Lech Garlicki

Lech Garlicki

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	23 sierpnia 1946 Warszawa
Profesor nauk prawnych
Specjalność: prawo konstytucyjne
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1973
Habilitacja	1978
Profesura	1987
Doktor honoris causa Uniwersytet Gdański – 2017
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski
Sędzia Trybunału Konstytucyjnego
Okres spraw.	1 grudnia 1993–1 grudnia 2001
Polski sędzia Europejskiego Trybunału Praw Człowieka
Okres spraw.	2002–2012
Poprzednik	Jerzy Makarczyk
Następca	Krzysztof Wojtyczek
Odznaczenia

Lech (Leszek) Garlicki^[a] (ur. 23 sierpnia 1946 w Warszawie) – polski prawnik, specjalista w dziedzinie prawa konstytucyjnego, profesor nauk prawnych, sędzia Trybunału Konstytucyjnego (1993–2001) i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (2002–2012).

Syn Stanisława Garlickiego i brat Andrzeja Garlickiego. W 1968 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, w 1973 obronił rozprawę doktorską, a w 1978 habilitacyjną^[4]. W 1987 został profesorem nauk prawnych^[5], stając się najmłodszym wówczas w Polsce profesorem w tej dziedzinie^[6]. Jako naukowiec związany z Uniwersytetem Warszawskim, pracując na stanowisku profesora zwyczajnego. W latach 1981–1987 zajmował stanowisko dyrektora Instytutu Nauk o Państwie i Prawie na tej uczelni, od 1987 do 1989 kierował Zakładem Prawa Konstytucyjnego. Prowadził wykłady także na uniwersytetach w Stanach Zjednoczonych, RFN, Francji i Japonii^[7] (m.in. Uniwersytet Telawiwski, Uniwersytet Hongkoński, Uniwersytet Nowojorski, Washington University in St. Louis i Uniwersytet Yale)^[6]. W latach 1980–1993 praktykował równocześnie jako adwokat^[4].

W latach 80. brał udział w pracach nad projektami ustawy o Trybunale Konstytucyjnym i ustawy o Rzeczniku Praw Obywatelskich, uczestniczył jako ekspert w pracach Okrągłego Stołu^[6].

W 1993 Sejm Rzeczypospolitej Polskiej wybrał go na członka Trybunału Konstytucyjnego^[1]. Jego kadencja upłynęła w 2001^[4]. Dwukrotnie był członkiem Rady Legislacyjnej działającej przy prezesie Rady Ministrów (1987–1992 i w 2002). W latach 2001–2002 pełnił funkcję prezesa zarządu Polskiego Towarzystwa Prawa Konstytucyjnego^[7]. Został też członkiem założycielem Europejskiego Instytutu Prawa^[8] oraz członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Prawa Konstytucyjnego i wiceprzewodniczącym Sekcji Polskiej tej organizacji, a także członkiem redakcji prawniczych periodyków (takich jak „Państwo i Prawo”, „Przegląd Sejmowy”, „Przegląd Sądowy” i inne)^[4]. 26 czerwca 2002 podjął obowiązki sędziego Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. W trakcie drugiej kadencji 4 listopada 2011 został przewodniczącym IV Sekcji ETPC^[9].

Autor ponad 500 publikacji (2017), w tym ponad 150 w językach obcych. Włada biegle językami: angielskim, rosyjskim, francuskim i niemieckim^[6].

Wyróżniony tytułem doctora honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego (2017)^[6].

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2001)^[10]
• Odznaka Honorowa „Bene Merito” (2013)^[11]

• Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych Ameryki: konstytucja – polityka – prawa obywatelskie, Ossolineum, Wrocław 1982.
• Ewolucja polskiego prawa państwowego w latach 1980–1982 (naczelne organy państwowe), IOZiDK, Warszawa 1983.
• Ustrój polityczny Republiki Federalnej Niemiec, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1985.
• Sądownictwo konstytucyjne w Europie Zachodniej, PWN, Warszawa 1987.
• Trybunał Konstytucyjny. Ustawa o Trybunale Konstytucyjnym. Komentarz (współautor), Wyd. Sejmowe, Warszawa 1996.
• Polskie prawo konstytucyjne. Zarys wykładu, Liber, Warszawa 1997 (wielokrotnie wznawiane).
• Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz (redaktor i współautor), Wyd. Sejmowe, Warszawa 1999 (wielokrotnie wznawiane).