Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Pogorzelica (gmina Rewal)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pogorzelica
wieś
Ilustracja
Ulica Wojska Polskiego (sierpień 2020)
Państwo

 Polska

Województwo

 zachodniopomorskie

Powiat

gryficki

Gmina

Rewal

Liczba ludności (2022)

187[2]

Strefa numeracyjna

91

Kod pocztowy

72-350[3]

Tablice rejestracyjne

ZGY

SIMC

0782853

Położenie na mapie gminy Rewal
Mapa konturowa gminy Rewal, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Pogorzelica”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Pogorzelica”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Pogorzelica”
Położenie na mapie powiatu gryfickiego
Mapa konturowa powiatu gryfickiego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Pogorzelica”
Ziemia54°06′10″N 15°07′03″E/54,102778 15,117500[1]
Strona internetowa

Pogorzelicawieś, miejscowość wypoczynkowa z letnim kąpieliskiem morskim w północno-zachodniej Polsce, położona nad Morzem Bałtyckim, na Pobrzeżu Szczecińskim, w województwie zachodniopomorskim, w powiecie gryfickim, w gminie Rewal.

Według danych z 31 grudnia 2010 r. wieś miała 131 mieszkańców[4].

Położenie

[edytuj | edytuj kod]

Pogorzelica leży w środkowej części wybrzeża woj. zachodniopomorskiego, w północnej części powiatu gryfickiego. Miejscowość położona jest nad Zatoką Pomorską, na północny wschód od jeziora Liwia Łuża, na Wybrzeżu Trzebiatowskim – jednym z mezoregionów Pobrzeża Szczecińskiego w północnej części Pomorza Zachodniego.

Miejscowość w całości objęta jest specjalnym obszarem ochrony siedlisk Trzebiatowsko-Kołobrzeskim Pasem Nadmorskim. Na wschód i południe od Pogorzelicy został wytyczony obszar specjalnej ochrony ptaków – Wybrzeże Trzebiatowskie.

W latach 1946–1998 miejscowość położona była w województwie szczecińskim.

Przez miejscowość przechodzi droga powiatowa nr 0105Z z Niechorza do Konarzewa.

Warunki naturalne

[edytuj | edytuj kod]

Od zachodu Pogorzelica graniczy poprzez kanał Liwia Łuża z Niechorzem, a od południa z wsią Pogorzelica (gmina Karnice). Na południowy wschód od wsi znajduje się zarastające jezioro Konarzewo, a na południowy zachód jezioro Liwia Łuża będące rezerwatem ptaków. Na południowy wschód od wsi znajduje się porośnięte borem sosnowym wzniesienie Sowia Góra.

Od centralnej części Pogorzelicy do wschodniej granicy gminy Rewal rozciąga się obszar intensywnej akumulacji eolicznej. W partii przybrzeżnej występują typowe nadmorskie wydmy wałowe o wysokości od 6,0 do 10,0 m n.p.m.[5]

W rejonie Pogorzelicy zaplecze nadmorskie wydmy stanowią pagórki barchanów i wydm parabolicznych pokrywających równinę nadmorską[6].

Od strony lądu miejscowość okala bór sosnowy. Na północny wschód od ośrodków wczasowych w Pogorzelicy na obszarze akumulacji eolicznej znajdują się siedliska boru suchego. Na wschód od wsi występują siedliska boru bagiennego. Duża koncentracja starodrzewu znajduje się w kierunku północno-wschodnim od Pogorzelicy (sosna w wieku 120–150 lat, enklawa 130-letniej dąbrowy) oraz w bezpośrednim otoczeniu ośrodków wczasowych w Pogorzelicy – starodrzew sosnowy[7].

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Pogorzelica, kościół filialny pw. Wniebowzięcia NMP

Obecną Pogorzelicę tworzą dwie dawne osady, przed 1945 rokiem noszące nazwy:

Po 1945 wieś początkowo nosiła nazwę Rybaki[12]. W 1947 ustalono urzędowo nazwę Pogorzelica[13]. Komisja Ustalania Nazw Miejscowości przyjmując nazwę nawiązała do wyrazu „pogorzel”, czyli miejsca wypalonego, zniszczonego wskutek pożaru[14].

W lipcu 1991 r. z inicjatywy ówczesnego proboszcza rzymskokatolickiej parafii św. Stanisława BM w Niechorzu ks. Ireneusza Pastryka w miejscowości rozpoczęto budowę filialnego kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, który konsekrowano 3 czerwca 1995[15].

Turystyka

[edytuj | edytuj kod]
Pogorzelica – OWS Sandra

W Pogorzelicy nad morzem wyznaczono letnie kąpielisko obejmujące 200 m linii brzegowej[16]. Posiada ono piaszczyste plaże.

Infrastrukturę stanowią drewniane domki letniskowe zlokalizowane na zapleczu wydmy nadmorskiej[6]. Układ wsi tworzy 15 ulic. W Pogorzelicy mieści się urząd pocztowy (czynny w sezonie letnim) oraz kościół filialny parafii w Niechorzu.

Przez Pogorzelicę przebiega szlak turystyczny szlak turystyczny zielony Szlak Liwiej Łuży.

We wsi znajduje się zabytkowy dworzec Nadmorskiej Kolei Wąskotorowej z przełomu XIX/XX wieku[17]. Linia została uruchomiona 1 maja 1913 roku. Budynek stacji zbudowano na obszarze dawnej wsi (niem.) Fischerkathen obejmującej rejon obecnych ulic Spokojnej i Leśnej.

Kąpielisko w Pogorzelicy w latach 2006–2013 otrzymywało wyróżnienie Błękitną Flagę.

Społeczność lokalna

[edytuj | edytuj kod]

Samorząd gminy Rewal utworzył jednostkę pomocniczą „Sołectwo Pogorzelica”, obejmujące jedynie miejscowość Pogorzelica. Mieszkańcy wsi wybierają na zebraniu wiejskim sołtysa oraz radę sołecką, która składa się z 5 osób[18].

Infrastruktura

[edytuj | edytuj kod]

Kolej wąskotorowa

[edytuj | edytuj kod]
Lokomotywa kolejki wąskotorowej (typ Lxd2, numer 473), linia Pogorzelica-Gryfice
 Osobny artykuł: Nadmorska Kolej Wąskotorowa.

Przez Pogorzelicę przebiega trasa Nadmorskiej Kolei Wąskotorowej, po której w sezonie wiosenno-letnim kursuje zabytkowy skład, zwany „Ciuchcią Retro”. Przewozy turystyczne prowadzone są na 40-kilometrowej trasie GryficeTrzęsaczNiechorze – Pogorzelica (jeden pociąg dziennie) i na krótszym, dziesięciokilometrowym odcinku z Trzęsacza do Pogorzelicy – cztery razy dziennie[19].

W skład taboru wchodzą trzy rodzaje wagonów: odkryte (wykorzystywane w dni pogodne), zamknięte (wykorzystywane w dni deszczowe) oraz zabytkowy wagon barowy[20]. Pociąg ciągnięty jest przez rumuńską lokomotywę spalinową Lxd2, natomiast od 1 czerwca w każdy piątek i sobotę wagoniki ciągnie zabytkowy parowóz Px48 „Parys”, rozwijający maksymalną prędkość 25 km/h[19].

Poza sezonem cały zabytkowy tabor można oglądać w Stałej Wystawy Pomorskich Kolei Wąskotorowych w Gryficach, gdzie zgromadzono kilkanaście zachowanych w dobrym stanie różnego typu parowozów i wagonów wąskotorowych[19].

Gazociąg Baltic Pipe

[edytuj | edytuj kod]

3 września 2001 r. w Oslo firmy PGNiG i Statoil podpisały kontrakt na budowę 1400-kilometrowego gazociągu i dostawę gazu ziemnego z Norwegii do Polski. Uruchomienie dostaw miało nastąpić w 2008 r[21]. W odległości kilku km na północny wschód od centrum Pogorzelicy54°06′45,644″N 15°09′04,892″E/54,112679 15,151359 planowano umiejscowić południowy koniec gazociągu wysokiego ciśnienia (15 MPa) Baltic Pipe[22]. Umowa została zerwana pod koniec 2003 roku, a do budowy rurociągu wówczas nie doszło[23].

Do projektu wrócono w 2016 r., kiedy to rząd RP podjął decyzję o wznowieniu prac nad projektem. Wg założeń projekt ten ma na celu utworzenie nowego korytarza dostaw gazu do Polski, a także rynku europejskiego.[24] Po uzyskaniu pozytywnych testów ekonomicznych, pod koniec 2017 r. rozpoczęto m.in. procedury środowiskowe dla projektu (zarówno w Polsce, jak i w Danii). W połowie 2018 r. operator Gaz-System zaakceptował wariant trasy gazociągu podmorskiego zaproponowany przez wykonawcę dokumentacji technicznej i środowiskowej. Wskazuje on preferowane miejsce wyjścia rurociągu na ląd w Polsce w rejonie Niechorze-Pogorzelica[25]. Konferencja poświęcona przyszłości projektu odbyła się 20 czerwca 2018 r. w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Zakończenie projektu było planowane na październik 2022[26][27].

27 kwietnia 2021 roku rozpoczęto drążenie tunelu pod wałem wydmowym i plażą w Pogorzelicy. Zadanie wykonywane jest za pomocą maszyny TBM „Pola”[28]. Prace nad przewiertem zostały ukończone 8 czerwca 2021[29]. 21 lipca 2022 zakończono prace spawalnicze przyłączając tym samym Baltic Pipe do polskiej i duńskiej sieci gazowniczej[30].



Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 14 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 106791
  2. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 960 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. Aktualizacja Strategii Rozwoju Gminy Rewal do roku 2020 (Załącznik do Uchwały Nr XXXV/274/13 Rady Gminy Rewal z 22 lutego 2013 r. ws. wprowadzenia zmian w uchwale Nr XXIX/245/04)
  5. 6.2.1 Rzeźba powierzchni ziemi. W: Strategia Rozwoju Gminy Rewal do roku 2015. Urząd Gminy Rewal, 2004-10, s. 40.
  6. a b Tomasz Arkadiusz Łabuz: Zagospodarowanie wydm nadmorskich w miejscowościach wybrzeża Zatoki Pomorskiej. W: Ryszard K. Borówka, Stanisław Musielak: Środowisko przyrodnicze wybrzeży Zatoki Pomorskiej i Zalewu Szczecińskiego. Szczecin: Wyd. Oficyna In Plus,, 2005, s. 149-158. ISBN 83-89402-30-0.
  7. 6.12.1 Ekosystemy leśne. W: Strategia Rozwoju Gminy Rewal do roku 2015. Urząd Gminy Rewal, 2004-10, s. 49.
  8. nazwę Eiersberg nosiło wówczas pobliskie Skalno
  9. Topographische Karte 1:25 000 (Meßtischblatt) Nr. 1856 Kirchhagener Fichten, Reichsamt für Landesaufnahme, Berlin, 1940
  10. Czesław Piskorski, Pomorze Zachodnie, mały przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka, Warszawa, 1980, s. 213, ISBN 83-217-2292-X, OCLC 8032482.
  11. Topographische Karte 1:25 000 (Meßtischblatt) Nr. 1956 Karnitz, Reichsamt für Landesaufnahme, Berlin, 1941
  12. Piskorski, Czesław Szczecin i Dolne Przyodrze. Przewodnik wyd. Czytelnik, listopad 1948, s. 109
  13. Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 15 marca 1947 r. (M.P. z 1947 r. nr 37, poz. 297, s. 3)
  14. Małgorzata Żuchowska, Nazwy miejscowości nadbałtyckich, w: Poznaj swój kraj, nr 4/1986, s. 13, ISSN 0832-6151
  15. parafianiechorze.pl [online], parafianiechorze.pl [dostęp 2016-07-19].
  16. Uchwała Nr XXXVIII/299/13 Rady Gminy Rewal z dnia 24 maja 2013 r. ws. wykazu kąpielisk (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2013 r. poz. 2512)
  17. wpisany do rejestru zach.pom. WKZ pod nr rej. A-1286 z dnia 11.05.1995
  18. Uchwała Nr XIV/116/03 Rady Gminy Rewal z dnia 29 października 2003 r. (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2003 r., Nr 111, poz. 1871, s. 13488)
  19. a b c Anna Ostrowska, Grzegorz Łyś, Robert Wyszyński: Parowozem na plażę. www.rp.pl, 2008-04-12. [dostęp 2010-07-19].
  20. Nadmorska Kolej Wąskotorowa. www.rewal.net.pl. [dostęp 2020-08-18].
  21. http://biznes.interia.pl/wiadomosci/news/wraca-idea-gazowego-lacznika-ze-skandynawia,2317863,4199 interia.pl: Wraca idea gazowego łącznika ze Skandynawią
  22. Uchwała nr XLIII/311/02 Rady Gminy Rewal z dnia 16 sierpnia 2002 r. (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2002 r., poz. 1403)
  23. wyborcza.pl.
  24. GAZ-SYSTEM S.A.: Bałtycki/Baltic Pipe [online], www.gaz-system.pl [dostęp 2018-09-25] (pol.).
  25. Rekomendowany wariant trasy gazociągu podmorskiego Baltic Pipe zaakceptowany przez GAZ-SYSTEM - Baltic Pipe Project [online], www.baltic-pipe.eu [dostęp 2018-07-01] (pol.).
  26. Harmonogram projektu - Baltic Pipe Project [online], www.baltic-pipe.eu [dostęp 2018-07-01] (pol.).
  27. Baltic Pipe odblokowany. Gaz dotrze do Polski na czas - rp.pl [online], rp.pl [dostęp 2024-04-25] (pol.).
  28. Rewal: Pola rozpoczęła drążenie Baltic Pipe - Szczecińskie24.pl | portal informacyjny Pomorza Zachodniego [online], szczecinskie24.pl [dostęp 2024-04-25] (pol.).
  29. GAZ-SYSTEM: Baltic Pipe – zakończono wiercenie tunelu w miejscu lądowania gazociągu podmorskiego w Polsce | www.rewal.pl [online], rewal.pl [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  30. Gazu nie zabraknie? Baltic Pipe połączony z systemami Polski i Danii. "Nowy korytarz dostaw" [online], gazetapl [dostęp 2022-07-21] (pol.).