Sigmar Gabriel

Sigmar Gabriel
Data i miejsce urodzenia	12 września 1959 ; Goslar
	Minister spraw zagranicznych Niemiec
Okres	od 27 stycznia 2017; do 14 marca 2018
Przynależność polityczna	Socjaldemokratyczna Partia Niemiec
Poprzednik	Frank-Walter Steinmeier
Następca	Heiko Maas
	Wicekanclerz Niemiec
Okres	od 17 grudnia 2013; do 14 marca 2018
Przynależność polityczna	Socjaldemokratyczna Partia Niemiec
Poprzednik	Philipp Rösler
Następca	Olaf Scholz
	Minister gospodarki i energii Niemiec
Okres	od 17 grudnia 2013; do 27 stycznia 2017
Przynależność polityczna	Socjaldemokratyczna Partia Niemiec
Poprzednik	Philipp Rösler
Następca	Brigitte Zypries
	Minister środowiska, ochrony przyrody i bezpieczeństwa reaktorów atomowych Niemiec
Okres	od 22 listopada 2005; do 28 października 2009
Przynależność polityczna	Socjaldemokratyczna Partia Niemiec
Poprzednik	Jürgen Trittin
Następca	Norbert Röttgen
	Przewodniczący Socjaldemokratycznej Partii Niemiec
Okres	od 13 listopada 2009; do 19 marca 2017
Przynależność polityczna	SPD
Poprzednik	Franz Müntefering
Następca	Martin Schulz
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Sigmar Gabriel (ur. 12 września 1959 w Goslar^[1]) – niemiecki polityk i samorządowiec, w latach 1999–2003 premier Dolnej Saksonii, działacz Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (SPD) i od 2009 do 2017 jej przewodniczący, w latach 2005–2009 minister środowiska, minister gospodarki i energii w latach 2013–2017, wicekanclerz w latach 2013–2018, a od 2017 do 2018 minister spraw zagranicznych.

Życiorys

W 1979 zdał egzamin maturalny, po czym odbył dwuletnią służbę wojskową. Studiował germanistykę, politologię i socjologię na Uniwersytecie w Getyndze. Zdał państwowe egzaminy nauczycielskie. W latach 80. pracował jako nauczyciel w ramach kształcenia osób dorosłych. Członek związku zawodowego IG Metall oraz organizacji pracowniczej AWO^[1].

W 1977 wstąpił do Socjaldemokratycznej Partii Niemiec. W latach 1990–2005 był posłem do landtagu Dolnej Saksonii. Zasiadał też w radzie powiatu Goslar (1987–1998) oraz radzie miasta Goslar (1991–1999). W latach 1998–1999 i 2002–2005 przewodniczył klubowi deputowanych SPD w landtagu^[1]. W grudniu 1999 objął stanowisko premiera Dolnej Saksonii w miejsce Gerharda Glogowskiego, który ustąpił po roku urzędowania. Funkcję tę pełnił do końca kadencji, w marcu 2003 zastąpił go Christian Wulff z Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej (CDU)^[2].

W wyborach w 2005 po raz pierwszy uzyskał mandat deputowanego do Bundestagu. Od listopada 2005 do października 2009 był ministrem środowiska, ochrony przyrody i bezpieczeństwa reaktorów atomowych w pierwszym rządzie Angeli Merkel tworzonym przez koalicję CDU/CSU i SPD^[1].

W 2009 utrzymał mandat poselski na kolejną kadencję^[1]. Socjaldemokraci przeszli wówczas do opozycji wobec nowego gabinetu dotychczasowej kanclerz. 13 listopada 2009 Sigmar Gabriel zastąpił Franza Münteferinga na funkcji przewodniczącego federalnych struktur Socjaldemokratycznej Partii Niemiec^[3], stając się tym samym liderem opozycji. W kampanii wyborczej w 2013 publicznie wzywał Zielonych do zawiązania porozumienia przeciwko Angeli Merkel^[4].

Po wyborach, w których ponownie został wybrany do Bundestagu, doszło jednak do odnowienia po czterech latach koalicji chadeków i socjaldemokratów. W grudniu 2013 w trzecim gabinecie Angeli Merkel lider socjaldemokratów został wicekanclerzem oraz ministrem gospodarki i energii^[1]. W styczniu 2017 przeszedł na urząd ministra spraw zagranicznych^[5]. W marcu 2017 na funkcji przewodniczącego SPD zastąpił go Martin Schulz. W tym samym roku utrzymał mandat deputowanego na kolejną kadencję^[6].

W marcu 2018 odszedł ze stanowisk rządowych. Do listopada 2019 sprawował mandat deputowanego do Bundestagu. Został członkiem Komisji Trójstronnej oraz Europejskiej Rady Spraw Zagranicznych. W 2020 został powołany do rady nadzorczej Deutsche Banku^[7].

W 2002 został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej^[8].

Życie prywatne

Z pierwszą żoną, Munise Demirel, z którą się rozwiódł, ma córkę Saskię^[9]. W 2012 poślubił Anke Stadler, z którą ma córkę Marie^[10].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Sigmar Gabriel. bundestag.de. [dostęp 2016-11-01]. (niem.).
↑ Rulers: Germany: States after 1945. rulers.org. [dostęp 2016-11-01]. (ang.).
↑ SPD hebt Gabriel auf den Thron. spiegel.de, 13 listopada 2009. [dostęp 2016-11-01]. (niem.).
↑ German SPD leader woos Greens for anti-Merkel alliance. reuters.com, 27 kwietnia 2013. [dostęp 2016-11-01]. (ang.).
↑ Sigmar Gabriel nowym ministrem spraw zagranicznych Niemiec. forsal.pl, 27 stycznia 2017. [dostęp 2017-01-27].
↑ Bundestagswahl 2017: Gewählte auf Landeslisten und in Wahlkreisen. bundeswahlleiter.de. [dostęp 2017-09-26]. (niem.).
↑ Sigmar Gabriel w Deutsche Banku. Kontrowersyjna nominacja. money.pl, 25 stycznia 2020. [dostęp 2020-02-04].
↑ M.P. z 2002 r. nr 19, poz. 332
↑ Sigmar Gabriel wird zum zweiten Mal Vater. haz.de, 3 lutego 2012. [dostęp 2016-11-01]. (niem.).
↑ Persönlich. sigmar-gabriel.de. [dostęp 2016-11-01]. (niem.).

[bio-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Sigmar Gabriel. bundestag.de. [dostęp 2016-11-01]. (niem.).

[2] Rulers: Germany: States after 1945. rulers.org. [dostęp 2016-11-01]. (ang.).

[3] SPD hebt Gabriel auf den Thron. spiegel.de, 13 listopada 2009. [dostęp 2016-11-01]. (niem.).

[4] German SPD leader woos Greens for anti-Merkel alliance. reuters.com, 27 kwietnia 2013. [dostęp 2016-11-01]. (ang.).

[5] Sigmar Gabriel nowym ministrem spraw zagranicznych Niemiec. forsal.pl, 27 stycznia 2017. [dostęp 2017-01-27].

[6] Bundestagswahl 2017: Gewählte auf Landeslisten und in Wahlkreisen. bundeswahlleiter.de. [dostęp 2017-09-26]. (niem.).

[7] Sigmar Gabriel w Deutsche Banku. Kontrowersyjna nominacja. money.pl, 25 stycznia 2020. [dostęp 2020-02-04].

[8] M.P. z 2002 r. nr 19, poz. 332

[9] Sigmar Gabriel wird zum zweiten Mal Vater. haz.de, 3 lutego 2012. [dostęp 2016-11-01]. (niem.).

[cv-10] Persönlich. sigmar-gabriel.de. [dostęp 2016-11-01]. (niem.).

[bezpartyjny-11] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ bezpartyjny

[DDP-12] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f DDP

[Zentrum-13] Zentrum

[DVP-14] DVP

[SPD-15] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g SPD

[DNVP-16] DNVP

[NSDAP-17] NSDAP

[FDP-18] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ FDP

[CDU-19] CDU

[Zieloni-20] Zieloni

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[A]

[B]

[C]

[D]

[E]

[F]

[G]

[H]

[I]

[J]

Cesarstwo Niemieckie (1878-1918)	Graf Otto zu Stolberg-Wernigerode^[A] (1878–1881) Karl Heinrich von Boetticher^[A] (1881–1897) Arthur Graf von Posadowsky-Wehner^[A] (1897–1907) Theobald von Bethmann Hollweg^[A] (1907–1909) Clemens von Delbrück^[A] (1909–1916) Karl Helfferich^[A] (1916–1917) Friedrich von Payer^[A] (1917–1918)
Republika Weimarska (1918-1933)	Eugen Schiffer^[B] (1919) Bernhard Dernburg^[B] (1919) Matthias Erzberger^[C] (1919) Eugen Schiffer^[B] (1919–1920) Erich Koch-Weser^[B] (1920) Rudolf Heinze^[D] (1920–1921) Gustav Bauer^[E] (1921–1922) Robert Schmidt (1923) Karl Jarres^[B] (1919) (1923–1925) Oskar Hergt^[F] (1927–1928) Hermann Dietrich^[B] (1930–1932) Franz von Papen^[A] (1932–1933)
III Rzesza (1933–1945)	Franz von Papen^[A] (1933–1934) Hermann Göring^[G] (1941–1945)
Republika Federalna Niemiec (od 1949)	Franz Blücher^[H] (1949–1957) Ludwig Erhard^[I] (1957–1963) Erich Mende^[H] (1963–1966) Hans-Christoph Seebohm^[I] (1966) Willy Brandt^[E] (1966–1969) Walter Scheel^[H] (1969–1974) Hans-Dietrich Genscher^[H] (1974–1982) Egon Franke^[E] (1982) Hans-Dietrich Genscher^[H] (1982–1992) Jürgen Möllemann^[H] (1992–1993) Klaus Kinkel^[H] (1993–1998) Joschka Fischer^[J] (1998–2005) Franz Müntefering^[E] (2005–2007) Frank-Walter Steinmeier^[E] (2007–2009) Guido Westerwelle^[H] (2009–2011) Philipp Rösler^[H] (2011–2013) Sigmar Gabriel^[E] (2013–2018) Olaf Scholz^[E] (2018–2021) Robert Habeck^[J] (od 2021)

Sekretarze stanu do spraw zagranicznych w Cesarstwie Niemieckim (1873-1918)	Bernhard von Bülow Paul von Hatzfeld Herbert von Bismarck Adolf von Bieberstein Bernhard von Bülow Oswald von Richthofen Heinrich von Tschirschky Wilhelm von Schoen Alfred von Kiderlen-Wächter Gottlieb von Jagow Arthur Zimmermann Richard von Kühlmann Paul von Hintze Wilhelm Solf
Ministrowie spraw zagranicznych Republiki Weimarskiej (1918–1933)	Wilhelm Solf Ulrich von Brockdorff-Rantzau Hermann Müller (SPD) Adolf Köster (SPD) Walter Simons Friedrich Rosen Joseph Wirth (Z) Walther Rathenau (DDP) Joseph Wirth (Z) Friedrich Hans von Rosenberg Gustav Stresemann (DVP) Julius Curtius (DVP) Heinrich Brüning (Z)
Ministrowie spraw zagranicznych III Rzeszy (1933–1945)	Konstantin von Neurath Joachim von Ribbentrop (NSDAP) Arthur Seyss-Inquart (NSDAP) Lutz Schwerin von Krosigk
Ministrowie spraw zagranicznych Republiki Federalnej Niemiec (od 1949)	Konrad Adenauer (CDU) Heinrich von Brentano (CDU) Gerhard Schröder (CDU) Willy Brandt (SPD) Walter Scheel (FDP) Hans-Dietrich Genscher (FDP) Helmut Schmidt (SPD) Hans-Dietrich Genscher (FDP) Klaus Kinkel (FDP) Joschka Fischer (Zieloni) Frank-Walter Steinmeier (SPD) Guido Westerwelle (FDP) Frank-Walter Steinmeier (SPD) Sigmar Gabriel (SPD) Heiko Maas (SPD) Annalena Baerbock (Zieloni)

W dniu zaprzysiężenia	Angela Merkel (CDU) Frank-Walter Steinmeier (SPD) Franz Müntefering (SPD) Wolfgang Schäuble (CDU) Franz Josef Jung (CDU) Brigitte Zypries (SPD) Peer Steinbrück (SPD) Michael Glos (CSU) Horst Seehofer (CSU) Ulla Schmidt (SPD) Wolfgang Tiefensee (SPD) Ursula von der Leyen (CDU) Annette Schavan (CDU) Sigmar Gabriel (SPD) Heidemarie Wieczorek-Zeul (SPD) Thomas de Maizière (CDU)
Późniejsi członkowie rządu	Olaf Scholz (SPD) Karl-Theodor zu Guttenberg (CSU) Ilse Aigner (CSU)

W dniu zaprzysiężenia	Angela Merkel (CDU) Sigmar Gabriel (SPD) Frank-Walter Steinmeier (SPD) Thomas de Maizière (CDU) Heiko Maas (SPD) Wolfgang Schäuble (CDU) Andrea Nahles (SPD) Hans-Peter Friedrich (CSU) Ursula von der Leyen (CDU) Manuela Schwesig (SPD) Hermann Gröhe (CDU) Alexander Dobrindt (CSU) Barbara Hendricks (SPD) Johanna Wanka (CDU) Gerd Müller (CSU) Peter Altmaier (CDU)
Późniejsi członkowie rządu	Christian Schmidt (CSU) Brigitte Zypries (SPD) Katarina Barley (SPD)