Pewter
Pewter (z ang.) – stop cyny (90–98%) z antymonem (0,5–8%) i miedzią (0,25–2,5%). Jest wysoce kowalny, plastyczny i twardy. Miedź i antymon pełnią głównie rolę utwardzającą. Gorsze i starsze gatunki pewteru zawierają dodatkowo ołów, który nadaje mu niebieskawy odcień. W zależności od składu temperatura topnienia waha się w granicach od 170 do 230 °C.
Użycie pewteru na Bliskim Wschodzie sięga początku epoki brązu. Najstarszy znany wyrób pochodzi z grobowca egipskiego z ok. 1450 p.n.e.[1] Pewter był głównym materiałem do produkcji talerzy, kubków, i półmisków przed rozpowszechnieniem się porcelany. Popularność pewteru powróciła pod koniec XIX w. wraz z pojawieniem się mody na średniowieczne wyroby i dekoracje oraz secesji[2].
Jego współczesny skład opracowali i używają głównie metalurdzy angielscy.
-
Wazon z pewteru
-
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Charles Hull, Pewter, Osprey Publishing, 1992, s. 4, ISBN 978-0-7478-0152-8.
- ↑ The Collection. the Worshipful Company of Pewterers. [dostęp 2020-11-12]. (ang.).
