lutego 2024.

Reprezentacja Chile w piłce nożnej mężczyzn – drużyna piłkarska reprezentująca Republikę Chile w zawodach międzynarodowych. Za jej funkcjonowanie odpowiedzialna jest Federación de Fútbol de Chile, organ zarządzający piłką nożną w Chile. W reprezentacji mogą występować wyłącznie zawodnicy posiadający obywatelstwo chilijskie.

Od 1910 roku reprezentuje Chile w międzynarodowych rozgrywkach piłkarskich.

40 razy występowało w rozgrywkach o Copa America, triumfując w nich dwa razy (2015, 2016), czterokrotnie zajmując drugie miejsce (1955, 1956, 1979, 1987), pięciokrotnie trzecie (1926, 1941, 1945, 1967, 1991) i jedenastokrotnie czwarte (1916, 1917, 1919, 1920, 1924, 1935, 1939, 1947, 1953, 1999, 2019).

Reprezentacja Chile dziewięciokrotnie startowała w finałach mistrzostw świata (1930, 1950, 1962, 1966, 1974, 1982, 1998, 2010, 2014), a swój największy sukces osiągnęła w 1962 roku, kiedy w turnieju rozgrywanym na własnym terenie, po wyeliminowaniu Szwajcarii, Włoch, Związku Radzieckiego i Jugosławii, zajęła ostatecznie trzecie miejsce. W półfinale ekipa prowadzona przez trenera Fernando Riere przegrała 2:4 z późniejszymi triumfatorami Brazylijczykami. Na pocieszenie Chilijczykom pozostała korona króla strzelców dla Leonela Sáncheza.

Pierwszą (1930) i czwartą (1950) edycję mundialu kończyli z kolei już na fazie grupowej. Z edycji 1934 wycofali się, a w 1938 w ogóle nie wzięli udziału w mistrzostwach. W latach 1954 i 1958 nie uzyskali kwalifikacji.

W czasie kolejnych występów na światowych czempionatach, aż do 1998 roku, reprezentacja żegnała się z turniejem już po fazie grupowej (1966, 1974, 1982), w ogóle nie kwalifikowała się do mistrzostw (1970, 1978, 1986), lub była dyskwalifikowana (1990, 1994).

Do wstydliwego zdarzenia doszło w czasie eliminacji do Mundialu 1990, we wrześniu 1989 roku. W meczu z Brazylią w Rio de Janeiro, przy stanie 1:0 dla gospodarzy, chilijski bramkarz Roberto Rojas udawał, że został poważnie raniony przez petardę rzuconą przez brazylijskich kibiców. Sztab reprezentacji, licząc na powtórzenie spotkania, odmówił kontynuowania meczu i wyprowadził piłkarzy z boiska. Dopiero po przejrzeniu zapisów wideo, stwierdzono, że petarda upadła daleko od bramkarza i nie mogła zagrozić jego zdrowiu. FIFA podjęła decyzję o dożywotniej dyskwalifikacji Rojasa oraz, jako że spotkanie z Brazylią było ostatnim meczem w eliminacjach do Mundialu 1990, zakazie występów Chile w kwalifikacjach do kolejnych mistrzostw. Ponadto krajowy związek piłki nożnej zwolnił cały sztab szkoleniowy z selekcjonerem Orlando Araveną na czele, a większość najlepszych piłkarzy zrezygnowała z występów w kadrze (np. Juan Carlos Letelier i Jorge Aravena).

W 1998 roku po szesnastoletniej przerwie reprezentacja zagrała na mistrzostwach świata. We Francji nie wygrała żadnego meczu, ale mimo to zdołała awansować z grupy (dzięki trzem remisom – z Włochami 2:2, z Austrią 1:1 i z Kamerunem 1:1). W drugiej rundzie przegrała 1:4 z Brazylią. Wyróżniającymi się zawodnikami tamtej drużyny był duet napastników Iván Zamorano – Marcelo Salas (Salas strzelił w turnieju cztery gole), pomocnik José Luis Sierra oraz bramkarz Nelson Tapia.

We Francji drużynę prowadził Urugwajczyk z chilijskim obywatelstwem Nelson Acosta, który w połowie 2005 roku po raz drugi objął funkcję selekcjonera. Druga kadencja była, zdaniem większości obserwatorów, o wiele trudniejsza od pierwszej, ponieważ obecnie reprezentacja jest jedną ze słabszych w Ameryce Południowej. W eliminacjach do Mundialu 2006 zajęła siódme miejsce w dziesięciozespołowej grupie.

Acosta złożył wypowiedzenie niedługo po przegranym 1:6 meczu z Brazylią w ćwierćfinale Copa América 2007, kiedy okazało się, że sześciu jego podopiecznych (w tym kapitan Jorge Valdivia) „rażąco złamało dyscyplinę” (chilijska federacja nie ujawniła o co chodzi) i następnie została surowo ukarana przez FIFA. Na nowego selekcjonera w sierpniu został wybrany Argentyńczyk Marcelo Bielsa.

Na Igrzyskach Olimpijskich w Sydney w 2000 roku młodzieżowa reprezentacja Chile zdobyła brązowy medal. Trenerem tamtej drużyny był także Acosta.

Chile awansowało na Mistrzostwa Świata w 2010 zajmując w eliminacjach drugą lokatę 1 punktem przegrywając z Brazylią. W turnieju w Południowej Afryce podopieczni Marcelo Bielsy zajęli drugie miejsce w grupie (za Hiszpanią) i odpadli w 1/8 finału przegrywając 3:0 z Brazylią.

Na Copa América 2011 Chilijczycy z grupy wyszli z 1 miejsca wygrywając dwa mecze i jeden remisując. W ćwierćfinale ulegli jednak Wenezueli.

W eliminacjach do Mistrzostw Świata 2014 Chile awansowało z 3 miejsca, za Argentyną i Kolumbią. Na turnieju w Brazylii Chile zajęło drugie miejsce w grupie. W 1/8 finału trafili, tak jak 4 lata wcześniej, na Brazylię, z którą przegrali po rzutach karnych.

W 2015 roku Chilijczycy wygrali Copa América 2015, gdzie byli gospodarzami, pokonując w finale po rzutach karnych Argentynę. Rok później, w finale Copa America 2016 ponownie pokonali Argentynę po rzutach karnych.

Jako triumfator dwóch edycji Copa America z rzędu (odpowiednio 2015 oraz 2016) reprezentacja Chile brała również udział w Pucharze Konfederacji 2017 w Rosji. W pierwszym meczu turnieju Chilijczycy wygrali z reprezentacją Kamerunu 2:0. Następnie w dwóch kolejnych meczach zremisowali po 1:1 odpowiednio z Niemcami oraz Australią. Pozwoliło im to awansować z pięcioma punktami na koncie z drugiego miejsca w grupie do półfinałów w których zmierzyli się z Portugalią. Zwyciężyli w tym meczu po serii rzutów karnych 3:0 (w regulaminowym czasie gry i po dogrywce 0:0). Dzięki temu awansowali do finału w którym zagrali z reprezentacją Niemiec. Przegrali ten mecz 0:1 i zajęli drugie miejsce w turnieju^[1].

Od stycznia 2016 do października 2017 selekcjonerem reprezentacji Chile był Juan Antonio Pizzi. Pod jego wodzą Chilijczycy grali w eliminacjach do mundialu 2018 w Rosji, ostatecznie nie kwalifikując się do turnieju głównego (przegrana z Brazylią 0:3, przy niekorzystnych wynikach w innych meczach).

Obecnie Chilijczyków prowadzi Eduardo Berizzo.

Mistrzostwa świata [edytuj | edytuj kod] Udział w mistrzostwach świata Rok Kwalifikacje Wynik 1930 - Faza grupowa 1934 Wycofała się z eliminacji 1938 Nie brała udziału 1950 Awans Faza grupowa 1954 Nie zakwalifikowała się 1958 1962 Gospodarz III miejsce 1966 Awans Faza grupowa 1970 Nie zakwalifikowała się 1974 Awans Faza grupowa 1978 Nie zakwalifikowała się 1982 Awans Faza grupowa 1986 Nie zakwalifikowała się 1990 Dyskwalifikacja[2] 1994 Wykluczenie z eliminacji[3] 1998 Awans 1/8 finału 2002 Nie zakwalifikowała się 2006 2010 Awans 1/8 finału 2014 Awans 1/8 finału 2018 Nie zakwalifikowała się 2022

Copa América [edytuj | edytuj kod] 1916 – IV miejsce 1917 – IV miejsce 1919 – IV miejsce 1920 – IV miejsce 1921 – Wycofało się 1922 – V miejsce 1923 – Wycofało się 1924 – IV miejsce 1925 – Wycofało się 1926 – III miejsce 1927 – 1929 – Wycofało się 1935 – IV miejsce 1937 – V miejsce 1939 – IV miejsce 1941 – III miejsce 1942 – VI miejsce 1945 – III miejsce 1946 – V miejsce 1947 – IV miejsce 1949 – V miejsce 1953 – IV miejsce 1955 – II miejsce 1956 – II miejsce   1957 – VI miejsce 1959 – V miejsce 1959 – 1963 – Wycofało się 1967 – III miejsce 1975 – Faza grupowa 1979 – II miejsce 1983 – Faza grupowa 1987 – II miejsce 1989 – Faza grupowa 1991 – III miejsce 1993 – Faza grupowa 1995 – Faza grupowa 1997 – Faza grupowa 1999 – IV miejsce 2001 – Ćwierćfinał 2004 – Faza grupowa 2007 – Ćwierćfinał 2011 – Ćwierćfinał 2015 – Mistrzostwo 2016 – Mistrzostwo 2019 – IV miejsce 2021 – Ćwierćfinał

Kadra na mecze towarzyskie przeciwko reprezentacji Kuby, Dominikany i Boliwii, które odbyły się 11, 16 i 20 czerwca 2023. Występy i gole aktualne na 20 czerwca 2023.

#	Imię i nazwisko	Data urodzenia	Klub	Występy (gole)
Bramkarze
12	Gabriel Arias	13 września 1987	River Plate	15 (0)
23	Brayan Cortés	11 marca 1995	Colo-Colo	10 (0)
1	Cristóbal Campos	27 sierpnia 1999	Universidad de Chile	1 (0)
	Hugo Araya	26 grudnia 2000	Cobreloa	0 (0)
Obrońcy
17	Gary Medel	3 sierpnia 1987	Bologna	156 (7)
2	Eugenio Mena	18 lipca 1988	Universidad Católica	72 (3)
3	Guillermo Maripán	6 maja 1994	Monaco	42 (2)
4	Gabriel Suazo	9 sierpnia 1997	Toulouse	16 (0)
15	Juan Delgado	5 marca 1993	Paços Ferreira	13 (1)
16	Nayel Mehssatou	8 sierpnia 2002	Kortrijk	7 (0)
6	Guillermo Soto	19 stycznia 1994	Huracán	3 (0)
21	Matías Catalán	19 sierpnia 1992	Talleres	2 (0)
5	Matías Zaldivia	22 stycznia 1991	Universidad de Chile	1 (0)
27	Joaquín Gutiérrez	4 lipca 2002	Huachipato	0 (0)
Pomocnicy
8	Arturo Vidal	22 maja 1987	Flamengo	140 (33)
13	Erick Pulgar	15 stycznia 1994	Flamengo	43 (4)
19	Diego Valdés	30 stycznia 1994	América	26 (1)
7	Marcelino Núñez	1 marca 2000	Norwich City	18 (3)
14	Víctor Méndez	23 września 1999	CSKA Moskwa	9 (0)
26	Williams Alarcón	29 listopada 2000	Ibiza	4 (0)
25	Rodrigo Echeverría	17 kwietnia 1995	Everton	2 (1)
24	Lucas Assadi	8 stycznia 2004	Universidad de Chile	2 (0)
28	Javier Altamiranoz	21 sierpnia 1999	Huachipato	1 (0)
30	César Pérez	29 listopada 2002	Unión La Calera	0 (0)
Napastnicy
10	Alexis Sánchez	19 grudnia 1988	Olympique Marsylia	155 (51)
22	Ben Brereton Díaz	18 kwietnia 1999	Blackburn Rovers	21 (7)
20	Marcos Bolados	28 lutego 1996	Colo-Colo	4 (1)
11	Víctor Dávila	4 listopada 1997	León	5 (0)
9	Alexander Aravena	6 września 2002	Universidad Católica	3 (0)
18	Bruno Barticciotto	7 maja 2001	Palestino	1 (2)
29	Maximiliano Rodríguez	31 maja 2000	Huachipato	0 (0)

#	Trener	Narodowość	.	Od	Do	.	Bilans					.	Osiągnięcia
							M	Z	R	P	%		Trofea	Lata
1.	Xabier Azkargorta	Hiszpania		listopad 1994	czerwiec 1996		18	9	5	4	59%
2.	Nelson Acosta	Urugwaj		czerwiec 1996	marzec 2001		69	26	17	26	46%
3.	Pedro García	Chile		marzec 2001	wrzesień 2001		12	3	1	8	28%
4.	Jorge Garcés	Chile		wrzesień 2001	grudzień 2001		3	0	1	2	11%
–	César Vaccia	Chile		luty 2002	grudzień 2002		1	0	0	1	0%
5.	Juvenal Olmos	Chile		styczeń 2003	kwiecień 2005		25	7	9	9	40%
6.	Nelson Acosta (2)	Urugwaj		kwiecień 2005	lipiec 2007		28	13	8	7	56%
7.	Marcelo Bielsa	Argentyna		sierpień 2007	luty 2011		50	27	8	15	59%
8.	Claudio Borghi	Argentyna		luty 2011	listopad 2012		27	11	5	11	47%
9.	Jorge Sampaoli	Argentyna		grudzień 2012	styczeń 2016		43	26	9	8	67%		1x Copa América	2015
10.	Juan Antonio Pizzi	Hiszpania		styczeń 2016	październik 2017		32	13	7	12	48%		1x Copa América	2016
11.	Reinaldo Rueda	Kolumbia		styczeń 2018	styczeń 2021		27	9	8	10	33%
12.	Martín Lasarte	Urugwaj		luty 2021	1 kwietnia 2022		22	7	6	9	40%
13.	Eduardo Berizzo	Argentyna		26 maj 2022	nadal		11	3	4	4	27%
											%

Stan na 21 czerwca 2023.
Kursywą wyróżniono selekcjonerów tymczasowych.
W nawiasie podano, który raz selekcjoner prowadził reprezentację.

• Oficjalna strona związku (hiszp.)
• Profil na stronie FIFA. fifa.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-01)]. (ang.).
• Profil na National Football Teams (ang.)
• RSSSF – archiwum wyników 1910-2003 (ang.)
• RSSSF – archiwum zawodników z największą liczbą występów i goli (ang.)
• Planet World Cup – archiwum wyników z mistrzostw świata (ang.)
• Planet World Cup – archiwum wyników z eliminacji do mistrzostw świata (ang.)
• Planet World Cup – składy Chile na poszczególnych Mundialach (ang.)