Lasse Kjus

Lasse Kjus

Data i miejsce urodzenia	14 stycznia 1971 Oslo
Klub	Bærum Skiklubb
Debiut w PŚ	12.01 1990, Schladming (slalom)
Pierwsze punkty w PŚ	14.01 1990, Schladming (7. miejsce – gigant)
Pierwsze podium w PŚ	9.08 1990, Mt. Hutt (2. miejsce – gigant)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	16.01 1994, Kitzbühel (kombinacja)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Norwegia Igrzyska olimpijskie złoto Lillehammer 1994 Kombinacja srebro Nagano 1998 Zjazd srebro Nagano 1998 Kombinacja srebro Salt Lake City 2002 Zjazd brąz Salt Lake City 2002 Gigant Mistrzostwa świata złoto Morioka 1993 Kombinacja złoto Vail 1999 Gigant złoto Vail 1999 Supergigant srebro Sierra Nevada 1996 Kombinacja srebro Sestriere 1997 Zjazd srebro Sestriere 1997 Supergigant srebro Sestriere 1997 Gigant srebro Vail 1999 Zjazd srebro Vail 1999 Slalom srebro Vail 1999 Kombinacja srebro St. Moritz 2003 Kombinacja Mistrzostwa świata juniorów złoto Zinal 1990 Gigant srebro Zinal 1990 Zjazd srebro Zinal 1990 Kombinacja brąz Zinal 1990 Slalom brąz Zinal 1990 Supergigant Puchar Świata Kryształowa Kula 1995/1996 Kryształowa Kula 1998/1999 3. miejsce 2000/2001 Puchar Świata (Zjazd) Mała Kryształowa Kula 1998/1999 Puchar Świata (Gigant) 3. miejsce 1995/1996 Puchar Świata (Supergigant) 3. miejsce 1995/1996 Puchar Świata (Kombinacja) Mała Kryształowa Kula 1993/1994 Mała Kryształowa Kula 1998/1999 Mała Kryształowa Kula 2000/2001 2. miejsce 1990/1991 2. miejsce 1996/1997 2. miejsce 2001/2002 2. miejsce 2004/2005 3. miejsce 1994/1995 3. miejsce 2003/2004

Lasse Kjus (ur. 14 stycznia 1971 w Oslo) – norweski narciarz alpejski, pięciokrotny medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw świata seniorów i juniorów oraz dwukrotny zdobywca Pucharu Świata.

Treningi narciarskie Lasse Kjus rozpoczął w wieku 7 lat, a jego pierwszym trenerem był Finn Aamodt, ojciec jego przyjaciela, również alpejczyka, Kjetila André Aamodta^[1]. Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej pojawił się w 1988 roku, podczas mistrzostw świata juniorów w Madonna di Campiglio. Zajął tam szóste miejsce w supergigancie i dziewiąte miejsce w biegu zjazdowym. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata juniorów w Aleyska jego najlepszym wynikiem było dziewiąte miejsce w zjeździe. Największe sukcesy w tej kategorii wiekowej osiągnął jednak na mistrzostwach świata juniorów w Zinal w 1990 roku, gdzie zdobywał medale we wszystkich konkurencjach. Norweg był tam najlepszy w gigancie, drugi w zjeździe i kombinacji oraz trzeci w slalomie i supergigancie.

W międzyczasie zadebiutował w zawodach Pucharu Świata, startując w slalomie 12 stycznia 1990 roku w Schladming, jednak nie zdobył punktów. Pierwsze pucharowe punkty wywalczył dwa dni później w tej samej miejscowości, zajmując siódme miejsce w gigancie. W sezonie 1989/1990 punktował jeszcze dwukrotnie, jednak pasował się poza czołową dziesiątką. W efekcie zajął 68. miejsce w klasyfikacji generalnej. Sezon 1990/1991 zaczął od wywalczenia pierwszego pucharowego podium w karierze, zajmując 9 sierpnia 1990 roku w Mt. Hutt drugie miejsce w gigancie. W zawodach tych przegrał tylko ze Szwedem Fredrikiem Nybergriem. W kolejnych startach jeszcze ośmiokrotnie plasował się w najlepszej dziesiątce, w tym 13 stycznia 1991 roku w Kitzbühel zajął drugie miejsce w kombinacji. W klasyfikacji generalnej zajął dziewiąte miejsce, a w klasyfikacji kombinacji był drugi za Markiem Girardellim z Luksemburga. Na przełomie stycznia i lutego 1991 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, zajmując między innymi dziesiąte miejsce w slalomie.

Jeszcze w 1991 roku Kjus odniósł kontuzję na treningu, podczas którego naderwał mięsień naramienny i uszkodził nerw pachowy^[2]. By odzyskać sprawność lewego ramienia trenował inne mięśnie i do rywalizacji sportowej powrócił pod koniec stycznia 1992 roku. Kilkukrotnie wystąpił w zawodach Pucharu Świata w sezonie 1991/1992, najlepszy wynik uzyskując 22 marca 1992 roku w Crans-Montana, gdzie był piąty w slalomie. W klasyfikacji generalnej zajął 60. miejsce. Znalazł się w kadrze Norwegii na igrzyska olimpijskie w Albertville w lutym 1992 roku, gdzie wystąpił tylko w gigancie, jednak nie ukończył rywalizacji. Na podium zawodów pucharowych wrócił 20 grudnia 1992 roku w Kranjskiej Gorze, gdzie był drugi w gigancie. W tym samym sezonie na podium stanął jeszcze jeden raz: 19 stycznia 1993 roku w Veysonnaz, gdzie w gigancie był trzeci. Ostatecznie w klasyfikacji generalnej był dwunasty, a w klasyfikacji giganta zajął czwarte miejsce. Brał także udział w mistrzostwach świata w Morioce w 1993 roku, gdzie zdobył swój pierwszy medal w rywalizacji seniorów. W kombinacji okazał się najlepszy, wyprzedzając bezpośrednio Aamodta i Girardellego. Po zjeździe Kjus zajmował dopiero dwunaste miejsce, jednak w slalomie do kombinacji uzyskał trzeci czas, co wystarczyło do zwycięstwa, o 7,87 punktu przed Aamodtem. Na tych samych mistrzostwach był także dwunasty w slalomie i szesnasty w gigancie.

Najważniejszym punktem sezonu 1993/1994 były igrzyska olimpijskie w Lillehammer. Kjus osiągnął tam jeden z największych sukcesów w karierze, sięgając po złoty medal w kombinacji. Tym razem prowadził już po zjeździe, a w slalomie uzyskał siódmy wynik, co dało mu zwycięstwo o ponad sekundę nad Aamodtem i o ponad półtorej sekundy nad kolejnym Norwegiem, Haraldem Christianem Strandem Nilsenem. Był to trzeci przypadek w historii igrzysk, gdy reprezentacji jednego kraju zajęli całe podium w konkurencji narciarstwa alpejskiego (najpierw dokonali tego Austriacy w gigancie na ZIO 1956, a następnie Austriaczki w zjeździe na ZIO 1964). Na igrzyskach przed własną publicznością wystąpił także w czterech pozostałych konkurencjach, najlepszy wynik uzyskując w gigancie, który ukończył na siódmej pozycji. W zawodach pucharowych ośmiokrotnie zajmował miejsca w czołowej dziesiątce, w tym trzykrotnie stając na podium: 16 stycznia 1994 roku w Kitzbühel odniósł swoje pierwsze zwycięstwo, wygrywając kombinację, dwa tygodnie później w Chamonix był drugi w tej samej konkurencji, a 17 marca 1994 roku w Vail był drugi w supergigancie. Pozwoliło mu to zająć siódme miejsce w klasyfikacji generalnej, a w klasyfikacji kombinacji sięgnąć po pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę. Podobne wyniki osiągnął w kolejnym sezonie, który ukończył na szóstej pozycji. Na podium stawał: 22 stycznia w Wengen, gdzie był drugi w kombinacji, 25 lutego w Whistler, zajmując drugie miejsce w zjeździe oraz 15 marca 1995 roku w Bormio, gdzie zjazd ukończył na trzecim miejscu. W klasyfikacji zjazdu i giganta był dziewiąty, a w klasyfikacji kombinacji zajął trzecie miejsce za Girardellim i Strandem Nilsenem.

Sezon 1995/1996 przyniósł mu pierwsze w karierze zwycięstwo w klasyfikacji generalnej. Kjus aż dziesięć razy stawał na podium, odnosząc przy tym cztery zwycięstwa: 2 grudnia w Vail w supergigancie, 22 grudnia w Kranjskiej Gorze wygrał giganta, a tydzień później w Bormio oraz 6 marca 1996 roku w Kvitfjell był najlepszy w zjeździe. Oprócz zwycięstwa w klasyfikacji końcowej zajął także trzecie miejsce w klasyfikacjach giganta i supergiganta. W pierwszym przypadku wyprzedzili go tylko dwaj reprezentanci Szwajcarii: Michael von Grünigen i Urs Kälin, a w drugim uległ swemu rodakowi Atle Skårdalowi i Hansowi Knaußowi z Austrii. W lutym 1996 roku startował na mistrzostwach świata w Sierra Nevada, gdzie wywalczył srebrny medal w kombinacji. Po zjeździe do kombinacji Kjus prowadził, jednak uzyskany w slalomie dziewiąty wynik sprawił, że ostatecznie zajął drugie miejsce o 0,25 sekundy za Girardellim, a o 0,73 s przed Austriakiem Güntherem Maderem. Na tych samych mistrzostwach był też czwarty w zjedzie i gigancie, walkę o podium przegrywając odpowiednio z Francuzem Lukiem Alphandem o 0,19 s i z Michaelem von Grünigenem o 0,06 s.

Sezony 1996/1997 i 1997/1998 kończył poza czołową dziesiątką klasyfikacji generalnej. Łącznie ośmiokrotnie stawał na podium, odnosząc dwa zwycięstwa: 26 stycznia 1997 roku w Kitzbühel wygrał kombinację, a 2 marca 1997 roku w Kvitfjell był najlepszy w zjeździe. Pozwoliło mu to zająć drugie miejsce w klasyfikacji kombinacji sezonu 19967/97, w której lepszy był tylko Kjetil André Aamodt. W tym czasie Kjus przeciągle chorował. Po wizycie u lekarza okazało się, iż Norweg miał wrodzoną wadę przegrody nosowej, która wymagała operacji^[1]. Wystąpił jednak na mistrzostwach świata w Sestriere w 1997 roku, z których wrócił z trzema medalami. W gigancie, supergigancie i zjeździe zajmował tam drugie miejsce, za każdym razem za innym rywalem. Był jedynym narciarzem, który zdobył na tej imprezie trzy medale. Najbliżej zwycięstwa był w zjeździe, w którym do Bruno Kernena ze Szwajcarii stracił zaledwie 0,07 sekundy. Norweg brał także udział w rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Nagano, rozpoczynając starty od zdobycia srebrnego medalu w zjeździe. W zawodach tych rozdzielił na podium Francuza Jean-Luca Crétiera i Austriaka Hannesa Trinkla. Tego samego dnia wystąpił w kombinacji, zdobywając kolejny srebrny medal. Został tym samym pierwszym w historii alpejczykiem, który zdobył dwa medale olimpijskie jednego dnia^[2]. Norweg uzyskał drugi wynik i w zjeździe i w slalomie do kombinacji, plasując się ostatecznie między Austriakami Mario Reiterem i Christianem Mayerem. Na tych samych igrzyskach był też ósmy w gigancie i dziewiąty w supergigancie.

Drugą w karierze i zarazem ostatnią Kryształową Kulę zdobył w sezonie 1998/1999. Jedenaście razy stawał na podium zawodów PŚ, odnosząc jednocześnie sześć zwycięstw: 12 grudnia w Val d’Isère, 18 grudnia w Val Gardena, 16 stycznia w Wengen, 22 stycznia w Kitzbühel i 10 marca 1999 roku w Sierra Nevada był najlepszy w zjeździe, a 17 stycznia w Wengen zwyciężył również w kombinacji. Oprócz zwycięstwa w klasyfikacji generalnej wygrał również klasyfikacje zjazdu i kombinacji, a w klasyfikacji supergiganta był siódmy. W lutym 1999 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Vail. Kjus wygrał tam rywalizację w gigancie i supergigancie, a w slalomie, zjeździe i kombinacji zajmował drugie miejsce. Został tym samym pierwszym alpejczykiem w historii, który zdobył medale we wszystkich pięciu konkurencjach podczas tych samych mistrzostw świata. Większość sezonu 1999/2000 jednak stracił, zmagając się z problemami z oddychaniem^[3]. Wystąpił w zaledwie kilku zawodach Pucharu Świata, najlepszy wynik osiągając 28 listopada 1999 roku w Vail, gdzie był trzeci w supergigancie. W klasyfikacji generalnej zajął 53. miejsce.

Do pełni formy wrócił w sezonie 2000/2001, który ukończył na trzecim miejscu. W klasyfikacji generalnej wyprzedzili go jedynie Austriacy Hermann Maier i Stephan Eberharter. Sześciokrotnie stawał na podium, przy czym 21 stycznia 2001 roku w Kitzbühel był najlepszy w kombinacji. Był też drugi w gigancie 17 listopada w Park City, supergigancie 26 listopada w Lake Louise i zjeździe 2 grudnia w Vail oraz trzeci w zjeździe 25 listopada w Lake Louise i 2 marca w Kvitfjell. Dało mu to zwycięstwo w klasyfikacji kombinacji i piąte miejsce w zjeździe. Mistrzostwa świata w Sankt Anton w 2001 roku były pierwszą imprezą międzynarodową od jedenastu lat, z której wrócił bez medalu. Najlepszy wynik osiągnął tam w supergigancie, który ukończył na czwartej pozycji. W walce o brązowy medal lepszy o 0,04 sekundy okazał się Hermann Maier. Na rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City na podium stanął już w pierwszym starcie. W biegu zjazdowym zajął drugie miejsce, rozdzielając Austriaków: Fritza Strobla i Stephana Eberhartera. Na tych samych igrzyskach wywalczył także brązowy medal w gigancie, plasując się za Eberharterem i Bode Millerem z USA. W zawodach pucharowych prezentował się nieco słabiej niż rok wcześniej; w klasyfikacji generalnej sezonu 2001/2002 był szósty. Był też drugi za Aamodtem w klasyfikacji kombinacji. Na podium stawał trzy razy, jednak nie odniósł zwycięstwa.

Ostatni medal w karierze Kjus wywalczył podczas mistrzostw świata w Sankt Moritz w 2003 roku, gdzie zdobył srebro w kombinacji. Po zjeździe Norweg znajdował się na prowadzeniu, jednak w slalomie do kombinacji uzyskał dopiero czternasty rezultat, co pozwoliło sięgnąć po zwycięstwo Bode Millerowi. Amerykanin okazał się lepszy o zaledwie 0,07 sekundy. Na tych samych mistrzostwach Kjus był też między innymi dziewiąty w supergigancie. W zawodach PŚ spisywał się jednak słabo, zajmując przeważnie miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. Na podium stanął tylko dwa razy: 19 stycznia w Wengen był trzeci w kombinacji, a 13 marca 2003 roku w Lillehammer był drugi w supergigancie. W klasyfikacji generalnej dało mu to 31. miejsce. Na kolejne pucharowe zwycięstwo musiał zaczekać do 19 grudnia 2003 roku, kiedy w Val Gardena był najlepszy w supergigancie. W pozostałych zawodach sezonu 2003/2004 jeszcze cztery razy plasował się w najlepszej trójce, w tym 22 stycznia 2004 roku w Kitzbühel wygrał bieg zjazdowy. W klasyfikacji generalnej był tym razem ósmy, a w klasyfikacji kombinacji zajął trzecie miejsce za Millerem i Austriakiem Benjaminem Raichem.

W lutym 2005 roku wystartował na mistrzostwach świata w Bormio, jednak nie zdobył medalu. Najlepszy wynik osiągnął w kombinacji, którą ukończył na szóstej pozycji. W Pucharze Świata czterokrotnie stawał na podium: 4 grudnia w Beaver Creek był najlepszy, a 12 grudnia w Val d’Isère drugi w gigancie, 14 stycznia w Wengen zajął drugie miejsce w kombinacji, a 10 marca 2005 roku w Lenzerheide wygrał bieg zjazdowy. Zwycięstwo w Lenzerheide było jego ostatnim pucharowym podium. Sezon 2004/2005 zakończył na siódmej pozycji w klasyfikacji generalnej i drugiej w klasyfikacji kombinacji. Startował także w sezonie 2005/2006, jednak jego najlepszym wynikiem było piąte miejsce w supergigancie wywalczone 29 stycznia 2006 roku w Garmisch-Partenkirchen. Przeważnie jednak plasował się w drugiej lub trzeciej dziesiątce, w efekcie zajął 43. miejsce w klasyfikacji generalnej. Brał także udział w igrzyskach olimpijskich w Turynie w 2006 roku, zajmując czternaste miejsce w zjeździe i supergigancie oraz osiemnaste w gigancie. W marcu 2006 roku zakończył karierę.

W 1999 roku otrzymał tytuł norweskiego sportowca roku. Wielokrotnie zdobywał tytuł mistrza Norwegii: w slalomie w 1992 roku, w zjeździe i kombinacji w 1995 roku oraz w supergigancie w latach 1996, 1998 i 2005. W 2008 roku na krótko powrócił do narciarstwa, zdobywając srebrny medal w zjeździe na mistrzostwach kraju^[4].

Po zakończeniu kariery założył firmę produkującą odzież sportową^[5]. W 2012 roku Norweg sprzedał prawa do marki Kjus szwajcarskiej firmie LK Internatonal za 56 mln koron norweskich.

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
DNF	18 lutego	1992	Albertville	Gigant	2:06,98	-	Alberto Tomba
18.	13 lutego	1994	Lillehammer	Zjazd	1:45,75	+1,09	Tommy Moe
1.	15 lutego	1994	Lillehammer	Kombinacja	3:17,53	-	-
12.	17 lutego	1994	Lillehammer	Supergigant	1:32,53	+1,49	Markus Wasmeier
7.	23 lutego	1994	Lillehammer	Gigant	2:52,46	+0,77	Markus Wasmeier
DNF	27 lutego	1994	Lillehammer	Slalom	2:02,02	–	Thomas Stangassinger
2.	12 lutego	1998	Nagano	Kombinacja	3:08,06	+0,59	Mario Reiter
2.	13 lutego	1998	Nagano	Zjazd	1:50,11	+0,40	Jean-Luc Crétier
9.	16 lutego	1998	Nagano	Supergigant	1:34,82	+1,43	Hermann Maier
8.	19 lutego	1998	Nagano	Gigant	2:38,51	+2,14	Hermann Maier
2.	10 lutego	2002	Salt Lake City	Zjazd	1:39,13	+0,22	Fritz Strobl
5.	13 lutego	2002	Salt Lake City	Kombinacja	3:17,56	+2,24	Kjetil André Aamodt
DNF	16 lutego	2002	Salt Lake City	Supergigant	1:21,58	–	Kjetil André Aamodt
3.	21 lutego	2002	Salt Lake City	Gigant	2:23,28	+1,04	Stephan Eberharter
14.	12 lutego	2006	Turyn	Zjazd	1:48,80	+1,84	Antoine Dénériaz
DNF	14 lutego	2006	Turyn	Kombinacja	3:09,35	-	Ted Ligety
14.	18 lutego	2006	Turyn	Supergigant	1:30,65	+1,14	Kjetil André Aamodt
18.	20 lutego	2006	Turyn	Gigant	2:35,00	+4,31	Benjamin Raich

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
10.	22 stycznia	1991	Saalbach	Slalom	1:55,38	+3,05	Marc Girardelli
25.[6]	23 stycznia	1991	Saalbach	Supergigant	1:26,73	+43,53	Stephan Eberharter
DNS[7]	3 lutego	1991	Saalbach	Gigant	2:29,94	–	Rudolf Nierlich
1.	8 lutego	1993	Morioka	Kombinacja	34,22 pkt	-	-
16.	10 lutego	1993	Morioka	Gigant	2:15,36	+3,81	Kjetil André Aamodt
12.	13 lutego	1993	Morioka	Slalom	1:40,33	+1,72	Kjetil André Aamodt
6.	13 lutego	1996	Sierra Nevada	Supergigant	1:21,80	+0,77	Atle Skårdal
4.	17 lutego	1996	Sierra Nevada	Zjazd	2:00,17	+0,47	Patrick Ortlieb
2.	19 lutego	1996	Sierra Nevada	Kombinacja	3:31,95	+0,25	Marc Girardelli
4.	23 lutego	1996	Sierra Nevada	Gigant	1:58,63	+0,88	Alberto Tomba
10.	25 lutego	1996	Sierra Nevada	Slalom	1:42,26	+2,52	Alberto Tomba
2.	3 lutego	1997	Sestriere	Supergigant	1:29,68	+0,21	Atle Skårdal
5.	6 lutego	1997	Sestriere	Kombinacja	3:10,40	+1,72	Kjetil André Aamodt
2.	8 lutego	1997	Sestriere	Zjazd	1:51,11	+0,07	Bruno Kernen
2.	12 lutego	1997	Sestriere	Gigant	2:48,23	+1,12	Michael von Grünigen
1.	2 lutego	1999	Vail	Supergigant	1:14,53	-	ex aequo Hermann Maier
2.	6 lutego	1999	Vail	Zjazd	1:40,60	+0,31	Hermann Maier
2.	9 lutego	1999	Vail	Kombinacja	2:43,09	+0,16	Kjetil André Aamodt
1.	12 lutego	1999	Vail	Gigant	2:19,31	–	–
2.	14 lutego	1999	Vail	Slalom	1:42,12	+0,11	Kalle Palander
4.	31 stycznia	2001	St. Anton	Supergigant	1:21,46	+0,27	Daron Rahlves
DNF	5 lutego	2001	St. Anton	Kombinacja	2:58,25	–	Kjetil André Aamodt
DNS	7 lutego	2001	St. Anton	Zjazd	1:38,74	–	Hannes Trinkl
7.	8 lutego	2001	St. Anton	Gigant	2:23,80	+1,21	Michael von Grünigen
9.	2 lutego	2003	Sankt Moritz	Supergigant	1:38,80	+1,24	Stephan Eberharter
2.	6 lutego	2003	Sankt Moritz	Kombinacja	3:18,41	+0,07	Bode Miller
13.	8 lutego	2003	Sankt Moritz	Zjazd	1:43,54	+1,88	Michael Walchhofer
DNS2	12 lutego	2003	Sankt Moritz	Gigant	2:45,93	-	Bode Miller
11.	29 stycznia	2005	Bormio	Supergigant	1:27,55	+1,76	Bode Miller
6.	3 lutego	2005	Bormio	Kombinacja	3:19,10	+2,24	Benjamin Raich
33.	5 lutego	2005	Bormio	Zjazd	1:56,22	+3,87	Bode Miller
DNF1	9 lutego	2005	Bormio	Gigant	2:50,41	–	Hermann Maier

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
9.	27 stycznia	1988	Madonna di Campiglio	Zjazd	1:33,15	+1,27	Kaspar Gilgenrainer
6.	28 stycznia	1988	Madonna di Campiglio	Supergigant	1:35,26	+1,35	Jeremy Nobis
9.	5 kwietnia	1989	Aleyska	Zjazd	1:28,93	+1,14	Ed Podivinsky
37.	6 kwietnia	1989	Aleyska	Supergigant	1:17,59	+4,52	Tommy Moe
37.	7 kwietnia	1989	Aleyska	Gigant	2:17,20	+10,60	Jeremy Nobis
21.	8 kwietnia	1989	Aleyska	Slalom	1:39,32	+6,20	Sergio Bergamelli
2.	21 marca	1990	Zinal	Zjazd	1:19,42	+0,34	Kjetil André Aamodt
3.	22 marca	1990	Zinal	Supergigant	1:24,30	+1,16	Kjetil André Aamodt
1.	24 marca	1990	Zinal	Gigant	2:20,38	-	-
3.	25 marca	1990	Zinal	Slalom	1:28,15	+0,46	Luigi Tacchini
2.	25 marca	1990	Zinal	Kombinacja	?	?	Kjetil André Aamodt

• sezon 1989/1990: 68.
• sezon 1990/1991: 9.
• sezon 1991/1992: 60.
• sezon 1992/1993: 12.
• sezon 1993/1994: 7.
• sezon 1994/1995: 6.
• sezon 1995/1996: 1.
• sezon 1996/1997: 13.
• sezon 1997/1998: 10.
• sezon 1998/1999: 1.
• sezon 1999/2000: 53.
• sezon 2000/2001: 3.
• sezon 2001/2002: 6.
• sezon 2002/2003: 31.
• sezon 2003/2004: 8.
• sezon 2004/2005: 7.
• sezon 2005/2006: 43.

1. Kitzbühel – 16 stycznia 1994 (kombinacja)
2. Vail – 2 grudnia 1995 (supergigant)
3. Kranjska Gora – 21 grudnia 1995 (gigant)
4. Bormio – 29 grudnia 1995 (zjazd)
5. Kvitfjell – 6 marca 1996 (zjazd)
6. Kitzbühel – 26 stycznia 1997 (kombinacja)
7. Kvitfjell – 2 marca 1997 (zjazd)
8. Val d’Isère – 12 grudnia 1998 (zjazd)
9. Val Gardena – 18 grudnia 1998 (zjazd)
10. Wengen – 16 stycznia 1999 (zjazd)
11. Wengen – 17 stycznia 1999 (kombinacja)
12. Kitzbühel – 22 stycznia 1999 (zjazd)
13. Sierra Nevada – 10 marca 1999 (zjazd)
14. Kitzbühel – 21 stycznia 2001 (kombinacja)
15. Val Gardena – 19 grudnia 2003 (supergigant)
16. Kitzbühel – 22 stycznia 2004 (zjazd)
17. Beaver Creek – 4 grudnia 2004 (gigant)
18. Lenzerheide – 10 marca 2005 (zjazd)

• 18 zwycięstw (10 zjazdów, 4 kombinacje, 2 giganty i 2 supergiganty)

1. Mt. Hutt – 9 sierpnia 1990 (gigant) – 2. miejsce
2. Kitzbühel – 13 stycznia 1991 (kombinacja) – 2. miejsce
3. Kranjska Gora – 20 grudnia 1992 (gigant) – 2. miejsce
4. Veysonnaz – 19 stycznia 1993 (gigant) – 3. miejsce
5. Chamonix – 30 stycznia 1994 (kombinacja) – 2. miejsce
6. Vail – 17 marca 1994 (supergigant) – 2. miejsce
7. Wengen – 11 stycznia 1995 (kombinacja) – 2. miejsce
8. Whistler – 25 lutego 1995 (zjazd) – 2. miejsce
9. Bormio – 15 marca 1995 (zjazd) – 3. miejsce
10. Tignes – 12 listopada 1995 (gigant) – 2. miejsce
11. Vail – 17 listopada 1995 (gigant) – 2. miejsce
12. Park City – 25 listopada 1995 (gigant) – 2. miejsce
13. Vail – 1 grudnia 1995 (zjazd) – 2. miejsce
14. Val d’Isère – 10 grudnia 1995 (supergigant) – 2. miejsce
15. Kvitfjell – 7 marca 1996 (supergigant) – 3. miejsce
16. Garmisch-Partenkirchen – 23 lutego 1997 (supergigant) – 3. miejsce
17. Kvitfjell – 2 marca 1997 (supergigant) – 3. miejsce
18. Beaver Creek – 4 grudnia 1997 (zjazd) – 3. miejsce
19. Bormio – 30 grudnia 1997 (zjazd) – 3. miejsce
20. Garmisch-Partenkirchen – 1 lutego 1998 (supergigant) – 3. miejsce
21. Kvitfjell – 7 marca 1998 (zjazd) – 3. miejsce
22. Val d’Isère – 13 grudnia 1998 (supergigant) – 3. miejsce
23. Val Gardena – 19 grudnia 1998 (zjazd) – 2. miejsce
24. Wengen – 17 stycznia 1999 (slalom) – 3. miejsce
25. Kitzbühel – 24 stycznia 1999 (kombinacja) – 2. miejsce
26. Kvitfjell – 6 marca 1999 (zjazd) – 2. miejsce
27. Vail – 28 listopada 1999 (supergigant) – 3. miejsce
28. Park City – 17 listopada 2000 (gigant) – 2. miejsce
29. Lake Louise – 25 listopada 2000 (zjazd) – 3. miejsce
30. Lake Louise – 26 listopada 2000 (supergigant) – 2. miejsce
31. Vail – 2 grudnia 2000 (zjazd) – 2. miejsce
32. Kvitfjell – 2 marca 2001 (zjazd) – 3. miejsce
33. Val Gardena – 14 grudnia 2001 (zjazd) – 2. miejsce
34. Wengen – 13 stycznia 2002 (kombinacja) – 3. miejsce
35. Kitzbühel – 20 stycznia 2002 (kombinacja) – 2. miejsce
36. Wengen – 19 stycznia 2003 (kombinacja) – 3. miejsce
37. Lillehammer – 13 marca 2003 (supergigant) – 2. miejsce
38. Chamonix – 10 stycznia 2004 (zjazd) – 2. miejsce
39. Chamonix – 11 stycznia 2004 (kombinacja) – 3. miejsce
40. Kitzbühel – 25 stycznia 2004 (kombinacja) – 3. miejsce
41. Val d’Isère – 12 grudnia 2004 (gigant) – 2. miejsce
42. Wengen – 14 stycznia 2005 (kombinacja) – 2. miejsce

• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-04)]. (ang.)
• Profil na Alpine Ski Database (ang.)